Stranger danger

De apprentice tuurde om haar heen. Het verdorde landschap gaf een spookachtig effect dat ontzettend indrukwekkend voor haar was. Dat zo iets machtigs als een bos verwoest kon worden, kon ze nauwelijks bevatten. Haar omgeving was rauw, stekelachtig en puur. Inmiddels waren de afgebrande brokken hout aan het vergaan en maakte het plaats voor groene sprietjes. Het deed Fallow goed om te zien dat het bos zijn kracht weer hervond. Fallowpaw vervolgde haar avontuur en liet haar pootkussentjes over de knisperende bladeren drukken. Haar ogen bleven de omgeving scannen en na een poosje kwam ze tot stilstand. Het knisperende geluid stopte echter niet en verbaasd keek ze achterom. Daar vond ze een gedaante met de geur van ShadowClan. "Uh, hallo?"

- Tallshadow eerst

Hier lopen was altijd grappig, geen hond die besloot dat jij er niet hoorde en nog minder die je gek aankeken. Oké, dat was overdreven, maar het was in ieder geval rustiger dan in de clan en ook anoniemer. Tenzij je een clankat tegenkwam, dan was het voornamelijk positief dat je je op neutraal terrein bevond. Eindeloze voordelen aan wastelands, en dus kon het geen kwaad dat hij zijn stalk skills oefende op een onwetende apprentice uit Riverclan. Het ging een langere tijd goed, tot een vlinder langsvloog en de kater afgeleid raakte. In die korte seconden was de ander gestopt met lopen en waren Tall's pootstappen te horen. De deputy zuchtte, diep teleurgesteld in zichzelf, en zond de ander toen een stralende glimlach recht uit de vogue. "Hallo daar,"

Hij had meteen respect voor hoe de poes op hem reageerde. Tall was een grote kater, en hoewel zeer aantrekkelijk, ook misschien wat angstaanjagend. Toch sprak ze hem aan met een flair van casual humor en tegelijkertijd een waarschuwing waar Tall even om moest glimlachen. "Maar mevrouw," Mauwde hij speels, de vrije toon overnemende want hij was nog jong en onbezonnen. "Mijn moeder vertelde mij mooie dingen te bewaren," Onschuldig keek hij haar aan, ondeugende blik in zijn ogen. "Moet ik haar lessen dan negeren?" Flauw natuurlijk, en ook niet nodig aangezien de kater niets wilde van de poes. Ze was enkel een oefening geweest, en nu die voorbij was klierde hij haar wat. Maar Little had zijn hart, en dat zou hij niet breken door domme opmerkingen.

De jonge poezin grijnsde naar de grote kater. Hij had in ieder geval een goed humeur en evenveel zin in een lolletje als zij. Zijn ShadowClan geur kon haar wederom niet deren, vooral niet nadat ze de uiterst vriendelijke Medicine Cat van deze Clan had ontmoet. Fallow geloofde heel sterk dat iedere kat iets goeds had en afzonderlijk beoordeeld mocht worden, ongeacht wat deze kat uithaalde in groepsverband. ”My, my…” Begon ze, speels. ”Ik voel me gevleid meneer,” ging ze verder terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep en een charmante glimlach rond haar lippen liet gaan. ”Maar ik neem aan dat je moeder je goed heeft opgevoed en volgens mij moet je een dame eerst het hof maken voor je op haar duikt.” Oef, hoe fout wilde je het hebben. Fallowpaw kon een lachje bijna niet onderdrukken, ze leek Warpaw wel. De grijns die in haar kop was verschenen was immens. Hoe ging de kater zich hier uit redden?

Ze bleef meespelen, wat hem amuseerde. Al was dit natuurlijk ook erg slecht, want hoewel hij er erg jong uitzag nog, en in de lente van zijn leven was, was hij waarschijnlijk zo'n driemaal de leeftijd van de ander. Natuurlijk mocht dat het spel niet bederven, en dus luisterde hij aandachtig, en knikte toen fervent. "Oh schone jonkvrouw, het gelijk wat u heeft!" Riep hij dramatisch uit, en spurtte weg. Een tijdje terug was hij langs rozen gelopen, wilde rozen weliswaar, dus misschien wat minder mooi dan ze zouden kunnen zijn, maar toch mooier dan niets. Die haalde hij nu op. Voorzichtig zich niet te prikken beet de kater een stengel af, en rende toen terug. Op een meter afstand van de poes hield hij halt, en kuchte eens.
"Oh jonkvrouw met uw vacht zo schoon,
uw ogen zo mooi en hoog zittend op uw troon,
neemt dit geschenk gegeven in nederigheid,
opdat het u misschien verleid,"
Wat ze ervan zou vinden wist hij niet, maar na nog eens een hairflip gedaan te hebben - als je haar maar goed zit - zette de kater de stap, en legde de roos neer. Hierna nam hij weer afstand, en keek haar vragend aan. Toch goed opgevoed dan misschien?

