Een warme dag!

Het is vandaag een warme dag, en veel katten waren met iets bezig in de schaduw. Dus na een lang dag te hebben gejaagd ging Fawnheart naar de sterrenmeer om wat te drinken en wat verkoeling te zoeken.
Ze dronk wat water en zocht een schaduw op om daar te liggen uitrusten. Ze zag veel vissen zwemmen in het meer maar daar sloeg ze geen acht op, ze was te moe om nog te jagen dus deed ze haar ogen dicht en dacht na.Ze had vannacht slecht geslapen door dat er een nachtmerrie haar steeds treitert het is de hele tijd het zelfde verhaal ziet, allemaal dode poesjes en een moeder naast hun liggen die ook dood was haar hele buik was open gekrabd en haar organen waren opgegeten het was vreselijk om dat allemaal te zien.Fawnheart schudde die herinneringen weg en probeerde uit te rusten. Het warme zon scheen op haar wacht en ze viel rustig in slaap.

( sorry kon niets meer bedenken verder )

(Iedereen mag hier toch posten, eh? ... Anders jaag je hem maar weg. Daar geeft 'ie haar reden genoeg voor. xD)

Larkpelt had ook net genoeg gekregen van het jagen. Of tenminste, van wat voor jagen door moest gaan. De kater zag een van zijn clangenoten bij het sterrenmeer liggen en besloot op haar af te gaan. In zijn mond droeg hij een konijn, en toen hij bij Fawnheart aankwam liet hij het op de grond vallen. Het was een foeilelijk beest. Groot en rond, dat wel, maar de pels van het konijn was mat en doorspekt met grijs. De kat die hem later van de hoop verse prooi zou pakken zou zeker genoeg te eten krijgen, maarf waarschijnlijk zou hij zo z'n best moeten doen om door het konijn heen te komen dat hij er halfweg al de brui aan zou geven. Wat Larkpelt gevangen had was een zelfmoordmissie voor kattentanden vermomd als eten, en de kater was striekem bang dat hij ervan beschuldigd zou worden dat hij kraaienvoer was gaan halen omdat hij geen zin had om te jagen. Het konijn zag er uit alsof het al veel langer dood was dan een half uur ...

Met een zucht liet Larkpelt zich naast de andere SkyClankat op de grond zakken. Hij deed dit zo elegant als hij kon, want hij voelde zich al ellendig genoeg na door zijn grootte amper wat gevangen te hebben. Hij moest iets van z'n eigenwaarde bij elkaar houden. De kater dronk wat en begon toen z'n oren te wassen. Die waren lang en puntig, want hij had hier en daar het bloed van een raskat in zijn genen. Een Maine Coon. Larkpelt knabbelde wat op de veder-achtige pluim haar die op het topje van z'n oren groeide. Schuin keek hij naar de kat die naast hem lag. Ze sliep. Jammer, want Larkpelt had graag met iemand gepraat om te tonen dat hij toch nog ergens goed voor was. Hij was meer een sociaal beest dan een konijnenvanger.

Een poos lang liet hij zijn clangenoot nog slapen. Hij had haar herkend als Fawnheart, en hij wou haar niet wakker maken ... maar uiteindelijk verloor hij zijn geduld en stootte hij haar aan met zijn kop. "Hé daar.", miauwde hij vriendelijk. Larkpelt kon onmogelijk luieren als er andere katten in de buurt waren. Daarvoor vond hij het veel te leuk om te spelen en te praten. Hij sliep dus ook nooit goed in het krijgershol, maar anders dan Fawnheart was hij gewend aan korte nachten.

( ja het is voor iedereen )

Fawnheart rook een ander kat naast haar liggen het was wel een kat van skyclan.
Ze voelde een stoot en werd daar van wakker. Ze had goed geslapen tenminste ze had geen nachtmerries gehad daar was ze opgelucht van. Ze keek naar de kater die naast haar lag Ze kende hem het was Larkpelt. Ze had hem weinig gezien elke keer al ze wakker was lag hij er niet meer. Hij had een konijn bij zich, nou op een konijn leek het niet echt maar het rook er wel naar. 'Hoi larkpelt Leuk je te zien' zei ze. Ze bekeek de kater nog is en vond hem goed uit zien... Fawnheart keek naar de lucht en zag dat de zon aan het zakken was dat betekende dat ze de hele middag geslapen had. Tja ze vond uitslapen ook wel fijn en ze was toen ook erg moe na de jacht. ze zou zometeen nog een konijn vangen en dan ga ik als het donker is pas naar het kamp, ze had geen zin om meteen terug te gaan... Fawnheart ging zitten en zich schoonmaken.

(Jeey. )

Larkpelt zag dat de poes naar zijn vangst keek en voelde een diepe schaamte over hem heen komen. Opeens was zijn vacht te warm, zelfs al had hij net nog gejaagd en had hij toen nergens last van gehad. Hij opende zijn bek om iets te zeggen dat Fawnheart af zou leiden van het konijn, maar dat bleek niet nodig te zijn. De poes begroette hem, zonder commentaar te geven op zijn vangt, en begon zich te wassen.

De kater ontspande zich en begon zelfs een beetje te spinnen. Het kwam tegenwoordig niet vaak meer voor dat andere katten hem vriendelijk gedag miauwden, laatstaan wanneer hij hen wakker maakte. Hij stond bekend als iemand die moeilijk af te schudden was eens je hem het gevoel gaf gewenst te zijn, en de meeste clankatten vonden het niet leuk om door hem gestoord te worden terwijl ze andere bezigheden hadden. De reactie was meestal 'Lark, ik ben bezig!'. Een keer had een poes hem aangeraden om zelf ook eens wat meer te doen, en dat hij anders maar moest gaan slapen, zodat hij in zijn dromen naar hartelust kon praten tegen de katten die hij daarin tegenkwam, in plaats van tegen haar. Er zaten een paar flinke zuurpruimen in de clan! Niet dat Larkpelt zich daardoor liet ontmoedigen. Volgens hem kon hij van de meest chagerijnige kat een sociaal vlindertje maken. Hij vond het enkel jammer dat hij er zo weinig dankbaarheid voor terug kreeg, en zou het ook fijn vinden moest hij eens met iemand om kunnen gaan die hij niet eerst uit haar schulp moest lokken.

