Een warme dag!

dat is er slim van je Fightpaw, maar ik vecht al best lang en ik lette heel goed op je ogen dus dacht ik dat je zoiets zou doen." "dus een tip voor jou kijk ergens anders als je van op zij wil doen". Zei fawnheart. Ze had ook wel gelijk. Maar het was ook zijn eerste keer. “Dat was redelijk,” bromde Larkpelt. Redelijk hij deed zijn best. “Maar je bent wat vergeten.” Was Larkpelt niet bllij. Nou ja fightpaw zou het niet laten merken. Zijn mentor kwam naar hem en fawnheart en keek hem een soort van streng aan. “Als je een kat voor je krijgt die niet bij de clan hoort, probeer je eerst z’n zwakten te achterhalen. Merk die op, en je weet hoe je hem aan moet vallen.” Zei larkpelt. Maar hij was wel vergeten dat het zijn eerste keer was. Hij had het nog nooit gedaan. Maar hij zei niets en zijn blauwe ogen stonden emotie loos. “Zullen we zien of Fightpaws aanval gewerkt zou hebben?” Zei Larkpelt toen wat vrolijker. Fightpaw stond meteen op met zwiepende staard. Dat deed hij om te ddoen alsof hij er zin in had. Maar eigenlijk had hij er minder zin in dan vooreen. “Denk er om, geen nagels!” Dat haalde hij eerst een paar keer voor zich in gedachten. 'Geen nagels, geen nagels, geen nagels.' Toen zette hij zich schrap. Hij vloog naar fawnheart toe, toen ze recht was gaan staan en zich ook klaar had gezet. Hij ontmoete even haar ogen. Daar zag hij pijn in, was er iets mis. Meteen kwam hij glijdend tot stil stand. Net voor haar, hij keek weer in haar ogen met de zijne. "Gaat het wel?" Vroeg hij. Wat zijn metor nu ook te zeggen had het kon hem niets schelen. Larkpelt mocht boos zijn omdat hij stopte er was iets met fawnheart. Dat kon hij duidelijk zien in haar ogen. Hij zou geen kat aan vallen van zijn clan als hij/zij pijn had.

ze zach het kater op haar af rennen en plotseling rem de hij hoezo???
"Wat is er fightpaw hoezo stop je" hij vroeg of het ging. "ja ja het gaat wel fightpaw" Ze keek de kater aan met vraged ogen?? zou hij an haar ogen het gezien hebben, nee dat kon niet aan haar ogen zag je vaak niks, het was gewoon onmogelijk. Ze keek hem door dringend aan. Ze keek omhoog en zag dat het al donker werd. Weetje Fightpaw we gaan morgen oefenen is dat goed, en het word tijd dat je terug gaat naar het kamp om te eten en uit terusten. Ik blijf hier nog even zitten. ze ging naar het meer en zette haar achterkant er naast het water en keek naar de lucht. Ze keek Larkpelt met tristen ogen aan.

(sorry kan iks bedenken. En me nicht zit steeds te chatten op facebook:P.

Fightpaw zette zich schrap en sprong op Fawnheart af. Vanaf de zijlijn hield Larkpelt hen nauwlettend in de gaten. Hij probeerde de houding van zijn leerling te beoordelen, maar bedacht dat er bij gevechten geen juiste bestond. Tenzij Fightpaw een of andere gestoorde ninjarol deed, maar dan was het ook overduidelijk dat hij fout zat. Nu was hij gewoon een kat die sprong, zonder gekkigheid. Daar kon zijn mentor niets op aanmerken. De kater deed zijn bek al open om de leerling bemoedigend toe te roepen, maar toen deed het kereltje opeens het ondenkbare. Hij stopte in het midden van een aanval. Larkpelt kwam meteen overeind en staarde hem aan. Zijn ogen stonden eerst verbaasd, en daarna geërgerd. Zijn staart zwalpte heen –en weer en veegde het zand achter hem in het rond.