De ander luisterde en bekeek zijn gebaren rustig, het had blijkbaar vruchten afgeworpen aangezien de poes een meisjesachtige giechel liet horen die toch wel schattig was naar zijn idee. Zodra ze begon te rijmen was het zijn beurt zich gevleid te voelen, en een beetje verlegen schoof hij met zijn poot over de grond. Natuurlijk was nu het punt gekomen dat hij antwoord moest geven, maar het duurde even voor Tall überhaupt logisch kon nadenken. Normaal was hij degene die dit deed bij poezen, stiekem was het ook wel leuk om het eens andersom te hebben.
Oh gij schone jonkvrouw,
die ik in rijmen nu als gelijke beschouw,
er zijn dingen die ik vertellen moet aan jou,
want zie, mijn hart is trouw,
en met deze daden breng ik mijzelf in het nauw,
het hart wat u hebben wilt is al vergeven,
aan een partner met wie ik deel, het leven.
Toch voel ik mij niets als niet gevleid,
dankzij de mooie woorden die u aan mij weidt.
Nu was hij serieus een beetje verlegen, want wat zou ze nu van hem denken? Hij kon het niet te ver nemen, zijn hart was al van Little. In zijn verlegen houding wachtte hij de daden van zijn gesprekspartner af.

Mayday mayday! Had ze hem begrepen? De glimlach die hem geschonken werd suggereerde het tegenovergestelde, maar het leek hem een slimme poes, en die moest het wel snappen. Tenminste, dat hoopte hij terwijl de kater onzeker naar zijn borst staarde en die hier en daar een lik gaf in de hoop de ongetemde haren netjes in het gareel te krijgen. De woorden deden hem echter stoppen, zijn ogen zo rond als schoteltjes bij het horen van de woorden van de poes die voor hem stond. Met stomheid geslagen en tot stilte gemaand door het wonderbare rijmwerk kon hij maar één woord uitbrengen.
"Tallshadow"
Hij mauwde het vlug en met de blik van een konijn dat in de koplampen kijkt. Misschien als hij iets meer bij zinnen was geweest had hij zich nog hard voor zijn hoofd kunnen slaan en terugrijmen op een mooie manier. Maar hij was het niet gewend dat iemand zo tegen hem sprak, en wist niet wat hij ermee moest doen. Poezen die katers het hoofd op hol gingen brengen, het zou verboden moeten worden!

Hij was dan wel redelijk van de wereld, maar die reactie op zijn naam kon hij prima registreren. Zijn verbazing maakte dan ook snel plaats voor een soort lichte vorm van medelijden. Hoe dachten mensen over deputies dat ze plots zo ingetogen werden? Hij vond haar juist zo leuk toen ze rijmde en outgoing was! Ze sprak aar naam uit, en de kater moest even nadenken of hij haar als apprentice had gezien eerder. Misschien wel. Nu in ieder geval. Maar goed dat hij Little genoemd had zeg! "Aangenaam kennis te maken," Mauwde hij, een beetje beschaamd omdat hij openlijk geflirt had met een minderjarige. Stoute Tallshadow!

De schaamte die de kater had was vergelijkbaar met die van haar. Al kon ze zich slecht voorstellen dat Tallshadow zich nog ongemakkelijker kon voelen dan zij, als iemand dat al kon. Het schaamrood stond op haar wangen, maar gelukkig werd dat verbloemt door haar dikke vacht. Toen Tallshadow sprak twijfelde ze even. Meende hij het? De deputy bleef de ongegeneerde charme houden, ook al was hun gesprek voorbij. Voor een kort moment wilde Fallow terugkeren naar het schaamteloze en toch wel flirterige gesprek. Ze hadden met elkaar geflirt, toch? Of zij alleen met hem? Fallow keek met een kleine glimlach. "Sorry dat ik zo tegen..u.. je gesproken heb." U leek haar wel heel formeel, na wat ze allemaal gezegd had. Haar oortjes wiebelde heen en weer, ze kon niet goed plaatsen hoe ze zich moest gedragen. Maar hoe je het ook wende of keerde, flirterig was niet de optie. Hij had immers een ander.

