I don't know what to do... [&OCEANPAW.]

Een onzekere blik lag in de ogen van de lichtgrijze gestreepte kater terwijl hij naar de katten keek die zich verzamelden op de open plek in het kamp. De meesten haalden een prooi en gingen dan snel naar hun Den – ze maakten trouwens een zeer vermoeide indruk – maar er bleven ook een paar bij elkaar hangen om de laatste nieuwtjes uit te delen. Er zaten een paar Apprentice’s bij elkaar hardop te lachen met iets. Smokepaw was op een te verre afstand om te verstaan waarover ze het hadden en had het lef niet om dichterbij te komen om te horen waar het over ging, bang zijnde dat hij afgesnauwd zou worden. Hoopvol keek hij de omgeving rond om te zien of hij Ashfoot en Heavestep soms ergens kon vinden, maar de poes en de kater leken van de aardbodem verdwenen te zijn. Met een vervelend gevoel bedacht hij zich dat ze waarschijnlijk nog aan het jagen was. Het was al zonsondergang, dus hij kon ze niet gaan zoeken. Warrior’s mochten zo lang weg blijven nadat het donker werd als ze wilden en werden pas echt als vermist op gegeven als het heel lang duurde voordat ze terugkwamen. Het was niet direct dat Smokepaw zich bezorgd om hun voelde, het was eerder dat hij het jammer vond omdat hij niemand had om mee te praten. Het lef om op iemand af te stappen had hij niet echt. Als hij al een gesprek met iemand had dan was hij omdat hij per ongeluk tegen diegene botste. De kater haalde diep adem terwijl hij voorzichtig naar de prooistapel liep. Nerveus likte hij met zijn tong langs zijn lippen terwijl hij naar voren boog om een sappig uitziende muis te pakken, maar schrok terug toen hij de aanwezigheid van iemand anders merkte. ‘W-Wil jij die anders h-hebben?’ vroeg hij geschrokken omdat hij dacht dat hij de prooi van iemand anders aan het jatten was.

Nerveus keek hij van de prooistapel naar de kat die ernaast stond. Net zoals hij had zij ook een grijze pels, maar zij had blauwe ogen in plaats van donkergroene zoals de zijne. Zijn ogen hadden de kleur van smaragd, die van haar waren zo blauw als de oceaan. Het gaf hem rust als hij zich concentreerde op de kleine details, maar het maakte hem weer onrustig als hij dacht aan het feit hoe hij wel niet over moest komen. Dadelijk was hij zonder dat hij het wist aan het staren naar haar en dat was iets wat hij absoluut niet wilde. Hij wilde haar niet het gevoel geven dat hij haar aan het bekijken was, want daar zouden enkel problemen van komen. En dus richtte hij zijn ogen op de prooistapel in plaats van haar nog verder te observeren. Ze was waarschijnlijk jonger dan hem. Ze was ook een stukje kleiner dan hem, maar dat kwam omdat hij eigenlijk te groot was voor zijn leeftijd. Daardoor durfden sommige katten hem wel eens ouder te schatten dan hij was en waren ze verbaasd als ze hoorden dat hij nog maar acht manen was. De kater gaf een nerveus knikje toen ze aangaf dat hij de prooi mocht hebben, maar iets in haar stem had zijn aandacht getrokken en snel durfde hij zijn smaragdgroene ogen even op haar te richten. Hij merkte dat ze vermoeid was en voelde dat zijn keel droog werd toen hij zich bedacht wat hij tegen haar kon zeggen. Wat als het commanderend of betweterig overkwam? Hij wist dat hij zichzelf beloofd had om niet te veel zaken te overdenken, maar hij wilde geen ruzie met haar hebben. Snel haalde hij diep adem, kuchte even en vroeg: ‘Waarom g-ga je niet slapen in de Den? Je z-ziet er moe uit.’ Snel pakte hij de prooi van de stapel af zodat hij haar niet aan hoefde te kijken, legde het voor hem op de grond en staarde er even naar voordat hij er voorzichtig van begon te eten.

