Not used to this. [&ROUSEPAW]

Een gaap ontsnapte Smokepaw’s bekje terwijl hij zich uitrekte. Zijn klauwen boorden zich in de grond onder hem, zijn rug holde zich en de kater schudde zich kort uit nadat hij zich uitgerekt had zodat de vallende waterdruppels van zijn vacht zouden gaan. Het was een regenachtige dag, maar daar trok Smokepaw zich weinig van aan. Hij hield van de regen omdat er dan meer zuurstof in de lucht was en hij het langer kon volhouden om te rennen. Hij hoopte dat iemand hem vandaag het kamp uit zou nemen of hem een opdracht zou geven. De kater keek nerveus naar een aantal Warrior’s die zich verzameld hadden en waarschijnlijk op een dagpatrouille zouden gaan. Nervositeit stroomde door hem heen toen één van de katers zijn kant op keek, hem wenkte en hem vervolgens vertelde dat hij voor de Clan mocht gaan jagen als hij dan toch niks beters te doen had dan hier maar te zitten. Ondanks dat de kater bruut was, was Smokepaw toch blij met het voorstel. Hij knikte gauw om de kater niet langer lastig te vallen en trok er op uit. Het duurde niet lang voordat hij het kamp achter zich gelaten had en automatisch versnelde Smokepaw. Ondanks dat hij maar acht manen oud was, was hij een zeer robuuste kater. Zijn spieren waren duidelijk zichtbaar als hij zich voortbewoog en hij oogde ook groot. Zijn snelheid nam toe omdat hij uiteraard van de WindClan was en die hadden allemaal de gave dat ze snel konden rennen. Het duurde dan ook niet lang tot de kater zich in het midden van zijn territory bevond. Zijn hart klopte in zijn keel toen hij zich bedacht dat hij Fourtrees kon gaan bezoeken. Niet per se om de orders van de Warrior in het kamp te omzeilen, maar eerder om zijn nieuwsgierigheid wat te sussen. Hij had immers al zo vaak over die prachtige grote eiken gehoord dat hij ze nu wel met eigen ogen wilde zien. En dus rende de kater richting Fourtrees die hij na een poosje bereikte. ‘Wauw,’ mompelde hij terwijl hij naar de grote eiken keek. De kater had hierdoor niet in de gaten dat er iemand naderde en geïnteresseerd bleef hij naar de eiken kijken.

Gewoon in een rechte lijn blijven lopen met al je zintuigen op scherp, dan kom je wel een prooi tegen, eh? Niet dus. Het kon aan het weer liggen maar de zilvertabby had enkel een paar vogels hoog in de bomen opgemerkt. Daar naartoe klimmen zou verspilde moeite zijn gezien ze niet snel klom en de volgens haar toch al lang zouden hebben gezien. Ze was er al vroeg op uit gegaan in de hoop met wat terug te komen, het leek er echter op dat dat niet het geval zou zijn. Bij het in zicht komen van de grote bomen liet de kattin zich met een plof door haar poten zakken. Rousepaw sloeg een geïrriteerde zucht terwijl ze zich op haar rug draaide. Haar witte buik raakte lichtelijk doorweekt door de regen. Na een tijdje zo gelegen te hebben rolde ze zich weer op haar poten en liep ze verder richting de bomen. Misschien was daar iets te vinden. Een vage geur drong haar neus binnen. Het was... geen prooi? Het leek op de geur die in het heide gebied hing. Windclan dan? Voorzichtig begon ze langs de bosrand rond de vier grote bomen te lopen. Een kat kwam een zicht, hij leek een apprentice te zijn. Geamuseerd keek ze toe hoe de kater compleet in de bomen opgenomen leek te zijn. Was het zijn eerste keer hier? Voorzichtig liep ze dichterbij tot ze op sprong afstand achter de kater stond. Hij leek haar niet door te hebben. Met een speels sprongetje zonder klauwen sprong ze op zijn rug. "Boe!"