... Zoals Fawnheart!

Larkpelt kende haar niet goed, maar momenteel kwam ze op hem over als precies het soort gezelschap dat hij nu nodig had. Chill ... relaxt! Ze was helemaal niet boos geworden toen hij haar wakker had geduwd! De kater sprong op (heel wat minder elegant dan dat hij eerder was gaan liggen) en liep om de poes heen. Zijn blik volgde haar wasbeweging. "Leuke strepen heb je.", miauwde hij bewonderend. Toen keek hij naar zijn eigen vacht en trok hij zijn bovenlip op tot een soort grimas. "Je hebt mazzel dat je niet zo'n haarbal bent als ik. Op warme dagen als deze haalt wassen met de tong voor mij helemaal niets uit!". Verlangend keek hij naar het sterrenmeer. Zijn schaamte over zijn slechte vangst was al lang vergeten, maar de warmte van het blozen was in zijn haren blijven hangen.

Fawnheart maakte zich schoon een keek de kater ook nog aan.
ze horde hem zeggen "Leuke strepen heb je." ze bloosde een beetje. en zei 'dankje aardig van je'' Je zou het heet hebben in je vacht'. Ze keek naar de kater hij was jonger dan zij maar hij keek ook best wel verdrietig. 'Wat heb je op je hart liggen' Zei ze..
Ze dacht na hmm Ik heb paar keer hem gezien wanneer hij probeerde met iemand te praten maar de andere katten waren bot.' liegt het er aan dat andere katten met je weinig praten en bot tegen je doen' Weetje je bent niet de enige die zulke problemen heeft...weetje Ik heb ook zulke problemen ik word ook bot behandelt van sommige katten omdat ik niet sinds me jongte bij de clan hoor ze keek de kater aan wat hij er van zou vinden.

Larkpelt knikte toen de poes hem bedankte voor zijn compliment. Hij vond het leuk om anderen een goed gevoel over zichzelf te geven. Dat was zo'n beetje wat hij deed ter compensatie van dat hij zo'n slechte jager was. Hij geloofde dat er over elke kat wel wat goeds te zeggen was, zelfs al was het in sommige gevallen moeilijk om er achter te komen wat dat goede iets was ...

De kater had zijn blik gericht op dingen die er niet echt waren. Herinneringen, bedekingen, dromen. Dingen die hij in zijn gedachten kon zien en waarbij het niet uitmaakte waar hij z'n kop heen draaide. Het sterrenmeer was net zo goed als elk ander deel van zijn omgeving. Toen hij Fawnheart's stem hoorde kwam hij echter weer met z'n aandacht bij wat er op de moment gebeurde. Ze vroeg wat er op zijn hart lag. Larkpelt keek op en in de gele ogen van de poes. Die van hem stonden verbaasd. Hij dacht niet dat zijn houding iets van zijn getob had laten zien.

Fawnheart miauwde precies hetgene dat zijn gedachten eerder in beslag had genomen. Larkpelt keek nog verbaasder dan daarvoor. Zijn oren flipperden een beetje heen en weer, alsof ze twijfelden of ze nou recht op moesten gaan staan of moesten gaan liggen. Ze lieten merken dat de kater zich een beetje uit het veld geslagen voelde door wat de poes had gezegd. Hij probeerde zijn oren netjes stil te houden, maar slaagde daar pas na een paar tellen in. Het was dan ook best vreemd dat ze zijn gedachten geraden had! Hij wou er een grap over maken, maar hield zijn bek toen Fawnheart vertelde dat de andere katten haar ook bot behandelden. Lark liep nog een rondje om haar heen en wreef met zijn schouder langs de hare, in de hoop zo over te brengen dat ze op hem kon vertrouwen om haar te steunen wanneer ze dat nodig had. Daar was hij voor, toch? Om anderen te steunen en hen op te vrolijken?

"Dat is dom.".

De kater ging weer zitten en keek zijn clangenoot ernstig aan. "Van wat ik heb gehoord ben je een goede jager en een bikkelharde vechter, toch, Fawnheart? Ze zouden je goed moeten behandelen, zodat je de SkyClan niet de rug toe draait en naar een andere clan gaat!". Larkpelt hief een van zijn voorpoten, bracht die naar zijn bek en begon hem te wassen. De slurpgeluiden waren indrukwekkend. Met zijn bek half vol harige poot begon hij weer te miauwen. "Misschien zijn ze bang van je omdat ze denken dat je hun gedachten kan lezen, zoals daarnet bij mij. Ben je zeker dat de SterrenClan niet stiekem met je samendroomt, zelfs al ben je wakker?". Zijn stem klonk geamuseerd en hij gaf haar een knipoog.

"Wat mij en de rest betreft ... ik weet dat ze het niet slecht menen, dus maakt het niet uit. Ik ben vrolijk genoeg voor ons allemaal. Ik ben ook geboren in de clan, dus zijn ze er voor me wanneer ik hen nodig heb."

Ze had een lach gekregen toen hij zij of ze met de sterrenclan mee droomde, dat was gewoon onzin. Maar vaak zag ze aan iemand hoe die voelde of er iets dwars zat. Ze weet niet hoe dat komt maar, ze zag het gewoon ze stond nooit stil bij die gedachten. tuurlijk is het waar dat ze een uitstekende vechter was en ze was ook goed in jagen. "het is waar dat ik een goede jager ben of een goede vechter maar toch voel ik me soms niet fijn tussen de skyclan katten, het is gewoon zo of het lijkt dat ze bang voor me zijn" Zei ze op een rustige toon.
"Maar ik zag gewoon in de clan dat jij gewoon bot verdt behandelt daar om wist ik het."
Ze gaf een lik over zijn oor en fluisterde in hem oor:" Als je iemand zoekt met wie je wilt praten kan je altijd bij mij terecht " Ze gaf hem een knip oogterug. Ze was blij om met iemand te praten daar van luchte haar hart... "Weetje veinig katers praten zo met mij" "en trouwens dankje dat je me wakker maakte "Äls jij er niet was sliep ik de hele dag" Ze keek hem lief aan. Larkpelt was aardig en met hem kon je goed praten, dat vond ze wel fijn. Ze heeft vaak vevelende dingen over hem horen zeggen maar nu als je goed naar hem kijkt is dat helemaal niet waar. Tuurlijk merk je aan hem dat hij niet van jagen houd maar hij was iemand met wie je kon praten dat vond ze toch belangerijker. Ze hebben veel jagers en dat is ook genoeg, maar ze hadden weinig katten bij wie je je hart kon luchten. Ze keek naar de lucht en merkte dat ze honger had, ze keek naar Larkpelt en zag dat hij ook redelijk honger had. fawnheart stond sierlijk op en ging naar de rivier om wat vis te vangen. Ze concetreerde zich goed en stak haar klouwen in het water snel had ze er 2 gevangen. Ze pakte een vis en gaf hem aan Larkpelt en Zei: "Wil je wat eten???" En legde het voor zijn voorpoten "maak je maar geen zorgen ik heb wat eten al weg gebracht naar het kamp dus ik kan zeggen dat je me hielp met jagen en dus is de helf van het prooi van jou, dus we kunnen rustig eten." Ze keek de kater even aan en pakte toen de andee vis die bij de meer lag. En begon het te eten.