De kater zag dat de poes even in de war leek door zijn voortzetting van het gesprek. Misschien was het ergens ook vreemd, maar de poes voor hem was verfrissend vrij en erg aardig, dus hij zag de reden er niet van in om het hier allemaal maar bij te laten. Hij had, naast een beetje schaamte, geen negatieve gevoelens over het gesprek van net, het was leuk geweest en gaf hen beiden de kans eens te ontvluchten aan de serieuze zaken van het dagelijks leven. Vandaar dat hij meteen zijn hoofd begon te schudden zodra de poes haar excuses aan probeerde te bieden. "Nonsens," Mauwde hij standvastig, en glimlachte opnieuw wat beschaamd. "Ik deed immers net zo hard mee," En dat terwijl hij een deputy was en verantwoordelijk hoorde te zijn. Inner had hem gevild, levend.

De ander besloot maar niet meer tegen hem in te gaan, en murmelde een instemmend geluid wat hij interpreteerde als een instemming. Als het dat niet was zou het vanzelf duidelijk worden, want dan zou door het gesprek verder te zetten een gekke blik op haar gezicht komen. Het feit dat ze echter zelf het gesprek voortzette maakte dat hij dacht goed gegokt te hebben. En ja, zo kinderachtig als hij was, werd hij daar even een beetje blij om. Zijn mompel-verstaan-skills waren nog steeds goed. Moest ook wel, na zoveel apprentices die niet konden praten. Serieus, vechten konden de meesten snel, maar normaal praten?! Horror.
De vraag kwam niet echt onverwacht, waar moesten ze het anders over hebben? De clan politiek? Het weer? Dit was een mooie opening en neutraal genoeg na het gesprek van net, waar ze nog steeds een beetje over in leek te zitten aan haar blik ziende. "De rust voornamelijk," Mauwde hij in antwoord, en glimlachte even schuw. Hij voelde zich niet echt de standaard sterke deputy als hij als antwoord gaf dat hij de rust opzocht. Wat zou Inner wel niet denken.

De poes leek zijn antwoord niet af te keuren, integendeel, ze beaamde juist zijn standpunt en sprak uit wat hij zelf niet durfde te zeggen. Al moest hij eerlijk zijn, zó druk had hij het nou ook weer niet. Hij maakte het vooral heel druk voor zichzelf. "Ik heb zonet een muis gevangen verderop, ik weet niet of je trek hebt?" De kater moest zijn oren spitsen het goed te verstaan, de poes keek zijn kant niet echt op wat het verstaan lastiger maakte. Het lukte hem echter, en een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Ik weet niet of Butterstar het mij in dank af zou nemen als ik Riverclan's voedsel opeet," Grinnikte Tall, de leidster al voor zich ziende. Het zou zonde zijn als deze aardige apprentice dankzij hem in de problemen kwam. "Ik wist trouwens niet dat Riverclanners het in zich hadden muizen te vangen, goedzo," Merkte hij er nog even bij op, serieus onder de indruk, Riverclanners aten in zijn ogen bijna alleen maar vis.

De ander leek het met hem eens te zijn op het punt van het voedsel, ergens jammer aangezien hij zijn maag wel voelde. Gelukkig leidde ze hem daar snel genoeg vanaf met beginnen te praten over de kwaliteiten die Riverclanners wel niet bezaten. Zijn wenkbrauwen gingen geamuseerd omhoog en een klein glimlachje verscheen op het gezicht van de kater. "Is dat zo?" Mauwde hij, lichtelijk uitdagend, en lachend om haar laatste opmerking. "Oke," Vervolgde Tall, in het rond kijken naar mogelijke opdrachten, "We zullen niet te moeilijk beginnen, stereotype Riverclanner schijnt dik te zijn," Hij keek Fallow even aan, en trok verontschuldigend zijn schouders op, niet zijn schuld, "Dus eens zien of je over die stapel bladeren kan lopen daar, zonder geluid te maken," Er zouden ongetwijfeld takjes onder liggen die met teveel gewicht erop, zouden breken.