De eiken waren zeer groot en torenden boven hem uit. Omdat het net winter was geweest waren de bladeren nog bezig met terug groeien. Hij wist zeker dat als de eiken bladeren zouden hebben dat ze er nog imposanter uit zouden zien dan nu al het geval was. Daarom zou hij zeker wel eens terug willen komen als het wat warmer zou zijn en als alle bladeren op de andere bomen terug gegroeid waren. Wie weet kende hij tegen die tijd al wel een Apprentice goed genoeg die zijn vriend zou kunnen worden en die mee zou kunnen gaan met hem, maar hij hoopte er nog maar niet te veel op. Hij kon met Warrior’s redelijk goed opschieten, maar voelde zich alleen maar ongemakkelijk in de buurt van andere Apprentice’s. Omdat de kater laag tegen de grond hing om te kijken hoe hoog de eiken wel niet waren was hij een makkelijk doelwit en niet veel later had hij dan ook iemand op zijn rug. Smokepaw’s haren schoten in de lucht en zijn klauwen schoten in de grond. Achteraf gezien was hij dankbaar dat hij zijn klauwen niet bij de schors had gehouden omdat hij dan misschien één van de eiken zou hebben verwond. Zijn eerste reactie was blazen, maar aan de houding kon hij merken dat het er om ging om hem te plagen. Ook al was hij lichtelijk boos omdat de Apprentice op zijn rug hem had laten schrikken, toch had hij wel een idee hoe hij haar terug kon pakken. Dat was simpelweg door gewoon op te gaan staan zodat ze van hem af zou vallen, want hij was voor zijn leeftijd zo groot dat andere katten wel eens dachten dat hij bijna Warrior zou worden. Hij spande zijn spieren wat aan zodat ze minder grip op hem zou hebben en zwierde met het puntje van zijn staart. ‘Je l-liet me schrikken,’ stotterde hij. Hij opende zijn bekje en merkte dat ze afkomstig was van ThunderClan. ‘Dat moet je i-in het vervolg echt n-niet meer doen, hoor’, ging hij stotterend verder terwijl hij haar lichtelijk ontzet aankeek.

Er kwam geblaas van de kater, die duidelijk van haar was geschrokken. Rousepaw wiebelde op en neer op de rug van de kater zodra hij ging staan. Toen hij zijn spieren aanspande was het spelletje voor haar over, zijwaarts gleed de kattin van zijn rug af. Met een plof kwam ze op haar zij op de grond naast hem terecht. ‘Je l-liet me schrikken,’ stotterde de kater. Nu ze hem beter kon bekijken schatte ze hem ongeveer haar leeftijd desondanks dat hij vrij groot was. Rousepaw rolde via haar rug naar haar buik, weg van de kater. Zo lag ze ongeveer een halve vossenlengte van hem vandaan. ‘Dat moet je i-in het vervolg echt n-niet meer doen, hoor’, vervolgde de kater. De blik in zijn ogen liet nog meer merken dat hij daadwerkelijk van haar geschrokken was. De zilvertabby grinnikte kort voor ze hem wat serieuzer aan keek. "Nu was het voor de grap maar je moet wel wat meer op je hoede zijn, er kunnen ook katten met minder vriendelijke bedoelingen komen." Vertelde Rousepaw de kater op een vrij serieuze toon. "Hoe heet je?" Vroeg ze vervolgens met een wat vrolijkere toon en een vriendelijkere uitdrukking op haar kop.