(Hmm. Je schreef in je post dat Lark honger had. Dingen beslissen over een karakter dat niet van jou is mag niet. Dat heet 'godmoden'. Mij maakt het nou niet uit, omdat het maar een onbenullig klein ding is, maar andere mensen vinden het misschien ergerlijk wanneer je het doet. I thought I'd warn ya. P:

Sorry dat mijn post zo idioot lang is! ): Ik zal bij de volgende proberen om het wat korter te houden. )


Larkpelt vond het leuk dat hij de poes aan het lachen had gemaakt. Door wat ze vertelde over clangenoten die bot tegen haar deden, nam hij aan dat ze dat niet vaak deed. Hij geloofde er sterk in dat je om lol te maken andere katten nodig had. Natuurlijk bedacht hij op een dag wel honderden dingen die hij grappig vond, maar een binnenpretje werd pas echt goed wanneer hij er een buitenpretje van maakte!

Fawnheart vertelde dat ze gewoon had gezien hoe de andere katten met hem omgingen, en dat ze daardoor op het idee was gekomen om hem te vragen wat er scheelde. De kater knikte. Dat leek logisch. Zelf was hij niet de meest oplettende kat, en hij voelde niet automatisch aan wat er scheelde met anderen, maar dat maakte hij goed door spontaan op sombere katten af te gaan en hen veel vragen te stellen, zodat hij hun problemen kon begrijpen en kon proberen om hen te helpen. Zijn clangenoten waren daar niet allemaal even blij mee, maar daar trok hij zich niks van aan. In dat opzicht was hij een beetje egoïstisch. Wanneer een kat liet verstaan dat hij echt niet wou praten was de kans groot dat Larkpelt nog steeds in de buurt bleef rondhangen. Hij kon het niet over z’n hart krijgen om anderen op hun eentje te laten lijden, dus moest degene waarover hij zich zorgen maakte zijn gemoeder maar ondergaan.

De poes likte zijn oor en fluisterde er wat in. Wat ze zei was zo aardig dat Larkpelt er bijna verlegen van werd. Hij wou zeggen dat ze natuurlijk ook naar hem mocht komen wanneer ze haar hart wou luchten of gewoon met iemand wou samenzijn, maar hij dacht dat hij dat al wel had laten doorschemeren, dus hield hij zijn bek. In plaats daarvan begon hij weer te snorren, om Fawnheart te laten weten dat hij haar woorden erg waardeerde.

Opeens stond de poes op en stapte ze dichter naar het sterrenmeer toe. Larkpelt hield zijn hoofd scheef en volgde haar. Ze bewoog zich met een elegantie waar hij enkel van kon dromen. Zelfs van vissen maakte ze wat moois. Hij stond versteld toen ze snel achter elkaar twee dikkerds uit het water haalde. “Wauw ...”, miauwde hij, en zijn maag begon spontaan te knorren. “Wil je wat eten?”, vroeg Fawnheart. Larkpelt knikte gretig, maar toen ze hem een vis toe wierp aarzelde hij. De Code zei dat krijgers niet voor de ouderen en kittens mochten eten. Daar wou hij zich aan houden. Niet enkel omdat het zo moest volgens de code, maar omdat hij het oprecht belangrijk vond om goed voor de katten te zorgen die dat nog niet of niet meer voor zichzelf konden doen. Hoewel ze waarschijnlijk beter af waren zonder zijn vangsten dan met …

Fawnheart vertelde dat ze die dag al gejaagd had om de stapel verse prooi aan te vullen. Lark keek naar de vis bij zijn poten en fronste ernstig, voor zo ver katten dat konden. Zolang de rest van de clan genoeg eten had, was er geen probleem. Toch? Hij bleef twijfelen. Ondertussen stelde Fawnheart voor om tegen de rest van de clan te zeggen dat hij haar had helpen jagen, en dat hij verantwoordelijk was voor de helft van haar gevangen prooi. Larkpelt keek op van de vis en staarde met zijn grote bruine ogen in de gele van de poes. Toen zij kalm begon te eten bleef hij haar nog even aankijken, alvorens hij haar voorbeeld volgde. “Dat kan ik niet doen, Fawnheart.”, mompel-miauwde hij na een paar tellen. “Ik kan de SkyClan niet voorliegen. Daar zou ik me slecht bij voelen. Bovendien weet iedereen toch al dat zelfs een poesiepoes beter kan jagen dan ik.”. Hij keek op van zijn eten. Zijn ogen stonden geamuseerd. Hij schaamde zich wel voor zijn jachttechniek, maar was niet te belabberd om er zelf mee te spotten. “Daar bedoel ik trouwens niets negatiefs mee, zoals dat ik een Heilige ben en jij je niet goed genoeg aan de Code houdt, ofzo. In tegendeel. Bedankt dat je me wil helpen, Fawnheart, en ook bedankt voor het eten.”.

