To the jeweled vision of a life started anew

A bridge of silver wings stretches from the dead ashes of an unforgiving nightmare

De ooit zo beeldschone kattin was veranderd. Iedereen had haar altijd nagekeken, sommigen hadden misschien zelfs wel gewenst dat ze haar waren. Dat was nu niet meer zo. Nu werd er achter haar rug om gepraat en ze wist dat dat meer dan terecht was. Ze had er een complete puinhoop van gemaakt. Ze was altijd bang geweest voor pijn, zowel fysiek als mentaal. Maar de hoeveelheid pijn die ze had moeten doorstaan had dat afgestompt. Soms voelde ze het als een kloppend dof gevoel bij haar slaap, maar meer ook niet. Haar normaal zo glimmende goudgele ogen hadden hun kleur verloren. De dood van Everkit en de dood geboren kitten had haar gebroken. Het enige wat de vechtlucht in haar levend hield waren de andere kittens in haar buik. De kittens die ze nog op de wereld moest zetten.

“Mama?” Ze deed haar ogen open en keek recht in de nieuwsgierige oogjes van Mousekit. Ze glimlachte naar haar dochter, voordat ze haar en daarna de andere kittens een lik over hun kopje gaf. “Ga maar weer slapen, morgen gaan we lekker in de zon spelen.” Langzaam ontstond er een vreemd gekleurde plas onder de kittens en veranderde ze naar Everkit die een paar keer bewoog voordat hij stillag, naast zijn dood geboren broertje.

Met een schreeuw werd ze wakker. Haar lijf pompte om zuurstof binnen te krijgen. Ze had deze nachtmerrie heel vaak, maar ze wende er nooit aan. Ze lag in haar nest die ze gekregen had in de Medicine cat’s den en waar ze moest blijven totdat de andere kittens er ook waren. Er ging een koude rilling over haar rug terwijl ze haar ogen weer dichtdeed.

“Mama!” Gilde Everkit, die recht op haar af kwam. “Je moet wakker worden. Ze komen. Wees sterk.”

En dat was het moment dat de hevige pijn weer begon. Haar kop schoot overeind terwijl ze begon te kermen. Ze kronkelde in haar nest en haar ogen verwijde zich. Er was paniek in te zien, het lukte haar ook niet om te praten. Het enige wat er nog door haar kop ging was dat de kittens eruit moesten en alsjeblieft liet ze gezond zijn.

to the jeweled vision of a life started anew

[Geboortetopic, open]

Het was bij de kater als een klap aangekomen dat Brindleleaf een dode kitten in haar buik had gehad, die de dood van hun kleine Everkit had veroorzaakt. Het was een straf van StarClan geweest voor zijn zonden, en dat had hij tegen Frostfaith verteld. Hij zag de deputy als een goede vriendin en had op dat moment iemand nodig gehad om het tegen te vertellen. Everstar zou het ook wel snel genoeg teweten komen, de hele clan waarschijnlijk, maar voor nu hielden ze het nog stil gezien de situatie van Brindleleaf. De zwangere poes was zwak, Sparrowfeather zelf was nog zwak. Zijn ziekte was nog steeds niet helemaal weg, maar hij werd beter. Een kermend geluid uit een ander nest in de medicine's cat den trok zijn aandacht. Vrijwel meteen vloog hij overeind, het was Brindleleaf. Het geluid herkende hij maar al te goed, de rest van de kittens kwamen. De gestreepte kater haastte zich naar haar toe. "Lizard! Het begint." Hij was niet langer meer de medicine cat, maar dat nam zijn ervaring en kennis niet weg. Maar dit was Lizard haar ding nu, zijn ex apprentice was waarschijnlijk wel nodig. "Hey, alles gaat goedkomen dit keer," mompelde hij tegen Brindleleaf terwijl hij haar een lik over haar buik gaf, als het goed was moest dat de spieren wat verzachten, en zich vervolgens naast haar nest liet zakken.

