Let's try [Open voor andere kittens]

De zon scheen op zijn dunne vacht, die door de ziekte nog weinig kans had gekregen om dikker te worden. Gelukkig was het lente en waren de temperaturen hoog. Wat verveeld staarde de jonge kater om zich heen. Hij was blij dat hij de nursery uit mocht, maar vond het jammer dat niemand hem aandacht gaf. Iedereen had het te druk en was bezig. Met een zucht stond Peregrine op. Hij keek om zich heen, opzoek naar zijn ouders of naar iemand anders die hem in de gaten hield. Als niemand met hem wilde spelen, zou hij zelf maar iets gaan verzinnen. Nadat hij het hele kamp had geïnspecteerd verscheen er een klein grijnsje rond zijn lippen. Iedereen had het druk en er was niemand echt aan het op letten, de meesten bleven niet eens lang in het kamp. De perfecte omstandigheden om iets te doen wat iedereen hem verbood. Hij was toch al vijf maanden uit en ondanks dat hij nog zo klein was vond hij dat de perfecte leeftijd om op ontdekking te gaan.

Peregrinekit stond op. Zijn blik ging nog heel even rond het kamp en toen liep hij voorzichtig naar de grens tussen kamp en territorium. De grens bestond uit water, wat een groot nadeel was. Het maakte ontsnappen moeilijk aangezien hij niet kon zwemmen, maar ook leuker. Weer keek de grijze tabby kater om zich heen maar al snel zakte hij wat door zijn pootjes. Heel voorzichtig stak hij een voorpootje in het water. De temperatuur was hoog, hoger dan dat hij had verwacht. Hij wilde zich verder laten zakken. Plotseling klonken er voetstappen. Meteen sprong hij weer omhoog. De voetstappen gingen zijn kant op. Snel draaide het katertje zich om. Hij probeerde zo snel mogelijk een excuus te verzinnen om te voorkomen dat hij weer in de problemen kwam. Echter bleek dat niet nodig. Er klonk een zucht van opluchting toen hij in de ogen van een andere kitten keek.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Ravenkit hield zijn broertje in de gaten, wachtend op het perfecte moment om iets bij hem uit te halen. Het zwarte katertje was niet echt het type om te spelen, maar plagen zag hij niets kwaads in. Zolang andere kittens en zelfs oudere katten maar in hem zagen dat hij een echte warrior was. Maar dit kon geen kwaad. Hij zag hoe Peregrinekit naar het water toe liep die de grens met het kamp vormde. Riverclan kamp bestond uit een eilandje en er waren stukken ondiep water en dieper water. Voor de jonge apprentices en oude kittens was het sowieso nog relatief diep. Hij sloop dichterbij, van plan zijn broertje in het water te duwen. Maar hij probeerde zich niet te laten merken. Oudere apprentices had hij zien sluipen, dus had hij zijn best gedaan het zo goed mogelijk over te nemen, dit was echter nog een hele klus. Zeker omdat Peregrinekit hem door had en hij nu oog in oog stond met hem. "Boe!" Klonk zijn stem, waarna hij uit haalde met zijn poten in de hoop Peregrinekit zo het water in te duwen.

