I will always love you even if I don’t show it

Hij was lang weg geweest. Vaak had hij getwijfeld om eens terug te komen. Cloud wist het nog zo goed, die nacht dat hij de doorslag gaf en wegrende van alles wat hem verdriet deed. Zijn moeder die hem steeds meer in de steek begon te laten, zijn vader die nu zo'n grote positie had bemachtigd dat hij niet meer wist of hij ooit nog naar hem, een klein mager scharminkel van een kat, zou omkijken. En dan nog maar te zwijgen over zijn broer en zusje, Cobra die nu sterker dan ooit begon te worden en Yinyang.. euh, Yu, die de kitten die ze ooit was geweest niet meer was en verder weg dan ooit leek. Alles leek ver weg, zijn familie, zijn territorium, zijn positiviteit en waardigheid. Als hij die ooit had gehad.
Toch besloot hij om terug te gaan. De dagen waren lang geweest en vooral heel erg alleen. Cloud had verwacht dat hij er rust zou vinden, maar dat liep erg anders dan verwacht. Ergens wilde hij zijn familie en oude leefomgeving niet meer onder ogen komen, maar toch was er een drijfveer die het hem deed doen dat zijn hersenen toch zuiver begonnen na te denken en hem terug lieten gaan. Dat was waar hij nu mee bezig was.
Had iemand hem gemist? Had iemand zitten denken over waar hij in Starclans naam zou kunnen zitten?
Waarschijnlijk niemand. Maar hij wel. Hij miste zichzelf, zijn oude ik, en had geen idee waar hij al die tijd eigenlijk was en hoe hij er was gekomen. Zijn leven was de laatste tijd zo'n grote blur van emoties geweest dat hij totaal de weg kwijt was geraakt. Maar nu was hij er klaar voor. Hij was klaar om de realiteit weer onder ogen te komen.
Door de varens zag hij een aantal katten. Hij moest dichtbij zijn, hij rook de scherpe geur van Bloodclan. Toch was het niet de richting die hij op wilde, zeker niet, hij moest er niet aan denken. Zijn spieren waren aardig verzuurd van het rennen en springen, altijd op zijn hoede voor gevaar. Op de een of andere manier was het hem dan toch gelukt om 'terug te komen', naar het gebied dat hij ooit heeft achtergelaten. En nu stond hij er weer.
De geur werd scherper en scherper. Cloud wilde de andere kant oplopen, totdat hij opschrok van een geluid. Geritsel in de struiken achter hem. De geur van Bloodclan die hem overspoelde. Hij moest weg, en wel nu.
"Cloud?" hoorde hij een stem achter zich zeggen. Hoe wist die kat zijn naam? Had zijn familie hem toch gemist? Was het iemand die hij kende? Wie kende hij nou allemaal eigenlijk, altijd was hij alleen en bang geweest. Toch moet hij sterk zijn. De kat toonde blijkbaar interesse in hem. Met een opgezette vacht draaide hij zich langzaam om.
Een grote zwarte kater torende boven hem uit. Gifgroene ogen staarden hem verrast aan. Cloud dook in een bij het zien van de donkere verschijning. Nee, wees sterk galmde in zijn hoofd. De witte kater keek op. Ergens herkende hij de kat die voor hem stond. De geur kwam hem akelig bekend voor...
Plotseling schoot het hem te binnen. Plaatjes schoten langs in zijn hoofd, van alles wat hij met deze kat te maken had. De grote zwarte kater met de gifgroene ogen die nu voor hem stond was zijn bloedeigen vader, Claw! Cloud stond op, zijn staart hing naar beneden van schaamte. Wat moest zijn vader wel niet van hem denken! Een volwassen kat die bang is voor zijn eigen vader... Hij was vast een schande voor de familie. "P..Pap?" stamelde hij. Zijn ogen gleden over de hondentanden die aan Claws nek hingen. Hij zag er gevaarlijk uit, maar moest hij nou echt bang zijn? Cloud stapte naar voren. "Pap... ik heb je gemist pap.." Hij staarde de zwarte kater aan. Oog in oog.

