Dangerous

De calico kater liep met een snelle pas richting de grens van Riverclan en Windclan, die een indrukwekkende afgrond vormde. Er waren wel enkele manieren erover heen te komen, daar was hij vrij zeker van. Dit was ook de rede waarom hij de rand van de afgrond op een laxe manier volgde. Hij liep het op zo'n gemakje dat je al bijna zou denken dat dit zijn dagelijkse bezigheid was, al moest Warpaw je dan teleurstellen. Nee, deze zocht gewoon wat spanning over de grens in de vorm van gezelschap of een gevecht. Hij had weer eens een flinke behoefte aan wat negatieve reacties zijn kant op, je moest ook maar ergens je zinnen op zetten.

{ Eerste post Routpaw~

Warpaw keek voor zijn doen nieuwsgierig om zich heen, al bleef zijn nonchalante manier van doen nog steeds zijn charme. Vreemde plek, was zijn uiteindelijke omschrijving geweest van dit gebied. Zijn clan stond er immers om bekend veel planten en beroeïng te hebben, zelfs al hadden ze weinig tot geen bomen. En dan had je de buren, die op een dood stuk grasland rondhuppelde. En toch kwam hij hier deels vandaan, Windclan zat zichtbaar in zijn bloed. Hij stond nu eenmaal hoog op zijn poten en hij zou met zekerheid kunnen zeggen dat hij het daar goed had gedaan als hij niet in Riverclan was geëindigd. Achja, hem hoorde je niet klagen. De oude apprentice spitste zijn oor even op toen hij woorden hoorde, om al een snel een Windclanner aan de overkant te zien. Een geamuseerde blik kwam in zijn ogen toen hij merkte dat ze achteruit krabbelde. Warpaw hielt zijn grinnik in en grijnsde richting de vreemde. “Toch geen hoogtevrees schat?” Kwam er op zijn charmante toon uit, om hierna rustig met zijn staart te zwiepen, helemaal op zijn gemak. “En op je eerdere vraag, ik loop gewoon een rondje” Hij zat op eigen gebeid, nog in ieder geval.

Bij de ontkenning moest hij lichtelijk grinniken, meer om de gefaalde poging dan diens hoogtevrees. “Gewoon niet naar beneden kijken” Kwam zijn geweldige advies, waarna hij relaxt op zijn plek ging zitten. Hij merkte hoe hij bekeken werd, en zoals altijd kon hij al grimmig raden dat zijn pels als eerste moest zijn opgevallen. Toegeven, die zag je altijd als eerstes, en al helemaal als je een calico was als een kater, het hoorde niet. Bij zijn verklaring kreeg hij al snel een antwoord terug, al was het met de hoorbare moeite. Warpaw knipoogde even naar de poes aan de andere kant. “Je hebt mijn woord, al kost het me wel veel moeite, nu er een knappe kat aan de overkant staat” Misschien moest iemand Warpaw erop wijzen dat de kat voor hem twee keer zo jong was als hij. Maar het leek hem in ieder geval niet te deren. Daarbij, flirten is niet strafbaar.

Warpaw vond dit geweldig. Er was niks leukers op de wereld dan een onschuldige kat pakken en ermee te gaan flirten. Vooral als ze het niet hadden verwacht en niet begrepen. Hij vond het vreemd dat een van de weinige was die het deed. Bij het ongemakkelijke antwoord werd grijns enkel breder, terwijl hij zijn relaxte houding aanhield. “Nu niet verlegen worden schat, tis de waarheid” Hij verzachtte zijn toon wat, waardoor hij niet helemaal zeker wist of de ander het nog zou kunnen horen. “Anders gewoon niet naar de overkant kijken” Klonk er op bijna plagende manier van de mannelijke calico. Hehe. Eigen woorden herhaling, een classic.