{OPEN}Counting my lonely nights

Tallpaw had ze nu als vriend bestempeld... of ze had hem meer gedwongen om zich te gedragen als haar vriend. En ze geloofde dat hoe meer tijd er zal verstrijken, hoe echter het zal worden. Het zou namelijk wel wennen, op ten duur. Daar had ze alle vertrouwen in. Maar dan nog bleef dat eenzame gevoel. Ze had geen vrienden. Chestnutkit, dan wel, maar haar vertrouwde ze verder niet. Ze was wel leuk om mee om te gaan, zeker omdat ze zo beïnvloedbaar waar. Maar gelijkwaardige vrienden? Nee. Die zaten in Bloodclan en zag ze nier meer. Al bijna anderhalve moon. Zouden ze haar nog wel herinneren? Whifflepaw wist het niet. Ze slaakte een zucht en rolde zich op tot een wit balletje vacht. Ze kon wel huilen, maar deed het niet. Vervolgens viel Whifflepaw in een diepe slaap.
Toen de nacht voorbij was, scheen de de zon fel naar binnen. Het droevige gevoel was niet verdwenen en ze bleef liggen als een bolletje, witte, crème gekleurde vacht. Het enige rode was haar staart en haar neusje en een heel klein beetje van haar pootjes. De apprentices den raakte leeg en Whifflepaw bleef achter. Misschien werd ze opgehaald, misschien ook niet. Ze wist niet of ze training had vandaag.

OOC: Open!

Phantom was vandaag enorm vroeg opgestaan om met zijn mentor de eerste prooi wakker te schudden. De diertjes werden wakker en hij had geleerd waar ze hun nesten hadden. Hij wist waar muizen het liefst verbleven en waarom vogels liever hun nest hadden in een boom, in plaats van tussen de wortels van een boom. Ze hadden de prooi opgewacht zodat Phantom het ook met zijn eigen ogen kon zien. Het was geen échte jachttraining geweest, eerder een training waarin hij zijn kopje had moeten laten werken. Toch vond hij dit even leuk als al de rest. Zijn oogjes glommen bij elke stukje informatie dat hij binnen kreeg. Toen de zon begon op te komen en de prooidieren opzoek gingen naar hun eten, besloot Phantom's mentor om terug te keren naar het kamp. Met de prooi, die ze op het einde nog gevangen hadden, liepen ze het kamp in. Zijn mentor zei hem dat hij iets van de prooistapel mocht pakken en nadien verder kon gaan met zijn dagelijkse apprentice taken. Phantom huppelde half naar de prooistapel toe en koos er een klein muisje uit, dat hij meenam naar de apprentice den. Eenmaal daar rook hij de geur van zijn zusje. Whifflepaw. Hij legde zijn muis op de grond en stak zijn kop in de den. "Whifflepaw," mauwde de kater. Zijn oortjes schoven naar voren. Ondanks dat ze de laatste tijd nogal vreemd deed, was Phantom voor geen cent veranderd. Hij bleef lief, was altijd vriendelijk en probeerde dit dan ook over te brengen op zijn siblings. "Wil je een muis delen?" vroeg hij dan uiteindelijk. "Dan kunnen we samen gaan jagen!" Deze keer was zijn stem iets luider door het enthousiasme dat te horen was. Hij kon nu eindelijk jagen, dus dat wilde hij laten zien. Vechten ging beter, dat hadden ze dan ook al van de Bloodclankatten geleerd. Zijn littekens waren daar een bewijs van. Hij was als kitten gewoon niet klaar geweest voor vechttrainingen, terwijl Whifflepaw daar toen wel beter tegen kon. Even trok hij met het puntje van zijn staart, wachtend op antwoord.

Het boeide Whifflepaw niet als niemand haar kwam halen en ze de hele dag zou rotten in de apprentices den. Ze voelde zich toch al ellendig, dus veel erger kon het niet. Daarbij zou ze zich waarschijnlijk toch ellendiger voelen als iemand haar kwam ophalen, zou ophalen, zoals haar mentor, Rowanflight. Ze mocht hem namelijk zeker niet. Het was echter een andere stem die haar naam uitsprak, de stem van haar meest vervelende broertje, Phantompaw. Whifflepaw keek met vernauwde ogen op naar de kater. "Ik doe niet aan prooi delen," beantwoordde ze de vraag van Phantompaw. "En weet je? Samen jagen vind ik zo belachelijk als je je eigen winsten niet eens houden mag," vervolgde de flame-point poes. Vervolgens keek ze haar broertje recht aan. "Vind je niet?" Ze wist wel dat haar siblings niet waren zoals zij was. Ze wist wel dat ze stuk voor stuk een hekel hadden aan Bloodclan en Whifflepaw maar niet begrepen. Ze wist wel dat ze het buitenbeentje was.

Phantompaw had zijn oogjes op zijn sibling gericht, wachtend op haar antwoord. Ergens wist hij wel wat haar antwoord zou zijn, maar hij kon het toch altijd proberen? Met hoopvolle, maar vooral onschuldige oogjes keek hij naar Whifflepaw, die zich omdraaide en hem vervolgens met vernauwde oogjes aankeek. "Ik doe niet aan prooi delen," Even trok hij met zijn oortjes, maar deze schoven al snel terug naar voren. Hij was een vriendelijk hoopje vacht en zou dan ook blijven proberen. "Dan pak je toch een eigen prooi en zet je je erbij?" Een grote glimlach stond op zijn snoet, blij met de oplossing die hij bedacht had. "En weet je? Samen jagen vind ik zo belachelijk als je je eigen winsten niet eens houden mag," Phantompaw zette zichzelf neer terwijl Whifflepaw verder ging. Zijn oortjes, die eerst naar voren stonden, waren nu wat gezakt. Zat ze nu nog steeds met dat in haar kop? "Vind je niet?" De jonge kater schudde met zijn kopje. "We krijgen nadien toch gewoon onze portie?" probeerde de kater. Hij was goed in jagen en vriendelijk zijn, maar discussies houden... Nee. Dat was niet zijn sterkste kant.