Over die vis gesproken … die was opgegeten. Larkpelt likte zijn bek schoon en rolde zich daarna op zijn rug, zodat die kon afkoelen terwijl de zon op zijn buik scheen. Hij voelde zich een beetje slaperig worden. Dat kreeg hij altijd wanneer z’n maag vol zat. Hij draaide z’n kop naar Fawnheart, proberend om niet weg te dutten. Hij wou niet in dromenland zijn wanneer er iemand was om mee te praten. Bovendien had de poes net geslapen, dus zou ze zo meteen waarschijnlijk naar het kamp terug willen. Als dat zo was wou hij met haar mee lopen. Met z’n tweeën door het bos gaan was leuker dan alleen. “Wat was dat over dat er maar weinig katers zijn die zo met je praten?”, vroeg hij loom. Hij keek verbaasd. “Vreemd. Je bent aangenaam gezelschap. Misschien moet je wat opener zijn, zelf tegen ze beginnen praten. Een sterke poes kan intimiderend overkomen! Als ze merken hoe lief je bent gaan ze vast rond je hangen als beren rond honing.”.

[ Sorry maar ik kon toen niks bedenken en ik had zin om te jagen dus nog is sorry zal niet meer gebeuren]
[ en ik vind het niet erg dat je lange berichten schrijft , dat is juist gezellig.]

Tuurlijk snapte ze dat de kater aan de krijgers code zich houd dat doet ze ook wel, maar Ze had zin in jacht en daar kon ze niks aandoen. Sorry dat ik de krijgers code brak en dat jij dat ook deed, Ik zal het volgende keer goed maken met je is dat goed Ze keek de kater aan. Ze dacht diep na hoezo de katten tegen hem zo bot deden, Hij praat graag en dat is fijn Hij is ook niet vervelend en hij maakte me aan het lachen dat had ze sinds haar jongte niet meer gedaan. Misschien kon ze hem ergens mee helpen, maar wat kan ze dan. Ze dacht diep na...
Door de vis had ze zin gekregen om te jagen en haar zintuigen werden altijd scherper. Ze zag aan Larkpelt dat hij moe was. Misschien kon ze hem met iets wakker maken, En toen wist ze het... Ze keek naar de kater met fonkelende ogen aan. Ja dat was precies wat goed was. ze liet hem paar handige trukjes zien waarmee hij makkelijk prooi kon vangen( als hij dat wou) en hij zou ook tegelijk lol in hebben. Ze keek diep in zijn ogen en merkte dat hij heel moe was. "Weetje als je moe bent ga dan maar even dutte, dan ga ik nog heel even jagen om me energie kwijt te raken is dat goed" . Fawnheart dacht diep na over zijn laatste worden , normaal gesproken was ze geen prater maar bij hem was het anders. Ze dacht niet ooit zoveel zou zeggen tegen en kat, Nee ze zou het niet zomaar doen tegen een ander kat praten, ze was niet zoals Larkpelt ze houd niet echt van een babbeltje met katten die haar niet vertrouwen. Ze gaf hem een kopje en zei"ga jij maar even uitrusten ik ga wel jagen en later kom ik je op halen dan kan je me helpen prooi weg te brengen, als je dat goed vind?" Ze keek de kater vragend aan.

Daar liep hij nu te mokken over winterpaw. Nieumand wist er hier iets van. Hij zat al de hele tijd met haar in zijn kop. Hij had daar ook maar nooit naartoe moeten gaan. Was dat een slechte zet geweest. Of was het de sterrenclan die het zo wilde. Hij wist het niet meer. Het was een speciale ontmoeting geweest. Hij had haar twee keer gered. Daar was hij trots op. Zonder dat hij het besefde was hij het kamp ook uit gegaan. Nu was hij op weg naar het serrenmeer. Het was vandaag ook zo'n warme dag. Zijn mlentor had hem eens vrij gegeven. Daar was hij wel blij mee. Ookal leerde hij graag. Larkpelt was een toffe mentor. De beste dat duststar kon kiezen voor hem. Zo dachten vele er toch over. Hij zag een steentje liggen en begon er mee te vechten. Dat hielp om zijn gedachten te verzetten. Misschien moest hij eens proberen te jagen. Of niet. Hij hoorde opeens twee stemmen. Hij herkende ze alle bij. Larkpelt en fawnheart. Hij liep gewoon rustig door. Tot dat hij ze zag en zij hem. "Dag Larkpelt dag fawnheart." Zei hij een beetje dof. Hij liep naar het meer en dronk wat. Maar

Ze keek hem nog steeds vragend aan. Wil je me dan zometeen helpen als je dat wil Larkpelt??? Toen hoorde ze fightpaw achter zich. hij zij gedag en ging water drinken"hoi fightpaw, is het niet een beetje laat voor een wandeling" Ze keek naar de lucht en zag dat de zo aan het dalen was. Ze dacht na... "Maar eeh ik ga jagen voor ik nog straks niet meer kan zien, en ik kom later wel weer goed. of wil je met me jagen, dat hoeft niet als je het niet wil" Ze keek hem aan en bloosde. Ze vond het zo fijn dat larkpelt met haar aan het praten was dat deden weinig katten, en ze voelde zich ook veilig bij hem. Dat was heel raar, maar ze wachte tot larkpelt iets zei.

[sorry kon niks bedenken:P]

Fawnheart miauwde dat ze wat zou bedenken om te compenseren dat ze net de krijgerscode hadden gebroken. Larkpelt snorde en trappelde met z’n poten door de lucht, rekkend en strekkend. Dat kon vanalles betekenen, of niets. In dit geval bedoelde de kater ermee dat het hem niet kon schelen of ze het goed maakte of niet. Zo ja, leuk. Neen? Dan had ze wat hem betrof al genoeg gedaan door hem vis te voeren. Hij was trouwens toch niet degene aan wie ze excuses aan verschuldigd was. Hij had ook gegeten, en dat betekende had hij net zo erg gezondigd had als zij. Als er iemand was waarbij ze wat goed te maken had was die iemand waarschijnlijk meerdere iemanden: de SterrenClan, en de band die de poes had met haar voorouders ging hem helemaal niets aan.

De SkyClankat geeuwde en keek met half gesloten ogen naar Fawnheart. Die van haar fonkelden, wat maakte dat de kater zich af vroeg wat ze in haar schild voerde. Was ze soms van plan om een grap met hem uit te halen, terwijl hij hulpeloos lag te bakken in de zon? Als ze besloot om hem onder te spatten wist hij niet of hij dat zo prettig zou vinden. Het was warm, maar hij was ook slaperig. Warmte en slaperigheid gingen goed samen.