De smaak van de muis deed erg veel goed en als antwoord op het voedsel dat het binnenkreeg begon zijn maag een knorrend geluid te maken. Je zou denken dat een kater van zijn postuur veel voedsel nodig had, maar dat was niet waar. Smokepaw kon makkelijk veel energie opwekken als hij maar een klein muisje had gegeten. De omstandigheden waren natuurlijk ook wel belangrijk. Als het erg koud was of als hij heel erg lang moest rennen en hij kon een hele dag niet eten dan ging zijn voorkeur uiteraard uit naar een wat dikker muisje, maar over het algemeen was hij niet zo kieskeurig. Hij was zich er van bewust dat prooi niet altijd voornaam was en dat hij tevreden mocht zijn dat hij in zo’n grote Clan überhaupt al twee keer iets kon eten op één dag. De kater vond het soms dan ook moeilijk om te beslissen of hij nu wel een prooi van de prooistapel mocht nemen of niet, want hij wilde zich zeker niet voor alle andere katten dringen die het meer nodig hadden dan hij. Op dit moment leek het er echter niet op dat veel katten nog moesten eten, maar Smokepaw bleef zich op dit vlak altijd ongemakkelijk voelen. De kater met de smaragdgroene ogen keek omhoog toen hij de poes hoorde praten. Ze had een langere vacht dan hij en blauwe ogen die zo blauw als de oceaan waren. Mee dat die gedachten door zijn kopje schoten wist hij al gelijk wat haar naam was: Oceanpaw. Ook herkende hij haar nu van meerdere malen in de Den, ook al had hij haar nog nooit aangesproken omdat hij daar natuurlijk weer te verlegen voor was. Hij sprak op dat vlak helemaal niemand aan in zijn Den en wist niet of hij dat bepaald een nadeel vond. Het hielp soms wel om zich wat op de achtergrond te houden. ‘Dat geeft n-niets,’ zei hij stotterend. ‘Je mag me ook g-gezelschap houden.’ Hij voelde zijn vacht warm worden en keek nerveus op zijn prooi neer. Dat kwam pas verkeerd over. ‘Als je dat w-wilt natuurlijk,’ voegde hij er gauw aan toe en zijn oren vouwden zich ongemakkelijk in zijn nek. Zijn blik wendde hij gauw af en hij gaf een ongelukkige lik over zijn borst.

Vrienden maken was niet bepaald zijn ding. Hij merkte dat ook aan het feit dat er Apprentice’s waren die hem uitlachten. Misschien niet recht in zijn gezicht, maar hij hoorde ze heus wel grinniken als hij langs ze liep of als hij aan het praten was tegen een Warrior. Vooral als hij iets uit wilde leggen aan iemand of toestemming wilde vragen om het kamp te verlaten hoorde hij ze grinniken omdat dat juist de momenten waren dat hij te nerveus was om normaal te functioneren. Hij kon nu niet bepaald zeggen dat hij op een goede manier functioneerde als hij niet in de buurt was van de katten die hem uitlachten. Ook nu vond hij het weer moeilijk om een conversatie met Oceanpaw te hebben. En zij lachte hem niet eens uit, maar leek zijn gezelschap vreemd genoeg te appreciëren en leek er misschien zelfs wel voor open te staan om vrienden te worden. Of zou hij dan te veel op zaken vooruit gaan? Voordat Smokepaw zichzelf weer in zijn eigen twijfel kon laten verdrinken voelde hij plotseling de aanraking van Oceanpaw. Zijn eerste reactie was om een stap opzij te doen, maar hij wist hoe arrogant en gemeen dat moest overkomen en dus dwong hij zijn poten om te blijven staan. Zijn kopje draaide zich naar Oceanpaw toe en hij keek de kattin bijna ongelovig aan. De aanraking voelde niet per se slecht, maar lichtjes ongemakkelijk omdat hij er gewoon niet aan gewend was. Om haar te bedanken liet hij zijn neusje kort langs haar wang schuren, maar vroeg zich na zijn handeling direct af of dat een normale manier was om te bedanken. Hij lachte wat nerveus. ‘Het spijt m-me alvast als ik domme dingen zeg of doe. Ik ben h-het niet gewend dat anderen de m-moeite nemen om me te leren k-kennen.’ Een tikkeltje ongemakkelijk keek hij om zich heen om te zien of niemand hem aan het uitlachen was, maar de Apprentice’s die hij meestal met een grimas rond hun gezichten zag lopen waren er niet en de kater ontspande. ‘Waar wil j-je het over hebben?’ vroeg hij stotterend en ongemakkelijk.