Kort knipperde de grijze tabby kitten met zijn ogen, het felle zonlicht scheen recht op zijn gezicht waardoor hij wat verblind was. Daarom duurde het ook even voordat hij zijn broertje herkende. Peregrine wilde hem begroeten, maar Ravenkit was sneller. "Boe!" Klonk er plotseling waarna de zwarte kitten met zijn poten uit haalde. Peregrine schrok, niet zo zeer van het geluid, maar die uithaal had hij niet verwacht. Hij probeerde zichzelf tegen te houden maar verloor zijn balans."Hey!" Schreeuwde hij wat geschrokken en al snel voelde hij hoe het water hem omsingelde. Zijn kopje verdween even onder water, wat veel kouder was dan verwacht. Meteen probeerde de kitten weer omhoog te trappelen wat gek genoeg ook lukte. Hij kwam weer boven water."Dat was niet leuk." Klonk er wat geïrriteerd. Met moeite trok de kitten zichzelf weer uit het water. Raven had hem niet alleen helemaal nat gemaakt, hij had hem ook nog eens laten schrikken en dat terwijl Peregrine nooit van iets schrok. Snel kwam de tabby kater dichter bij zijn staan broertje en schudde zichzelf uit, in hoop dat zijn broertje net zo nat zou worden als hem. Echter was hij er daarna nog niet klaar mee. Zodra hij klaar was met schudden stootte hij zo hard als hij kon tegen de zwarte kitten aan om die ook in het water te krijgen. Helaas viel dat door zijn grootte niet mee.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Ravenkit moest hard lachen toen het hem lukte om Peregrinekit het water in te duwen. Voor zijn nest genoot het water in viel, liet hij nog een luide schreeuw horen en toen zat hij in het water. Toen het kopje van Peregrinekit onderwater verdween stapte Ravenkit dichter naar het water toe en keek er in. Hij had zijn broertje nu toch niet in gevaar gebracht, hoopte hij? Gelukkig trappelde Peregrinekit weer naar boven en kwam hij tevoorschijn. Nu lachte Ravenkit weer, want er was niks aan de hand. "Dat was niet leuk," klonk de geïrriteerde stem van Peregrinekit. Ravenkit trok met zijn oortjes. "Kan je niet tegen een grapje?" Vroeg hij opmerkend. Het zilveren katertje klom terug op de kant en schudde zijn vacht uit, waardoor hij nu ook nat werd. Vervolgens stootte Peregrinekit nog eens tegen hem aan. Ravenkit, een tikkeltje groter dan zijn broertje, sloeg zijn pootjes om hem heen in een poging hem mee het water in te trekken. Even in het water gaan vond het zwarte katertje namelijk niet zo erg.

“Kan je niet tegen een grapje?” Klonk er opmerkend terwijl de kleine kitten zich in het water bevond. Peregrine keek zijn broertje kort zonder wat te zeggen aan met een bijzonder boze blik. Hij zwom met moeite naar de kant en trok zichzelf er uit. Dat was zwaar, aangezien zijn spieren nog geen tijd hadden gehad om te groeien. De zilverkleurige tabby schudde zich uit waardoor zijn broertje nat werd, dat was ook de bedoeling. Vervolgens stootte hij met alle kracht die hij had tegen zijn broertje aan. Hij wilde hem in het water duwen, net zoals wat Raven eerder had gedaan. Echter klemde Ravenkit zijn pootjes om hem heen en door de kracht die Peregrine eerder gebruikte dreigde hij weer in het water te belanden. Toen hij zich dat realiseerde probeerde hij en te ontsnappen. Een soort gevoel van paniek overspoelde hem kort. Hij wilde niet in het water, hij wilde niet weer die moeite doen om boven water te blijven. De kleine kitten probeerde zich los te trekken, maar het lukte niet. In plaats van dat besloot hij zijn nagels te gebruiken. Snel sloeg hij zijn poten tegen zijn broertje aan waarbij hij zijn nagels de zwarte vacht aanraakte.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Ravenkit probeerde Peregrinekit weer het water in te krijgen, maar in plaats daarvan voelde hij hoe nagels zijn poten die om Peregrinekit heen waren geslagen doorboorden. Niet diep, maar lichtjes. Het begon echter wel te bloeden. "Auw!" Piepte hij verontwaardigd en hij liet zijn broertje met een ruk los waarna hij naar achteren stapte, zijn oren in zijn nek vouwden en hem boos aankeek. "Waar slaat dat op, Foxdung!" Blies hij zijn sibling toe terwijl hij boos met zijn zwarte staart zwiepte die opgezet was. Dat pikte hij niet. Ravenkit wou alleen maar spelen met hem en dan doet Peregrinekit dat, in plaats van dat hij duidelijk is in wat hij wilt. Dat was een probleem bij Ravenkit, dingen moesten tegen hem gezegd worden voor hij doorhad wat hij met een ander deed. Of hij de ander blij maakte, al was dat het makkelijks, want dat werd al snel beantwoord met gelach. Of dat wanneer hij de ander verdrietig of boos maakte, dat had hij minder snel door. Bij verdriet dan wat sneller, omdat daar tranen bij kwamen. Maar wanneer hij iemand kwetste, irriteerde of boos maakte had hij niet snel door.

