Flood!

Tinkerkit oefende het zwemmen weer nadat Ravenkit het voor gedaan had. Ravenkit had rond zijn derde á vierde moon leren zwemmen en intussen was hij er al heel goed in, al zei hij het zelf. Toen Tinkerkit kopje onder ging ademde Ravenkit een keer gespannen in. Oh nee. Maar de cypers gevlekte kitten leek zichzelf te herpakken. Ravenkit haalde opgelucht adem. Tinkerkit ging terug naar het diepere en probeerde het opnieuw. "Je kan het!" Moedigde hij haar aan met een grijns op zijn zwarte kopje. En het leek beter te gaan, ook nog. Dat maakte Ravenkit blij. Als hij Tinkerkit kon leren zwemmen, betekende het dat Ravenkit écht goed was en dat was iets om trots te zijn. De zwarte kitten was een kitten met veel ambities en goed zijn was daar één van. Het kopje raakte wel weer onderwater, maar dit keer leek ze zichzelf zwemmend te kunnen herpakken! Tinkerkit wist zelfs naar het midden toe te zwemmen, waar het voor Ravenkit ook niet diep was, al moest hij dan zijn kopje wel strekken om boven water te blijvan als hij het wou lopen, maar Ravenkit zwom het gewoon. Veel leuker. Hij klom net als Tinkerkit op de steen en haar oogjes stonden opgewekt. "Ja ik zag het! Echt heel goed!" Klonk zijn stemmetje blij. "Jij kan denk ik wel net zo goed als ik worden!" Maar niet met alles. Want Ravenkit wou de beste zijn. "Als je net zo groot bent als ik, gaan we aan het rand van de kamp zwemmen," zei hij tegen haar.

De jonge Tinkerkit grinnikte zachtjes bij wat Ravenkit zei. "Ja ik zag het! Echt heel goed!" Met een beetje vertrouwen van zichzelf en van de andere kitten leek het inderdaad beter te gaan. Dat was iets wat ze moest onthouden. "Jij kan denk ik wel net zo goed als ik worden!" Haar oogjes werden groter. "Echt?" Haar staartje zwiepte enthousiast heen en weer, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. "Als je net zo groot bent als ik, gaan we aan het rand van de kamp zwemmen," Aan de rand van het kamp. Dat was spannend! Het zou enkel nog een 2-tal moons duren voordat het zover was, maar het was wel iets om naar uit te kijken. "Dan kan ik nu nog oefenen, zodat ik dan zeker mee kan!" piepte ze en zakte wat door haar pootjes, klaar om terug in het water de plonzen. Ze wilde zo ver mogelijk springen, zodat ze zo min mogelijk moest zwemmen in het diepe. Het lukte dan wel een beetje, maar ze had nu de kracht nog niet om het lang vol te houden. Haar instinct weerhield haar om te lange tijd te zwemmen. Niet dat ze dat zelf bewust door had. Tinkerkit ging kort kopje onder, bij de plons in het water, maar kwam al snel terug boven. Enkel haar snoetje kon je nog zien, maar dat was genoeg om te ademen. Toch vond ze het nogal ongemakkelijk dat haar oren om de zoveel tijd onder water verdwenen. Met korte pootslagen bereikte ze uiteindelijk de rand van de plas. Haar bekje hing wat open om op adem te komen van de eerdere inspanning en ze schudde kort met haar kopje om het water uit haar oren te krijgen. Haar vacht stond nu alle kanten op. Haar blik ging naar Ravenkit. "Ik ben moe," gaf ze toe en knipperde even met haar ogen. Ze schudde haar poten één voor één uit om zoveel mogelijk water van zich af te krijgen en daarmee ook het overtollige gewicht dat het met zich meenam.

Ravenkit knikte bij de woorden van Tinkerkit met een grijns. "Jazeker! Goed blijven oefenen," miauwde Ravenkit met nog steeds een grijns op zijn gelaat. Vervolgens ging Tinkerkit het water weer in om te zwemmen. Ze sprong best ver en ging even kopje onder. Ravenkit zelf stapte ook het water in en zwom achter haar aan, al zwom hij een stukje sneller en duurde het niet lang voor hij half kon lopen en half kon zwemmen. Samen met Tinkerkit kwam Ravenkit bij de kant. Ravenkit liep uit het water en schudde zijn zwarte vachtje uit. Ravenkit keek om naar Tinkerkit en hij vond dat ze er nogal moe uit zag, wat Tinkerkit al snel met woorden bevestigde. Hij glimlachte even. "Maar snel terug naar de nursery, dan," merkte Ravenkit op, al was hij nog lang niet moe. Toch wist hij dan zijn moeder vast snel zou roepen voor het middagdutje, gezien de tijd. Wat had hij er een hekel aan, maar goed. "Zullen we maar terug naar de nursery toe?" Vroeg hij maar.

"Maar snel terug naar de nursery, dan," Tinkerkit knikte kort en ging met haar tong over haar borst in een poging om haar vacht droog te krijgen. Veel succes had ze niet. Ze was gewoon nog niet groot genoeg om haar eigen vacht te verzorgen. "Zullen we maar terug naar de nursery toe?" Ze keek op toen Ravenkit voorstelde om naar de nursery te gaan. "Dat is een goed idee," mauwde ze half snorrend. Ze was toe aan een dutje, al wist ze dat dat dutje nog even moest wachten. Haar moeder wilde haar vacht waarschijnlijk eerst droog krijgen en dat betekende dat ze een bad waarschijnlijk niet kon ontvluchten. "Om ter eerste!" piepte ze met een grote glimlach. Met het laatste beetje energie zette ze haar pootjes in beweging en liep ze richting de nursery toe.

Tinkerkit stemde in met zijn voorstel en piepte vervolgens luid. Wie als eerste in de nursery was. Oké, dan. Het laatste spelletje. Ravenkit zette zijn poten in beweging en raasde zo als een trein langs Tinkerkit heen. Hij was groter, ouder en dus sneller. Zo kwam hij ook vlug terecht in de nursery. Toen hij daar was keek hij om, Tinkerkit was er nog niet. Was hij te snel geweest? Hopelijk vond ze het niet al te erg. Rustig wachtte hij op Tinkerkit.