(RC BORDER PATROL) Windclan

Ze staarde naar haar weerspiegeling in de rivier, de plek waar ze had afgesproken om katten op patrouilles te nemen. Het was onaangenaam, normaal was je in het kamp en kon je vanuit daaruit vertrekken. Maar misschien was alles anders aan haar, misschien was ze veranderd... Kort slikte ze de brok uit haar keel weg voor ze wegkeek van de rivier, de twee waren er al. "Tijd om te gaan." Ze gunde een glimlach aan Smokegaze hoewel ze wist dat hij waarschijnlijk niet de oude zou zijn nu hij meer wist en toch zo weinig, en ze had het gevoel dat hij haar wel verdachte op de moord van Wolverinebite.

Smokegaze was om de afgesproken tijd gearriveerd bij de rivier. Daar trof hij Futuresong aan. Ze keek naar haar eigen weerspiegeling en even bleef hij op een afstand om haar te observeren. Ze was veranderd. En dat gaf hem des te meer bevestiging over wie de mogelijke moordenaar kon zijn. Als niets fout was geweest aan de moord, al was er nooit iets goed aan een moord, had ze er wel anders bij gezeten. Al geloofde Smokegaze dat een moord je ten aller tijde zou veranderen. Of het niet anders had gekund, of als het doelbewust was geweest. "Tijd om te gaan," klonk haar stem, toen Smokegaze er bij kwam. Hij ontving een glimlach van Futuresong, maar deze kon Smokegaze niet terug geven. Dat hij zo fel was tegen over moorden was puur om zijn vader en iedereen kon dat weten en begrijpen. Hij hield daarom zijn bek ook ferm gesloten. Zijn lippen strak op elkaar geperst en zijn ogen samen geknepen.

Toen Spellbound bij de gorge zag ze daar al haar deputy en Smokegaze staan. Futuresong had daarnet in het water zitten te staren, maar de warrior hield haar vragen voor zich. "Tijd om te gaan." Ze schonk hen een glimlach, die de poes kalmpjes beantwoordde. Smokegaze leek wat minder op zijn gemak. Ze had wel gehoord wat er was gebeurd, maar kende de kater niet bijzonder goed. Hopelijk kon hij zich op iets anders focussen als ze zouden beginnen. "Goed, leid de weg." Sprak ze simpel.

Het voelde alsof er een gat in haar borstkas werd geslagen toen ze die blik van haar familie ontving. Ze was wel blij met het feit dat Spellbound wel een glimlach kon schenken aan haar. Hoewel zij niet in haar natuurlijke stamboom zat zat ze wel in haar clan en dat was misschien wel bijna even belangrijk voor haar. Ze knikte toen de kattin sprak en maakte haar weg naar de Gorge. "Ik weet dat jullie beiden vaker patrols hebben gelopen maar het is mijn plicht om jullie te herinneren. De Windclan katten zijn boos en wreed. Wanneer de tegenstander ook maar een poging doet tot aanvallen maken we duidelijk dat wij dat niet toestaan. Wij zijn Riverclan en wij zullen niks van die hazenvreters aannemen."

Smokegaze hielt zich enorm neutraal en gaf weinig reacties op Futuresong. Hij was naast Spellbound gaan staan en luisterde naar de woorden van Futuresong. Heel typisch. Maar hij knikte enkel als reactie dat hij t gehoord had en dat ze dus niet in herhaling hoefde te vallen. "Zullen we dan maar beginnen?" Vroeg hij toen alsnog aan beide katten. Hoe langer ze hier bleven, hoe meer en van hun kostbare tijd af ging.

Futuresong schonk haar een glimlach. Spellbound had altijd al groot respect voor de hoge rangen, maar de deputy was echt een schatje. Smokegaze was naast haar gaan staan. "Ik weet dat jullie beiden vaker patrols hebben gelopen maar het is mijn plicht om jullie te herinneren. De Windclan katten zijn boos en wreed. Wanneer de tegenstander ook maar een poging doet tot aanvallen maken we duidelijk dat wij dat niet toestaan. Wij zijn Riverclan en wij zullen niks van die hazenvreters aannemen." Ze had dit te horen gekregen van kits af aan, en wist dat het waar was. Als oog in oog met een windclanner stond, zou ze bij de eerste verkeerde beweging aanvallen. Ze zou eens laten zien wie riverclan was. "Zullen we dan maar beginnen?" Vroeg de kater, waarop Spellbound knikte, en wachtte tot Future de pas erin zou zetten.