Sinds het bezoek van Everkit had Lizardpaw, onbewust, Brindleleaf vaker gecontroleerd. Ze was meer in de buurt gebleven en probeerde zo min mogelijk het kamp te verlaten. Ze wist namelijk niet precies hoe lang dat het nog zou duren voordat Brindleleaf's kittens zouden komen. Ook probeerde ze Sparrowfeather wat meer op te volgen. Met hem ging het de laatste dagen een stuk beter, beter dan ze hem in de afgelopen weken gezien had. Toch was dat niet de enige reden dat ze hem in de gaten hield. De woorden van Everkit waren haar bijgebleven. Ze was op de hoogte van Sparrowfeather en Brindleleaf hun geheim. Niet alleen van dit nest maar ook van hun vorig nest samen, toen Sparrowfeather nog aangesteld was als Medicine cat. Lizardpaw had er onbewust voor gezorgd dat de twee katten zo min mogelijk bij elkaar konden zijn. Ze wist niet waarom ze dit gedaan had, want Sparrowfeather had zijn straf al gehad van Starclan, maar Lizard kon het gewoon niet echt plaatsen. Hoe had een Medicine cat zoiets kunnen doen na de eed die hij afgelegd had bij Starclan? De apprentice was bij de elders langs geweest en had hen hun dagelijkse kruidenstapeltjes gegeven. Op haar terug weg had ze Brindleleaf's schreeuw gehoord. Bij haar aankomst in de den zag ze dat Sparrowfeather al bij de queen was gaan liggen, waardoor ze heel even op haar lip beet voordat ze in actie schoot. Ze nam haar voorzorgen en zorgde voor de nodige kruiden en materialen, maar als alles goed ging deze keer zou Lizard haar niet moeten helpen. Ze had Brindleleaf enkele kruiden gegeven om haar wat sterker te maken, dus ze zou dit normaal zelf moeten kunnen doen. Het was aan een medicine cat om een queen bij te staan en dat zou ze natuurlijk ook doen. "Probeer tussendoor te ademen." mauwde ze tegen de poes en liet har blik even vlucchtig naar Sparrowfeather gaan, die ook bij Brindleleaf zat.

Toen Sparrowfeather bij haar kwam vouwde ze even haar oren in haar nek, maar ze liet hem begaan. Het was ook zijn schuld dat Everkit was gestorven en ze was niet van plan om hem dat te vergeven. Ze keek hem daarom ook niet aan en gelukkig kwam niet veel later Lizardpaw binnen lopen. Dan kon ze haar aandacht verplaatsen naar haar. Ze knikte met een van pijn vertrokken gezicht toen ze zei dat ze tussendoor moest blijven ademhalen. Ze nam daarom weer een teug lucht, voordat ze begon te persen. Haar gekerm echode tussen de wanden terwijl haar buik steeds weer samentrok. Ze deed haar ogen dicht en er liepen tranen in haar vacht. Ze durfde niet te kijken, bang wat ze aan zou treffen. Ze voelde dat er een kitten uit haar gleed, maar ze keek nog steeds niet. Als deze kitten ook dood zou zijn was de kans groot dat ze het op zou geven en dat kon niet, want er moesten er nog meer uit.

[Er mag een kitten posten]