[heyo xD ik ben zo lang weggeweest, sorry voor het lange antwoord rip..]

Het was te lang geleden geweest en zo leek het ook over te komen op zijn vader. Cloud was zijn woorden kwijt, hij kon alleen maar staren naar de zwarte kater die tegenover hem stond. De geur van Bloodclan vulde nog steeds zijn neus. Hij moest niet zeggen dat hij het niet lekker vond ruiken, hij herkende dezelfde geur bij zijn zusje. Toch stak het hem, hij huiverde kort. Met de woorden van zijn vader ging Cloud rechtop staan. Wat moest hij er stom uitzien zeg! Zijn vacht was geklit, hij had er niet meer heel veel moeite ingestopt om het verzorgd te krijgen. Zijn vader zou zich vast voor hem schamen. Clouds oren gingen liggen. Hij aarzelde. Hij wilde dolgraag de onaangename stilte verbreken, en zijn vader ook zo te zien. Claw leek zijn woorden in te slikken. De witte kater wilde hem zoveel vragen stellen, maar hij kon het niet opbrengen het echt te doen. Hoe zou zijn vader reageren? Zou hij hem überhaupt wel beantwoorden? Zou hij nog iets betekenen voor hem?
Cloud probeerde zijn ogen af te lezen, maar die bleven kalm. Geen greintje emotie te zien. De witte kater slikte en keek neer op zijn poten, afwachtend van wat zijn vader zou zeggen, als hij ooit nog iets zou zeggen.
"Waar ben je geweest?" hoorde hij de vertrouwde stem zeggen. Cloud keek op, nog steeds niks af te lezen in de gifgroene ogen van zijn vader. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten. "Euh, ik ben een tijdje op reis geweest" miauwde hij, hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen en hoe hij dat moest laten klinken. "Ja, een reis, ik ben vertrokken naar een andere plek, om daar euh.." Hij aarzelde. "..mijn gedachten te ordenen". Die laatste woorden kwamen er zacht uit, zachter dan zou moeten. Hij wilde niet laten zien dat hij zich zo schaamde, maar dat was moeilijk als je verder niets kon uitkramen. Hij keek in Claws ogen. Hij zou eerlijk moeten zijn. "Ik trok het niet meer, pap" mauwde hij zacht, zijn ijsblauwe ogen naar beneden gekeerd.

Of hij vrienden had gemaakt. Dat was wel jammer, in het lijstje van wat hij allemaal had gemaakt stonden geen vrienden. Hij had wel keuzes, gedachtes en besluiten gemaakt, maar vrienden? Dat is toch iets waar hij aan zou moeten werken. Cloud schudde zijn hoofd. 'Ik heb niet zoveel andere katten ontmoet' mompelde hij. Hij voelde zich niet goed, het voelde vervelend om het alleen maar over zijn reis te hebben. Het punt was meer dat hij zo graag wilde dat hij inderdaad vrienden had gemaakt en de wereld had ontdekt, maar hij had teveel naar zijn eigen gedachten geluisterd waardoor hij het oog voor de omgeving verloor. En dat was jammer, want de sneeuwwitte kater wilde dolgraag nieuwe katten ontmoeten en een band opbouwen. Natuurlijk kende hij wat andere katten, maar dat was voornamelijk familie en bovendien waren de meesten niet heel erg vriendelijk. Zouden zijn siblings vrienden hebben? Hij wist niet zo goed wat er van ze gekomen was. En wat heeft zijn vader allemaal verder uitgespookt? 'Weet je misschien wat er gekomen is van Yu en Cobra? Ik heb ze al een tijdje niet gezien en om eerlijk te zijn zou ik dat graag willen.' miauwde hij. Hij wist wel dat Yu mee was gegaan met de BloodClan, maar wat als ze het daar niet naar haar zin had, na alles wat ze daar had gedaan? Misschien wilde ze wel weer terug naar het vrije leven. De laatste keer dat ze samen waren moest al heel lang geleden zijn. En wat er van Cobra terecht was gekomen wist hij al helemaal niet. Hij had hem voor het laatst gezien toen hij nog maar een paar moons oud was. De zwarte kater was in zijn herinneringen nooit heel erg spraakzaam of vriendelijk, maar geen onaangename kat. En het bleef natuurlijk zijn broer. Broers moeten er zijn voor elkaar.