Ze knikte op de woorden van Smokegaze. Het was tijd om te gaan, dus zette ze een stevig tempo in om bij de grens te komen.

Eenmaal daar stond ze in een ruk stil wetend dat de twee warriors die mee waren hetzelfde zouden doen. Alert wiebelde haar oren opzoek naar geluid, tot spleetjes geknepen keken haar ogen alle kanten op opzoek naar beweging, en lichtjes bewogen haar neusgaten zoekend naar een geur.

Het enorme gedonder van de Gorge haalde haar ruw uit haar gedachtes. Geschrokken keek ze om zich heen, zich afvragend hoe ze nu weer hier was beland. De poes was het kamp uit gegaan om een klein wandelingetje te maken, sinds ze nog geen mentor had was er toch niet veel voor haar te doen. Ze was echter bijzonder erg afgedwaald, want om helemaal naar de grens te gaan was absoluut niet de bedoeling geweest. Het zou dan ook het beste zijn om weer terug te keren naar het kamp, voordat er Riverclan katten zouden komen. Maar goed, de nieuwsgierigheid dreef Routpaw aan om tóch nog even rond te snuffelen.
Zo stilletjes mogelijk liep ze een stukje van de grens af, de geur van de Riverclan opsnuivend. Het was al te laat toen ze merkte dat de geur heel erg vers was. Voordat ze het wist stond ze oog in oog met 3 volwassen Riverclan warriors. Routpaw verstijfde en haar pupillen werden klein van de schrik. "Eh" Ze slikte een brok in haar keel weg en probeerde een niet zo'n angstige houding aan te nemen. "V-Volgensmij horen jullie niet hier te zijn."

Gravelpaw was nu al een hele tijd aan het rennen om zijn clangenoot in te halen. Hij had Routpaw voorbij zien flitsen en hij wou zijn geweldige jacht graag met haar delen. Hij had net een groot dik konijn gevangen. En je moest eens raden waar. Alleen was zijn mede apprentice zo enorm snel dat hij moeite had om haar bij te houden. Hij zag haar uiteindelijk weer toen ze aan de Gorge stond. De wind draaide een beetje en hij pikte de geur van Riverclanners op. Ooh nee dit was niet goed. "V-Volgensmij horen jullie niet hier te zijn." Hij vertraagde zijn pas. "Het is oké Routpaw." Hij ging naast haar staan en nam de volwassen warriors in zich op. Volgens hem had hij die zilvere kat zien zitten naast de deputy's. En hoewel hij een soort van wrok koesterde tegen Riverclan was het gesprek met ene Phantergrowl niet mis. Het was een trotse, maar vriendelijke kater. Hij keek weer naar de poes. "Volgens mij kennen ze ook wel de warrior-code." Misschien had hij beter moeten opletten bij Everstars speech over dat de warrior-code heel veel genoemd was in het gesprek tégen Riverclanners. Iets met warrior-code-moorden-achtig. Oops.

Smokegaze hield zijn bek de hele tijd tijdens de patrouille. Toen ze bij de grens aankwamen nam Futuresong een halt en nam de omgeving in zich op. Twee apprentices kwamen naar voren en beide spraken tegen hun. De woorden waren niets meer dan complete bullshit. "En waarom horen wij hier niet te zijn? Volgensmij is het normaal dat de grenzen worden gemarkeerd en gecontroleerd worden op indringers," merkte hij droogjes op. Daarbij hoorde twee apprentices niet alleen bij een grens te zijn. Dat was voor geen enkele clan normaal.