Na een paar tellen zonder verklaring trippelde de SkyClanner op zijn leerling af om er een te eisen. Hij was niet kwaad. Hij begreep gewoon niet wat er gaande was, en net als bij sommige andere katten kreeg Larkpelt er een ongemakkelijk gevoel bij wanneer dat gebeurde. Normaal was hij redelijk kalm over … alles, maar niet wat zijn mentorschap betrof. Dat nam hij bloedserieus, zelfs al was hij er eerst niet voor te vinden geweest.

Hij hoorde hoe Fightpaw de poes vroeg of het wel ging. Larkpelt liet zijn blik naar Fawnheart dwalen en keek haar onderzoekend aan. Toen hij op het eerste gezicht niets kon ontdekken dat er op wees dat er wat met ‘er aan de hand was, vernauwde hij z’n ogen tot spleetjes en keek hij achterdochtig naar zijn leerling. Probeerde Fightpaw makkelijk onder zijn les uit te komen? Waarom had hij dan toegestemd om te trainen? Fawnheart vroeg waarom hij stopte. Larkpelt wierp haar een dankbare blik toe. Tenminste was hij niet de enige die het vreemd vond.

“Weetje Fightpaw, we gaan morgen oefenen, is dat goed?”

Larkpelts blik werd verbaasd. Hoezo werd het tijd om terug naar het kamp te gaan? Ze waren wilde katten. Ze hadden alle tijd van de wereld, tot de SterrenClan hen op eiste. Of tenminste, tot iemand hen nodig had om te patrouilleren of te jagen. De poes zei dat zij nog even bij het sterrenmeer bleef en schonk hem toen een enorm trieste blik. Zo een die ervoor zorgde dat een kats vacht ging kriebelen en hem het gevoel gaf dat de moment heel belangrijk was. Of dat was toch het effect dat het op Larkpelt had. Het liefst was hij bij haar gebleven om te vragen waarom ze zo somber was. Hij wilde weten waar ze vandaan kwam, voor ze zich bij de SkyClan voegde. Hij wilde vragen of er nog andere katten waren waar ze goed mee op schoot, of dat hij de enige was. Hoe ze was als kitten. Wie haar mentor was. Of ze dacht dat hij een goede mentor was … of dat hij haar verveelde met zijn gepraat. Dat zou lastig zijn, want wanneer hij naar haar keek wou hij praten en blijven praten tot alles gezegd was.

De kater fronste even en keek haar toen aan met de vriendelijkste blik die hij maar op kon brengen, om haar er aan te herinneren dat wat ze gezegd had over bij haar komen voor problemen wat hem betrof ook andersom kon. “Goed dan. Tot later Fawnheart, en bedankt voor het praten en beetje training.”, miauwde hij. Toen draaide hij zich om en liep hij langs Firepaw in de richting van het bos. Toen hij zijn leerling passeerde gaf hij hem een zachte duw tegen zijn schouder. Het was duidelijk dat Fawnheart alleen gelaten wou worden. Hij kon niet hebben dat de jongere kat daar bezwaar tegen maakte. Ook wou Larkpelt dat hij naar het kamp terug keerde. Daar zouden andere katten zijn, en genoeg te doen om de leerling van zijn zorgen af te leiden. Op weg naar het kamp zou hij hem gezelschap houden. Misschien hielp zijn gezwets ook wel wat. Toen ze ver genoeg van Fawnheart af waren begon hij te praten. “Het spijt me dat ik zo geërgerd reageerde toen je stopte. Er was misschien lichamelijk niets aan de hand met Fawnheart, maar ze was denk ik inderdaad niet in de juiste bui om te vechten. Dat had ik moeten zien. Goed dat jij dat deed.”. Larkpelt kon een pain in the ass zijn als mentor, omdat hij z’n taak zo serieus nam, maar wanneer hij fout zat durfde hij dat ook toe te geven. “Wat denk je ervan om volgende keer mee te gaan naar de vergadering bij vierboom?”, praatte hij vrolijk. Hij wou zijn leerling iets geven om naar uit te kijken, en natuurlijk wou hij ook met hem pronken. Kort keek Larkpelt over zijn schouder, en zijn geamuseerde blik werd onzeker. “Denk je dat mijn lesgeven haar verveelde? Dat ze daarom wou dat we weg gingen?”, vroeg hij zacht.

