Flood!

Ook vandaag was Tinkerkit voor de nursery aan het spelen. Haar nestgenoten waren nog een dutje aan het doen, maar zij niet, Tinker wilde zoveel mogelijk spelen en de wereld ontdekken. Slapen hielp je daar niet bij. Vandaag speelde ze in haar ééntje. Haar rijke fantasiewereld zorgde ervoor dat ze prima alleen kon spelen. Vandaag speelde ze weer een Riverclan warrior. Het water rond het kamp was gestegen en het kamp werd overstroomd door het water van de rivier. "Het water komt!" mauwde de jonge poes luid. "Redt de kittens!" Tinkerkit sprong naar voren om een stengel riet te pakken, die op dit moment gezien werd als een kitten, en sprong weer terug naar de Nursery. In de Nursery was het veilig. Het water komt dichter. Snel sprong het poesje de nursery weer uit om de volgende kitten/rietstengel te redden. Ze was echter te laat. Het water kwam al naar haar toe. Ze duwde de rietstengel zelf wat verder, zodat het leek alsof de 'kitten' mee was genomen met het water. Ze sloop over de grond, zodat het leek alsof ze zwom. "Ik kom je redden ... Reedkit!" piepte ze luid, al 'zwemmend' naar de rietstengel.

Open

Ravenkit was aan het vechten tegen een loshangende tak in het kamp. Fel sloeg hij met zijn pootjes tegen het takje, in de hoop te winnen van het takje. Want dat moest gewoon! Zijn nestgenoten sliepen nog, behalve hij. Hij was hard aan het trainen om zijn nestgenoten te kunnen beschermen tegen alle grote gevaren van de wereld. Zoals deze tak op het moment. "Het water komt!" Hoorde hij toen. Ravenkit werd uit zijn trance gehaald waardoor de tak tegen zijn wang aan sloeg en hij opzij viel. "Oef!" Pufte hij, waarna hij overeind kwam en over zijn wangetje wreef. "Redt de kittens!" Gefrustreerd keek Ravenkit op. "Waar heb jij het over?" Riep hij de kitten toe. Hij zag hoe Tinkerkit allemaal takjes de nursery in bracht. "Wat dóé je?" Vroeg hij gefrustreerd. "Ik kom je redden ... Reedkit!" Ravenkit snapte er niks van.

"Waar heb jij het over?" Zo hoorde vaag de stem van een andere kitten, maar toch keek Tinker niet op. Ze was helemaal opgegaan in haar spel. Ze had de laatste rietstengel tussen haar poten vast, lag zelf nog met haar buik tegen de grond, toen ze een stem opving. "Wat dóé je?" Tinkerkit draaide zich op haar rug en spartelde met haar pootjes in de lucht. "Het water," piepte ze en bleef trappelen met haar pootjes. "we zijn te laat!" Ze ontspande haar lichaampje volledig, waarna ze op haar zij zakte en haar oogjes sloot. Ze deed natuurlijk alsof ze verdronken was. Ze stak haar tong nogal laat naar buiten om het echt te laten lijken. Ondanks dit 'dramatisch' fantasiespel, stond er een duidelijk glimlach op haar snoetje.

Ravenkit trok zijn wenkbrauw op toen Tinkerkit door ging met dramatisch doen en vervolgens zogenaamd dood op haar rugje lag, ze had zelfs haar tongejtes uit haar bek. Ravenkit porde met zijn poot in haar zij. "Euhm, ik denk dat je nu dood bent?" Piepte hij vervolgens waarbij hij een wenkbrauw optrok. Had hij hier eigenlijks wel zin in? Misschien niet. Misschien wel. Hijzelf had er geen antwoord op. Met zijn ogen keek hij even om, misschien dat hij zijn moeder ergens zou treffen. Hij had namelijk nog vragen over zijn verdwenen sibling en overleden sibling, want dat waren dingen die hij nog niet zo goed begreep. Maar goed, niet nu, want nu was hij bij Tinkerkit die dood was en zijn moeder was toch nergens te bekennen op het moment.

