Enjoy it {&Crashpaw}

Met een verveelde blik keek Crashpaw rond in het kamp. Ze kon natuurlijk naar buiten gaan om een luchtje te scheppen, maar misschien zou Slatebreath haar dadelijk komen halen voor een training en dan was ze er niet. Het was niet per se dat ze het erg vond dat Slatebreath zonder Apprentice zat, maar het zou haar niet bepaald vooruit helpen. De enige dingen waar ze de Warrior echt voor nodig had was om haar goed te leren jagen en om beter te worden in vechten. Ze wilde alle offensieve en defensieve technieken leren. Ze wilde er zelfs haar jachttechnieken voor laten zitten, als ze maar sterker werd. Ze was intelligent en ze wist dat ze dingen snel oppikte, dus de kans dat ze snel zou leren hoe ze goed kon vechten was niet bepaald klein. Maar toch… Het was net alsof Slatebreath haar nog even wilde laten wachten voordat ze haar de goede dingen zou leren en zo veel tijd had ze gewoon niet. Desnoods zou ze een andere Warrior vragen om haar te trainen. Zoals ze al eerder had opgemerkt was ze niet bepaald een poes dat zich aan de regels hield. Ze hoefde het niet per se bij één mentor te houden, vond ze zelf. Als een andere kat het haar beter kon leren dan zou ze er zeker niet voor terugdeinzen. De poes keek op toen ze een zwarte kater met een konijn in het kamp zag zitten en fronste. Ze kon het natuurlijk altijd proberen. En dus kwam de kleine poes overeind en liep naar de kater toe. ‘Waar heb je dat konijn vandaan?’ vroeg ze zonder omwegen. ‘Op welk deeltje van het territory, bedoel ik?’ Ze deed haar best om zo geïnteresseerd mogelijk te klinken, maar ze hoopte nu wel dat hij haar hint zou begrijpen en dat hij haar persoonlijk naar dat gedeelte van het territory zou brengen, haar zelfs zou leren hoe je die rotbeesten kon vangen.

Crashpaw beet zo hard op de binnenkant van haar wangen toen ze het grapje van de kater hoorde dat ze gewoon voelde dat haar tanden door het rauwe vlees gingen en dat ze niet veel later de smaak van bloed proefde. Het feit dat ze zo gemakkelijk door het vlees was gegaan toonde aan dat het niet de eerste keer was dat ze geërgerd op de binnenkanten van haar wangen beet. Nee, ze deed het zelfs heel erg vaak. Ze had een verschrikkelijke hekel aan iedereen in haar Clan en het leek net alsof ze het er allemaal om deden om het erger voor haar te maken. Ze kon niet wachten tot ze de leeftijd van Warrior zou bereiken en eindelijk voor zichzelf kon kiezen wat ze wilde gaan doen zonder gebonden te zijn aan alle regeltjes die een Apprentice opgelegd kregen. Niet dat ze ernaar luisterde of zo, want dikwijls ging ze gewoon uit het kamp zonder het ook maar iemand te laten weten. Ze verwittigde zelfs Slatebreath, haar mentor, niet. Ze vond Slatebreath wel handig om te leren, maar daar was voor de rest dan ook alles mee gezegd. Het boeide haar dan ook niet dat Slatebreath zich misschien geïrriteerd zou voelen als ze nu al een paar dingen van een andere Warrior zou leren. Ze kon natuurlijk nog altijd de schuld op deze kater steken. De kater had inmiddels het antwoord gegeven dat ze wilde horen. De Moorlands. Mooi zo. Ze wist ongeveer waar het was, maar ze wilde niet verkeerd lopen en de helft van haar tijd verdoen aan het vinden van dat stomme deeltje van de territory. Ze kon beter deze kater gebruiken. ‘Kunnen we naar de Moorlands gaan?’ vroeg ze met haar liefste glimlach. ‘Ik wil echt dolgraag een konijn kunnen vangen en de WindClan kunnen dienen.’ Ze keek hem met smekende ogen aan. Natuurlijk was alles gespeeld om haar zin te krijgen, maar dat hoefde hij niet te weten, toch?

