Teenagers scare the living

De jonge kattin had er een gewoonte van gemaakt om niet meer in het kamp van de Bloodclan te slapen. Sterker nog, ze had een eigen stekje gezocht om te verblijven. Het stelde niet heel veel voor, maar ze had het toch een beetje haar thuis gemaakt. Een samenstelling van bosjes verhulden een kleine kartonnen doos waarin de kleine poes zo af en toe opgerold lag. Vandaag had ze besloten om weer op één van haar zwerftochten te gaan; haar trainingen met Hellhound waren immers vanavond pas. Nonchalant liep ze een open plek op en keek wederom haar ogen uit. Ze hield ervan om gewoon rond te wandelen, haar ogen de kost te geven en heel af en toe een bijzondere speling der natuur te zien. Het maakte haar niet uit; zolang ze de zon of de regen op haar rug voelde en ze zeeën van tijd had, voelde ze zich goed, voelde ze zich vrij. De kattin nam even de tijd om zich uit te strekken, haar spieren nog vermoeid van de slaap. Ze schrok echter op toen ze die vreselijke naam hoorde, haar naam. "Ophelia." Het bracht haar telkens terug naar die toon die haar moeder altijd aansloeg. Die toon die enkel verachting voortbracht in de vorm van haar naam. Ze draaide haar kop om, maar relaxte weer toen ze zag dat het Yu was, de kattin die zo op haar leek. "Hallo," sprak de poes vriendelijk in haar hese stem. Yu was eigenlijk één van weinige katten die ze wel graag zag, naast haar zusje, Muta.  

De van de schrik opgestane haren gleden weer netjes terug in haar zwart-witte pels bij het zien van de gedaante van Yu. Eén van de weinige, misschien wel de enige kat die ze zonder wantrouwen in haar gezelschap duldde. Er verscheen een zachte lach op haar gezicht, één die ze niet vaak met anderen deelde. De oudere kattin kwam op haar afgerend, groette haar met een haal over haar hals. O spon, blij dat ze eindelijk een soort van affectie kreeg. Ze bekeek de kattin voor haar van top tot teen en kon enkel de conclusie trekken dat ze bijzonder veel op elkaar leken. O trok enthousiast met haar oortjes toen Yu begon te praten. De oudere kat was minstens net zo enthousiast. "Gaat alles goed?" miauwde de poes vrolijk. De laatste keer dat ze Yu had gezien, was in een minder fijne setting geweest. Ze wist nog goed hoe de warmte had gevoeld, de staart van Yu die om haar kleine, verkleumde lichaam werd geslagen. Ze was de kattin dankbaar, en dat was nog maar een understatement. "Ik ben ook blij jou te zien." En ze had nooit iets meer gemeend.

Haar ogen verwijdden zich; de wereld leek ineens tien tinten lichter en ze voelde zich weer een beetje gewichtloos. Zoals ze wel vaker deed wanneer ze allen was, weg van hier. Ergens op één van haar dwaaltochten wanneer ze geen idee had waar ze precies was. Verdwaald zijn zorgde ervoor dat ze de weg vond, haar weg. Een warme glimlach verscheen op haar gezicht toen Yu aangaf dat alles goed met haar ging. O geloofde het wel, de poes voor haar zag er goed uit. Haar vacht glansde, de grijns op haar gezicht, haar levendige ogen. Ze leek nieuw, gezond, gelukkig. Er leek haast een bepaald gevoel van haar af te stralen. Misschien had O een thuis gevonden in Yu. Vervolgens kwam die ene vraag, hoe het ging met haar. Het was altijd lastig, sinds de zwart-witte kattin zich geen seconde hetzelfde voelde. Ze werd constant gebombardeerd met nieuwe dingen, nieuwe gevoelens, nieuwe gedachten. Ze schuifelde bedenkelijk op haar achterpoten. "Ik voel me goed. Rustig. Hellhound is aardiger dan ik dacht," mompelde de poes. In eerste instantie was ze bang geweest voor de gigantische rosse kater, maar achteraf leek hij wel redelijk sympathiek. "Aan de andere kant zit ik vast... Hier." Haar ogen vernauwden zich bij de gedachte aan die boerderij waar ze in geforceerd werd. Ze probeerde weg te gaan, maar Zira leek haar als een vloek te volgen. Altijd kwam ze weer thuis, of ze wilde of niet.  

Soms vond ze het lastig om die mengelmoes aan gedachten in haar kop te benoemen. Soms kwamen de woorden er wat warrig uit, soms klopte er vrij weinig van wat ze zei en soms wist ze het juiste woord er gewoonweg niet voor te vinden. Het leek wel alsof er soms een storing was in de verbinding tussen wat ze dacht en wat ze zei. Dat was behoorlijk lastig, al was het zelden zo dat ze echt kon zeggen wat ze dacht. Alleen bij Yu, eigenlijk. En af en toe bij Hellhound. De rosse kater was een stuk... vriendelijker geweest dan ze dacht. Ze had met hem over dingen gesproken die eigenlijk taboe waren in de Elite, en toch stond hij het toe. Hij leek zelfs in haar hoekje te staan, tot op zekere hoogte. O knikte glimlachend op de woorden van Yu. Ze twijfelde er niet aan dat ze veel van de rode kater zou kunnen leren, maar ze had geen idee of ze sommige dingen überhaupt wel wílde weten. Yu leek haar te begrijpen, en O keek even schichtig om zich heen. Als Zira nu ergens in de buurt was, had ze een gigantisch probleem. Toch knikte ze op de stelling van Yu. "Ik zou niets liever willen," was haar weerwoord. Het was wel duidelijk dat ze niet in de Elite paste.