It sounds like 'kawaii' {en Farai}

Esmaralda had 's ochtends besloten te leren vissen. Door haar kleine territorium stroomde een beek, en er zaten vissen in. Logisch gezien, zou ze zodra ze zou kunnen vissen geen honger meer lijden. Het bleek moeilijker dan gedacht. Terwijl de zon de lucht had doorkruist had ze nog maar drie vissen gevangen, en een natte vacht te pakken. Met een sombere blik liep ze met een vis in haar bek naar haar nest in de struiken, en gooide hem op haar verborgen prooistapel voor noodgevallen. Toen ze langzaam sloffend terugliep naar de andere twee vissen, die ze bij de beek had laten liggen, trof ze daar minder aan dan ze had achtergelaten. Een vis keek met lege ogen in het niets, van de andere was geen spoor. Een wenkbrauw optrekkend keek ze om zich heen. Toen plotseling een geur haar neus binnendrong keek ze niet eens verbaasd om. 'Als je hem wilt hebben, vraag het dan de volgende keer.' Ze draaide zich om naar de jonge kat die tussen de struiken van haar schuilplaats stond. 'wat een schatje..' dacht ze bij zichzelf. Plotseling overspoelden herinneringen haar gedachtes. Vroeger, toen ze een jaar was ofzo, was een keer een kat tegengekomen die een hele extra taal sprak. Het was een aardige oude kater, met een gehoorprobleem, die het leuk leek het haar te leren. Ze was er niet zo goed in. Toen hij een paar maanden later weer verdween had ze niet erg veel kunnen onthouden, een paar woorden bleven haar echter bij. 'Je mag hem opeten als je wilt.' Mauwde ze luchtig, terwijl ze de andere kat met twinkelende ogen aankeek. 'Maar dan moet je me wel vertellen wat je hier doet en wie je bent.' Ze glimlachte voor ze verder sprak. 'Ik ben Esmaralda trouwens, als je wilt mag je me Es noemen.'

De geur van een kat hing duidelijk om de twee vissen heen, maar dat was niet genoeg om de hongerige poes weg te halen. Ze was dan wel een uitmuntende jager, toch bleef het moeilijk om genoeg voedsel te vinden als je geen vast territorium had. Daarom waren deze twee vissen perfect, en als ze er voor moest vechten was dat maar zo. De rood-witte poes pakte er haastig eentje vast en wilde alweer de bosjes inspringen toen een stem haar tegen hield."Als je hem wilt hebben, vraag het dan de volgende keer." Ze wiebelde met haar oren. "Als je je vis wilt houden, moet je hem de volgende keer niet zomaar ergens achterlaten." Kaatste ze terug. Het zou misschien handiger zijn gewoon vriendelijk te blijven, maar zo was Farai nu eenmaal niet. Ze volgde geen bevelen, zelfs als die goed bedoeld waren. Misschien was dat ook wel de reden dat ze nooit in een groep katten zou kunnen functioneren. 'Je mag hem opeten als je wilt.' Sprak de poes luchtig. Farai snoof, alsof de poes daar nog wat over kon zeggen. 'Maar dan moet je me wel vertellen wat je hier doet en wie je bent.' Een glimlach sierde haar snuit en verwarde Farai enigszins. 'Ik ben Esmaralda trouwens, als je wilt mag je me Es noemen.' Waarom was deze poes zo vriendelijk? Ze had zojuist haar prooi gestolen, waarom ooit zou ze dan zichzelf zo voorstellen, met een bijnaam nog wel? "Nou, Esmaralda, ik ben Farai en ik had zin in vis."Sprak ze droog en ze weigerde meer over zichzelf te vertellen. Wat viel er uberhaupt nog te zeggen? Toch draaide de poes zich nog niet om, ze bleef waar ze was. Esmaralda leek niets slechts in zin te hebben, en het was dagen terug dat ze alweer een kat was tegen gekomen, dus was het, hoewel ze dat niet liet merken, wel fijn voor haar weer een sociale interactie te hebben.

"Als je je vis wilt houden, moet je hem de volgende keer niet zomaar ergens achterlaten." Beledigd keek Esmaralda de rode poes aan. 'Misschien moet jij niet zomaar iemands nest inlopen, met vuile poten nog wel!' Ze wou best beleefd zijn, maar als die kat zó zou beginnen. Esmaralda kon erg lief zijn, maar als je eenmaal aan haar slechte kant zat.. Beleefd blijven Es sprak ze naar zichzelf. 'Je mag hem opeten als je wilt.' sprak ze luchtig. 'Maar dan moet je me wel vertellen wat je hier doet en wie je bent. Ik ben Esmaralda trouwens, als je wilt mag je me Es noemen.' Glimlachend keek ze de andere poes aan, maar haar ogen lachten niet mee. "Nou, Esmaralda, ik ben Farai en ik had zin in vis." Bij die woorden veranderde Esmaralda's blik. Haar ogen trokken weg tot spleetjes en op een sissende toon sprak ze. 'Als je zo begint, Dan kan je maar beter vertrekken. Ik heb geen zin om met een kit als jou te dealen. Als je nou echt iets kon, dan had je zelf wel gejaagd! Maar ja, hier ben je dan, mijn vis aan het stelen. Je lijkt wel een kittypet man!' Ze keek de poes inschattend aan, het was een jonkie. Misschien anderhalf jaar? Ze nam de beslissing. 'Luister meid, ik heb een goede dag gehad, dus je krijgt nog een kans. Waarom heb je mijn vis nodig? Als je niet kan jagen moet je dat leren, en als je leeft van andermans prooi leer je dat nooit.' Dit was dus waarom Esmaralda nooit een goede ouder zou zijn. Ze was slecht in nee zeggen tegen katten die jonger waren dan zijzelf. Ze keek de poes weer aan met een schuine glimlach. 'Je mag hier blijven vannacht, maar dan wil ik je verhaal weten.'