Crashpaw voelde een steek van irritatie toen ze de twijfel in de ogen van de kater zag. Ze vond het irritant dat de katten hier niet dachten zoals haar en dat ze twijfelden over het feit of ze dat deel van de training wel over mochten nemen van haar huidige mentor. Slatebreath was een prima poes en ze zou er waarschijnlijk mee overeengekomen zijn als ze zelf niet zo in de knoop zat met haar eigen karakter, maar Crashpaw wilde graag minstens een halve moon eerder klaar zijn dan de rest van de Apprentice’s zodat ze een betere kans maakte en een paar vechttrainingen volgen en Warrior’s aanklampen om haar te leren jagen zouden daar zeker wel aan mee werken. Bovendien kon ze Slatebreath dan ook verrassen en wie weet was de poes blij dat ze dat deeltje van de training al niet meer hoefde te doen. Of ze nu echter blij was of niet, Crashpaw zat er niet zo heel erg mee in. Ze vond het niet erg als haar mentor geïrriteerd zou zijn door het feit dat ze bepaalde dingen al kon. Het ging om haar en niet om de Senior Warrior. De poes keek op toen de kater iets vroeg en gaf een snel knikje. Ze deed haar uiterste best om die lieve glimlach op haar gezicht te behouden, maar ze was vrij kwaad op de kater omdat hij zo lang aan het treuzelen was. ‘Mooi zo!’ sprak ze opgewekt toen hij dan toch eindelijk toestemde. Dat werd tijd. Stomme kater dan ook. ‘Laten we meteen gaan. Geen tijd te verliezen!’ riep ze opgewekt terwijl ze al naar de uitgang begon te lopen. Ze wist dat ze dit ietsje verder moest trekken als ze zijn volledige aandacht op haar wilde hebben. ‘Ik vond je wel als een sterke kater uitzien en eentje met veel ervaring,’ zei ze zo oprecht mogelijk. ‘Dus daarom dacht ik dat je me vast wel wat van je kennis kunt overbrengen.’ Ze glimlachte op een enthousiaste manier naar de kater en ging het kamp al snel uit.

Crashpaw was ongeduldig, maar wist dat ze geduld moest opbrengen voor dit onderdeel. Eerst zou ze namelijk de jachttechnieken volledig moeten beheersen voordat die stomme Slatebreath haar waarschijnlijk ging aanleren hoe ze moest vechten. Als ze vroeg waar ze in StarClan’s naam die goede jachthoudingen vandaan had gehaald dan zei ze wel dat ze die had geleerd van haar mede Apprentice’s. Het was haar mentor vast nog niet opgevallen, maar veel vrienden had ze niet en daarom konden ook weinig katten haar iets leren. Alleen als ze manipuleerde zou ze haar doel bereiken. Dus als deze kater dacht dat ze vrienden met hem zou worden omdat hij aardig deed tegen haar en omdat zij aardig deed tegen hem dan zou hij nog van een koude kermis thuiskomen. De poes keek op toen de kater al wat enthousiaster klonk en grijnsde vals terwijl ze wegkeek. Hij bleek niet in de gaten te hebben wat voor spel ze met hem aan het spelen was. Slijmen was altijd één onderdeel geweest van haar manier om haar zin te krijgen en bij katers leek dat meestal wel te werken, vooral bij van die goedgelovige katers. Je kon immers veel gedaan krijgen bij een mannelijke kat door zijn ego te strelen en dat was precies wat deze zwarte kater aan haar ook weer liet zien. ‘De naam is Crashpaw,’ sprak ze terwijl ze over haar schouder keek naar de kater. ‘En die van jou?’ Formaliteiten zoals Warrior’s met ‘u’ aanspreken? Daar deed ze niet echt aan, ook niet als ze iets van iemand gedaan wilde krijgen. ‘Welke kant op?’ vroeg ze aan de kater. Haar gevoel vertelde haar dat ze naar rechts moesten gaan en meestal was haar gevoel wel juist, maar ze wilde niet de verkeerde kant op lopen en daaraan herinnerd worden aan door de kater. Dat zou te veel gedoe zijn, te veel tijdverspilling.