Last Shadow

Haar lichaam was laag aan de grond. Het gewicht was gelijkmatig verdeeld over haar vier poten, waardoor ze in goed balans stond. Haar nagels waren in de grond gedrukt, zodat ze zich zo sterk mogelijk kon afzetten. Haar twee gekleurde ogen waren strak op één punt gefixeerd, wat aangaf dat ze heel geconcentreerd bezig was. Bij iedere beweging die de muis maakte, bewoog zij een heel klein beetje mee, zowel met haar ogen als haar heupen. Toch ging dit onopgemerkt, wat kwam doordat ze geruisloos was in haar bewegingen.
Heavepaw was een geboren jaagster. Het was duidelijk dat dit haar beste kwaliteit was, ook al had ze nog meer goede. Niemand had van haar verwacht dat ze zo'n goede leerling zou zijn. Als kitten was ze te stil geweest, en aan het begin van het apprentice zijn was ze juist veel te gebekt geweest. Maar nu was ze eigenlijk precies zoals je ze hebben wilde - ze pakte dingen snel op en was altijd bereid om nieuwe dingen te leren. Ze had het nodige respect van Kingslayer geleerd, en werd nu zelf ook veel meer gerespecteerd.
De muis trippelde onwetend dichterbij. De zachte lentebries stond haar kant op, wat ervoor zorgde dat de muis haar niet ruiken kon. Ze verstrakte haar grip op de aarde door haar nagels hier nog iets verder in te duwen, en spande haar spieren aan, klaar om de sprong te maken. Haar staart zwiepte wild heen en weer, wat opnieuw de concentratie waarmee ze werkte duidelijk aantoonde. Het leek alsof enkel zij en de muis er nu waren, oog voor andere dingen had ze nu niet. Één van de dingen dat haar zo'n goede jaagster maakte. Toen de muis eenmaal dichtbij genoeg was, zette ze zichzelf af van de grond, en strekte ze haar voorpoten uit. Zelfs dit leek nog zacht te gaan: geen grom verliet haar bek, die zou de muis enkel nog eerder kunnen alarmeren. Deze had te laat door dat er op hem gejaagd werd, en toen hij een verschrikte piep liet horen, was Heave al voor hem geland. Snel sloeg ze haar poot uit, waarbij ze haar nagels in het lichaampje liet zakken, trok hem naar zich toe en liet haar tanden in zijn nekje zakken. Het beestje was op slag dood. Snel dankte ze tot StarClan en pakte het diertje toen vast, waarna ze richting het kamp terug begon te lopen. Op haar weg zou ze nog een aantal prooien ophalen die ze begraven had om mee te nemen als haar jacht geëindigd was.

- Open!

Als Fernpaw ergens goed in was dan was het anderen besluipen. Zo zat ze nu ook stilletjes in de bosjes te wachten totdat de Apprentice voor haar haar prooi zou vangen. Ze deed het met meer precisie dan Fernpaw van een Apprentice had verwacht, maar gezien haar leeftijd was het ook niet echt verwonderlijk. De Apprentice zou waarschijnlijk over een maan of twee al Warrior worden terwijl zij nog maar pas aan haar Apprentice-tijd begon. Ze had nog veel te leren, maar ze had alvast één kwaliteit ontdekt en dat was dat ze echt goed kon sluipen. En dan niet in de jachthouding, maar gewoon in de sluiphouding. Een prooi kon ze nog niet zo heel goed besluipen omdat er verschillende jachthoudingen waren voor verschillende prooien. Fernpaw had eerlijk waar geen idee of ze het ooit allemaal zou kunnen onthouden, maar ze wist in elk geval dat ze anderen kon besluipen zonder opgemerkt te worden en dat was al één goede kwaliteit als je het haar vroeg. Binnenkort zou ze ook eens een keertje met een training mee mogen doen en dan zou ze er achter komen of ze goed kon vechten. In elk geval kon ze al wel vrij veel snelheid maken. Dus eigenlijk het enige wat haar nog restte was beter worden in jagen en kijken of ze goed kon vechten. En dan moest ze ook nog ontdekken of ze offensief beter was of defensief. De Apprentice keek op toen ze de verschrikte gil van het muisje hoorde. Fernpaw kwam omhoog uit haar schuilplaats zodra Heavepaw haar kant op kwam en snel sprong ze uit de bosjes. Ze had geen idee of Heavepaw haar zou herkennen aangezien ze nog niet heel lang verbleef in de Apprentice’s Den, maar ze moest vast hebben opgelet tijdens de Ceremony, niet dan? ‘Dat was echt een mooie vangst, Heavepaw,’ sprak ze complimenterend tegen de poes. ‘Ik zou het niet kunnen.’

Toen ze nog maar enkele stappen gezet had, hoorde ze lichte beweging in de struiken voor haar en spitste ze haar oortjes. Vlak hierna verscheen er een zwarte kattin, die ze herkende als Fernpaw, die met de afgelopen ceremonie apprentice geworden was. Heave verzette haar poten, verrast door de plotselinge verschijning, en trok toen haar mondhoek op om het complimentje. Ze legde de muis neer voor haar poten, zodat ze terug kon praten. "Thanks," beantwoordde ze met een grijnsje. ‘Ik zou het niet kunnen.’ vervolgde de ander toen, en Heave grinnikte. "Je bent ook pas net apprentice! Ik heb ook veel moeten trainen om het te kunnen," miauwde ze. "En mij verrassen lukte je anders aardig goed," vervolgde ze toen als compliment.