Smokepaw merkte dat hij een lichtelijke voldoening voelde toen ze al van zijn rug gleed omdat hij zich in zijn volledige grootte had opgericht en omdat hij zijn spieren had aangespannen. Ze was waarschijnlijk een beetje jonger dan hem, maar ook het kleine postuur kon parten spelen in het feit dat ze het niet lang volgehouden had. Hij wist dat hij voor zijn leeftijd vrij groot was en dat hij een robuust uiterlijk had. Ook had hij vrij goed ontwikkelde spieren voor zijn leeftijd waardoor hij sterk kon uithalen naar de tegenstander, maar daar had je niet veel aan als je nog niet veel vechttechnieken kende. Misschien kon hij deze Apprentice wel bevechten door een paar losse uithalen te doen. Hij wist dat zijn poten vrij hard aan konden komen en dat hij met zijn grootte haar ook makkelijk tegen de grond kon beuken, maar hij voelde er niet veel voor om hier te vechten bij Fourtrees en bovendien vormde ze niet eens een dreiging voor hem. Het had al vanaf het begin gebleken dat ze het voor de grap bedoelde en Smokepaw was niet het soort kater dat daar op een agressieve manier mee omging. Natuurlijk vond hij het irritant en zelfs lichtelijk vernederend dat hij zich zo had laten doen, maar het ging er om dat hij haar van zich af had gekregen en dat ze nu niet zo veel kans meer zou maken. De poes deed trouwens verder ook geen moeite meer om hem nog verder aan te vallen en dus liet Smokepaw de situatie voor wat het was. ‘Dat w-weet ik,’ mompelde hij tegen haar. ‘Maar ik denk dat ik me w-wel kan redden.’ Hij glimlachte voorzichtig naar haar. Om eerlijk te zijn had hij geen idee of hij zichzelf kon redden of niet, maar hij nam aan dat hij door zijn postuur best veel kans maakte. ‘Mijn naam is S-Smokepaw,’ vertelde hij haar. Nu hij zich wat rustiger voelde kon hij merken dat ze van ThunderClan afkomstig was. Dat was een aardig eindje hier vandaan en Smokepaw vroeg zich af wat de poes hier deed. ‘En w-wat kom jij hier d-doen?’ vroeg hij stotterend, maar ook met een nieuwsgierige uitdrukking.

‘Dat w-weet ik,’ mompelde de kater terug op na haar serieuze woorden. Als hij het wist, waarom liet hij zich dan zo open buiten zijn eigen clangebied? ‘Maar ik denk dat ik me w-wel kan redden.’ Vervolgde hij met een klein glimlachje op zijn kop. De kater mocht dan wel groter dan haar zijn, veel ouder zou hij zeker niet zijn. Tegen een warrior won je het niet als apprentice van die leeftijd, ongeacht je bouw. De kattin besloot er niet verder op in te gaan gezien ze er geen zin in had om een serieus gesprek te gaan voeren. ‘Mijn naam is S-Smokepaw,’ stelde de kater zich nog steeds lichtelijk stotterend voor. "Rousepaw is de mijne," zei de zilvertabby met een vriendelijk lachje op haar gezicht. ‘En w-wat kom jij hier d-doen?’ Vroeg Smokepaw haar vervolgens waarop de kattin in eerste instantie niet veel meer kon doen dan haar kopje schuin houden. Waarschijnlijk was het enkel nieuwsgierigheid. "Nouja ik was aan het jagen maar ben nog al slecht dus ben in dat hele eind niets tegengekomen. En ben jij hier nog om een andere reden dan naar de bomen te staren?" Zei ze op een lichtelijk beschaamde toon maar een lichtelijk plagende toon in haar vraag terug.

