Breeze

Wederom was Fallowpaw teruggekeerd naar de vier grote bomen die het centrum van de vier Clans symboliseerde. Haar ogen scanden het gebied. Ze wist nog heel goed hoe ze vorige keer de WindClan apprentice, Bearpaw had ontmoet. In principe hadden WindClan en RiverClan een soort oorlog die gaande was, maar Fallowpaw kon zich er simpelweg niet heel veel van aantrekken. Bearpaw was erg vriendelijk geweest en ze voelde zich bezwaard om iedereen die ze tegen kwam maar gelijk te haten, alleen omdat haar clangenoten dat zeiden. Fallowpaw had ook een eigen mening niet waar? Het was wederom een WindClan geur die haar aandacht had getrokken. Voorzichtig trippelde ze de heuvel op, om gelijk een gedaante te kunnen onderscheiden. ”Hallo?” Mauwde ze voorzichtig.

- Crashpaw eerst

Crashpaw keek kort over haar schouder, maar niemand leek haar in de gaten te hebben. Ze hadden het allemaal te druk met praten, prooi verzamelen of een paar luidruchtige Apprentice’s te berispen. En dus rende Crashpaw naar buiten. Normaal gezien mocht ze alleen naar buiten gaan met toestemming van een Warrior of als ze ging trainen met Slatebreath, maar Crashpaw was nu niet bepaald een poes de zich aan de regeltjes hield. Ze had sowieso maling aan heel de Code en hun regels. Ze had maling aan de StarClan en ze had maling aan het feit dat de Clan momenteel problemen had met een andere Clan. Ze kon zich zo even niet meer herinneren met welke Clan, maar ze had zo wel wat dingetjes opgevangen. Echter hielden de Queens heel veel dingen verborgen voor kittens omdat ze vonden dat zij mentaal genoeg alles nog niet konden begrijpen en dat was ook de voornaamste reden waarom Crashpaw het fijne er niet van wist, maar ze wist ook wel dat het ook kwam omdat haar interessepeil voor de problemen van haar Clan nu niet bepaald hoog lag. De poes rende wat door het territory en besloot om naar Fourtrees te gaan omdat ze het gedeelte van haar eigen territory al eens gezien had met Crosspaw toen ze nog kittens waren. Dat was trouwens niet zo heel lang geleden geweest, maar sindsdien had ze niet veel contact gehad met de kater. Misschien moest ze hem binnenkort nog eens aanspreken of zo. De poes merkte de vier grote eiken op na een hele tijd gerend te hebben en haar flanken zwoegden terwijl ze stilstond in Fourtrees. Een visachtige geur drong door haar neusgaten en gelijk wist ze al dat ze te maken had met een RiverClanner. ‘Je stinkt,’ merkte ze niet al te subtiel op zodra ze de Apprentce in het oog kreeg. ‘Wist je dat al?’ Ze schudde haar kopje. ‘Ik meen het. Je Clangeur ruikt echt niet lekker.’ Ze trok een vies gezicht om het nog eens te benadrukken.

De toon waarop de WindClanner sprak stond Fallowpaw niet echt aan. Hoewel ze vriendelijk wilde blijven nam ze meer afstand dan dat ze had gedaan bij Bearpaw. Fallowpaw haalde ietwat beledigd haar schouders op. ”Dus?” Mauwde ze kort door de bocht. ”Het is niet of jij vreselijk lekker ruikt.” De poes vond het lastig om een goed gesprek aan te knopen dat wat minder terughoudend en achterdochtig klonk. De apprentice keek om zich heen, niet wetende wat de insteek was. ”Ik ben Fallowpaw,” mauwde ze uiteindelijk. ”Wat brengt jou hier?” Dat was absoluut het beste waar de apprentice mee kon komen. Als de WindClan apprentice voor haar onaardig zou reageren wist ze met wat voor kat ze te maken had.