Fernpaw richtte tijdens het complimenteren haar blik op de poes. Het was echt een prachtige poes om te zien. Niet alleen had ze een heel erg mooi zwart-wit gevlekte vacht, maar had ze ook twee verschillende oogkleuren wat haar best wel speciaal maakte. Fernpaw was zelf qua vacht helemaal zwart, maar had een witte borst en witte poten. Ze had gifgroene ogen waardoor ze in de winter heel erg op zou vallen als ze op prooi zou jagen, maar ook ’s nachts zou ze niet onopgemerkt blijven en dat was iets wat ze niet leuk vond. Het liefste was ze een onopvallende Apprentice, maar helaas waren er natuurlijk altijd van die Apprentice’s die haar moesten hebben. Fernpaw vond het soms vrij lastig om vrienden te maken in haar Clan, maar met Heavepaw ging het in elk geval goed vooruit. Ze gaf een knikje ten teken dat ze begreep wat de kattin wilde zeggen, maar lachte schaapachtig op het complimentje dat volgde. ‘Bedankt,’ zei ze oprecht. ‘Maar het liefste wil ik in andere dingen ook goed zijn. Ik zou graag een hele goede vechter willen worden,’ gaf ze eerlijk toe aan de Apprentice. Als ze iets belangrijk vond dan was het wel dat ze op een goede manier kon vechten met haar tegenstanders zodat zij ze kon verrassen als dat nodig was. Ze wilde alle tactieken leren waarmee ze een goede vechter zou kunnen worden. Aangezien Heavepaw bijna klaar was om Warrior te worden nam Fernpaw aan dat de Apprentice er al vrij goed in moest zijn. ‘Alsnog was het niet mijn bedoeling om je te laten schrikken,’ sprak Fernpaw met een glimlach. ‘Ik wilde alleen maar je jacht niet verstoren. We kunnen alle prooi gebruiken ook al is het nog niet schaars.’ Ze glimlachte naar de Apprentice en wachtte op wat ze zou gaan zeggen.

Toen Fernpaw opmerkte dat ze liever goed was in andere dingen dan sluipen, kwam er een glimlachje op Heave haar gezicht. Deze verbreedde toen de andere apprentice vervolgde dat dit dan wel bij vechten was. Het gebeurde niet zelden dat dat was wat nieuwere apprentices in gedachtes hadden: een goede vechter, en hierbij gepaard, ook een goede warrior worden. Dit had zijzelf eerst ook gehad, maar nu had ze geaccepteerd dat haar talent hier gewoon niet lag.
Voordat ze hier echter iets over kon zeggen, verontschuldigde Fernpaw zich voor het verrassen van Heave, en dit wuifde ze alleen maar weg met een beweging van haar staart. "Het maakt niet uit hoor." miauwde ze rustig. "Maar weet je, vechten is niet het enige waar het om draait hoor, in een Clan. Je hebt ook goede jagers nodig. En goede moeders. En goede patrouilleleiders. En slimme katten." ze somde er enkele op, al waren er vast meer talenten waar ze nu niet aan dacht. "Je vind vast je plekje wel." voegde ze toe met een bemoedigend knikje en schuine grijns.

Fernpaw rilde bij het idee dat haar talent later enkel bij het besluipen van katten zou liggen. Heavepaw kon zeggen wat ze wilde, maar als dat je enige talent was, dan kwam je niet ver in de Clan. Je kon iemand nog zo goed besluipen en verhalen afluisteren, maar dan volledig de klos zijn als bleek dat je niet goed kon vechten. Fernpaw wilde het liefste over alle goede kwaliteiten beschikken. Ze wist dat er genoeg Warrior’s waren die van elke kwaliteit wel één goed punt hadden en dat ze daarmee, in haar ogen, onverslaanbaar waren. Zoals Innerstar en Tallshadow bijvoorbeeld. Die leken zo sterk en onverslaanbaar. En dan had Innerstar natuurlijk ook nog een paar extra levens. Ongelooflijk dat een kat meerdere levens kon hebben. Als iemand haar zou doden voor de eerste keer dan zou ze zich al gelijk bij StarClan voegen. Het was raar om te denken dat dat bij Innerstar en de andere Clanleaders anders was. Over haar dood nadenken was nu niet bepaald iets wat haar kalmeerde en dus richtte ze haar aandacht op wat Heavepaw zei. ‘Geloof het of niet, maar ik heb het gevoel dat ik nooit één van die talenten zal bezitten,’ zei ze met een zucht. ‘Ik krijg al het schaamrood op mijn wangen als ik enkel al aan een partner denk, laat staan dat ik ooit kittens zal krijgen. Ik geloof gewoon niet dat er één iemand in de Clan rondloopt die de juiste voor je is.’ Ze hield haar kopje even scheef. ‘Maar wat als het om een kat gaat buiten je eigen Clan?’ filosofeerde ze plotseling. ‘Wat als de juiste kat zich niet in je eigen Clan bevindt, maar wel in een ander? Zou dat dingen dan juist niet gecompliceerder maken? Ben je enkel en alleen een goede moeder als je kittens krijgt van iemand in je eigen Clan?’ Ze was benieuwd hoe Heavepaw over dit concept dacht.