"Auw!" Klonk er hard en verontwaardigt toen Peregrine zijn nagels in de poten van zijn broertje zette. Echter was dat voor hem geen reden om te stoppen, pas als Ravenkit hem los liet, dan zou hij stoppen. Gelukkig duurde dat niet lang, met een ruk liet de zwarte kitten hem los. Peregrine verloor zijn evenwicht kort maar wist zich al snel te herstellen. Zijn broertje stapte naar achteren en had zijn oren in zijn nek gevouwen. Er stond een boze blik in zijn ogen. "Waar slaat dat op, Foxdung!" Blies de zwarte kitten terwijl hij met zijn staart zwiepte. Kennelijk was Peregrine te ver gegaan, al had hij dat zelf niet echt in de gaten. Hij nam de zelfde houding als zijn broer aan. "Ik wilde niet meer in het water!" Blies hij terug, niet wetend wat hij mis had gedaan."Dat had ik al gezegd," klonk er vervolgens in een rustigere maar nog steeds boze toon. Hij begreep niet wat hij fout had gedaan, Raven luisterde niet naar zijn woorden dus liet hij op een andere manier merken dat hij het niet wilde wat ook werkte. Met lichte verwarring in zijn ogen staarde hij de zwarte kitten aan, hopend dat deze hem zou vergeven.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Toen Peregrinekit diezelfde houding als Ravenkit aannam, maakte Ravenkit zich nog net iets groter. Hij liet niet over zich heen lopen, nooit niet. Peregrinekit liet hem weten dat hij niet meer in het water had gewild en Ravenkit zwaaide daarop een keer heftig met zijn staart. "Dat had je ook gewoon kunnen zeggen!" Snauwde hij. Maar Peregrinekit zei dat al gezegd te hebben. "Dat is niet waar!" Reageerde hij boos. "Dat had je niet gezegd!" Vervolgde hij nog net zo boos. Zijn zwarte vachtje op zijn voorpoten glinsterde in de zon van het beetje bloed dat uit de kleine wondjes gesijpeld waren. "Zeg het voortaan gewoon duidelijk, oké?" Bromde hij. "Clangenoten vechten niet met elkaar," vervolgde hij. Ravenkit was een kitten die enorm naar de warrior code en het warrior leven streefde. Hij wou de béste warrior worden, dus ook met alle manieren en dingen die er bij kwamen kijken, zoals de warrior code. "Nu kan ik dankzij jou langs Fairfaith gaan," bromde hij, en keek naar de kleine wondjes op zijn pootjes.

Chivypaw waste haar snuit in een plas water. Muizengal stonk. Ze wreef er met haar poten over omdat ze zo dom was geweest het af de tak te laten druipen, recht in haar neus. Jakkie! De lucht uit haar neus maakte belletjes in het water. Het zag er grappig uit. Aan een andere plas, degene waarin ze had leren zwemmen, klonk er een heel kabaal. Ze keek op. Waterdruppeltjes gleden van haar zilveren snuit. Haar licht blauwe ogen verdonkerden toen ze zag wat er gebeurde. Peer? Ze snelde er heen, maar ze waren al uit elkaar. Had ze dat goed gezien? "Clangenoten vechten niet met elkaar," bromde zijn minst geliefde broertje. Chivypaw voelde woede opborrelen. Sowieso dat hij was begonnen. "Nu kan ik dankzij jou langs Fairfaith gaan." Ze ging wat trager lopen om de situatie te bekijken. Tot haar grote verbazing had Peer niks. Huh? Ze maakte zich wat groter. Haar broertjes moesten nu maar luisteren naar haar. Met grote en nog wat klungelige passen wandelde ze naar het tweetal. "Wat is hier gebeurd?"

(Sorry voor mijn enorm late reactie! Ik had het echt druk en was op vakantie. Ik hoop dat ik vanaf nu weer een beetje kan posten)

"Dat had je ook gewoon kunnen zeggen!" Klonk er boos na zijn reactie. Ravenkit had zichzelf nog groter en dreigender gemaakt. Peregrine keek hem wat verward aan. De zwarte kitten was een stuk groter, maar hij was daar niet van onder de indruk. Hij begreep alleen niet wat hij fout had gedaan. "Dat had ik al gezegd," zei hij in een wat rustigere maar nog steeds boze toon, hopend dat de zwarte kitten ook wat rustiger zou worden. Echter volgde er meteen weer een boze reactie van hem. "Dat had je niet gezegd!" Bij die woorden werd de woede van Peregrine ook weer langzaam sterker. Hij had het wél gezegd. Zijn broertje luisterde alleen niet en daarom probeerde hij het met zijn nagels wat duidelijker te maken. "Zeg het voortaan gewoon duidelijk, oké? Clangenoten vechten niet met elkaar," Vervolgde de zwarte kitten brommend. "Nu kan ik dankzij jou langs Fairfaith gaan," Zei hij vervolgens met dezelfde toon, terwijl hij naar de kleine wondjes op zijn keek. De woorden maakte Peregrine bozer, voor zijn gevoel werd er nog steeds gedaan als of hij een leugenaar was. "Ik zei het duidelijk! En clangenoten luisteren naar elkaar! Als ze dat niet doen mag je best je nagels gebruiken." Zei hij boos.

