Later than late

Het was een gat in de nacht, maar toch sliep de rosse poes niet. Haar amberen oogjes waren open en het maanlicht weerkaatste erin, waardoor ze een zilveren gloed kregen. Ze was moe, maar ze kon maar niet in slaap vallen - ze was net wakker geworden van een nachtmerrie, haar flanken zwoegend en haar vacht nat van het zweet, en ze wist dat ze de verschrikkelijke beelden weer terug voor haar zou zien als ze haar ogen sloot. Een zwarte kat met ogen rood als bloed en klauwen zo scherp dat ze haar poot konden afhakken met een enkele slag.. Brr. Denk ergens anders aan, Redpaw, misschien helpt dat..

Eerste post Branchpaw

Branch droomde dat hij een wolf was. Niet Wolfpaw, want dat was een overused naam, maar wel de oeroude wolf. Sterke pootkussentjes waarop hij lange afstanden kan lopen. Traanvormige ogen die altijd wijs en vriendelijk keken. Hij had zijn zwartgelijnde lippen opgetrokken in een grauw. Zijn grote grijze oren waren plat in zijn nek gedrukt en zijn nekharen stonden overeind. Voor hem stond een beer. En die ogen, die ogen waren verschrikkelijk. Ze waren zwart. Achter de doodse ogen kolkend zoveel haat dat hij wakker schrok. Een eindje verderop zag hij Redpaw. Ze ademde snel. Haar goudkleurige flanken zwoegden en hij zag dat ze trilde. Branch stond op. Voorzichtig zigzagde hij tussen de slapende katten. Hij was erg lang en slank en torende hoog boven de kleine poes uit. Zijn diepgekleurde ogen probeerde de hare de grijpen. "Mag ik er even bij komen liggen?"

De rosse poes keek op toen ze pootstappen hoorde, nu pas opmerkend dat er een traan over haar wang liep, met meer die ophoopten in haar amberen ogen. Bij de vraag van de grijze apprentice, die boven haar kleine gestalte uittorende, knikte ze zachtjes. Misschien kon Branchpaw haar troosten, hij was altijd vriendelijk.. De rosse poes veegde met haar pootje over haar snuitje, hopend dat hij niet zag dat ze aan het huilen was, en probeerde haar ademhaling wat te kalmeren. Ze wou niet zo zwak zijn zoals ze was, ze wou sterk zijn - zodat ze een echte warrior kon worden, en haar clan trots kon maken. En het hielp dan niet als je midden in de nacht begon te huilen door een domme nachtmerrie. Natuurlijk hielp het voor haar ook niet echt dat haar vader tegenwoordig in de Medicine Cat's den lag, helemaal uitgehongerd en verzwakt - om redenen die Redpaw niet echt snapte. Hij kon haar niet beschermen als hij zo zwak was, en dat was wat de jonge poes het meeste verlangde.. Iemand die haar kon beschermen, die sterk voor haar was.

In het zwakke licht van de maan kon hij haar nog goed onderscheiden. Toen ze knikte ging hij ook liggen. Hij wikkelde zijn lange lichaam rond haar. Ze ademde minder snel, maar ze voelde haar nog onbewust schokken. Branchpaw groef vriendschappelijk zijn neus in haar rode nek. Een traan had de glinsterende maan weerkaatst, maar hij zei er niets over. "Gaat het wel een beetje?"

De grijze kater kwam naast haar liggen, en zijn lichaam naast de hare, zijn vacht tegen de hare, werkte ergens kalmerend. Alsof het haar meer naar het nu bracht, maar ook alsof hij haar zou beschermen, moest Claw opeens de den ingerend komen. Redpaw ademde diep in en schokkerig weer uit. Ze wou knikken als antwoord op zijn vraag, zeggen dat alles in orde was met haar, maar ze kon het niet. De jonge apprentice schudde haar hoofdje en keek de iets oudere kater aan. "I-ik.." De rosse tabby haalde diep adem. Ze praatte niet vaak over haar angsten, over alles waardoor haar leven moeilijker was dan het hoorde te zijn - ze had immers nog niet te veel drama meegemaakt in haar leven, en haar angsten waren soms nogal.. Overdreven. Dat besefte ze zelf ook wel, maar dat betekende niet dat ze er iets aan kon doen. "Ik ben bang..", mompelde de jonge poes zachtjes, bijna onhoorbaar, maar ze zei het wel. Ze gooide het eruit, geen hakkeling in haar stem - ze moest het gezegd hebben, ze moest het eruit gegooid hebben.