Everybody wants a flame,
They don’t want to get burnt
And today is our turn

Er was weer commotie in de ruimte waar ze zich bevonden, zoals een tijdje geleden. De kitten kon nog niet denken, had nog geen besef van tijd, maar instinct begon te werken en ze duwde zich naar voren. De wanden van de kamer bewogen steeds harder, ietwat ruw voor de weke kittens. Dit was al eerder gebeurd. Toen ging het echter niet geweldig goed; twee van hen waren toen verdwenen, maar niet zoals het moest. Niet zoals het nu zou gaan. De ongeboren kittens waren klaar om geboren te worden nu; de vorige keer niet. Het poesje was de eerste die door de samentrekkingen naar voren geduwd werd, en ze verzette zich er niet te veel tegen. Instinct vertelde haar dat het nu haar tijd was om naar buiten te gaan. Het felle licht scheen door haar nu nog gesloten oogleden en de lichtbruine tabby kitten gleed naar buiten, op de veel te harde grond. Ze piepte luid, haar pootjes tevergeefs heen en weer bewegend. De koude lucht deed pijn aan haar longetjes, waardoor ze heel even stopte met piepen alvorens weer terug te beginnen. Ze had het koud, ze had honger, de grond was te hard.. Maar de warme geur van moedermelk kwam haar tegemoet, en de nu nog naamloze kitten kon niet anders dan te proberen om ernaartoe te kruipen - al was ze daar nog veel te zwak voor.

People like us—we don’t
Need that much, just some-
One that starts,
Starts the spark in our bonfire hearts

Hij merkte dat Brindlepool niet bepaald blij leek te zijn met zijn aanwezigheid, en dat deed pijn. Zou ze hem soms de schuld geven van Everkit haar dood? Het leven was niet eerlijk, gewoon alles behalve eerlijk. En het deed pijn, ontzettend veel pijn, want Brindleleaf leek niet te beseffen dat Everkit voor hem even belangrijk was geweest als de andere kits die nu geboren gingen worden. Dat hij nacht na nacht onder de sterrenhemel had zitten huilen en StarClan om vergiffenis had gesmeekt in de hoop dat ze Brindleleaf en de andere kits zouden sparen. En nu was het moment daar, om te zien of StarClan deze kits en hun moeder inderdaad zou sparen. De kater zag hoe een eerste kitten ter wereld kwam, een gestreept poesje. Kort richtte hij zijn blik op Lizardpaw.

Er hing een zekere spanning in de lucht die duidelijk te voelen was bij Lizardpaw. Toch probeerde de poes zich te concentreren op Brindleleaf. Zij was namelijk degene waar het nu om draaide en ze had de aandacht nodig want bij de geboorte van haar eerste, levende, kitten keek de poes niet eens om. Lizard vroeg zich af waarom ze dat niet deed. Het eerste wat een moederkat deed was toch naar haar kittens kijken? Lizardpaw ontfermde zich dan ook als eerste over de kitten. Ze zorgde ervoor dat het snoetje proper was zodat de kitten geen problemen had met ademen en verplaatste zich vervolgens met de jonge kitten. Ze ging voor Brindleleaf zitten om vervolgens de kitten verder te wassen. Brindleleaf moest zien dat haar kitten leefde. Ze keek even kort op en legde de kitten vervolgens voor Brindleleaf neer, zodat zij degene kon zijn die de kitten naar haar buik kon schuiven. Ze was sterk genoeg, dus wilde ze dat zij zich over haar kitten ontfermde. "Het is een poesje," zei Lizardpaw met een klein glimlachje en drukte kort haar neusje tegen de kitten aan, die haar mondje stevig open had getrokken en het kamp liet weten dat ze er was. "Gezond en wel." Even ging haar blik naar de plek waar ze, dagen geleden, Everkit had gesproken. Zou hij nu meekijken? Lizardpaw bleef even wachten op een reactie van Brindleleaf, voordat ze terug naar haar plek ging om de andere kittens op te vangen.