Met een lichtelijk verontwaardigd gevoel vroeg Smokepaw zich af of de poes – die zich al snel voorstelde als Rousepaw – hem al net zo’n loser vond zoals de meesten in zijn Clan. Ze zeiden het misschien niet recht in zijn gezicht, maar Smokepaw merkte het heus wel dat gesprekken tussen leeftijdsgenoten abrupt stopten zodra hij de Den binnenkwam of dat er gegniffeld werd achter zijn rug als hij op zijn meest verlegen toon iets vroeg aan een oudere Warrior. Ze dachten dat hij verlegen was en dat hij daardoor niks kon, dat hij het niet in zich had om Warrior te worden. Ze zagen hem als een zwakkeling omdat hij snel geschrokken was van dingen. Ze hadden echter nog nooit zijn vechtlustige kant gezien en Smokepaw voelde zich niet geroepen om die te tonen als het hem niet werd gevraagd. Natuurlijk zou hij deze poes van zich afgeschud hebben mocht ze hem toch willen aanvallen, maar hij zou nooit teruggevochten hebben omdat hij dat niet respectvol vond op deze plek. Gezien de omstandigheden waarvoor katten zich hier verzamelden en onder wiens oog ze dat deden leek het hem niet bepaald een goed idee om hier te gaan vechten. Gelukkig leek de poes helemaal niet op vechten uit te zijn en stelde zij zichzelf zelfs voor als Rousepaw. Als ze niet in een andere Clan hadden gezeten had Smokepaw best nog de mogelijkheid ingezien om vrienden te worden. Ze leek niet zo geniepig te zijn zoals sommigen van zijn Clangenoten, maar haar opmerking zorgde er wel even voor dat het warm werd onder zijn pels. ‘Ik had veel o-over Fourtrees gehoord en w-wilde het eens met mijn eigen ogen z-zien,’ gaf hij stotterend toe. Hoe vernederend was het wel niet om toe te geven dat je al acht moons oud was en dat je nog niet eens buiten het territorium was gegaan om Fourtrees op te zoeken? Ja, dadelijk vond ze hem echt zo’n loser zoals waarschijnlijk de meeste Apprentice’s in zijn omgeving. ‘En gaat h-het jagen goed?’ vroeg hij nieuwsgierig. ‘Heb je al een m-mentor?’

‘Ik had veel o-over Fourtrees gehoord en w-wilde het eens met mijn eigen ogen z-zien,’ op het antwoord van de Windclanner fronste de kattin kort. Was hij dan toch een stuk jonger dan ze hem inschatte. Het gestotter begon haar steeds meer op te vallen. Of hij was om een of andere reden heel zenuwachtig of hij stotterde gewoon altijd. ‘En gaat h-het jagen goed?’ Vroeg Smokepaw haar op een toon waar ze toch wat nieuwsgierigheid in kon ontdekken. ‘Heb je al een m-mentor?’ Kwam er van de kater nog voor ze een antwoord had kunnen geven op zijn eerste vraag. "Well... Ik ben nogal slecht met jagen dus nee en sinds een paar dagen heb ik weer een mentor." Zei ze waarna ze langzaam rechtop ging zitten zodat het hoogte verschil wat minder zou worden. "Maar hoe oud ben jij dan eigenlijk want ik schatte je wel iets ouder dan ik of op z'n minst even oud?"

Smokepaw kon er niks aan doen dat hij zich lichtelijk opgelucht voelde toen hij van de Apprentice hoorde dat zij ook slecht in jagen was. Op de één of andere manier leken zijn poten nooit mee te willen werken als hij een prooi wilde vangen en struikelde hij dan ook dikwijls. Dan lag hij languit op de grond en was hij zichzelf aan het vervloeken omdat hij niet zo goed kon jagen zoals alle andere Apprentice’s. Hij hoorde in zijn Den niets anders dan Apprentice’s die zeiden dat het zo goed ging en dat ze zo’n goede mentor hadden. Smokepaw was eerlijk gezegd lichtelijk jaloers omdat ze het zo goed deden en omdat hij dat niet kon. Ook was hij jaloers op het feit dat hij nog geen mentor had terwijl er Apprentice’s waren die vanaf hun zesde moon al direct een mentor toegewezen kregen. De kater draaide zijn kop opzij toen hij haar vraag hoorde en grinnikte. Het was een veelvoorkomende fout dat Apprentice’s hem bijna als de leeftijd van een Warrior inschatten en sommige Warrior’s zelfs dachten dat hij één van hun was. Het was aan de ene kant wel een groot compliment omdat dat wilde zeggen dat zijn spieren duidelijker af begonnen te tekenen en dat hij overduidelijk een volwassen indruk maakte – totdat hij zijn bek opendeed natuurlijk – maar aan de andere kant was het ook wel vervelend omdat het voor de Apprentice’s in zijn Clan juist nog één van de vele redenen was om hem achter zijn rug om te pesten. ‘Ik ben acht m-moons oud,’ zei hij stotterend tegen de poes. ‘Maar er maken velen die fout omdat i-ik zo groot ben.’ Hij voegde er maar niet bij toe dat het ook kwam omdat hij gespierd was voor zijn leeftijd, want dan kwam het weer over alsof hij zichzelf een god vond terwijl dat helemaal niet zo was. ‘Maar om eerlijk te z-zijn wilde ik dat ik niet z-zo groot was,’ flapte hij er uit. ‘Want dan werd ik o-ook niet zo g-gepest.’

