On the edge

Ze was van plan geweest terug te gaan naar het kamp, naar de nursery. Nu ze de taak als queen op zich had genomen, nam ze deze serieus. Met haar slechte zicht was het echter wel moeilijk om soms de weg terug te vinden... Zeker wanneer het regende... Zoals nu... Ze slikte even en knipperde moeizaam. Het was schemeravond... tja, een paar tellen geleden eigenlijk... Want daar was nu niks meer van te zien. De wolken waren een dikke pak van gitzwarte dingen geworden. Met de seconde vielen de druppels sneller uit de lucht. Ze maakten een chaotisch geluid van tegen de bosgrond en bomen aan. De rivier, die maar op een vossenlengte van haar was verwijderd, was buiten haar oevers getreden. Niet veel... Maar Snow kon horen hoe het water steeds dichter kwam. Ze moest een schuilplaats vinden... En snel... In de verte hoorde ze het gerommel van donderwolken, wat een storm aankondigde... Hierdoor spande ze kort haar spieren aan. Haar pels was doorweekt, ze trilde, ze was bang. Voor haar... Was alles donker. Ze zag alles in een vertinte versie van de realiteit... Maar dan vervaagd. Een hevige windvlaag duwde de stevige kant even half om... Ze voelde zich al niet lekker... Waardoor ze even verstard bleef liggen, waardoor ze al snel het water tegen haar aan voelde komen. Met een kort gepiep schoot ze recht en keek ze hijgend rond. Een duidelijke, harde donderslag liet de kattin naar achter springen. Hierdoor gleden haar poten met een hoog gepiep over de stenen... En werd ze zo in de wilde rivier getrokken.

Daar waar de stroming te sterk was, zoals de plaats waar ze erin was gesleurd, waren geen match voor een onbekwame kat in het water. Toch sloeg ze wild in het rond en probeerde de thunderclanner haar kop hopeloos boven te houden. In een wild gevecht met de vloeistof, voelde ze steeds meer hoe haar lichaam wilde gaan verkrampen. Toch dwong ze zichzelf door te gaan. Ze beet door de pijn heen... Ze beet door alles heen... Ze kleuterde en sloeg... Voor haar was het enkel maar tasten in het donker. Ze zag niks. Enkel het gevoel van het koude water, het geluid van de razende rivier en de lichte smaak van water gaf nog aan dat ze springlevend was en dat ze wel degelijk in gevaar was. Ze mocht niet opgeven, niet nu. Niet hier, nooit niet. Ze stak haar kop hoog uit boven het water en probeerde weer eens naar adem te happen. Hoe dan ook, kreeg ze wat water in haar longen, waardoor een hevige hoestbui onvermijdelijk was. Ze moest ademen, lucht halen, zuurstof erbij nemen... maar niks leek te lukken... nee... Nee... Kom op... Kom op... Ko-
Alsof toeval het wilde vonden haar poten een ondergrond en ze wist niet hoe snel ze uit het ijskoude water kon komen. Haar moeizame poten verkrampten echter na enkele snelle passen en ze viel trillend neer op een bodem waar de geur haar niet bekend was... Niet de geur van thuis, niet de rustgevende geur. Ze hoestte moeizaam... Maar haar lichaam leek niet mee te willen werken... Haar hele lijf voelde pijnlijk aan en ze wist niet wat er gebeurde... Maar dit was niet meer normaal.

-Butterstar first

Een ver geluid liet haar lichtjes opkijken. Haar poten trilde, al dan niet van de koude... Misschien was het stress of pijn... Maar ze wist het niet. Ze was vermoeid en ze voelde toch iets waar ze verschrikkelijke pijn had... Nee, dit kon ze gewoon niet aan. Het was nog erger dan eender welk gevecht. Was dit een speciaal iets? Nee, dat duwde ze van zich af. Dat was ze zowat zeker. Toen ze een aanraking voelde, opende ze haar goudgele ogen wat. Ze kon, zoals verwacht, niks zien. Het was enkel de geur van deze kat die haar zo geruststelde. Typisch Snow, om nu een kleine glimlach op haar gezicht te halen. "Kom op Snow kom op blijf wakker." Ze keek even licht hijgend op. "I... Ik ben wa... Wakker.... Butter..." zei ze moeizaam als respond, een kleine lach op haar lippen. Ze had geen andere kat gewild om hier te zijn. Ze vertrouwde Butterstar met hart en ziel en daarbij was zij ook een geweldige kat... Ze dwong zichzelf trillend op te staan... Ze had pijn, heel veel pijn... maar ergens leek ze hernieuwde energie te hebben om de pijn te verdrijven. Ze slikte even... Ze wilde geen last zijn... maar hoe moest ze weg als al haar zintuigen zo vast zaten... En haar spieren branden van de pijn...

"Kom op leun op mij Snow." Ze slikte even en omdat haar poten zo trilden door het gewicht en gewoon... Tja.. De pijn... Leunde ze tegen de flame-point aan, haar ogen sluitend. ze was zo moe en ze was bang. In de verte kon ze de donderslag horen. Ze was daarnet een stuk dichter geweest... "We gaan naar het Riverclan kamp oke." Ze zei het op een warme toon... Het klonk redelijk... Toch? "Ik zal zorgen dat je het warm hebt en alles goed gaat komen." Ze knikte trillerig en slikte even waarna ze een stille kreun niet kon onderdrukken... Maar ergens leek haar lichaam er wel klaar voor te zijn om naar het kamp te gaan...