Tinkerkit opende één oogjes toen Ravenkit in haar zij porde met zijn poot. "Euhm, ik denk dat je nu dood bent?" Ze grinnikte zachtjes. "Goed gedacht," fluisterde ze zachtjes,waarna ze direct recht sprong en vervolgens bijna neus aan neus met Ravenkit stond. De zwarte kitten was een twee-tal moons ouder, maar dat maakte voor Tinker niets uit. "Doe je mee?" vroeg ze enthousiast met twinkelende oogjes. Tinkerkit was een bom energie. Alles draaide bij haar om spelen en haar fantasie wereld. Alles kon in haar ogen. "Wat wil je spelen?" vroeg ze er direct achter, niet wachtend op antwoord.

Zolang was Tinkerkit niet dood, want zij beantwoordde gewoon zijn vraag. Na haar antwoord sprong ze direct op en stonden de twee neus aan neus. Ravenkit deed een stapje naar achteren en wiebelde met zijn oren. Ze vroeg of hij mee wou doen. "Euhm," was zijn enige antwoord. En toen vroeg ze wat hij wou spelen. "Spelen? Euhm..." hij wist het echt niet. "We kunnen... zwemmen?" Vroeg hij. "Ik heb t al geleerd, jij ook?" Vroeg hij vervolgens. Het was niet echt een spelletje, er zat nul punt nul fantasie in.

De kater twijfelde even, maar kwam al snel af met een voorstel dat Tinkerkit wel aanstond. "We kunnen... zwemmen?" Achter de nursery was er een ondiep poeltje water dat binnen het kamp lag. dat was de plek waar de kittens vaak leerden zwemmen. Elke kitten van Riverclan kon namelijk zwemmen als hij of zijn apprentice was. Riverclan had zijn naam niet voor niets gekregen. Zelf had Tinkerkit nog niet gezwommen. Haar moeder had hier nog geen tijd voor gehad sinds de dood van Gemstone, haar zus. Haar oogjes twinkelden van enthousiasme. "Ik heb t al geleerd, jij ook?" Ze ademde diep, verbaast, in bij wat hij zei. "Kan jij al zwemmen?!" mauwde ze met grote oogjes en schudde vervolgens haar kopje. "Mijn moeder heeft nog geen tijd gehad. We hebben al wel met onze poten in het water gelopen." Dat laatste zei ze op een trotse manier.

Tinkerkit keek hem verbaast aan en vroeg aan hem of hij al zwemmen kon. Ravenkit had wat geoefend met oudere apprentices en een warrior. Hij had het idee het zeker wel te kunnen. "Echt wel!" Miauwde hij en zette nu toch wel een trotse grijns op waarbij hij zijn pluizige borst vooruit stak. Tinkerkit vertelde dat zij nog niet gezwommen had, maar wel er in gelopen had. Haar moeder had nog geen tijd gehad om haar te leren zwemmen. Ravenkit vermoedde dat het niet was dat haar moeder geen tijd had gehad, maar dat haar moeder haar te jong gevonden had. "Ik wil je wel leren zwemmen?" Miauwde hij en besefte dat hij er een spelletje van moest maken. Ravenkit vernauwde zijn ogen even en draaide met zijn oren. "Want... anders overleef je de overstroming niet!" Vervolgde hij, proberend zo goed mogelijk te acteren, al was hij geen sterk in spelletjes.

"Woow!" mauwde de kitten toen Ravenkit het nog eens bevestigde. "Ik wil je wel leren zwemmen?" Tinkerkit trippelde ter plekke bij wat de kater voorstelde. Hij wilde haar leren zwemmen! "Wil je dat?" Vroeg ze, nog even enthousiast als daarnet. "Want... anders overleef je de overstroming niet!" Haar oogjes werden wat groter en even ging haar blik naar de rietstengel, die 'weggedreven' was. "En dan kunnen we de Reedkittens wél allemaal redden!" piepte ze weer luid. Ze draaide zich al om en huppelde al half richting de waterpoel. "Kom, Zwartkit!" mauwde ze luid naar achteren, zijn naam vergetend.