Haar lichaam schokte nog wat meer. Branch voelde steken in zijn hart. Hij vond het zo erg als iemand verdrietig of bang was. Het deed hem altijd denken aan zijn broertje. Toen hij even oud was als Red. Zijn broertje was zo lief. Hij hield van hem, meer dan van zijn vader of zijn moeder. En hij... net Boar moest dood. Verpletterd worden onder een monster. Hij moest sterk zijn, dat had hij wel geleerd. Zijn vader vertelde hem altijd dat hij een gentelman moest zijn. Haar eerst moeten laten gaan, vroeger gaan slapen om haar plekje warm te houden, sterk zijn wanneer zij zwak is. Hij haalde zijn neus uit haar vacht, wachtend op antwoord. De ik was al gekomen. Hij gaf haar de tijd. Soms werkte tijd beter. "Ik ben bang..." Zijn groene ogen gleden over haar trillende lichaampje. Hij gaf haar een lik tussen de oren. "Je moet niet bang zijn Redpaw. Want Thunderclan is er sterker uit gekomen. Alle apprentices die hier nu liggen gaan harder en beter getraind worden zodat het niet nog eens kan gebeuren." Hij wist precies waarvoor ze bang was. Hij was er ook bang voor geweest. Het sluimerde na in zijn borstkas. "En ik ben binnenkort warrior. Ik beloof je dat ik je ga beschermen. Echt waar." Ze deed hem denken aan zijn broertje. Altijd vriendelijk, goedlachs en verlegen. "Maar het is normaal dat je bang bent, ik was ook bang. Tot ik aan iemand beloofde dat ik haar ging beschermen."

De jonge poes sloot even haar amberen ogen terwijl ze zichzelf bijeenraapte, en keek toen weer op naar de grotere kater. In het maanlicht had zijn grijze vacht een zilveren schijn en zijn diepgroene ogen keken haar aan. ze geloofde dat hij haar zou beschermen, hij klonk zo geloofwaardig.. Misschien was Redpaw ook gewoon een goedgelovige poes, maar toch. De kleine poes schoof een beetje dichter bij Branchpaw. Ze voelde zich veilig met zijn sterke lichaam dicht bij haar, hij zou haar beschermen, want hij had dat gezegd.. "D-dankjewel..", murmelde ze zachtjes, haar amberen ogen terug sluitend. Misschien kon ze terug in slaap vallen nu..

Hij voelde hoe ze zichzelf probeerde te ontspannen. Branchpaw voelde zich daar zelf ook beter door. Het gaf hem een gevoel van veiligheid. Dus dit is wat zijn vader had proberen uit leggen. Zijn wijze woorden klonken door zijn hoofd. "Als je iemand helpt, in veiligheid brengt of een compliment geeft, krijg je dat gevoel meestal direct terug." Zijn oude pa had dus gelijk. Hmmm, nooit gedacht. Hij legde zijn hoofd op haar schouder en sloot zijn ogen. "Graag gedaan hoor." Ongezien glimlachte hij. De gedachten aan zijn vader maakte hem altijd blij.

~Time skip~

De kleine poes geeuwde lichtjes en ging wat verliggen. Ze merkte het warme lichaam naast haar op, en even panikeerde ze. Wat? Wie was dat? Toen herinnerde ze zich wat er vannacht gebeurd was, hoe bang ze was geweest - hoe Branchpaw beloofd had haar te beschermen. Redpaw opende haar amberen oogjes en werd verblind door het zonlicht die de den in scheen - de meeste apprentices waren al weg, gaan trainen waarschijnlijk. Hun mentors hadden hun blijkbaar nog niet nodig gehad vandaag, aangezien ze hen nog niet kwamen wakker maken.. De jonge apprentice keek opzij, naar de grotere kater naast haar. Ze wist niet echt waarom hij zo vriendelijk was naar haar, maar misschien was dat gewoon wie hij was. Ja - het lag heus niet aan haar, ze moest zichzelf geen valse hoop gaan geven.. Hij zag haar gewoon als een zwakke poes die bescherming nodig had, een vriendin misschien... Toch?