Dat Smokepaw begon te grinniken liet haar denken dat ze een of andere hele domme vraag had gesteld. Zo raar was het toch ook weer niet, of wel? ‘Ik ben acht m-moons oud,’ vertelde de apprentice haar. Verbaast dat ze was liet ze haar mond ongemerkt een stukje open zakken. Dat realiseerde ze zich al snel en deed haar mond daarom ook weer zachtjes dicht in de hoop dat hij het niet gemerkt zou hebben. ‘Maar er maken velen die fout omdat i-ik zo groot ben.’ Op die woorden knikte de apprentice begrijpend, de kater was dan ook echt groot voor zijn leeftijd. Helemaal gezien hij uit de Windclan kwam en die katten altijd al wat kleiner waren. ‘Maar om eerlijk te z-zijn wilde ik dat ik niet z-zo groot was,’ zei Smokepaw waardoor Rousepaw haar hoofd lichtelijk schuin liet zakken. ‘Want dan werd ik o-ook niet zo g-gepest.’ Zijn reden lieten haar poten een keer stevig in de grond knijpen. De vrolijke uitstraling van de kattin was vrijwel in een keer weggevaagd en vervangen door een serieuze uitstraling. In een soepele beweging stond ze op en ging ze vlak voor zijn neus staan. Zo ongeveer een muis afstand tussen hun in. "Luister eens even, dat maakt echt niets uit. Katten doen dat toch wel zo lang je zo over jezelf denkt. Ze zien het en maken er gebruik van, daarom moet jij ook gebruik maken van jouw kwaliteiten." Zei de kattin op een serieuze toon ook wat streng en lichtelijk geïrriteerd klonk. Zodra ze was uitgesproken draaide ze zich een kwartslag om, zette een stap of twee vooruit, draaide zich nog een kwartslag en liet zich op de grond vallen met een luide zucht.

Direct nadat hij het had gezegd wilde hij het liefste zijn klauw tevoorschijn laten komen en een lange kras over zijn poot trekken. Net zo lang tot het verschrikkelijk begon te bloeden en hij zich begon te verwijten dat hij het gezegd had. Dat deed hij nu al, maar dan zou hij zich dankzij de pijn nog meer bewust maken van het feit wat hij zojuist had gedaan. Het was allemaal minder erg geweest als het gewoon iemand van de WindClan was geweest tegen wie hij het had gezegd en niet een wildvreemde die bovendien ook nog eens uit een andere Clan kwam. Hij had echt gedacht dat hij zijn probleem en zijn gedachten nooit met iemand zou delen. Oké, hij had het wel gehoopt, maar hij had niet gehoopt dat hij het aan iemand uit een andere Clan zou vertellen. Hoe zouden zijn Clangenoten wel niet reageren als ze wisten wat hij zojuist had gedaan? Hoe zou Everstar wel niet reageren? En zouden er soms Clangenoten zijn die dit ook deden? Waarom had hij het zelfs aan haar verteld? Plotseling kwam Rousepaw erg dichtbij staan en Smokepaw voelde zijn vacht warm worden. Niet per se omdat hij haar leuk vond, maar eerder omdat hij het niet gewend was dat katten zo dicht in zijn buurt kwamen staan. Dat poezen zo dicht in zijn buurt kwamen staan, want dat was het gewoon. Het feit dat ze een poes was, dat ze van een andere Clan was en dat dit verschrikkelijk verkeerd over zou komen naar anderen die toevallig voorbij zouden lopen maakte het dat hij zich ongemakkelijk voelde. Hij bewoog zijn oren naar achteren. Was dat zo? Was het zo dat anderen van zijn Clan ook uitgelachen werden, maar dan om een andere reden? ‘Dat m-maakt het niet minder vervelend w-weet je,’ stotterde hij mompelend. ‘En w-welke kwaliteiten?’ klaagde hij vervolgens. ‘Ik heb er n-niet echt.’ Hij keek een tikkeltje somber naar de grond. Zijn spieren waren ondertussen ontspannen omdat ze afstand had genomen.