Smokepaw voelde zich warm worden toen hij zich besefte dat hij zojuist was aangeraakt door een poes. Het was over het algemeen wel bekend voor zichzelf dat hij verlegen werd van poezen als ze hem aanraakten. Hij werd dan ook niet vaak aangeraakt door een poes en zeker niet door een Apprentice. Als hij al een poes tegenkwam dan hoorde hij haar zachtjes grinniken en haar vriendinnen aanstoten. Dan wees haar staart zijn richting op en keek hij meestal dom naar zijn poten omdat hij het gevoel had dat ze hem aan het uitlachen waren. En voor een deel wist hij ook wel vrij zeker dat ze dat aan het doen waren. Ze waren subtiel genoeg om niet zijn naam te noemen, maar Smokepaw zag het gewoon aan alle handelingen die ze deden als hij bij hun in de buurt was. Ze begonnen plotseling te grinniken of zeiden zo zacht iets dat hij het niet kon horen. Smokepaw had het idee dat ze hem gewoon aan het pesten waren omdat hij één van die katers was die niet wist hoe hij moest reageren op een poes. En op een kater wist hij trouwens ook niet te reageren, want hij was bij hun minstens even verlegen als bij poezen. Toch werd hij er erg warm van als een poes een opzettelijke positieve aanraking deed en dan zeker als het was om hem te bemoedigen. Smokepaw had het idee dat ze hem misschien zielig vond en hij wist niet hoe hij zich daar over moest voelen, maar beschaamd en geïrriteerd kwamen er wel dicht bij in de buurt. Die gevoelens gingen beiden echter weg toen hij haar opmerking hoorde en hij glimlachte ongemakkelijk. Ze leek het niet erg te vinden dat hij haar gedrag niet gewend was en dat hij daarom domme dingen deed of zei. Het was een wonder te noemen dat hij weer iemand had gevonden wie het niet kon schelen dat hij anders was. Tot nu toe had hij eigenlijk vrij veel geluk gehad met de katten die hij ontmoet had, want niemand leek het echt te kunnen schelen dat hij verlegen was en allemaal accepteerden ze hem om wie hij was. Misschien was zijn ongerustheid dan toch wel onterecht. ‘H-Heb je al een mentor?’ deed hij een poging om een gesprek te beginnen met haar. ‘Of heb j-je al prooi g-gevangen?’

Terwijl hij wachtte op een antwoord gleed zijn blik gauw over haar. Niet omdat hij haar uiterlijk per se wilde keuren, maar eerder omdat hij zich nog niet de moeite had genomen om haar beter in zich op te nemen. Ze had, net zoals hem, een lichtgrijze pels die zilverkleurig was als je op een andere manier bekeek. Ze had blauwe ogen die refereerden naar haar Apprentice-naam. Ja, haar ouders hadden haar zeker de goede naam gegeven toen ze geboren werd. Ze was, in zijn ogen, een Apprentice die waardig stond aan haar naam. Haar ogen waren namelijk even blauw als de oceaan. Smokepaw voelde de huid onder zijn vacht warm worden bij het idee dat ze in de gaten had dat hij nu wel per ongeluk naar haar aan het staren was en hoopte dat ze het op zou vatten als een aparte vorm van interesse tonen. Het was dan ook nog niet vaak voorgekomen dat de kater echt zo oplettend was en begon na te denken over de naam die een Apprentice had gekregen. Hij dacht normaal gezien wel veel na, maar durfde dat niet vaak te doen in het bijzijn van een ander. Het was een positief ding dat hij dat wel durfde bij Oceanpaw, want dat wilde zeggen dat hij zich op zijn gemak begon te voelen bij de poes. Aandachtig luisterde hij naar haar verhaal en gaf een kort knikje ten teken dat hij wel wist wie Brindleleaf was. Hij had nog niet met haar gesproken, maar ze leek wel een goede mentor. Dat kon hij ook opmerken aan de enthousiaste toon van Oceanpaw en hij glimlachte voorzichtig. Hij vond het wel leuk als ze zo enthousiast was. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb n-nog nooit gevochten,’ gaf hij toe. Hij was nog niet vaak buiten het kamp geweest en had niet veel meegemaakt de keren dat hij buiten het kamp was omdat hij altijd wel onder de bescherming stond van een andere Warrior. ‘N-Nee,’ stotterde hij een tikkeltje beschaamd. ‘Maar ik h-hoop dat ik er de v-volgende Ceremonie snel een k-krijg.’ Het feit dat hij geen mentor had en dat hij dat toe moest geven vond hij niet echt leuk en lichtelijk beschamend. ‘Maar ik kan al w-wel jagen, hoor!’ riep hij iets te vluchtig. ‘Een b-beetje dan,’ mompelde hij er verlegen achteraan en hij keek ongelukkig naar zijn borst.