Plotseling klonk er geluid achter hem. Hij draaide zich om. "Wat is hier gebeurd?". Meteen ging Peregrine's blik naar de kat op hun af kwam lopen. Al snel herkende hij haar, het was zijn zus. Chivypaw. Gelukkig kon hij het goed met haar vinden. Zij zou hem vast begrijpen. De jonge grijze kater kwam wat dichterbij, weg van zijn irritante broertje."Ravenkit duwde mij in het water en ik wilde niet, daarna deed hij het nog een keer. Ik zei dat hij moest stoppen..." Zei hij zachtjes, hopend dat zij zijn kant zou kiezen.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Ongelooflijk! Nu kwam zijn zus, die nu al apprentice was, er ook al bij. Zeker doen alsof zij volwassen en de beste is. Vreselijk! "Wat is hier gebeurd?" En zoals verwacht reageerde Peregrinekit als eerste. "Je verteld het hele verhaal niet, Peregrinekit," merkte hij droogjes op. "Wat ben jij een schijnheilige kitten," vervolgde hij. "En zus, je hoeft niet voor mama te gaan spelen hoor, dat jij nu al apprentice bent, houd niet in dat je beter bent dan ons," vervolgde hij. "Ik ga wat nuttigs doen," en toen draaide Ravenkit zich om en begon met weg lopen bij de anderen. Want hier had hij totaal geen zin in. Stomme Peregrinekit, stomme Chivypaw. Peregrinekit moest maar wachten tot hij begonnen was met trainen, al oefende hij nu al veel. Hij zou hem wel eens goed terug pakken, als een warrior.

Chivypaw keek fronsend naar Peregrinekit. Fairfaith had haar geleerd om geen kant te kiezen. Ze wilde net haar mond open doen om het weer goed te maken toen Ravenkit echt super lullig ging doen. Haar blik werd kwader. Peer zat tegen haar gedrukt. "Ik speel niet voor mama ik wilde het alleen maar goed maken!" Ze schudde zich nijdig uit. "JIJ DENKT DAT JE DE BESTE BENT, MAAR JE BENT NOG KITTENACHTIGER DAN EEN ONGEBOREN KITTEN!" Dat laatste gilde ze bijna. Kwaad en enorm pissed rende ze naar haar den. Iedereen kon de pot op.

Topic uit~

Nadat hij het verhaal aan zijn zus had uitgelegd ging hij tegen haar aan zitten. Hij voelde zich veilig bij haar en hij wist dat zij hem zou begrijpen. Kort zag hij dat de poes fronsend naar hem keek. "Je verteld het hele verhaal niet, Peregrinekit," merkte zijn broertje plotseling droogjes op. Peregrine draaide zijn kop weer naar hem toe en wilde wat zeggen, maar nog voordat hij een geluid kon maken ging Raven verder."Wat ben jij een schijnheilige kitten," vervolgde hij. "En zus, je hoeft niet voor mama te gaan spelen hoor, dat jij nu al apprentice bent, houd niet in dat je beter bent dan ons," zei hij vervolgens. "Ik ga wat nuttigs doen," klonk er waarna de zwarte kitten weg liep, duidelijk boos."Ik speel niet voor mama ik wilde het alleen maar goed maken!" Zei zijn zus plotseling. Peregrine had de reactie niet verwacht en keek haar kort geschrokken aan. De apprentice schudde zich uit."JIJ DENKT DAT JE DE BESTE BENT, MAAR JE BENT NOG KITTENACHTIGER DAN EEN ONGEBOREN KITTEN!" Klonk er boos. Peregrines oortjes schoten kort in zijn nek, hij had haar nog nooit zo boos gezien. Vervolgens rende ze weg, haar den in. De grijze kitten wilde haar achterna gaan maar ze was al weg. Wat verward en teleurgesteld bleef hij achter. Hij wilde helemaal geen ruzie, hij wilde helemaal niet dat Ravenkit zich met hem bemoeide, het was allemaal zijn schuld. Wat verdrietig stond hij op, het had toch geen zin om hier langer te blijven zitten. Met langzame passen liep hij weg.

Topic uit.

PEREGRINE ❄

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Let's try [Open voor andere kittens]