(Ik neem hier even aan dat Fightpaw mee loopt. Als je het daar niet mee eens bent, dan verander ik m'n post voor je, of course! )

Fawnheart zag dat de katten weg liepen, ze vond het jammer dat ze de training had gestopt maar het kon niet anders, het was vandaag precies 3 mannen dat haar mentor dood was. Hij was dood gegaan bij een gevecht, toen hij haar had beschermd. Ze was in een val gelopen en werd omsingeld door andere katten, hij sprong er tussen en werd aangevallen door die katten het was triest. Hij had paar katten weg gejaagd maar toen werd hij gedood door de laatste kat, en zij had het laatste kat gedood. Fewnpaw werd de die avond nog een warrior en kreeg de naam Fawnheart.

Ze keek om zich heen, hier was het allemaal gebeurt bij de sterrenmeer. Ze hield van haar mentor ook al was hij streng en toen hij gedood werd had ze een maand verdriet. Fawnheart ademde diep in. 3 mannen geleden ze kon het niet geloven dat het zo snel voorbij was gegaan, Ze likte nog is haar wond en stond op. Het was al laat dus ging ze op weg naar het kamp.
Iedereen lag te slapen het hele woud sliep. Het was rustig maar ze miste het gesprek met Larkpelt. Ze was al bij de ingang van de warrior den, ze horde gesnurk dus iedereen sliep dat was fijn. Dan hoefde ze niet te vertellen waar ze was geweest. Ze liep de warrior den in en zag....

( ga jij dan beginnen bij warrior den Larkpelt???)

"Wat is er fightpaw hoezo stop je?" Haar vraag verbaasde hem een beetje. "ja ja het gaat wel fightpaw" Weer keek hij in haar ogen. Maar nu zag hij niets meer. Had hij zich misschien vergist? Neen dat kon gewoon niet. "Weetje Fightpaw we gaan morgen oefenen is dat goed, en het word tijd dat je terug gaat naar het kamp om te eten en uit terusten." Zei Fawnheart toen. Tijd? Tijd ze hadden toch alle tijd van de weereld of niet? "Ik blijf hier nog even zitten." Zei de poes voor hem. Meende ze dat nu. Zo te zien wel, want zei ging weer gaan zitten aan het meer. Een lichte zucht kwam uit zijn mond. Larkpelt stond half achter hem. “Goed dan. Tot later Fawnheart, en bedankt voor het praten en beetje training.” Zei zijn mentor. Moest hij niet bij haar blijven. Ze zach er zo verdrietig uit. Anders dan dan voor alle sinds. Zijn mentor (Larkpelt) liep voor bij hem en haf een lichte tik. Het was duidelijk dat hij wou dat Fightpaw volgde.

ZZe zeiden een hele tijd niets meer. Tot dat ze ver genoeg waren van fawnheart verweiderd. Toen wou hij iets zeggen. Maar Larkpelt was hem voor. “Het spijt me dat ik zo geërgerd reageerde toen je stopte. Er was misschien lichamelijk niets aan de hand met Fawnheart, maar ze was denk ik inderdaad niet in de juiste bui om te vechten. Dat had ik moeten zien. Goed dat jij dat deed.” Dus er was wel iets mis met haar? Net toen hij iets weer wilde zeggen begon Larkpelt weer. “Wat denk je ervan om volgende keer mee te gaan naar de vergadering bij vierboom?” Meteen klaarde hij al wat op dat was echt fantasties, geweldig. Dan zag hij winterpaw misschien wel weer. “Denk je dat mijn lesgeven haar verveelde? Dat ze daarom wou dat we weg gingen?”