Chivykit lag vredig te slapen. Haar neusje weggestopt onder haar gladde staart. Ze was duidelijk puur Riverclan. Een slanke lichaamsbouw en een gladde pels. Nu lag ze echter vredig in dromenland. Te dromen over bloemetjes en bijtjes en alles wat ze die dag had meegemaakt. Ze was misschien al 4 moons, maar toch hadden kittens nog veel slaap nodig. Echter werd ze uit haar slaap gehaald door haar broertje. Ravenkit. Ook al was hij uit het zelfde nest, ze had niet bepaald een band met haar broers. Ze hadden niet gespeeld samen en nu ze toch al 4 moons was moest het er eens van komen. Ze schoof dan ook haar staart van haar kop en deed een oogje open. Ze zag Tinkerkit spelen met haar broer. Sinds wanneer wilde haar broer spelen. Ze kroop dan ook verward recht en liep naar het stel toe. "Hey broer, dag Tinkerkit. Wat zijn jullie aan het doen?"

Ravenkit wist zelf niet eens waarom hij hier in mee ging. Dit was niks voor hem en hij vond het ook zeker niks aan. Maar goed, het was nou éénmaal zo. "Ja hoor," was zijn antwoord op de vraag of hij haar wel wou leren zwemmen. Hij wist niet of zijn antwoord de waarheid was. Toen vulde Tinkerkit hem aan op het overleven van de overstroming. Ze had het weer over die rare Reedkittens. Ravenkit zwaaide een keer met zijn staart en wou gewoon wat gaan zwemmen. Tinkerkit het daarbij leren leek hem daarentegen wel leuk. Andere dingen leren vond hij nou éénmaal leuk. Dan voelde hij zich goed. Tinkerkit draaide zich om en ging richting de waterpoel. "Rávenkit!" Verbeterde hij haar, toen ze hem Zwartkit noemde. Ravenkit ging wel achter de kleinere kitten aan naar de waterpoel, maar toen kwam zijn zusje, Chivykit er bij. "Ik ga Tinkerkit leren zwemmen in de waterpoel," antwoordde hij haar vraag met een schuine glimlach. In het Riverclan kamp was een ondiepe waterpoel waar alle kittens van Riverclan leerde zwemmen. Dat was normaal.

"Rávenkit!" Tinker bleef gewoon doorlopen. Dat wist ik wel. Chivykit was bij Ravenkit gaan staan. "Hey broer, dag Tinkerkit. Wat zijn jullie aan het doen?" Tinkerkit was echter al te ver om duidelijk te verstaan wat de oudere kitten zei. De wit-grijze kitten was ondertussen bij de waterpoel aangekomen en liet even haar blik naar het water gaan, waarna ze zich omdraaide naar de nursery, waar ze Raven-en Chivykit zag staan. Haar oortjes waren naar voor gedraaid. "Kom je ook mee spelen?" piepte de kitten luid en trippelde vervolgens met haar pootjes ter plekke op de grond, waarna ze zich terug omdraaide naar het water. Haar kopje liet ze wat zakken, terwijl ze voorzichtig al één pootje in het ondiepe water zette.

Chivykit glimlachte. Cool! Ze sprong meteen naar Tinkerkit. De kitten waar ze mee wou gaan vliegen. Ze schoot voorbij de kitten en plaste luidruchtig in 'het meer' tot ze de grond nog maar net kon raken. Opgewonden keek ze naar haar broertje. "Hoe moet het Blackie?"

Ravenkit vertelde wat ze gingen doen waarna Tinkerkit vroeg of Chivykit ook mee wou gaan doen. Chivykit glimlachte en ging het water in. Ravenkit ging ook dichter naar het water toe, waarna Chivykit vroeg naar hoe het moest en hem 'Blackie' noemde. "Ravenkit!" verbeterde hij zijn zusje. En toen sprong Ravenkit in het water, trappelend met zijn pootjes. Heel erg diep was het niet, maar diep genoeg om te leren zwemmen. "Kom dan, Tinkerkit!" Miauwde hij met een grijns. "Je moet gewoon met je pootjes blijven trappelen!" Vervolgde hij. "En Chivy, jij zou al moeten weten hoe je moet zwemmen," merkte hij droogjes op.