Ze deed haar ogen pas weer open toen Lizardpaw de kitten naar haar toe schoof. Haar lijf ontspande duidelijk toen het tot haar doordrong dat het poesje gezond was, dat ze leefde. Meteen leek ze wakker geschud te worden en schoof ze de jonge kitten naar haar toe. Ze legde beschermend haar kop over de kitten die ze naar de warme melk begeleide. “Amberkit.” Zei ze zachtjes. Haar stem trilde, door de inspanning. De blik in haar goudgele ogen werd warmer, omdat haar moederinstinct weer omhoog kwam. Ze zou deze kitten beschermen met haar leven net als ze met haar andere kinderen deed. Toen kreunde ze en legde haar kop op de rand van het nest. Ze herinnerde zich dat ze moest blijven ademhalen en concentreerde zich daarop terwijl de weeën weer begonnen. Ze schreeuwde een keer toen haar buik een keer flink samentrok. Dit keer bleven haar ogen open, Amberkit had haar hoop gegeven. Nog een keer kneep haar buik samen en niet veel later gleed het tweede hoopje vacht op de grond, dit keer tilde ze haar kop op en keek ze achter haar.

[En de tweede kitten]

Waar hij was was de kleine kater zich zelf niet van bewust. Nee de bol van haar was zich nog van weinig bewust. Hij was begonnen als 1 cel en was na een tijd uitgegroeid naar iets wat bijna nog niet op een kat leek, al zou dit natuurlijk wel komen. Nu was hij een soort klein bolletje met haar die dezelfde kleur had als zijn vader op een rustige plek. De rustige plek was voor nu zijn thuis geweest, maar de rust werd op een dag gebroken. Hij begon eigenlijk gelijk met trappen al was hij niet diegene die weg ging. Hij paniekeerde voor de andere 2 die hier ook waren geweest. Het was iets wat hij als anker had kunnen gebruiken en nu waren ze weg. De rust keerde terug en er gebeurde niks meer voor een hele lange tijd. Alles leek weer normaal te zijn. Het was alsof 2 van zijn vrienden hier waren weggegooid om daarna nooit meer terug te komen. Het was weer zo rustig alsof er niks was geweest, maar de kleine grijze kater was 2 vrienden en eigenlijk 2 siblings kwijt. Missen was echter iets wat hij nog niet echt kon alleen de leegte was er zeker.
Opnieuw werd de rust gebroken, maar het had zeker even geduurd. Echt tijdsbesef had hij niet en hij had niet eens kunnen onthouden hoe het vorige keer precies was gegaan. Opnieuw gebeurde hetzelfde en opnieuw was hij niet degene die weg ging. Deze keer bleef hij rustiger. Er was weer een pauze en na die pauze was hij wel degene die aan de beurt was. Het duurde ook niet echt lang voordat hij neerkwam in een nest die hij nog alleen kon voelen met zijn pootjes. De kater bleef lang stilliggen beetje verstijfd van angst tot iets in hem zei dat hij lucht in zou moeten ademen. Terwijl het beestje op zijn zij lag bewoog het kort zijn pootjes. Niemand had het hem ooit geleerd, maar het lukte hem de eerste keer op adem binnen te krijgen. Het klonk wel heel raar alsof iets half voor zijn luchtgat zat. Dat was ook het geval. Slijm was in zijn keel gaan zitten wat ervoor zorgde dat de kleine kitten snel achter zijn eerste hap adem nog een keer moest en daarna weer snel. Elke keer kwam maar een beetje in zijn longen en al was hij klein hij raakte al in paniek en tilde zijn kop en beentjes op uit stress. Een soort hoog piepgeluid kwam zijn bek uit terwijl hij probeerde nog genoeg adem binnen te krijgen zodat hij het zou overleven.

De eerste kit - of eigenlijk de derde als je Everkit en de doodgeboren kitten meetelde - werd nu geboren. Het wezentje had een gestreepte vacht en werd door Lizardpaw schoongelikt en naar de buik van haar moeder geduwd. Zijn oude apprentice meldde dat het een poesje was, en dat ze gezond was. Het was een hele opluchting voor Sparrowfeather, wetende dat het ook anders had kunnen zijn. Nu was het hopen dat de rest ook gezond ter wereld kwam, dan hoefde hij zichzelf niet nog schuldiger te voelen. Want de kleine Everkit zou voor altijd in zijn hart zijn, toch hoopte hij er vurig op dat de rest wel normaal geboren werd. De tweede kitten zat eraan te komen, hiervan ging de geboorte wat moeizamer leek het wel. Maar geen paniek, zo rustig als hij altijd was bleef de kater bij het nest zitten om Lizardpaw te helpen mocht het nodig zijn - hij had ondertussen aardig wat bevallingen meegemaakt namelijk.