Meteen stopte hij weer met lopen. "Larkpelt, Dat was niet wat er scheelde met fawnheart." Hij keek zijn mentor wat streng aan. Hoe durfde hij zo te denken over zich zelf. "Je bent de beste mentor die er bestaat. Zeker voor mij, duststar heeft jou niets voor niets uitgekozen om MIJN mentor te worden." Zin blauwe ogen stonden op niets toch niet iets waar je iets uit kon maken. "Trouwens ik zou het geweldig vinden om naar de verhadering te gaan." Dat zei hij weer rustig en vrolijk. Hoopelijk zou Larkpelt begreipen waarom hij zo had gereageert. HIj ging zitten en zuchte licht.

"Zou je niet beter terug gaan naar fawnheart? Ik vind de weg wel in mijn ééntje terug."

Toen zijn mentor niets zij liep hij door.

[hoopelijk een mooie post! xD En ik veronderstel dat je door doet inderdaad Larkpelt bij de warrior den.]

Larkpelt had verwacht dat zijn leerling hem weer eens zo’n half-brutaal, niet-serieus antwoord zou geven. ‘Als je haar niet verveelde, dan mij wel!’, of iets van dat soort. Toen Fightpaw stopte met lopen en miauwde dat hij de beste mentor was die er voor hem bestond, was hij redelijk verrast. Zijn oranjebruine ogen stonden een paar tellen verbaasd en kregen toen weer vrolijke sprankels er in. De houding van zijn leerling was niet te lezen, dus kon Larkpelt niet weten of Fightpaw het meende, maar dat maakte hem niet veel uit. Geprezen worden om iets waar hij echt zijn best voor deed betekende veel voor hem.

“Trouwens, ik zou het geweldig vinden om naar de vergadering te gaan.”

Dat klonk al wat vrolijker! De oudere kater knikte enthousiast. In gedachten begon hij al voor te bereiden hoe hij bij Duststar zou gaan slijmen om ervoor te zorgen dat zijn leerling zeker mee mocht. Hij keek even schattend naar Fightpaw. Hij was aardig groot en iedereen die hem in het oog hield wanneer hij speelde met andere leerlingen of prooi mee terug bracht naar het kamp kon zien dat hij een ooit een goede krijger zou worden. Misschien hoefde hij helemaal geen goed woordje voor hem te doen. Misschien zouden ze hem sowieso meenemen. De SkyClanner voelde zijn hart zwellen van trots om Fightpaw, en waarschijnlijk ook wel om zijn eigen mentorskills.

Toen zijn leerling ging zitten haalde de kater een wenkbrauw op. Dacht hij dat ze nog meer gingen praten? Hij wou echt wel bij het kamp terug raken, hoor! Hoewel hij ondertussen best nieuwsgierig was geworden naar wat het katertje op z’n hart had … “Zou je niet beter terug gaan naar Fawnheart? Ik vind de weg wel in mijn ééntje terug.”. Larkpelt snoof. Wat een teleurstelling! Hem helemaal een of andere huilerig verhaal laten verwachten, en dan niets verklappen! Maar langs de andere kant wou hij wel terug naar Fawnheart. De kater keek aarzelend achterom. Hij had niet door dat zijn leerling weg liep, en toen hij het merkte wou hij zich niet voor schut zetten door achter hem aan te rennen. Waarschijnlijk had Fightpaw gelijk. Hij kon het wel alleen. Larkpelt hoopte alleen dat hij niet teveel zou lopen piekeren. Er waren daar al meer goede krijgers aan ten onder gegaan. De kater wou terug lopen naar het sterrenmeer, maar bedacht zich toen weer dat de poes alleen wou zijn … en dat hij zijn foeilelijke prooi, naast haar had laten liggen. “Sorry dat je voor niets bent gestorven, Mr. Frankennijn.”, mompelde Larkpelt. Toen opende hij zijn bek om de nachtlucht binnen te laten. Hij zou proberen om nog wat te vangen. In het donker, om te bewijzen wat voor een gaaf nachtdier hij wel was.

(Einde topic.)