Het was de angst in haar ogen dat hem even van zijn stuk had gebracht toen hij zijn blik kort op haar had gericht. Nou ja, hij hoefde niet kort te zeggen, want eigenlijk had hij haar een beetje aan zitten staren omdat hij zo nodig alle aspecten van haar lichaam had willen opsommen. Als hij dacht aan dat feit dan voelde hij zich wel een beetje een creep. Het was echter iets dat hij zichzelf had aangeleerd en dat hij niet meer weg kreeg. Altijd als hij een interessante kat voorbij zag komen of hij sprak er met eentje moest hij onderzoekend naar het lichaam kijken en een beeld proberen te vormen met hoe de kat er uit zag. Dan begon hij allerlei aspecten op te sommen aan waar hij de kat aan kon herkennen. Het was iets waarmee hij zijn tijd als kitten vroeger veel had doorgebracht en wat hij als Apprentice was blijven doen. De angst in haar ogen was hem daardoor ook opgevallen en de woorden erna hadden hem zorgen gebaard. Het leek erop dat ze geen leuke ervaring had gehad met het vechten en Smokepaw vroeg zich af welke kat haar die angst kon laten voelen. Hij had er echter niet echt iets mee te maken en wist niet of het zo gepast was om er verder ook iets over te weten te komen. Hij besloot om het onderwerp gewoon te laten rusten en het voor later te houden als ze elkaar beter leerden kennen. Het onderwerp ging dus gewoon door over mentoren en Smokepaw richtte zijn aandacht op wat ze allemaal aan het zeggen was, maar kon die angst in haar oceaanblauwe ogen niet wegdrukken uit zijn kopje. Wat kon er voor zorgen dat een Apprentice van haar leeftijd zo bang was voor vechten? Hij gaf een knikje toen ze haar woorden sprak en probeerde zijn vragen zo veel mogelijk weg te drukken. ‘Ik heb gewoon s-schrik dat ik het nooit zal leren,’ mompelde hij. ‘Dat ik fouten zal blijven maken z-zelfs al krijg ik een mentor of zelfs al v-vindt Everstar me goed genoeg als W-Warrior.’ Zijn grootste angst was dat hij als Warrior verklaard zou worden en dat hij er toch nog niet klaar voor zou zijn. Dat hij een Apprentice zou krijgen en dat zijn gebreken dan duidelijk zouden worden. Hij wist dat het een slechte gedachte was, maar soms had hij het idee dat hij echt niks kon leren of kon onthouden. ‘Ik denk dat j-jij je er geen zorgen om hoeft te m-maken,’ zei hij bemoedigend tegen haar. ‘Als jouw mentor echt z-zo goed is dan leer je alles vanzelf.’ Hij gaf haar een zachte bemoedigende tik met zijn staart.

Misschien waren zijn woorden toch niet de juiste gekozen woorden geweest die hij had moeten uitspreken. Hij kende verhalen over katten die een goede mentor hadden, maar waarvan hun persoonlijkheid het volledig voor hun verpest hadden. Katten die op macht uit waren en die om die reden verbannen waren geweest uit de Clan. Katten die alle vaardigheden kenden die ze moesten kennen, maar waarvan hun slechte sociale vaardigheden ervoor hadden gezorgd dat ze of verbannen of volledig genegeerd werden. Natuurlijk waren de Elders vrij oud en durfde Smokepaw te wedden dat een paar van hun de verhalen gewoon wat aandikten om wat meer indruk te maken en Apprentice’s wat meer ontzag voor hun te laten hebben, maar hij was met die verhalen opgegroeid en soms was het moeilijk om daar vanaf te wijken. Bovendien was het soms ook een vrij leuk tijdverdrijf en stelden ze je niet al te veel vragen waardoor Smokepaw’s verlegen persoonlijkheid wat minder naar voren kwam. Hij vond het aangenaam als katten veel tegen hem zeiden en hem weinig lieten antwoorden, juist omdat hij dat stotteren vreselijk vond. Het was waarschijnlijk ook de reden waarom katten het niet met hem zagen zitten om op patrol te gaan. Als ze een vijandelijke Clan zouden tegenkomen zou hij niet bepaald dapper overkomen. De kater draaide zijn kopje toen Oceanpaw antwoord gaf en gaf een kort knikje ten teken dat ze gelijk had. ‘I-Inderdaad,’ beaamde hij stotterend. ‘Niet altijd is een goede m-mentor het beste wat je kunt h-hebben. Met een rotpersoonlijkheid kom j-je niet ver.’ De kater glimlachte naar de poes alsof hij wilde zeggen dat zij zich daar in elk geval geen zorgen om hoefde te maken. Hij vond de poes aangenaam in omgang en verwachtte niet direct van haar dat ze op een vervelende manier zou reageren op anderen. ‘Ik denk m-met mijn persoonlijkheid echter d-dat ik niet snel serieus genomen z-zal worden door de andere Clans.’ De kater keek ongemakkelijk naar zijn poten. ‘Ik hoop gewoon dat a-als ik een mentor krijg toegewezen of a-als ik iemand van een andere C-Clan ontmoet dat ik geen d-domme dingen zeg.’