Ze was opgelucht bij wat Brindleleaf deed en richtte zich vervolgens op de volgende kitten die ter wereld kwam. Dit was haar eerste echter bevalling die ze meemaakte, op de geboorte van Everkit en de dode kitten na natuurlijk. Het was dat laatste wat haar even liet twijfelen toen de tweede kitten wat paniekerig begon te spartelen. Ze boog naar voren en likte het snoetje van de kitten proper, in de hoop dat het dan beter zou kunnen ademen. Haar ogen waren kort naar Sparrowfeather gegaan. Na al die tijd zocht ze soms nog steeds naar goedkeuring van hem. Uiteindelijk wist ze de kitten proper te krijgen duwde ze hem in de richting van Brindleleafs buik.

Ze verstrakte even toen ze zag dat deze kitten op zijn vader leek. Ze wilde geen replica van Sparrowfeather en er dan steeds aan herinnerd worden dat er twee kittens dood waren omdat zij het nodig had gevonden om een Medicine cat te verleiden. Maar was zij niet erger dan een BloodClanner als ze de kitten daarom zou verstoten? Haar blik stond koud toen ze opkeek recht in de ogen van Sparrowfeather. “Deze moet jij een naam geven.” Het was geen vraag. Haar stem klonk bitter terwijl ze zich toen toch over het kleintje ontfermde. Ze was er al twee kwijtgeraakt en ondanks dat deze op zijn vader leek zou ze voor hem zorgen. Ze schoof de kitten dichter naar haar toe om ook hem te kunnen laten drinken. Ze voelde dat het nog niet klaar was, er zat nog meer leven in haar buik. Dat werd bevestigd toen de volgende steek haar ineen liet krimpen. Ze bolde haar rug en hijgde terwijl ze probeerde haar kop weer op de rand van het nest te leggen. Ze perste om de laatste kitten uit haar buik te krijgen.

[En de laatste :3 ]

In het begin was het heel rustig geweest in de buik van zijn moeder. De ongeboren kitten genoot van de warmte en botste zo nu en dan tegen zijn siblings aan, al gebeurde dat alles onbewust. Toch was er een bepaald moment geweest, niet zo heel lang geleden, dat de buik in opschudding was gekomen. Er had voor een kort moment paniek geheerst, maar er was meer ruimte gekomen waardoor hij en zijn overgebleven siblings beter door konden groeien. En dat was dan ook zeker gebeurd nu ze met zijn drieën waren. Maar vandaag de dag was het tijd, tijd om eindelijk eens die wereld daarbuiten te ontdekken. Helaas voor dit katje was hij pas als laatste aan de beurt, hij had ook wel als eerste een weg naar buiten willen zoeken. Maar de buikspieren van zijn moeder persten hem pas als laatste naar buiten. Voor een moment leek het katertje klem te zitten, maar uiteindelijk kwam hij met een luide piep ter wereld. Zijn longetjes klapten zich open zodra hij die eerste piep liet horen en na een paar tellen tilde hij zijn nu nog zwakke kopje op. Hij voelde de ruwe tong van een kat, en daarna ging de naamloze kit in de richting van de buik van zijn moeder, om daar vervolgens op zoek te gaan naar de zoete geur die hij al rook.