Fawnheart vertelde hem dat ze wou gaan jagen, en dat hij terwijl kon gaan dutten. Larkpelt fronste. Hij vond het jammer dat hij de andere kat niet zo ver had gekregen dat ze gezellig over haar liefdesproblemen ging praten. Niet dat hij hield van dat soort poezenpraat! Door die gedachte begonnen zijn oranjebruine ogen lacherig te sprankelen. Oké, hij gaf het toe. Dat was precies het gebabbel dat hij errug interessant vond. Het was een soort foute hobby van hem om achter de details te proberen komen van elke relatie. Binnen de clan, maar ook daarbuiten. Liefst nog een mengeling van die twee. Misschien doordat hij ook ontstaan was uit een romance tussen een clankat en een poesiepoes? In ieder geval had hij best willen weten of Fawnheart geheime aanbidders had. Ze werd gemeden door de katten van haar eigen clan, dus moest ze die toch ergens anders gaan zoeken? Oh la!

De kater zat nog steeds met zijn gedachten bij gedoemde liefdes en rampscenarios toen Fawnheart hem een kopje gaf en nog eens zo’n beetje herhaalde wat ze eerder al gezegd had. Larkpelt rolde op zijn zij en deed een poging om op te staan. “Wacht, niet gaan!”, miauwde hij. Zijn stem klonk vermoeid, maar niet meer zo dromerig als voorheen. Het was prettig dat Fawnheart hem de kans gaf om te slapen en toch bereid was om later terug te komen. Zo konden ze alsnog samen naar het kamp terug lopen. Het leek een win-win situatie, maar daar dacht Larkpelt anders over. Hij wou helemaal niet slapen! Hij wou wakker blijven, zodat hij nog wat met Fawnheart kon praten.

De kater wou haar dat zeggen toen hij een klein silhouet op hen af zag komen. Larkpelt krabbelde overeind en bleef voorover geleund staan staren, tot zijn blik helder genoeg werd om wat van de schim te maken. “Hoi Larkpelt, hoi Fawnheart.”. Oh, het was Fightpaw. De oudere kat knikte bij wijze van begroeting. Hij herinnerde zich weer dat hij het kereltje die dag vrijaf had gegeven, zodat hij voor een keer aan z’n eigen jachttechniek konwerken in plaats aan die van hem. Zacht snorrend wierp hij een blik op zijn vreselijke konijn. Alsof daar wat van terecht was gekomen! Lag het nou aan hem of werd het beest lelijker naarmate hij het langer liet liggen?

“Wat is er, jongen?”, vroeg Larkpelt, toen hij merkte dat zijn leerling er maar somber bij zat. Ha! Treurde hij soms om alle lessen die hij vandaag zou kunnen krijgen en die nu aan hem voorbij gingen? “Weetje", miauwde de kater vrolijk, “Als je je verveelt kan ik je alsnog aan het werk zetten.”. Zijn vermoeidheid begon alweer weg te trekken. “En jij kan me daarbij helpen, Fawnheart, als je daar zin in hebt.”. De poes had dan wel gezegd dat ze ging jagen, maar dat kon ze later toch nog doen? Hij sloot de afstand tussen hen door naar haar toe te stappen en fluisterde in haar oor. Hij wou haar niet belachelijk maken waar zijn leerling bij was. Toen hij begon te praten klonk zijn stem plagerig en droog. “Wist je dat katten goed kunnen zien in het donker? Daarom noemt men ons nachtdieren.”

Dat ze ging jagen was maar een smoesje, ze moest haar gedachten ordenen en ze moest paar trukjes bedenken om aan Larkpelt te leren. Het was heel vaag in haar hoofd, allemaal gedachten vlogen door haar heen over Larkpelt die ze vandaag leerde kennen, waarom ze die nachtmerrie's had en hoezo ze een raar gevoel had in haar buik. Wat was er toch met haar aan de hand, het liefst bleef ze bij hem en ging verder met praten Ze wou meer over Larkpelt weten over zijn problemen of andere dingen Zoals of hij een partner had of over zijn ouders.

Ze hoorde de skyclan kat roepen dat ze niet moest gaan, Ze keek achter om wat er was. Ze ademde diep in en haar hart begon sneller te kloppen. Ze merkte dat de kater niet meer naar haar keek maar naar zijn leerling dus ging ze verder met lopen. Larkpelt vroeg aan zijn leerling wat er was, Maar ze bemoeide zich verder niet mee. Tot de kater haar tegen hield en zei of ze zin had om hem te helpen. Haar staart begon heen en weer te slingeren, wat had hij bedacht.

Larkpelt fluisterde iets in haar oor. Ze keek hem vragend aan, toen zei hij op een plagerige toon “Wist je dat katten goed kunnen zien in het donker? Daarom noemt men ons nachtdieren .” Tuurlijk wist ze dat, Ze keek hem aan. hij moest boeten voor die worden maar dan op een leuke manier, Ze keek hem speels aan en zei op en serieus toon "tuurlijk weet ik dat Larkpelt. Ik ben ook een kat." En ze Viel hem speels aan zonder haar klauwen.

(sorry kon niks ander bedenken op het laatst)

