Rules are made to be broken{Routpaw}

De zwart witte kater was die ochtend het kamp al vroeg uit geglipt, de stille morgen in. Zelfs de vogels waar nog niet duidelijk te horen, hier en daar enkel wat opgewonden gefluit. Natuurlijk zaten de meesten in de bossen, dus was het ook niet erg druk wat betreft vogels. Verderop liep wel al een konijn, wel, eigenlijk hupste hij. Konden konijnen lopen? Gewoon, poot voor poot? Hij zich niet herinneren het ooit te hebben gezien, of ze hupste gewoon wat voor zich uit of ze rende omdat hij of een andere achter ze zat. Goed idee.by the way. Hij was eigenlijk best wel hongerig, zo'n mals konijntje was vast heerlijk als ontbijt. Bovendien, het was nog zo vroeg dat de meesten nog in het Camp waren, niemand die hem kon betrappen. Niet dat het ook maar ene reet uitmaakte. Hij was volwassene en een gevaarlijke gek. Ze konden hem niks maken voor het eten van een konijn. Silhouetteheart begon aan de jacht, in sluiphouding ging hij voorzichtig op het konijn af, die afgedwaald was van zijn kolonie, wat wat verderop zat. Het was een idee om wat meer te vangen dan één en de rest mee te nemen. Had hij toch wat voor de clan. Iedereen gelukkig. Intussen was hij al dichterbij het onschuldige diertje gekomen, wat druk aan het eten was. Dit ging goed, deze had hij in elk geval al, hij was nu zo dichtbij dat het niet meer mis kon gaan. Tijd voor de aanval. Silhouette zette zich af en spurtte naar het konijn. De afstand moest klein genoeg zijn en je moest echt vlug zijn, dat was hij dan ook, zoals een kat van de Windclan het betaamde. Het duurde dan ook maar een fractie van een seconde voordat hij het konijn tegen de grond had gedrukt. Het gromde, boos, bang. De rest van de kolonie vluchtte weg, alle kanten op, maar ze verdwenen allemaal in de grond. Zijn prooi verzette zich, kwam zelfs bijna los. Even tilde Silhouetteheart zijn poten op, maar voordat het konijn weer de vrijheid in kon duiken pakte hij hem op in zijn nekvel. Met zijn tanden, die diep in de vacht en toen de huid doordrongen. Nu krees het konijn, doorhebbend dat dit niet goed was en dat dit nog wel eens heel slecht kon aflopen. Sil kreeg koppijn van het gekrijs en besloot toen, eindelijk, om er een einde aan te maken. Na een flinke beet werd het lichaampje zwak en hij liet het vallen op de grond. Voor de zekerheid checkte hij de omgeving, boog zich toen voorover en begon van het konijn te eten. Het ademde nog op dta moment, heel eventjes maar, maar zodra hij bij het vlees was, was het al gestopt en zat er geen enkel leven meer in. 'Bedankt Starclan voor deze stomme dieren'

De zon was nog maar net boven de velden verschenen en de meeste katten genoten nog van hun rust zo vroeg in de morgen. Routpaw niet, de slapeloosheid had haar weer eens te pakken en de poes was dan ook stilletjes het kamp uitgeslopen. In haar achterhoofd vertelde een stemmetje haar dat ze misschien niet zo alleen het territorium in moest gaan, immers hadden zowel Thornfang als Raptorecho haar hierop terecht gewezen. Toch bevond ze zich weer hier tussen de met dauw beladen gras sprieten, onderweg naar het kleine meertje. Ze wilde niet in het kamp blijven, waar ze enkel nutteloos kon ijsberen. Bovendien, was ze niet al oud genoeg om er zelf op uit te trekken? Haar snelheid zou haar weg kunnen leiden van gevaren, niet?
De poes schudde zowel de dauw druppels als de zorgen van zich af, waarna ze zich focuste op de prooigeuren. De geur van konijn drong al snel haar neus binnen, maar anders had ze het de aanwezigheid van het prooidier wel door gehad door het ijzige gekrijs. Routpaw keek geschokt om zich heen toen allemaal konijnen zich haastig naar hun holletjes bevonden. Ze wist een klein konijn te vangen, het beest was jong en onhandig waardoor het recht in haar scherpe klauwen rende. Onhandig maakte ze het dier door, wetend dat diens geschreeuw toch niet veel meer prooi weg kon jagen, immers had die andere kat dat al laten gebeuren. Routpaw begroef het konijn onder wat aarde, waarna ze toch wel nieuwsgierig naar de vreemdeling bevond. Al snel herkende ze Silhouetteheart, een zwart witte kater met wie ze op een patrouille was geweest eens. Ze had het idee dat hij en Stallionheart, haar mentor, het niet bijzonder goed konden vinden, dat zou haar echter niet beïnvloeden. De poes trippelde met haar kop beleefd laag op de senior warrior af. "Goedemorgen, Silhouetteheart." De poes bemerkte toen pas dat hij het konijn aan het opeten was. Moest de clan niet eerst gevoed worden? Verwar keek ze van het konijn naar de kater. "Eh, eh, je mag toch nog niet eten, voordat de c-clan gevoed is?"Vroeg ze twijfelachtig.