Tinkerkit stond met haar poten in het ondiepe water en richtte haar oortjes enthousiast naar voren toen Chivykit en Ravenkit langs haar in, het diepere, water sprongen. Zij waren een paar moons ouder dan haar en hadden, in tegenstelling tot haar, al wel leren zwemmen. Tinkerkit was het enkel gewoon van in haar fantasie spellen. De jonge poes liet haar kopje wat zakken en keek naar het water dan rond haar poten cirkeltjes vormden. Precies sterren! Ze keek op toen Ravenkit iets zei. "Kom dan, Tinkerkit!" Een grote glimlach stond op haar snoetje terwijl ze wat meer naar het diepe trippelde. Ze stond nu tot haar buikje in het water. haar staart stak de lucht in en bleef hierdoor, deels, droog. "Je moet gewoon met je pootjes blijven trappelen!" Tinkerkit tilde haar pootje hoog op en sloeg deze naar beneden, in een poging om te 'trappelen'. Haar staart zwiepte nu heen en weer, in het water. Volgens de elders zwommen vissen door hun staart heen en weer te slagen. Misschien dat dat zo bij hen ook werkte! Ondanks haar, geweldige, poging wilde het maar niet lukken. Ze had toch haar best gedaan. Ze geloofde toch in wat ze wilde bereiken. Dat hielp meestal wel bij haar. Ze schuifelde terug wat naar achteren, terug naar het minder diepe water. "Ik ga de reedkittens nooit kunnen helpen op deze manier!" mauwde ze beteuterd en sloeg even met haar poot tegen het water. haar oortjes die even naar achteren waren gezakt, schoten direct naar voren toen ze waterspetters veroorzaakte en deze in de richting van de twee andere kittens gingen. Ze grinnikte even en sloeg nog een keer in het water. Waarom leren zwemmen als dit ook al een geweldig spel was? Opnieuw was ze snel afgeleid. Niet dat de jonge poes dit door had. Bij haar draaide alles om het huidige moment.

Chivykit had zonet een grapje gemaakt en dat viel niet in goede smaak. Haar blije gezichtje werd zo donker als een donderwolk. Nou, wat een leuke broer had ze toch! Toen hij dat laatste zij ging hij erover. Dit kon zo niet! Hoe wist zij nu hoe ze moest zwemmen hé, starclanverdommse broer die ze had. Nu wou ze hem eens kansen geven. Ze ging het wel alleen leren. Met een boos gesnuif liep ze weg. "Veel succes Tinker, met die aardige broer van me." Waarna ze weg stormde met knalrood gezicht.

Topic uit ^^ ~

De reactie van Chivykit begreep Ravenkit. Waarom was ze nu ineens boos? Het was toch zo? Chivykit was net zo oud als hij en moest dus ook al kunnen zwemmen. Zo dacht Ravenkit er over. Maar nu was ze boos en ging ze weg en wenste ze Tinkerkit veel succes met hem. De "aardige" broer van Chivykit. "Ik ben ook aardig!" Merkte Ravenkit op en keek naar Chivykit met een vragende blik. Maar ag, als ze niet meer mee wou doen, moest ze dan zelf weten. Hij ging wat dichter naar Tinkerkit toe die had gezegd dat ze zo nooit die reedkittens zou kunnen redden. Reedkittens. Ugh. "Kijk," miauwde hij. Hij vond het leuk om anderen dingen te leren, zo voelde hij zich goed. Hij trappelde zijn voorpoten op en neer onder water en strekte zijn achterpoten waar hij ook mee begon te trappelen. En zo zwom hij een rondje in het ondiepe water rond Tinkerkit heen. "Nu jij," miauwde hij met een grijnsje.