‘Dat m-maakt het niet minder vervelend w-weet je,’ kwam er zacht van de kater nadat Rousepaw haar zegje had gedaan en weer afstand het genomen. Kort rolde de kattin met haar ogen, natuurlijk maakte het dan niet erger. Het was niet dat ze er mee zouden stoppen simpelweg omdat je er van wist. ‘En w-welke kwaliteiten?’ Vervolgde Smokepaw, precies wat de kattin zag aankomen. ‘Ik heb er n-niet echt.’ Over haar rug rolde de kattin zich weer in de richting van Smokepaw zodat ze hem zou kunnen aankijken. "Dude je bent huge, dat is genoeg kwaliteit naar mijn mening. Iedere kat heeft iets waar hij of zij goed in is dus jij ook. Je hoeft dat nog niet per se nu te weten." Zei ze half zuchtend tegen hem. Waarom moesten katten zo voorspelbaar zijn. Aan zijn hele gedrag viel te zien dat hij niet al te zeker van zichzelf was en het was dan dus ook te verwachten dat hij zou gaan zeggen dat hij geen kwaliteiten had. "Kijk naar mij, ziet het er naar uit dat ik ergens goed in ben? Nou dan?" Grinnikte de kattin waarna ze haar kop omhoog richting de boomtoppen draaide. Zelf zou ze er ook wel achter komen waar ze goed in was. Ooit.

Als hij er zo over nadacht, kon hij echt niet op kwaliteiten van zichzelf komen. Dat kon trouwens ook komen omdat hij momenteel met een ThunderClanner stond te praten en dat hij steeds aan het hopen was dat er geen Clangenoot voorbij zou komen die hem zag en misschien zou denken dat hij deze poes al vaker had ontmoet. Er waren waarschijnlijk mooie kattinnen buiten zijn Clan, maar Smokepaw vertikte het om een illegale relatie te beginnen. Als hij ooit verliefd zou worden op een kat buiten de Clan dan zou hij dat zo veel mogelijk proberen te onderdrukken en zelfs net doen alsof hij ziek was als hij naar een Gathering werd geroepen. Nee, hij was niet het type dat niet loyaal was omwille van een liefde voor een andere kat. De kater keek verstoord op toen Rousepaw begon te spreken en haalde zijn schouders lichtelijk nerveus op toen ze iets opsomde dat aan een kwaliteit gelinkt moest zijn. Dus omdat hij groot was wilde dat zeggen dat hij een kwaliteit had? Hij vond van niet, maar hij durfde Rousepaw ook niet goed tegen te spreken. Dadelijk zou ze boos worden en daar had hij eigenlijk niet zo veel zin in. Ze waren waarschijnlijk van dezelfde leeftijd, maar hij moest ook in zijn hoofd houden dat hij nog geen enkele training had gehad en nog nooit een mentor had gehad. Ze zou waarschijnlijk betere vechttechnieken dan hem kennen als ze ook al zo stilletjes over de grond kon sluipen. ‘Je kan goed s-sluipen,’ zei hij stotterend tegen haar en het was eigenlijk als grap bedoeld, maar het kwam er nogal nerveus uit en Smokepaw probeerde te glimlachen naar haar. ‘En er zullen v-vast andere dingen zijn w-waar je beter in bent dan m-mij.’ De kater keek haar bemoedigend aan voor zover hij dat kon en richtte daarna nerveus weer zijn blik op iets anders.