“Wat is er, jongen?”, Hoorde hij zijn mentor vragen. Maar hij kon moeilijk zeggen dat hij met een poes in zijn hoofd zat. “Weetje", ging Larkpelt verder. “Als je je verveelt kan ik je alsnog aan het werk zetten." Vervelen daar lag het niet aan. Maar als hij maar iets deed dat zijn gedachten veranderde. Hij zij ook iets tegen Fawnheart. Maar daar lette hij niet echt op. Het beeld van winterpaw bleef voor zijn ogen verscheinen. Snel schudde hij zijn kop. “Wist je dat katten goed kunnen zien in het donker? Daarom noemt men ons nachtdieren.” Echt weten deed hij het niet. Maar denken wel, wan hij zag inderdaad goed in het donker. "tuurlijk weet ik dat Larkpelt. Ik ben ook een kat." Gaf Fawnpaw antwoord. Daar moest hij een beetje mee lachen. Hij stapte naar Larkpelt en ging schuins voor hem zitten. "Het is niet echt dat ik me verveel. Maar als je wat hebt dat ik kan doen dan graag. Wat het ook was hij zou zijn gedachten daar op focussen. Niet meer op haar. Haar de witte poes winterpaw. Met haar blauwe ogen en prachtige stem. Die uit de windclan kwam. Waarom had hij haar ondmoet. Waarom had ze dat alles gezecht. Waarom had ze hem een slag in zijn gezicht gegeven. Waardoor zijn kaak aan het bloeden was gegaan. Nu was het al zo goed als genezen. Je zag er gelukkig ook niets meer van. Maar ze bleef wel in zijn gedachten. Jammer genoeg kon hij momenteel niet meer naar haar toe. Door de trainingen. Dat was misschien maar beter ook. Misschien zou hij haar dan toch kunnen vergeten. Maar dat wilde fightpaw dan ook weer niet. Het was een goede vriendin. Van een andere clan. Dat hij al een paar keer had gered. Hij schudde zijn hoofd weer. Om te hooren wat larkpelt of fawnheart zou antwoorden. "Sorry als je wat gezecht hebt. Ik zat even in gedachten." Misschien had hij dat van zijn mentor. Want Larkpelt zat ook vaak in gedachten.

[Kort maar geen flut xD]

Na het stoeien keek ze Fightpaw aan, Ze merkte dat hij met iets zat maar met wat??? Ze herkende die ogen ergens van.....Ja ze wist het weer "weetje Fightpaw als je een probleem hebt kan je altijd naar me toen, en zelfs met jou probleem en je kan me alles vertellen ik zal het niet verklappen wat je me ook zegt". Ze keek hem begrijpend aan. Ze wist dat iets op hem hart lag of iemand, zo te zien hield hij van diegene.

Het was waar dat ze aan niemand ging vertellen, alleen met de toestemming van diegenen.
Ze keek naar Fightpaw of hij iets wou zeggen?

( sorry kort maar ik probeer jou te helpen Fightpaw.)

“Tuurlijk weet ik dat, Larkpelt. Ik ben ook een kat.”

Je zou het niet zeggen, dacht de kater vrolijk, als ze dacht dat ze niet meer genoeg zou kunnen zien om te jagen als het straks donker werd. Maar de manier waarop ze het zei beviel hem. Toen ze op hem af sprong om hem zogenaamd te straffen deed Larkpelt alsof hij verrast was en rolde hij samen met haar een paar tellen over de grond, tot hij haar van zich af wist te duwen. Na afloop bekeek hij de poes met hernieuwd respect. Hij was sterk en had veel kracht in zijn poten, maar Fawnheart was geen makkelijke om af te schudden. Dat had hij kunnen voelen, zelfs al had ze geeneens haar nagels gebruikt. Hij vroeg zich af hoe goed ze was wanneer ze zich werkelijk in zette, en wou dat hij haar kon vragen om hem wat oorlogsverhalen te vertellen. Ze had haar vaardigheden vast toch al ergens uitgetest en bijgeslijpt? Hij dacht niet dat je zo goed kon worden door alleen les te krijgen van een mentor!

Hoewel … dat was zeker wat hij probeerde voor elkaar te krijgen met Fightpaw.

De kater krabbelde overeind, schudde het stof uit zijn pels (voor zover dat mogelijk was wanneer je zoveel haar had als hij) en keek neer op zijn leerling. Het kereltje was schuin voor hem gaan zitten, en miauwde nu dat hij zich niet verveelde maar dat afleiding welkom zou zijn. Larkpelt knikte tevreden en begon te bedenken wat hij hem zou laten doen. Zijn gestoei met Fawnheart had hem op een idee gebracht.

Ondertussen probeerde de poes Fightpaws zorgen uit hem te krijgen. Larkpelt wist niet goed wat hij daarvan moest denken, dus was het maar goed dat hij andere zaken aan zijn hoofd had. Hij vond het wel grappig dat Fawnheart dezelfde techniek gebruikte om met zijn leerling aan de praat te raken als degene die ze op hem had gebruikt. Had ze gemerkt dat het werkte, en deed ze het daarom opnieuw? Als ze zo doorging kon ze zijn partner in crime worden. Dan konden ze zich met z'n tweetjes bemoeien met de problemen van de clan, als een ergerlijke, maar sterke eenheid. Niet dat hij vragen wat er met iemand scheelde ergerlijk vond. Hij was trots op Fawnheart, omdat ze zo snel al weer een nieuwe vriend probeerde te maken.

Maar … als hij Fightpaw wou trainen kon hij niet hebben dat ze hem nog emotioneler maakte dan hij misschien al was. De oudere kater schraapte z’n keel. “Hoe graag ik ook naar z'n zorgen zou luisteren”, begon hij aarzelend. Misschien was zijn leerling wel verliefd? Drama! Argh, hij moest zich concentreren op les geven! “Ik vind dat hij eerst beweging moet krijgen. Pas als de rest van hem tot rust is gekomen, kan zijn geest dat ook doen. Daarom is het beter om eerst de spanning uit zijn lijf weg te werken. Daarna kan hij dan zijn gedachten op een rijtje zetten en goede beslissingen nemen.”. De SkyClanner glimlachte bij zichzelf. Klonk hij niet net als een van die wijze, Chinese katten? Die vanuit de legenden en verhalen die hij soms hoorde of zelf verzon? Als Feng Lan Sho nu op hem neer keek vanuit de zilverpels, zou hij vast trots op hem zijn. Wat een wijsheid, en oh wat gewichtig gebracht!

“Daarom stel ik voor dat we een gevecht houden. Gewoon om te oefenen, met ingetrokken klauwen. Je moet met alle soorten vechters om leren gaan, Fightpaw. Weet je nog dat ik je vertelde over mijn vechtstijl? Ik ben een grote haarbal, dus ben ik sterk en zwaar en moeilijk om grip op te krijgen. Maar langs de andere kant ben ik ook traag en snel moe! Probeer eens te bedenken wat voor vechter jij bent. Het is niet erg als het niet meteen lukt. Schat daarna Fawnheart in!”. Larkpelt draaide zich om naar de poes en zwaaide met zijn staart. Hij ging helemaal op in wat hij deed en keek haar aan met zijn ogen tot spleetjes geknepen, alsof hij haar zelf ook probeerde te doorgronden. Hij was nogal een enthousiaste leermeester. “Hoe zou je haar aanvallen?”. Wanneer zijn leerling antwoord gaf zou hij Fawnheart vragen of ze dacht dat het zou werken.