Het was misschien echt niet het meest aardige ding dat ze te zeggen had over de RiverClanner, maar dat hoefde voor haar part ook niet. Nee, voor haar part kon echt bijna iedereen stikken. Het waren toch allemaal vervelende katten die aardig deden in je gezicht, maar die achterom je rug heel wat andere dingen over je zeiden. Crashpaw was niet bepaald gediend van andere Clankatten en nog minder van haar eigen Clangenoten. Als ze mocht kiezen was ze helemaal niet in een Clan geboren en leefde ze nu op haar eigen. Ze kon niet verklaren hoe een erge hekel ze wel niet had aan haar leven als een WindClanner. Ze was gebonden aan vele regeltjes waardoor ze niet bepaald zichzelf kon zijn. Ook voelde ze zich onzeker over zichzelf, maar de beste remedie was om een muur op te zetten en te zorgen dat ze zich niet meer onzeker voelde. Of die onzekerheid toch in ieder geval niet meer zou tonen. De poes keek op toen de RiverClanner antwoordde en rolde met haar ogen. ‘Dat is ook alleen maar om een weerwoord te hebben en dat weet je,’ zei ze snerend. ‘WindClanners ruiken niet echt naar veel en ik weet van mezelf dat ik tenminste niet naar vis stink.’ De poes fronste even verbaasd toen de RiverClanner zich voorstelde ondanks dat ze zich net als een bitch tegenover haar gedragen had, maar de kattin besloot er niet al te veel mee in te zitten. ‘Crashpaw,’ is de naam. ‘En wat ik hier doe gaat jou niet veel aan.’ Ze trok kort met haar oortje. Dat was ook enkel om interessant te doen, want ze was hier niet voor een bepaalde reden. Maar wist de RiverClanner veel. ‘Dus jij bent ook zonder toestemming het kamp uitgegaan? Je lijkt me niet echt de leeftijd van iets wat ook maar in de buurt komt van een Warrior te hebben.’ Waarschijnlijk hadden ze dezelfde leeftijd.

Het kleine hartje bonsde zo snel, heerlijk! De doodsangst van het diertje liet haar zich sterker voelen. Oliveoil liet het muisje nog een paar seconden lijden, voordat ze het leven van hem onttrok.  Dit was al de vierde prooi die ze vandaag gevangen had en ze voelde zich sterker dan ooit. Ze liep naar het gat waar ze haar andere prooi zo lang even had begraven en met een mond vol vacht trippelde ze naar het kamp. Daar liet ze de muizen op de stapel vallen en begaf zich naar buiten. Wat zou ze verder nog met deze dag doen? Ze kon gaan kijken hoe het met de Kittypets stond, maar daar had ze stiekem niet zo veel zin in. Nog meer jagen werd het ook niet, want dat kostte stiekem best veel moeite. Ineens kwam het in haar op om naar de Fourtrees te gaan. Waarom ook niet? Olives poten vonden snel hun weg naar de algemene ontmoetingsplaats der Clans. Ook nu waren er aardig wat katten. Ze keek even rond om te zien of er katten waren die er interessant uit zagen. Helaas was dit niet het geval, dus liep ze maar naar de dichtstbijzijnde katten. Het waren beide leerlingen, vrouwelijk en niet zo oud. Ze voelde een lichte spanning tussen de twee, maar dit negeerde ze volledig. Ze ging op een gracieuze manier zitten en stelde zichzelf voor. Haar blik viel op haar voorpoten, die helemaal onder de modder zaten. Met een zucht begon ze deze schoon te likken, waarbij ze regelmatig het zand uitspuugde. Toen ze schoon waren, richtte ze zich weer op de katten voor zich. 'En wat voor speciale zaken denken jullie hier te vinden?'

De andere kat wist duidelijk niet zo goed wat ze met deze situatie moest. Vanbinnen moest Oliveoil lachen. Schattig, hoor. De bruine poes begon te praten. 'Mijn naam is Fallowpaw, en om beide vragen te beantwoorden: Ik ben het territorium aan het verkennen. Ik ben pas sinds gister apprentice.' Kijk, daar had je het al. Blijkbaar stuurde de RiverClan kittens het territorium in zonder enige begeleiding. Olive knikte Fallowpaw toe. 'Gefeliciteerd,' zei ze, 'En kan je het een beetje vinden?' Haar staart zwaaide rustig heen en weer. 'Ik weet nog dat ik de eerste manen continu verdwaalde in het territorium,' vertelde ze met een lachje. Voornamelijk omdat ze af werd geleid door de domme diertjes die gevangen en gedood wilden worden. De kunst van het jagen had ze sneller onder de knie gehad dan het gebied. Oh, wat was ze trots toen ze haar eerste muis had gevangen. De eerste keer waren haar nagels niet scherp genoeg geweest om de huid van het diertje helemaal te doorboren. Wat had het diertje gepiept! En dat hartje... Oh, het klopte zo lekker snel. Uiteindelijk had ze hem naar door de nek gebeten, anders was hij voor alsnog ontsnapt. Ja, ze had een goede jeugd gehad: er waren geen ouders dood gegaan en er was niets tragisch gebeurd met haar broertjes en zusjes. Nee, alles was perfect geweest.
Olive richtte haar blik weer op de jonge katjes voor haar. 'En zijn er nog interessante dingen in jullie Clans gebeurd? Tell me the juicy details! De ShadowClan is zó saai!'