Op haar 'complimentje' haalde de kater enkel ongemakkelijk zijn schouders op. Het viel te verwachten gezien hij in het geheel niet geweldig zeker over zichzelf leek. Ze had gehoopt dat een soort complimentje hem wat op zou doen leven, helaas was dat niet het geval. ‘Je kan goed s-sluipen,’ reageerde de kater vervolgens. Sluipen? Op zich had hij er een punt maar dat kwam simpelweg omdat ze vrij licht op haar poten stond. "Aan enkel sluipen heb je niets als je geen prooi kan vinden." Reageerde ze schouderophalend op wat hij had gezegd. Als hij zijn kwaliteit niet echt nuttig vond moest ze ook eerlijk zijn over de hare. Die waren ook alles behalve nuttig tot dus ver. ‘En er zullen v-vast andere dingen zijn w-waar je beter in bent dan m-mij.’ Kwam er met een verrassend bemoedigende blik van de kater. De verbazing gleed al snel weer van Rousepaw's kop toen de kater weer de andere kant op keek, hij begon er aan maar hield het niet vol. Dat was wel een puntje waar hij aan zou kunnen werken. "Ditto," reageerde de kattin grinnikend. Ze waren ongeveer even oud maar ze wist nu al zeker dat hij een betere vechter zou worden dan zij. Hij was groter en een kater wat twee voordelen waren plus vechten was ook niet haar sterkste punt.

{No worries, no worries}

Het was jammer dat hij Rousepaw niet al te goed kende, anders had hij waarschijnlijk wel meerdere kwaliteiten van haar op kunnen sommen. God, als hij haar beter kende zou hij waarschijnlijk een heel gedetailleerde lijst kunnen geven met daarop allemaal kwaliteiten die ze bezat. Alles beter dan zijn eigen kwaliteiten gaan opsommen die hij naar zijn idee bovendien niet eens had. Zijn blik gleed naar de poes toen deze haar eigen kwaliteit weer neerhaalde met een opmerking dat misschien een feit geweest zou kunnen zijn als hij haar beter kende en haar dan ook beter kon beoordelen op dat vlak. Hij had geen idee hoe goed of hoe slecht ze kon jagen in het dagelijks leven, maar hij nam aan dat zij waarschijnlijk niet op de meest domste manieren zou struikelen over een prooi zoals hij vaak deed. ‘Wat ik wel z-zeker weet is dat je vast b-beter bent dan mij,’ stotterde hij en hij keek even naar zijn poten. Het leek wel een soort competitie te zijn geworden waarin ze elkaar uitlegden wie beter was in wat. Hij wist dat hij qua snelheid misschien een voorsprong op haar zou hebben, maar wist ook dat dat kwam omdat hij afkomstig was van de WindClan en omdat de WindClan zich daarin specialiseerde. ‘Het is jammer dat w-we niet uit dezelfde Clan komen, anders h-had ik je waarschijnlijk veel beter k-kunnen beoordelen.’ En met beoordelen bedoelde hij waarschijnlijk meer in de hemel kunnen prijzen, want er was geen manier voor hem om zichzelf pluspunten te geven voor de zogenaamde kwaliteiten die hij had. De kater keek de poes nu eerder nieuwsgierig zijnde aan. ‘Hoe is het e-eigenlijk om in de T-ThunderClan te leven?’ vroeg hij stotterend.