De kater slikte een keer kort toen Brindleleaf eindelijk een keer naar haar opkeek. Het katertje wat zojuist was geboren leek als twee druppels water op hem. Het wezentje had dezelfde vacht, zonder wit vergeleken met Amberkit die dan toch weer meer op haar moeder leek. Nee, deze kit zou voor de hele clan het bewijs zijn dat Sparrowfeather de vader was van dit nest. Wie weet zouden sommige dan wel meteen de link leggen tussen hem en het vorige nest van Brindleleaf. Hij wilde het hen vertellen voordat ze het moesten horen van roddels. Hij moest deze kitten een naam geven. Kort blikte hij naar Lizardpaw, een blik van schaamte misschien wel ergens, een blik dat als je diep naar binnen keek, je de pijn bijna kon voelen. "Stonekit," murmelde hij op een redelijk gedempte toon, terwijl hij naar het katertje keek. De stem van Brindleleaf was steenkoud geweest, en daar had hij zijn zoon naar vernoemd. Maar ook dat hij later zo sterk zou worden als een heuse steen, een rots in de branding kon zijn voor anderen. Mocht hij later een grootse warrior worden, iets waar Sparrowfeather zelf helaas niet het geluk mee had. De derde kitten werd ondertussen geboren, eentje met een rood-witte vacht die dan weer meteen op de meeste kittens van het eerste nest leek. Behalve op Polarpaw, want die was ook net zijn evenbeeld.

Het viel Lizardpaw wel op dat de stem van Brindleleaf veranderde als ze iets tegen Sparrowfeather zei. Ze spitste haar oren terwijl ze de laatste kitten, die net geboren was, waste. Ze was het niet helemaal eens geweest met Sparrowfeather's keuze, maar op dit moment wilde ze toch haar mond open trekken. Niet alleen voor Sparrowfeather, maar ook voor Brindleleaf en de kittens. Ze schoof de wit-rosse kitten naar Brindleleaf's buik en sloot even bedenkelijk haar ogen. Haar ogen schoten open en ze keek de twee grotere katten strak aan. "Het is niet nodig om elkaar af te snauwen," mauwde de Medcine cat en keek even naar Brindleleaf. "Het is onnodig om elkaar nog te straffen.Starclan heeft jullie al gestraft. " Ze was even stil na dat gezegd te hebben. "Gun de kittens een moeder én een vader." Na dat gezegd te hebben draaide de poes zich om en liep dieper haar den in. Eenmaal uit het zicht draaide ze zich even om en trok kort met haar oor. Het puntje van haar staart wiebelde. Ze had gezegd wat ze wilde zeggen. Ze was langs de ene kant duidelijk geweest, maar langs de andere kant onduidelijk en dat was precies hoe ze het had willen zeggen. Ze ademde even diep in en liet haar blik even naar de kruiden gaan, zoekend naar iets wat Brindleleaf kracht zou kunnen geven.

Toen de laatste kitten ter wereld kwam keek ze om. Een rood/wit katje net als Mousewish en Quietpaw. Gretig nam ze hem over van Lizardpaw en schoof hem naar zijn broertje en zusje. “Leopardkit.” Zei ze bij zijn oortje. Sparrowfeather had de andere Stonekit genoemd en ze ging niet vragen waarom hij hem die naam had gegeven. Ze was daar te trots voor en eigenlijk wilde ze het ook gewoon niet weten. Drie gezonde kittens een poesje en twee katers, maar het hadden eigenlijk vijf gezonde kittens moeten zijn. De blik in haar goudgele ogen verduisterde weer terwijl ze haar kop over de kittens legde. Toen begon Lizardpaw te praten en ze richtte haar blik op de Medicine cat. “Mijn eerste nestje is ook zonder vader opgegroeid en dat ging prima.” Haar stem klonk bitter. De dood van Everkit had haar alleen maar killer gemaakt. De pijn leek haar andere emoties verdoofd te hebben. Toen keek ze Sparrowfeather aan en ze staarde hem een tijdje aan. Hij was geen vader voor de anderen geweest en ze verwachtte niet dat dat bij deze drie anders zou zijn, ze was ook niet van plan om dat toe te laten. Misschien was het wel angst, angst dat StarClan hen opnieuw zou straffen als ze hem bij ze in de buurt liet.

