New possibilities. [&CLAW]

Met een knikje scheepte Crashpaw de Warrior waarmee ze de patrouille deed af. De voorwaarde was dat ze de patrouille mee had mogen doen als ze in de buurt zou blijven en dan had ze het allerlaatste stukje alleen mogen doen, maar moest ze daarna wel direct weer terugkomen naar het kamp. Nadat de Warrior haar een preek gegeven had waaruit de boodschap was dat ze blij mocht zijn met deze kans en dat ze het zeker niet mocht misbruiken was hij eindelijk weggegaan en rende ze alleen door het territory. Ze wist precies welke grenzen ze moest controleren en ging dit dan ook doen, maar ze ging echt niet terug naar het kamp. Dat mocht de Warrior vooral willen. Ze zou later wel aan Slatebreath uitleggen dat ze onderweg een prooi was tegengekomen en haar best had gedaan om deze op te jagen en te doden. Ze had wel het gevoel dat haar mentor vrij veel pikte en dat ze ook vrij goedgelovig was. Het was naar haar idee dan ook vrij dom te noemen van de Warrior dat hij haar hier gewoon in haar eentje achterliet, maar het was te begrijpen omdat hij een leeftijd moest hebben gehad waarop hij nog maar net Warrior was geworden en bovendien was zij op twee te luidruchtige Apprentice’s na de enige Apprentice geweest wie hij mee had kunnen nemen omdat de rest allemaal of op training was of nog sliep. De poes trippelde langs de grenzen van de WindClan en snoof de geuren op. Ze had wel een idee waar ze moest markeren omdat haar dat allemaal uitgelegd was en wilde dat ook gaan doen, maar een rare geur drong haar neusgaten binnen en de poes bleef staan. Het was geen geur die haar bekend was. Het had een vrij… bloederige geur? Interessant. De poes tuurde nieuwsgierig naar de overkant en ontdekte een zwart figuur. ‘Hé jij daar!’ riep ze naar de kat. ‘Wie ben jij en van welke Clan ben je afkomstig?’

Crashpaw bewoog met haar oortjes toen de kater antwoord gaf. En opeens drong het tot haar door. De bloederige geur, de halsband en de hondentanden, het feit dat hij hier zo losjes langs de grenzen liep… Dit moest één van die leden van de BloodClan zijn. Dat was die Clan waar ze het vaak over hadden in het kamp. Ze fluisterden als ze de naam van de leider zeiden en probeerden hun gesprekken altijd zo goed mogelijk af te schermen van Apprentice’s, maar natuurlijk gaf daar niks om en deed ze altijd lekker haar best om de gesprekken toch nog wat af te luisteren. De kater had echter aangegeven dat ze in een Elite zaten. ‘Dan waarom noemen jullie jezelf een Clan?’ vroeg ze. ‘Dat slaat nergens op.’ Ze was zich niet echt bewust van het feit dat deze kater nagels lang genoeg had om haar te doden. Ze was zich ook niet echt bewust van het feit dat dit redelijk gevaarlijk voor haar was. Crashpaw kende echter vrij weinig gevaar en de aandacht van de poes was getrokken door de houding van de kater, de bloederige geur, de verhalen over hun Clan… Elite en de hondentanden die tegen elkaar botsten telkens als hij bewoog. ‘Sinds wanneer mag een BloodClanner zich zo dicht in de buurt van de Clangrenzen wagen,’ kaatste ze terug en ze grijnsde op een lichtelijk uitdagende manier naar hem, maar de nieuwsgierigheid was duidelijk in haar ogen te zien. De BloodClan klonk wel als een aannemelijke Clan in haar oren. Veel meer spanning dan die saaie, irritante WindClan. ‘Ik heb een paar dingen over jullie gehoord, maar ik weet niet of ze waar zijn,’ begon ze. ‘Klopt het dat jullie andere katten vermoorden?’ Het klonk niet alsof ze het echt erg zou vinden als hij hierop ‘ja’ zou antwoorden en je kon duidelijk de interesse van de poes opmerken.

Crashpaw trok kort met haar oortjes toen hij zei dat het was om hun te pesten. Het zou haar niks verbazen als hij dat meende. Ze had al veel verhalen gehoord over de beruchte BloodClan en die klonken niet allemaal even positief. Het leek er zelfs op dat sommige katten het er niet over wilden hebben, want er waren genoeg Elders die snel wegliepen zodra het topic ‘BloodClan’ ter sprake kwam. Daarom was het voor Crashpaw des te interessanter om nu een gesprek met een BloodClanner te hebben. Ze keek hem aandachtig aan. Ze zag zijn spieren onder zijn vacht bewegen toen hij een stap dichter naar haar ging en los over de Clangrens ging. Crashpaw deed een stapje achteruit. Niet omdat ze bang was, maar eerder om hem wat meer ruimte te geven zodat hij verder over de Clangrens kon gaan als hij wilde. Je kon duidelijk merken in haar houding dat ze geen enkele moeite zou doen om hem buiten te houden. Ze was geen loyale Clankat en wist dat ook van zichzelf. Enkel bij anderen in de buurt zou ze misschien een poging doen om de Clan te beschermen, maar hier alleen? Toch geen kat die het zag. Ze onderdrukte de neiging om met haar ogen te rollen bij zijn dreigement en keek hem strak aan toen hij zijn opmerking vervolgde. ‘Ik weet niet echt wat erger is,’ zei ze schamper. ‘Doodgaan door vermoord te worden of nog een heel leven in deze Clan moeten uitzitten.’ Ze fronste. ‘Ik denk dat het eerste gemakkelijker is,’ vervolgde ze droog. Daarna keek ze hem ook strak in de ogen aan. ‘Ik weet niet wat je verwacht of gehoopt had, maar ik ga heus niet voor mijn leven smeken, hoor.’