Not like I'm gonna find her here

Amberpaw was compleet uitgeput toen ze aankwam bij het dode gebied. Ze had erover gehoord, maar dit was de eerste keer dat ze er was. Natuurlijk was ze ook nog jong.. Hijgend ging de jonge poes zitten, vlak aan de rand van haar territorium en het zwarte, verbrande gebied. Ze had verhalen gehoord over deze plek en over de clan die hier leefde. Hoe heette die clan nou weer? Cloudclan? Zoiets in ieder geval. Om heel eerlijk te zijn wist Amberpaw niet zeker of het überhaupt echt gebeurt was. Maar wat maakte het uit. Onbewust was ze hiernaartoe gekomen omdat ze dacht dat ze hier misschien haar moeder zou vinden - al was dat natuurlijk een domme gedachte. Natuurlijk was mama niet hier. Mama was weg.

Eerste post Robinpaw~

Tijdens zijn jacht was Robinpaw toch wat verder van het territorium afgedwaald dan hij oorspronkelijk had gepland, maar het had uiteindelijk wel goed voor hem uitgepakt. Een eindje verderop had hij al enkele prooien begraven om later mee terug te nemen naar het kamp, en hij was nu op zijn laatste tochtje. Zijn prooi, een dikke rat, had hem echter opgemerkt en maakte hemzelf uit de voeten. Robinpaw had hem nog geprobeerd te achtervolgen, maar hij was geen windclankat en was de muis ergens bij de grens van het wasteland kwijtgeraakt.

Hij zag echter wel een andere kat zitten, en voorzichtig benaderde Robinpaw haar. Zo te ruiken was het een windclanner, en nog een jonge ook. Onopgemerkt naderde hij haar. "Hier nog nooit eerder geweest?" Vroeg hij aan de apprentice.

Amberpaw sprong bijna een staartlengte de lucht in toen plotseling een stem haar deed schrikken. Hoe had ze de dichterbij komende kat niet opgemerkt? Waarschijnlijk omdat ze niet getraind was en ook haar gedachten er niet echt bijhield. De lichtbruine tabby keek geïrriteerd naar de kat. Ze kon niet met zekerheid zeggen van welke clan hij was, maar als ze moest gokken zou ze Riverclan zeggen.. Er was gewoon iets in zijn geur dat haar deed denken aan vissen en aan water. "Nee, valt het op ofzo?", antwoordde de jonge apprentice geïrriteerd. Het kwam nog niet in haar op om voorzichtig te zijn, dat deze kat misschien agressief zou worden - en misschien was er ook een deel in haar dat het niet erg zou vinden moest hij aanvallen.

De apprentice klonk geïrriteerd, maar als het Robinpaw wat deed liet hij het niet merken. De poes leek nog erg jong dus er was een redelijk grote kans dat hij de eerste niet-windclanner was die ze nooit had ontmoet. Het leek hem zelfs sterk dat ze alle clans al van elkaar kon onderscheiden.

"Ja." Antwoordde Robinaw rustig alsof hij haar geïrriteerde toon niet eens had opgemerkt. "Je ademt, nog zwaar, waarschijnlijk van de tocht hiernaar toe, dus je bent nog niet gewend aan het afleggen van grote afstanden. Plus je bent nog jong dus dat maakt de kan dat je hier al eens eerder bent geweest nog kleiner. Daar bovenop leek je zo gefascineerd door het landschap dat je me pas laat opmerkte." De kater grijnsde zelfverzekerd. "Of het trainingsregime van Windclan is de laatste tijd wel heel slap geworden."

De kalme toon van de zilveren tabby irriteerde haar verschrikkelijk. Amberpaw knarste met haar tanden en richtte haar groene blik op hem, hem eens even van top tot teen bekijkend. Hij was ouder dan haar, dat was duidelijk - hij leek al bijna volwassen. was hij zelfs een apprentice? Ze wist het niet zeker. "Bedankt voor de analyse, meneertje weet-het-beter.", antwoordde ze grumpy, waarna ze weer wegkeek. Waarom viel hij haar zelfs nog lastig? Had hij niets beters te doen? Op zijn laatste opmerking reageerde ze niet echt, behalve door een keer met haar ogen rollend.

De windclanner leek niet erg geamuseerd, maar Robinpaw kon er alleen maar om grinniken. Hij had niets kwaadaardigs in zin. Alleen een jongere kat een beetje op stang jagen zoals hij bij een riverclanner ook zou doen. "Tot uw dienst." Zei hij een beetje spottend. "Alles voor de educatie van onze jeugd."

Ze snoof even. Wat een irritant jochie - ook al was hij ouder dan haar. Veel ouder. "Nou, oudje, wat doe je hier?", vroeg Amberpaw, een snauwende ondertoon in haar stem, ook al wist ze dat het misschien slimmer was om vriendelijker te zijn. Het kon haar absoluut niet schelen. Nou wat als ze gewond werd? Het was niet alsof ze nog geen medelijden genoeg met haar hadden, moederloos en alles dat ze was.

De poes leek alleen nog maar geïrriteerder, maar Robinpaw had slechts een vriendelijke grijns op zijn gezicht. Sure, met al die vijandigheid en dat typische windclan superioriteitscomplex was ze wel een beetje vervelend, maar hij was verdraagzamer dan dat. "Jagen." Zei hij. "Je weet wel, nuttig zijn, de clan voeden etcetera."