Het deed zeker iets met hem, toen hij het hoorde. Dat Yu zo veel potentie had en zich bij BloodClan had aangesloten wist hij natuurlijk wel, maar niet dat ze het zo leuk zou vinden, en van zijn broer, tja, hij had het kunnen weten, maar toch... Cloud probeerde de brok in zijn keel weg te drukken. Zijn siblings hadden zoveel tijd doorgebracht met hun vader en hun eigen plek gevonden. Ze deden het goed in de Elite volgens Claw... betekende dat dat ze goed waren in dingen zoals moorden? Cloud huiverde. Nee, de BloodClan zou nooit zijn plaats zijn. Hij moest er niet aan denken om tussen al die kwaadaardige moordlustige katten te zitten... Nee, zo moest ie niet denken. Hij stond tegenover zijn vader, leider van BloodClan, en kijk naar hem, wat een grote goede kater moest hij niet zijn. Zo zag Cloud hem dan. Misschien zagen zijn siblings hem wel anders, en de Elite natuurlijk helemaal. Cloud schudde zijn hoofd. Hij had het kunnen weten. Nooit zou hij zich aansluiten.
De volgende woorden van zijn vader deden zijn mond openvallen. Zijn ijsblauwe ogen flitsten. Echt waar? Had hij nieuwe broertjes en een nieuw zusje? Hij kon het niet helpen, zijn mond vertrok naar een glimlach. Hoop borrelde op in zijn borst, een tintelend gevoel vulde zijn lijf. Was het in die tussentijd dan toch goedgekomen tussen zijn ouders? Had Yu Moonwhite eindelijk kunnen accepteren? "Oh, dat is geweldig!" riep hij uit. Hij wilde ze zo graag ontmoeten, maar hij wist niet of hij de kans had. Zijn gezicht vertrok. Aarzelend voegde hij toe: "Is Moonwhite BloodClanner geworden?" Meteen besefte hij wat een domme vraag dat was. Zijn ouders hadden veel ruzie gehad. Het was een reden waarom Cloud zich zo rot voelde. Maar een nieuwe poes in Claws leven... zou dat kunnen? De brok in zijn keel kwam terug. Zelfs als hij deze nieuwe siblings, en hoogstwaarschijnlijk ook hun moeder, zou kunnen ontmoeten... Misschien zou hij dat zo snel nog niet willen.

Howl dus hè? Okay. Klinkt goed. Cloud wilde haar heel graag ontmoeten, ze maakte Claw duidelijk blij. Toch zou hij haar nooit als echte moeder zien. Dat was en bleef Moonwhite, ook al had hij haar al lang niet gezien, toch was het zijn moeder. Maar hij hoopte dat hij bevriend zou kunnen raken met deze Howl. De kittens wilde hij echt heel graag zien. Hij was immers de grote broer! Maar wat als ze nu al zo gehersenspoeld waren door de Bloodclan, dat ze hem misschien niet zouden mogen? Cloud vond dat kittens eerst kittens moesten zijn voordat hun Clan een grote invloed op hun karakter zou kunnen hebben. "Dus, hoe heten ze?" vroeg hij, een glimlach verscheen op zijn snuit. Hij hield heel erg van kittens, hij kon prima met ze opschieten. Cloud kon niet wachten totdat hij zijn nieuwe familie eindelijk eens konden ontmoeten. Als ze hem maar zouden accepteren.

-flutpostje ;u;