(Daarvoor hoef je niet te wachten tot mijn volgende post. Schrijf maar dat hij het doet P:
En whoop whoop! 2de bladzijde van het topic. )

Ze was helemaal enthousiast geworden na gestoei, wat was Larkpelt goed zeg. Hij kon hard terug vechten en hij was lastig te pakken krijgen, maar zij was ook niet makkelijk na veel training met haar mentor die haar eerst leerde jagen dan vechten en op het laatst klimmen. Ze keek treurig, wat miste ze hem, hij was even groot als zij en ook kortharig haar mentor was een uitstekende jager maar een keiharde vechter, hij leerde alle trukjes aan haar. Van daar dat ze goed vecht.

Ze hoorde dat Larkpelt iets tegen Fightpaw zij. Ze was helemaal in haar eigen gedachten en lette niet op. Ze moest het zeggen tegen Larkpelt over Fightpaw wat ze had gezien. Ze merkte dat Larkpelt iets over het vechten zei en vertelde hoe hij is, haar aandacht had hij weer met zijn verhaal gekregen. hij zei ook dat hij erg sloom was en skyclan kater werd erg moe. "Nou daar merkte ik niks van Larkpelt". Toen zij hij dat Fightpaw ook later moest inschatten hoe zij vocht, en bedenken hoe hij haar moest aanvallen. Ze was nieuwschierig wat was Larkpelt van plan. Maar wat het ook was ze is nieuwschierig heel erg zelfs. Alweer zo een raar gevoel in haar buik als of ze een heleboel vlienders opgegeten heeft. Ze wachte tot Fightpaaw iets al bedacht had om haar aantevallen.

(sorry maar ik moest stoppen van me ouders )

"weetje Fightpaw als je een probleem hebt kan je altijd naar me toen, en zelfs met jou probleem en je kan me alles vertellen ik zal het niet verklappen wat je me ook zegt". Zei Fawnheart tegen hem. Ze keek hem begreipend aan. Wat ze ook aan het doen was. Hij kon moeilijk zeggen dat hij in Windclan teritorium was gegaan en daar Winterpaw had ontmoet. Dus boog hij zijn kop maar even. Want zou hij dat zeggen tegen wie dan ook. Dan was hij de pieneut. Daar zou hij nooit iets over zeggen. Misschien wel over winterpaw. Maar niet over het windclan teritorium. Fightpaw was niet gek geworden. “Hoe graag ik ook naar z'n zorgen zou luisteren”, Zei zijn mentor. Hij zelf rolde toen met zijn ogen. Larkpelt had nog nooit een probleem van hem gehoord. Maar hij luisterde toch aandachtig wat de kater te zeggen had. “Ik vind dat hij eerst beweging moet krijgen. Pas als de rest van hem tot rust is gekomen, kan zijn geest dat ook doen. Daarom is het beter om eerst de spanning uit zijn lijf weg te werken. Daarna kan hij dan zijn gedachten op een rijtje zetten en goede beslissingen nemen.”


Larkpelt had wijs gesproken. Toch in zijn oren. “Daarom stel ik voor dat we een gevecht houden." Ging zijn metor verder. Met die woorden sprong hij op met een zwiepende staart. "Gewoon om te oefenen, met ingetrokken klauwen." En bij die ging hij weer rustig zitten. Fightpaw snapte het wel. Hij kon moeilijk iemand van zijn clan pijn doen. Je moet met alle soorten vechters om leren gaan, Fightpaw. Weet je nog dat ik je vertelde over mijn vechtstijl? Ik ben een grote haarbal, dus ben ik sterk en zwaar en moeilijk om grip op te krijgen. Maar langs de andere kant ben ik ook traag en snel moe! Probeer eens te bedenken wat voor vechter jij bent. Het is niet erg als het niet meteen lukt. Schat daarna Fawnheart in!" Dat was een best moeilijke vraag. Hij had nog niet echt gevochten dus kon hij zich zelf moeilijk in schatten. "Hoe zou je haar aanvallen?”. Zei Larpelt dan. Fightpaw knikte en begon te denken. Zich zelf, zich zelf. Hij was redelijk groot voor zijn leeftijd. Maar ook lenig en slim.

"Ik denk dat, ik zelf een vechter ben die alles snel probeert te doen. Ook zal ik moeilijker te raken zijn. Omdat ik erg lenig ben." Het was misschien niet echt zijn stijl. Maar dat kon hij nu nog niet weten. Hij draaide zijn hoofd naar Fawnheart, hij zag haar sterke poten. Faghtpaw stond op en liep naar haar toe. Toen draaide hij een paar rondjes rond haar. Het was moeilijk om iemand in te schatten die je nog niet zo goed kende. "Ik denk dat Fawnheart. Een snelle, maar ook standvastige vechter is." Het was het proberen waard.Dit was ook de eerste keer dat hij dit moest doen. Het zou wel beter gaan als hij er meer op ging oefenen.

Larkpelt had ook nog gevraagt hoe hij haar zou aan vallen. Hij wist het niet. Maar steeds kwam 'Van op zij.' In zijn kop gekropen. Hoe dat kwam zou hij echt niet weten. Het kwam er gewaan. Hij liep terug naar waar hij eerst zat. Toen zuchte hij even. "Ik zou haar aanvallen van op zij." Nu had hij alles gedaan wat zijn mentor had gevraagt. Hij had zijn tijd genomen om te denken en had alle aandacht daar op gefocust. Maar nu kwam winterpaw toch licht terug in zijn gedachten. Maar hij liet het niet merken. Fightpaw wou niet dat Larkpelt dacht dat hij zijn best niet deed. Want dat deed hij wel. In zich zelf wou hij de beste warrior ooit worden.