‘Wat ik wel z-zeker weet is dat je vast b-beter bent dan mij,’ kwam er weer van de kater. Hij leek niets anders te kunnen zeggen dan hoe slecht hij wel niet was, een beetje zelfverzekerdheid kon geen kwaad. Rousepaw stond zowat op het punt dat ze hem zou gaan leren hoe dat moest. ‘Het is jammer dat w-we niet uit dezelfde Clan komen, anders h-had ik je waarschijnlijk veel beter k-kunnen beoordelen.’ Beoordelen? Ergens had hij wel een punt, ze kende elkaar amper dus konden eigenlijk ook niet echt iets over elkaar zeggen. Op zich leek het haar ook wel leuk als Smokepaw in de Thunderclan had gezeten. Hij was op zich wel aardig en ze zou het waarschijnlijk wel met hem hebben kunnen vinden. Maar goed dat was nou eenmaal niet zo en daar viel niets aan te veranderen. Van Clans wisselen was iets dat niet kon, het gebeurde dan ook praktisch nooit. Wel had ze een keer van een kater gehoord die van Windclan Deputy naar Shadowclanner was gegaan. ‘Hoe is het e-eigenlijk om in de T-ThunderClan te leven?’ Vroeg Smokepaw haar vervolgens. Het liet haar haast denken dat hij het helemaal niets vond om in de Windclan te leven. "Ehm," begon ze terwijl ze wat in het rond keek. Tja hoe moest je dat uitleggen als je niet wist hoe het in andere clans was en hoe het verschilde van elkaar. "Hoe ga ik dat uitleggen eigenlijk want tja, ik heb ook geen idee hoe ik dat moet doen." Zei ze met een onhandige glimlach op haar kop. Het viel niet echt uit te leggen als je geen flauw idee had hoe het in een andere clan was. Was de sfeer fijner, minder fijn, was het drukker, rustiger? De kattin had er geen idee van.

Zijn poging om een gesprek aan te knopen was misschien niet echt een duidelijke geweest. En om eerlijk te zijn, als hij er goed bij nadacht, mocht hij eigenlijk ook helemaal geen gesprek met haar aanknopen. Ze waren immers nog altijd van een verschillende Clan, maar zowel Rousepaw als hij leken zich er weinig aan te storen. Waarschijnlijk als ze op hun kop zouden krijgen dat ze er pas op zouden beginnen letten, maar voor nu wilde de WindClanner nog niet weggaan bij haar. Hij vond het een aangename poes in omgang en durfde zelfs te zeggen dat hij zich wat meer op zijn gemak begon te voelen bij haar buiten het feit dan dat ze van een andere Clan waren en dat het idee dat iemand hun hier kon zien nerveus maakte. Toen de poes antwoord gaf haalde hij zijn schouders op. Ze had kunnen uitleggen hoe het daar in de Clan was, hoe het territory er uit zag of hoe het was samen met de andere katten. Wie weet was de sfeer daar wel grimmiger dan in hun eigen Clan. ‘Je kunt m-me misschien vertellen wat je leuk v-vindt aan je eigen Clan?’ vroeg hij. Hij vond het erg dat hij zo slecht was in een gesprek volhouden. Meestal hielp het bij hem wel als hij wat acties ondernam zoals bijvoorbeeld samen het territory wat meer verkennen of naar de Apprentice’s Den gaan, maar hij kon nu niet bepaald zeggen dat hij dat met Rousepaw kon gaan doen. En daar kwam het verschil tussen hun Clans aanzetten. ‘Rousepaw,’ fluisterde hij zachtjes, doodsbang zijnde dat hij betrapt zou worden op het volgende wat hij zou zeggen omdat dat misschien wel rechtstreeks tegen de Warrior Code in druiste. ‘Vind je o-ook niet dat het feit dat C-Clankatten die beiden van een andere C-Clan komen niet met elkaar mogen p-praten vervelend is?’ Hopelijk had ze hem verstaan, want hij had vrij veel gestotterd omdat hij nerveus was en omdat hij zo moest fluisteren zodat zeker niemand hem zou verstaan.