Futuresong begon stevig weg te benen richting de grens. De warrior hield het goed bij, en liet onderweg haar ogen over de omgeving glijden, om alles te checken. Bij de grens volgde Spellbound het voorbeeld van haar twee clangenoten en liet de geuren haar bek binnen stromen. Al snel verscheen er een windclanner. Een jonge apprentice, die aan de grond genageld leek te staan. "Eh" Het arme ding was doodnerveus. Spell liet haar sympathie echter even achterwege, zomaar rondsnuffelen bij de grens was niet de bedoeling. "V-Volgensmij horen jullie niet hier te zijn." Niet te zijn? Dat was een gedurfd ding om te zeggen als apprentice bij de grens, bij de deputy. Een andere apprentice kwam erbij, een kater. "Het is oké Routpaw." Sprak hij de ander aan. "Volgens mij kennen ze ook wel de warrior-code." Ja, die kende ze zeker. "En daarin is duidelijk afgesproken dat je niet zo maar over de grens gaat, iets waar jullie twee nu gevaarlijk dichtbij zijn." Smokegaze maakte een goed punt. "En waarom horen wij hier niet te zijn? Volgensmij is het normaal dat de grenzen worden gemarkeerd en gecontroleerd worden op indringers,"

Verbaasd keek ze naar de twee apprentices die hun tégen spraken. Kort nadat zij gesproken hadden was ze even in gedachten, als apprentice had ze ook dit soort kattekwaad uit gehaald. Heel snel nadat ze dit had gedacht luisterde ze naar de woorden van de twee warriors die ze had meegenomen. Sterk zette ze een stapje naar voren toen er een warrior op kwam dagen omdat haar instinct zei dat ze de twee warriors moest beschermen. Ook al was ze jong. Haar ogen werden wat groter toen ze hem beter zag, al was hij gegroeid en nu warrior herkende ze de kater nog wel. De kater die erbij betrokken was toen haar zus, Sleeping, zijn zusje had verwond. En zelfs hem. "Dat hoop ik voor jullie." Antwoordde ze op zijn woorden. "Want jullie zijn blijkbaar niet slim genoeg om op jullie apprentices te letten." Bromde ze erachter aan. Het was lang geleden geweest en op dit moment zaten zij fout.

De poes had meteen spijt van haar woorden. Natuurlijk hoorden ze hier te zijn, zij was degene die hier niet hoorde te zijn. Maar de poes leek de gewoonte om domme dingen te zeggen wanneer ze niet wist wat te doen. Nu kwam ook nog Gravelpaw erbij. Ergens was ze blij met nog een andere apprentice erbij, dat maakte hen iets sterker. Maar nooit van hun leven zouden ze de patrouille aan kunnen. Ze knikte dan ook enkel als begroeting naar de andere apprentice en wilde al onzeker glimlachend haar excuses aanbieden aan de Riverclan, toen de kater begon te spreken. "Volgens mij kennen ze ook wel de warrior-code." Ze legde haar oren in haar nek en keek even bezorgd naar Gravelpaw, dat was niet de juiste woordkeuze en dat maakte de patrouille hen ook wel duidelijk. Bij de woorden van de grijs-witte poes stapte Routpaw even wat geschrokken naar achteren, ze waren toch niet de grens over gegaan?
"Gelukkig zijn we slim genoeg om dat niet te doen, toch?" Alsof het niet nog erger kon worden. Ze had wel door de grond kunnen zakken toen de ze stem van Tigergaze hoorde. Ja hoor, een van de weinige katten waar ze nu juist een goed stokje voor mee wilde hebben, moest haar zo aantreffen. "Dat hoop ik voor jullie." sprak de grijze poes"Want jullie zijn blijkbaar niet slim genoeg om op jullie apprentices te letten." Even zwiepte ze met haar staart, enigzsins beledigd om die woorden, maar ze wist wel beter dan dat te laten merken. "N-nee, ik was afgeleid en liep verder door dan de bedoeling was. Het was mijn schuld, mijn excuses." Stamelde ze. De poes koesterde, net als de hele windclan, wrok tegenover deze katten en voelde er eigenlijk niets voor haar excuses aan te bieden, maar het was het slimste om te doen.