[Zo mijn postje. xD]

Fightpaw zei dat hij lenig en snel was dat kon kloppen. Ook zal hij haar van op zei aanvallen, dat was slim van hem."dat is er slim van je Fightpaw, maar ik vecht al best lang en ik lette heel goed op je ogen dus dacht ik dat je zoiets zou doen." "dus een tip voor jou kijk ergens anders als je van op zij wil doen". Ze keek de kater aandachtig, Ze keek naar zijn poten, maar ze zou hem juist van achteren aanvallen. Dat zou het handigst zijn ook al is hij lenig.
Ze dacht aan larkpelt die zou ze juist van voren aanvallen want dan kon ze haar klauwen in zijn vacht zetten. Maar hij zou haar hard dan terug kunnen slaan dat was dan ook niet fijn. Ze likte haar rug. ze had daar een grote litteken onder haar vacht. Ze weet nog dat haar mentor boos werd en een keiharde klap gaf dat was vreselijk, maar toch hield ze van hem als hij eigen vader die ze nooit kenden.

Haar rug deed pijn Larkpelt had keihard geraakt en precies bij haar litteken. Ze rechte haar rug en dat deed vreselijk pijn Ze deed haar ogen dicht om het niet uit te schreeuwen. Fawnheart ging maar even liggen om uit te rusten. De skyclan poes opende haar ogen en keek naar fightpaw wat zal hij als volgende doen.

Fawnheart vertelde dat ze niets had gemerkt van zijn zelfverklaarde traagheid. Het was waarschijnlijk vriendelijk bedoeld, maar zo nam Larkpelt het niet op. De kater dacht dat ze nog steeds met hem aan het sollen was, zoals na zijn ‘nachtdieren’-opmerking. Hij had nauwelijks een halve minuut met haar gestoeid. Zo lang kon hij zichzelf nog wel op de been houden, dankje! Hij deed alsof ze hem gekwetst had en draaide zich zwijgend van haar weg. Hij had verwacht dat haar spelenderwijs ‘de stiltebehandeling’ geven genoeg zou zijn om haar over te halen tot nog een schijngevecht, maar toen dat niet gebeurde dacht hij daar niet zoveel over. Hij was even teleurgesteld, maar al snel zat hij met zijn aandacht weer helemaal bij de training. Zijn leerling begon met antwoorden op de proppen te komen. Larkpelt wou graag denken dat de jonge kater daarvoor zijn hersenen had gebruikt, maar dat moest nog blijken.

Fightpaw dacht dat hij snel en lenig was, en daardoor moeilijk te raken. Larkpelt keek bedenkelijk. Zelf zou hij niet snel weer in actie moeten komen, dus ging hij zitten en krulde hij zijn staart om zijn poten. Dat was warm, maar anders begon hij er vanzelf mee heen –en weer te zwaaien, en dat leidde hem af. De kater keek hoe zijn leerling Fawnheart omcirkelde en snoof zacht. Wanneer hij later oog in oog kwam te staan met een echte tegenstander zou hij daar de kans niet toe krijgen, maar dit was een oefening, dus liet Larkpelt hem begaan. Hij vond het goed dat het katertje zelf op het idee was gekomen om Fawnheart wat nauwlettender te gaan bekijken. Dat was beter dan roerloos op een afstand blijven zitten en bij hem om meer instructie bedelen. Fightpaw nam initiatief. Daarover was Larkpelt zeer tevreden.

“Ik zou haar aanvallen van op haar zij.”

De SkyClanner hield zijn kop scheef. De flanken waren kwetsbaar, maar Fawnheart was wendbaar genoeg om zich om te draaien voor Fightpaws nagels nog maar in de buurt van haar huid konden komen. Bovendien was het te doorzichtig. De poes zelf beäamde ook zoiets. Larkpelt knikte instemmend. Het eerste wat katten leerden over vechten was dat de zijkanten en buik dé plekken waren waarvoor ze moesten gaan. Er zat daar namelijk weinig bot en veel organen. Bijna alle groentjes probeerden je bij hun eerste gevecht daar te raken. Precies daarom was het geen goed idee, want meer ervaren katten wisten dat en maakten dan gehakt van hen in 1, 2, 3.

Fawnheart vertelde dat Fightpaw beter ergens anders kon kijken als hij een zijdelinkse aanval wou proberen. Larkpelt keek haar aan. Het was aan zijn houding af te lezen dat hij niet geloofde dat dat zou werken, maar hij zei er niets over. Fawnheart had hem verteld dat ze een goede vechter was, en hij hij vertrouwde haar op haar woord. Bovendien had hij met haar gestoeid. Hij had gevoéld dat ze een goede vechter was. Dan wist ze vast wel waar ze het over had? In ieder geval konden meerdere ideeën over een onderwerp de training van zijn leerling enkel ten goede komen. Dan moest hij zelf maar uitzoeken wie het volgens hem bij het juiste eind had.

“Dat was redelijk,” bromde Larkpelt, “Maar je bent wat vergeten.”. Hij sprong op van zijn plekje bij het meer en wandelde naar de twee andere katten toe. Eenmaal daar probeerde hij zijn leerling streng aan te kijken. “Als je een kat voor je krijgt die niet bij de clan hoort, probeer je eerst z’n zwakten te achterhalen. Merk die op, en je weet hoe je hem aan moet vallen.”. Weten op welke manier de ander jouw kon verwonden was ook handig, maar het kwam pas op de tweede plaats.

Larkpelt zwaaide met zijn staart en keek naar Fawnheart. Hij wist niets van haar litteken, en dat ze was gaan liggen en af en toe haar rug likte was niet genoeg om hem in te laten zien dat ze pijn had. Hij was vooral bang dat hij haar verveelde door haar mee te laten helpen met zijn lessen, en haar vervolgens lang te laten wachten tot hij Fightpaw uitleg had gegeven. Hij had zijn leerling graag de opdracht gegeven om ook wat negatieve punten over zichzelf en Fawnheart te bedenken, maar besloot om er wat meer vaart achter te zetten. “Zullen we zien of Fightpaws aanval gewerkt zou hebben?”, vroeg hij geforceerd vrolijk. Toen nam hij een paar sprongen, zodat hij niet meer in de weg stond, en ging hij daar zitten scheidsrechteren. “Denk er om, geen nagels!”.

(Als je meerdere posts nodig hebt voor een oefengevecht sla je mij maar even over. Larkpelt vecht niet mee ... dus heb ik daar toch niet zoveel over te posten. Of je kunt doorspoelen naar dat het donker wordt en dat het tijd is om naar het kamp terug te keren. )