Tinkerkit liet even haar blik naar Chivykit gaan, niet wetend waarom ze plots weg stoof. Ze fronste even maar zocht er verder niets achter. Ze was gewoon nog niet oud genoeg om echt verder te kijken dan wat ze in werkelijkheid zag. Misschien wilde ze wel niet meer meespelen? Ze stapte terug naar voren, meer in het diepere water, en draaide haar kopje snel naar Ravenkit toen hij haar aandacht trok. "Kijk," Met grote oogjes keek ze naar wat de zwarte kitten deed. Hoe doet hij dat toch? Haar kopje draaide ze met hem mee, terwijl hij een rondje om haar heen zwom. Ze liet haar kopje wat zakken zodat haar kin nat werd. Zo kon ze, volgens haar, beter naar de poten van Ravenkit kijken. "Ik?" mauwde ze lichtelijk verbaasd. Ze moest geloven in zichzelf, dat ze het wel zou kunnen, maar haar vertrouwen in zichzelf was even aan haar ontglipt. "Ik geloof niet dat ik dat zo goed als jouw ga kunnen." mauwde de kitten. Haar groene oogjes waren op Ravenkit gericht. Jaja, ook Tinkerkit kon eens wat geloof en fantasie te weinig hebben.

Ravenkit maakte zich niet meer druk om het feit dat Chivykit weg gegaan met een vreemde houding. Hij dacht er niet meer over na en focuste zich nu op de drukke kitten, Tinkerkit. Ravenkit deed voor hoe je zwemmen moest. Vervolgens zei hij dat zij het nu proberen moest. Hierop reageerde ze verbaasd, maar Ravenkit knikte enkel. Vervolgens maakte ze een onzekere opmerking. "Nee, beter dan mij wordt je niet," miauwde hij alsof het een feit was. "Maar je kan wel bíjna net zo goed worden als je het oefend," vervolgde hij met een grijns. "Kijk nog eens goed naar mijn pootjes," miauwde hij, en langzaam zwom hij trappelend met alle vier de pootjes langs haar heen, zijn staartje als een slangetje achter hem aan. Ravenkit kon hier nog makkelijk staan, voor Tinkerkit zou het wel iets moeilijker zijn. Maar het was net diep genoeg voor hem om het zwemmen voor te doen.

"Nee, beter dan mij wordt je niet," Tinkerkit liet haar kopje wat schuin zakken bij het antwoord van de kater. Ze snapte niet helemaal wat hij hiermee wilde zeggen. Wat hij daarna zei snapte ze wel. "Maar je kan wel bíjna net zo goed worden als je het oefent," Veel oefenen. Dat was de boodschap die ze hier uit haalde. Ze zuchtte even bij de gedachten aan veel oefenen. Ze wilde niemand teleurstellen. Ze wilde gewoon de Reedkittens kunnen redden als het zover was. Nogmaals keek de kitten naar hoe Ravenkit het zwemmen voordeed. Ze liet zich terug wat meer zakken, ademde eerst nog diep in, waarna ze een poging deed tot het zwemmen. Even leek het te lukken, maar ze verdween al snel met haar kopje onder het water. Ze kon zichzelf herpakken, doordat ze hier nog kon staan. Haar vacht plakte nu volledig tegen haar lijfje, maar dit hield Tinkerkit niet tegen. Met een frons op haar snoetje stapte ze weer een stapje in het diepere water om het opnieuw te proberen. En ja, deze keer ging het wat beter. Ze kon iets langer boven blijven, maar uiteindelijk geraakte haar kopje weer onder water, al probeerde ze zich terplekke te herpakken, zonder even in het ondiepe recht te gaan staan. Eenmaal in het midden van de waterplas, waar een platte steen lag, klom ze omhoog en draaide ze zich met opgewekte oogjes naar Ravenkit om. "Heb je dat gezien?!" piepte ze luid en schudde vervolgens haar vacht uit. Haar vacht stond nu, in plukken, alle kanten op. De plas was amper zo lang als twee katten achter elkaar, maar Tinker was al zo trots dat ze tot in de helft was geraakt met maar één keer onder water te duikelen met haar kopje.