Hij draaide zijn oren wat naar achter bij de woorden van Lizardpaw, hij wilde dit inderdaad allemaal niet. Hij had zondes begaan door als medicine cat zich niet aan zijn eed te houden, hij was een waardeloze medicine cat geweest al die moons lang. Hij hoorde hoe Brindleleaf zei dat haar vorige nest ook zonder vader was opgegroeid, en dat dat prima gegaan was. "Ik wil een vader zijn voor deze kittens, Brindleleaf," mauwde hij terwijl hij een iet wat serieuzere houding aannam. "En ook voor de andere kittens, het is tijd dat ik de clan ga vertellen van mijn zondes." Dit kon - en wilde - hij niet tot zijn dood geheim houden voor iedereen. Alle kittens behoorden te weten waar ze vandaan kwamen, wie hun vader was en wat hij had gedaan. Hij kon niet leven met dit geheim, het had al veel te lang geduurd allemaal. Kort ging zijn blik door de den heen, om uiteindelijk weer op de drie kittens te blijven rustten. "Ik snap heel goed dat je boos bent op mij, dat je niets meer met mij te maken wil hebben. Maar de kittens zijn van ons beide, ik ben hun vader en jij hun moeder, zo is het nou eenmaal." Hij ging het niet aankunnen om opnieuw zijn kittens op te zien groeien zonder vader. Of iets wat erger was, dat ze andere katers als hun vader gingen zien.

Lizard bleef uit het zicht van de twee katten, maar wel op gehoorsafstand. Brindleleaf's antwoord had haar tegen gehouden om nog even terug te gaan. De toon van de poes lag zo ver van hoe zei de queen gekend had als kitten. "Ik wil een vader zijn voor deze kittens, Brindleleaf," Lizardpaw spitste haar oren bij de woorden van Sparrowfeather. Ze zou zich niet meer met hen moeien. Brindle en Sparrow waren oud genoeg om zulke dingen uit te praten. Wat kon zij er ook over zeggen? De enige liefde die zij kende, was de liefde voor Starclan. En dat grensde totaal niet aan partner liefde, iets wat niet voor haar bestemd was. Daarom dat Lizard even besloot om haar kruiden te ordenen, al luisterde ze wel met één oor mee, naar wat er gezegd werd.

Ze staarde terug, recht in zijn ogen. Nu wilde hij opeens een vader zijn, hij wilde het gaan vertellen. Zouden haar oudste kinderen haar ooit weer aankijken als ze te horen kregen wat voor geheim zij al die tijd met haar mee had gedragen. Quietpaw was al kwaad op haar toen hij er achter was gekomen dat ze opnieuw zwanger was. Hoe zou de reactie van ze zijn als ze te horen kregen dat Sparrowfeather hun vader was en ze dat al die tijd verborgen hadden gehouden. Het was waar dat het meerdere katten hadden kunnen zijn, maar de gelijkenis tussen Polarpaw en Sparrowfeather had het haar toen al vrij duidelijk gemaakt. “Oké.” Zei ze. Hij mocht het gaan vertellen, maar dan moest hij ook maar zelf voor de gevolgen opdraaien. “Maar een echte vader zul je nooit voor ze zijn.” Ze kon zich niet voorstellen dat hij wist hoe dat moest. Haar slechte ervaringen met katers had haar hele beeld van vaders kapot gemaakt. Het was ook haar vaders schuld geweest dat haar moeder met hem mee was gegaan en hen in de steek hadden gelaten. Die haat zat diepgeworteld, heel diep. “Maar ik laat ze eerst een keer bij de kittens kijken voordat ze me nooit meer willen zien.” Ze richtte haar aandacht weer op de hoopjes vacht en liet haar tong over de kopjes glijden.

Onderwerp: Re: To the jeweled vision of a life started anew