Branchpaw droomde niet echt. Hij zweefde eerder. Zachtjes en zonder zorgen en verplichtingen vloog hij tussen de donkere ruimte achter zijn ogen. Het werd stilletjes aan lichter voor zijn ogen. Hij rekte zich uit. Zijn ellebogen raakten iets zacht. Huh? Met enige moeite tilde hij zijn zware ooglid op. Ze hadden gestreken over de zachte oren van Redpaw. Ooh ja, Redpaw. Hij rolde zich op zijn rug en gaf daarmee zijn grijze buik bloot. Hehehe, een grote gaap verliet zijn lippen. Nu zijn ene oog een beetje gewend was aan het licht opende hij ook zijn andere. Hij keek naar de rode poes die ook ondertussen wakker was. "Morning sunshine."

De rosse poes glimlachte ten de kater zich omrolde zodat zijn grijze buik naar boven was en hij op z'n rug lag. "Morgen.", antwoordde Redpaw zachtjes, haar stem wat schor aangezien het ochtend was. "G-goed gesl-slapen?" Ze hakkelde nog wat, maar ze hakkelde altijd - daar kon de apprentice niets aan doen. Hopelijk had ze Branchpaw niet te veel lastiggevallen; hij was bij haar gebleven deze nacht, en ze had veel beter geslapen dan normaal. Zonder nachtmerries, zonder dromen eigenlijk. Voor de eerste keer sinds de Bloodclan invasie was ze helemaal uitgeslapen. De kleine poes rekte zich wat uit en stond toen op, haar amberen blik nog steeds op de grijze kater.

Hij knikte en rolde zich terug op zijn buik. Daar ging zijn warmte bron. Met een grijns sprong hij recht. "Ik heb geslapen als een steen." Zijn snorren trilden geamuseerd bij zijn eigen grapje. Sorry, steen, leuke inside joke. "Jij als een roos hoop ik?" Met zijn gestreepte poot gaf hij haar een poke. Branchpaw boog door zijn voorpoten en stak zijn kont in de lucht. Even... eens... goed uitrekken. Hij gaapte nog eens. "Excuseer mij, my lady. Ik ben nogal slecht in opstaan."

De rosse poes glimlachte zachtjes en wendde haar blik af. Ze gloeide onder haar vacht, maar gelukkig was daardoor haar blos niet echt zichtbaar. Deze nacht had ze niet echt nagadacht hoe ze zich moest gedragen, ze was zo bang geweest door de nachtmerrie die haar wakker geschud had - maar nu, in het daglicht, leek alles veel echter en veel minder een droom. Ze was neit goed in spreken met andere katten, en zeker geen katers. Ze wist niet wat het met hen was dat hen anders maakte dan poezen - ze wist gewoon dat ze veel te awkward was voor haar eigen goed.

Hij kreeg geen reactie. Een beetje verward keek hij haar aan. Best wel grappig met zijn kopje helemaal scheef en die kittenblik in zijn ogen. Zijn spieren waren ondertussen al helemaal warm van het uit rekken. Hij liet zijn staart over haar rug gaan. "Zal ik je iets moois laten zien vandaag?" Als Branchpaw gestrest was ging hij altijd naar dat plekje. Hij vond de bezigheid van de twolegs echt interessant. Walgelijk, maar interessant. Het plekje keek uit over een stuk bos waar je prooien makkelijk kon zien. Er vlogen daar veel vlinders en buiten het bos krioelde het van de twolegs. Met rare kleurige spulletjes en rare onderkomens in nog meer kleuren. In de avond was het nog mooier. Hij keek achterom naar haar. Eigenlijk had ze geen keus. Nuja ze kon ook hier blijven, maar wat is nu leuker? Hij verdween in een struikje op weg naar het mooie plekje.

- Ooit krijg je een pm in je inbox met het topic c: