One step at the time {& Routpaw}

'Sorry, ik dacht even dat er iets anders dan zenuwen aan de hand waren,' miauwde Stallionheart. Shadefeather haalde zijn schouders op. 'Als ze erachter zijn wat de kruiden zijn, neem jij dan het voortouw in een gevechtstraining? Je mag mij ook inzetten als sparringspartner of om een oefening te laten zien,' zei de andere kater met een knipoog. Shade glimlachte terug. Gevechtstopic.. Hoe zou hij dat aanpakken. Hij vond het fijn dat Stallion wel wilde helpen. Hij zou zo wel bedenken hoe hij dat zou aanpakken. Stallionheart vroeg aan de twee Apprentices of ze al wisten waarvoor de kruiden zijn. Shade spitste zijn oren, dit wilde hij ook wel horen. Het was altijd goed wat meer te weten te komen over kruiden. Je wist nooit waarvoor je zo nodig had..

Zoals verwacht vulde Tommy haar inderdaad aan. "Klopt. Wel wil ik jullie beiden op het hart drukken om vooral op je neus af te gaan bij een prooi waar je er onzeker van bent, ruikt de prooi vreemd of ziet die er slecht uit laat hem dan lopen. Die prooi zou niet allen jezelf ziek kunnen maken maar ook de Clan..." Reageerde Stallion hier op. Routpaw luisterde aandacht en nam zoveel mogelijk informatie tot haar hart. Ze was vastbesloten niet te falen op haar eerste dag. Ze keek echter wat verbaasd toe hoe Stallionheart plots begon rond te wroeten in de aarde, om vervolgens een paarsig bloemetje met vreemde stekels te voorschijn haalde. "Goed, genoeg over prooidieren. Weet een van jullie twee welke plant dit is?" Ook nog een madeliefje haalde hij te voorschijn, die hij ernaast legde. "En waar de plant voor dient?" Routpaw herkende ze het stekelige plantje als klit, omdat ze er eens naar had gevraagd toen hun moeder haar voor een wandeling had meegenomen. Ze moest echter diep nadenken voordat ze zich herinnerde waar het voor diende. Ondertussen stapten Stallion en Shade even weg, vast voor een mentor gesprekje. Routpaw keek even met glimmende ogen naar hoe de twee katten gezellig naast elkaar stonden, maar focuste zich toen weer op wat hen te wachten stond. "Weet jij waar een madeliefje voor dient?"Vroeg ze terwijl ze zelf nog diep diep nadacht over wat het nu precies was. "En, zijn jullie er al achter wat deze twee kruiden zijn?" Ze knikte haastig. "Hm-hm! De stekelige is klit en de ander madelief." Plots wist ze het weer en sprak snel verder. "Klit helpt tegen onstekingen, toch? En tegen wondjes aan de huid. En madelief, werkt dat niet als een pijnstiller?" Toen pas realiseerde ze zich dat ze Tomtit niet eens een kans had gegeven. Ietwat schuldig wierp ze een blik naar haar broertje, als om haar excuses aan te bieden.

De jonge kater keek naar de twee mentoren, al was hij het gesprek nu niet echt aan het volgen. Het ging zo snel, al hoorde hij wel woorden wat hem wel interesseerden. "Klopt. Wel wil ik jullie beiden op het hart drukken om vooral op je neus af te gaan bij een prooi waar je er onzeker van bent, ruikt de prooi vreemd of ziet die er slecht uit laat hem dan lopen. Die prooi zou niet allen jezelf ziek kunnen maken maar ook de Clan..." Reageerde Stallion hier op. Tomtit knikten rustig, oké ze hadden het dus goed voor een deel. Al was hij vergeten over dat je een ziek dier kan ruiken, hij zou dat voortaan nu op zijn gedachten opslaan. "Goed, genoeg over prooidieren. Weet een van jullie twee welke plant dit is?" Miauwde Stallionheart, de jonge kater schudden zijn hoofd. Hij kon zich niet zelf genezen, hij wist amper wat spinnen rag was. Hij wist eigenlijk alleen wat spinnen rag was maar niet de rest van de planten, "En waar de plant voor dient?" Vervolgde de oudere kater daarna. Tomtit wist niks over medicijnen anders had hij het wel geweten over alles, "En, zijn jullie er al achter wat deze twee kruiden zijn?" Miauwde de kater daarna. Rout knikte haastig, al wilde hij hiervoor niet gaan gokken dus hield hij stilletjes zijn mond. "Hm-hm! De stekelige is klit en de ander madelief." Miauwde de kattin daarna, zijn zuster was er al 10 tallen beter in dan dat hij was. "Klit helpt tegen onstekingen, toch? En tegen wondjes aan de huid. En madelief, werkt dat niet als een pijnstiller?" Miauwde Routpaw daarna, al keek Tomtit al een beetje verbaast naar zijn zus. Hoe wist ze dit allemaal? Een beetje verbaast keek hij naar haar, al wiebelde hij kort met zijn oren. Zijn zus wierp een schuldige blik naar hem, hij glimlachte kort en gaf een korte zwiep met zijn staart als teken dat het niet erg was. Het was voor hem niet echt nodig, hij wilde hier eigenlijk zijn zodat Stallionheart niet zomaar met zijn zusje zou gaan. Hij had nog steeds het gevoel dat ze op elkaar verliefd waren, al was het misschien niet zo.

Routpaw leek eigenlijk nu pas echt wakker te worden nu hij vragen begon te stellen over kruiden, iets wat hem verwonderde. Ze wist precies welke twee kruiden hier voor haar lagen en hij knikte. "Dat klopt inderdaad Routpaw, dit zijn klit, de stekelige en madelief." hij zweeg even en vervolgde "Klit helpt specifiek tegen rattenbeten. Het helpt ontstekingen te voorkomen van die vieze beesten." Hij ging even met zijn poot over de wortel heen zodat de paarsachtige kleur wat feller naar voren kwam. "Deze maak je schoon en kauw je kapot waarna je ze op de wond legt." rondde hij het verhaal van de klit af. Nu schoof hij het madeliefje naar voren en opende zijn bek weer "Dit is inderdaad een madeliefje, het is een reiskruid en helpt tegen pijnlijke gewrichten. Hier moet je de blaadjes van hebben" hierna zweeg de torbie kater een poosje. Hij wiebelde met zijn oren en hij keek naar Tomtitpaw. "Weet jij misschien welk kruid heel veel op de madelief lijkt maar het niet is?" misschien dat de jonge kater het wist maar als hij het niet wist was het ook geen ramp. Hij keek naar Shadefeather vanuit zijn ooghoek en knikte kort ten teken dat hij hierna mocht beginnen met de training.

Verwonderend luisterde Shadefeather naar de woorden van Routpaw. 'Hm-hm! De stekelige is klit en de ander madelief. Klit helpt tegen onstekingen, toch? En tegen wondjes aan de huid. En madelief, werkt dat niet als een pijnstiller?' Shade luisterde goed. Dit wist hij niet, alhoewel... Ooit is zo iets misschien tegen hem gezegd maar echt onthouden heeft hij dus niet. 'Dat klopt inderdaad Routpaw, dit zijn klit, de stekelige en madelief,' antwoordde Stallionheart. 'Klit helpt specifiek tegen rattenbeten. Het helpt ontstekingen te voorkomen van die vieze beesten.' De kater ging even met zijn poot over de plant waardoor je het paarse goed zag. Shade stond er verwonderd naar te kijken. 'Deze maak je schoon en kauw je kapot waarna je ze op de wond legt,' ging Stallion verder. 'Dit is inderdaad een madeliefje, het is een reiskruid en helpt tegen pijnlijke gewrichten. Hier moet je de blaadjes van hebben,' ging Stallion verder over het madeliefje. Shade knikte, dit moest hij goed onthouden. Het is maar goed dat ik met Stallion ben meegegaan, dacht de zwarte kater. Dan leer ik zelf ook nog wat... 'Weet jij misschien welk kruid heel veel op de madelief lijkt maar het niet is?' vroeg Stallionheart aan Tomtitpaw. Shade dacht ook na. Je had ook... Margrieten... Die leken er wel op, alleen waren die veel groter. Maar verder wist hij niet veel over planten dus liet hij het maar over aan Tomtitpaw en Stallionheart...
Opeens knikte de oudere kater naar hem. Shadefeather wist dat hij het had over de gevechtstraining. Opeens kwam er een raar soort gevoel in zijn buik. Iets van... angst? Nou niet echt angst, meer zenuwachtig... Hij haalde diep adem om wat tot rust te komen. Je kunt het wel, Shade, zei hij in zichzelf.

Stallionheart vertelde haar dat ze het goed had, en hoewel ze dat nooit toe zou geven deed dat haar heel erg goed, om eens iets te weten wat Tom niet wist. Toen ze dit echter van zichzelf merkte schaamde ze zich, het was haar bloedeigen broer!"Klit helpt specifiek tegen rattenbeten. Het helpt ontstekingen te voorkomen van die vieze beesten." Zijn woorden haalden haar weer uit haar gedachtes. Right, ze moest haar kop erbij houden. de kater streek met zijn massieve poot over de wortels, waardoor de paarse kleur duidelijker werd. "Deze maak je schoon en kauw je kapot waarna je ze op de wond legt." Ze sloot haar ogen even en herhaalde zijn woorden in haar hoofd, wetend dat dat nog wel eens van belang kon zijn. Nu was het madeliefje aan de beurt. "Dit is inderdaad een madeliefje, het is een reiskruid en helpt tegen pijnlijke gewrichten. Hier moet je de blaadjes van hebben" Het was even stil, waarna de kater zich tot Tomtit wendde. "Weet jij misschien welk kruid heel veel op de madelief lijkt maar het niet is?" Afwachtend gleed haar blik af naar haar broer. Op die vraag wist ze het antwoord ook niet. Paardenbloemen? Nee, die waren daar veels te geel voor. Ze dacht zeer diep na. Moederfluit? Was het niet iets in die richting? De poes hield echter wijselijk haar mond, wetend dat dit haar vraag niet was.

Shit sorry voor de late reactie! Ik wist niet dat het mijn beurt was :<

Tomtitpaw keek naar zijn mentoren, vaak stelde ze vragen die een andere kat niet zou weten. Hier kwam het, het zou komen. Hij luisterde naar de woorden van de kater voor hem, al zei Shade niks. Al slikte hij kort. "Dat klopt inderdaad Routpaw, dit zijn klit, de stekelige en madelief." Miauwde Stallionheart naar zijn apprentice, hij zweeg even en vervolgde: "Klit helpt specifiek tegen rattenbeten. Het helpt ontstekingen te voorkomen van die vieze beesten." Miauwde de krijger daarna. Tomtit knikte al keek hij erg oplettend, hij wist hier niks over maar als dit iemands leven zou kunnen redden. Zijn blik ging naar zijn zus, Stallionheart ging even met zijn poot over de wortel heen zodat de paarsachtige kleur wat feller naar voren kwam. "Deze maak je schoon en kauw je kapot waarna je ze op de wond legt." rondde de krijger het verhaal van de klit af. Nu schoof hij het madeliefje naar voren en opende zijn bek weer, wat zou hij nu vragen. Al wist hij dat Rout er beter in was, hij zuchtte diep. Alleen dit was wel iets waarover hij kon zelf reflecteren, misschien moest hij er mee oefenen zodat hij zijn zwakke punten kon weg werken. De katten waren stil en aandachtig aan het luisteren naar het verhaal van de krijger, al was het best interessant al had Tomtit er niks mee. "Dit is inderdaad een madeliefje, het is een reiskruid en helpt tegen pijnlijke gewrichten. Hier moet je de blaadjes van hebben" Miauwde de kater daarna hierna zweeg de torbie kater een poosje. Hij wiebelde met zijn oren en hij keek naar Tomtitpaw. Even slikte de apprentice, dit zou een vraag voor hem worden. Al wist hij niks van kruiden af, "Weet jij misschien welk kruid heel veel op de madelief lijkt maar het niet is?" Vroeg Stallion aan hem. De kater bleef eerlijk en schudden zijn hoofd, "ik weet het antwoord op deze vraag niet, het spijt me hiervoor." Miauwde hij kort en keek met een serieuze blik de krijger aan.

Tomtitpaw leek geschokt dat hij een vraag kreeg. Hij wiebelde nog een keer met zijn oren en keek de Apprentice geruststellend aan. Het duurde even voordat hij een antwoord kreeg. Tomtitpaw gaf aan dat hij het niet wist en hij knikte en wiebelede met het puntje van zijn staart. Hij keek even naar Routpaw en naar Shadefeather. "De plant die er erg op lijkt is Moederkruid. Een andere die er ook enigzinds op lijkt is Duizendblad. Dat heb ik wel eens aangetroffen bij de grens. Van Moederkruid weet ik dat het helpt bij hoofdpijn, maar ik denk dat we dit kruidenlesje gaan afwikkelen. Ik wil er nog wel aan toevoegen dat als je kruiden ziet waarvan de locatie nog niet bekend is dat je het meld bij Lizardpath. Goed, Shadefeather?" zei hij waarna hij de kater aankeek. Hij was benieuwd wat de kater zou bedenken voor training voor de twee Apprentices. Misschien dat hij nog wat verder het gebied in wilde gaan om daar een goede open plek te kiezen en ze daar met z'n tweeën wilde laten stoeien of iets anders. Hij hield zijn smaragd groene ogen op de zwarte kat gevestigd en wachtte totdat hij zijn plan zou voorleggen.

Shadefeather luisterde aandachtig naar wat Stallionheart zei over de kruiden. Moederkruid? Duizendblad? Dat was allemaal onbekend voor hem. Maar blijkbaar leek dat op een madeliefje. Shade besloot dat het nog wel een handig kon zijn als hij een keer een lesje kreeg van iemand over kruiden. Misschien van Stallionheart zelf. 'Goed, Shadefeather?' vroeg Stallion opeens terwijl hij hem aankeek. Shade keek geschrokken op en knikte. 'Eh ja.' begon hij. Hij richtte zijn blik naar de twee Apprentices en dwong zichzelf rustiger te ademen. Je kunt dit Shade, zo moeilijk kan het toch niet zijn? 'Oké, ik eh, zal jullie vechttraining geven,' zei hij. Hij liet even een korte stilte vallen en keek even snel naar Stallionheart, waarschijnlijk voor iets als goedkeuring of zo... Shade keek om zich heen, zoekend naar misschien een goede plek met veel ruimte. Die was niet echt in de buurt. 'We gaan wat verder het territorium in om een goede plek te kiezen,' legde hij uit voordat hij begon te lopen. De zwarte kater keek even snel over zijn schouder om te zien of ze wel volgde. Tegelijkertijd probeerde hij iets te verzinnen wat hij zou gaan doen. Ook keek hij goed om zich heen of hij ergens een goede plek zag.

Tomtitpaw wist het antwoord niet, waarop Stallionheart hen vertelde dat het goede antwoord ofwel Moederkruid ofwel Duizendblad was, een plant die kennelijk bij de Twoleg place groeide. Routpaw had het hier in iedergeval nog nooit gezien. Ze fronsde even, zich afvragend wat haar mentor bij de Twoleg place te zoeken had, maar ging er niet op daar. Dat waren immers haar zaken niet. Ze knikte bij Stallions laatste woorden, dat zou ze zeker doen. Routpaw keek onwijs op tegen de zwart-witte poes. 'Eh ja.' Begon Shadefeather waarna hij hun twee aankeek'Oké, ik eh, zal jullie vechttraining geven,' Bij die woorden leek de vrolijkheid uit har blik te verdwijnen. Vechten; iets waar ze de grootste hekel aan had. 'We gaan wat verder het territorium in om een goede plek te kiezen,' De nachtzwarte kater stond op en liep dieper het gebied in, Routpaw volgde hem braaf. "Eh, gaan we vandaag echt vecht-vecht technieken oefenen? Of verdediging?" ze hoopte heel erg op alleen dat laatste, maar goed, die kans was klein.

De twee mentoren begonnen verder het gebied in te lopen omdat Shadefeather had aangegeven dat hij iets verderop een training wilde houden. Helemaal prima en hij bleef even staan om een blik op de lucht te werpen omdat deze een beetje leek te betrekken, hopelijk zou het droog blijven.
Routpaw keek wat beteuterd dat ze niet verder gingen met de kruidenles en hij onderdrukte een geamuseerd gesnor. Blijkbaar had ze het erg leuk gevonden maar ze begreep toch ook dat het de bedoeling was dat ze vechttechnieken leerde. Zijn oor trok naar achter bij haar vraag en hij verlangzaamde zijn pas totdat hij naast Routpaw liep. "Als je het goed doet vandaag dan neem ik je mee op een speciaal uitstapje" murmelde hij zachtjes waarna hij haar een knipoog gaf. Extra motivatie deed het altijd goed en haalde het beste in een student naar boven. Hij glimlachte nog een keer waarna hij zijn pas weer versnelde en naast Shadefeather ging lopen. "Ik denk dat hier wel een goede plek is?" vroeg hij aan zijn mede Warrior terwijl hij keek over een open stuk vlakte waar de wind vrij spel had. Ook waren er een paar heuvels waar ze wat mee konden doen als ze wilden, maar dit was Shadefeathers feestje. Hij was benieuwd hoe de kater het ging aanpakken. Hij ging zitten aan de voet van een klein heuveltje en knikte Routpaw bemoedigend toe. Mocht het mis dreigen te gaan zou hij wel ingrijpen maar tot die tijd moest Shadefeather het zelf doen.

Tomtitpaw keek naar de katers voor zich, hij voelde zich beschamend. Hij stelde zijn Clan teleur, hij staarde naar de grond toen de katten hem het antwoord gaven. "De plant die er erg op lijkt is Moederkruid. Een andere die er ook enigszins op lijkt is Duizendblad. Dat heb ik wel eens aangetroffen bij de grens. Van Moederkruid weet ik dat het helpt bij hoofdpijn, maar ik denk dat we dit kruidenlesje gaan afwikkelen. Ik wil er nog wel aan toevoegen dat als je kruiden ziet waarvan de locatie nog niet bekend is dat je het meld bij Lizardpath. Goed, Shadefeather?" zei Stallionheart, Tomtit zuchtte en knikte. Hij slikte al vielen zijn ogen op zijn mentor, Shadefeather die er gelijk op antwoorden. 'Eh ja.' begon zijn mentor. 'Oké, ik eh, zal jullie vechttraining geven,' zei hij, vlug staarde Tomtit naar Rout, ze hadden beiden een slecht punt en beiden een goed punt. Er viel een stilten, al begon zijn zuster al. "Eh, gaan we vandaag echt vecht-vecht technieken oefenen? Of verdediging?" Vroeg ze braaf, de jonge apprentice volgde ook de twee net zo als zijn zus. 'We gaan wat verder het territorium in om een goede plek te kiezen,' legde Shadefeather veder uit. Stallionheart was uiteindelijk naast Rout aan het lopen, de jonge kater sloot even zijn ogen en stapte door om naast Shade te wandelen. Die twee praten even tegen elkaar al ging het ergens over, al was Stallion al weer zijn stap versneld om naast Shade te lopen en zei "Ik denk dat hier wel een goede plek is?" Veder kwam er geen antwoord. Tomtit stapte veder en wachtte op wat Shade zou zeggen, al was vechten niet zo nodig.

Een beetje zenuwachtig liep Shadefeather door het territorium, op zoek naar een goede plek om te trainen. 'Eh, gaan we vandaag echt vecht-vecht technieken oefenen? Of verdediging?' vroeg Routpaw opeens. Shade keek achterom naar de Apprentice en dacht even na. Ja, wat gingen ze eigenlijk doen? Daar had hij nog niet echt over na gedacht. Hij bedacht dat het wel handig was om te kunnen verdedigen. Maar als je eenmaal aan het verdedigen was, was er bijna nooit meer een kans om toe te slaan. Dus vond hij het belangrijker om eerst te oefenen met aanvallen. Maar dat moest wel goed gebeuren, dus ze gingen de technieken doen. Tevreden over zijn gedachte gaf hij antwoord aan Routpaw. 'We gaan technieken oefenen om aan te vallen.'
De zwarte kater keek weer voor zich, opzoek naar een geschikte plek. Hij had daardoor niet meteen in de gaten dat Stallionheart naast hem was komen lopen. 'Ik denk dat hier wel een goede plek is?' vroeg de kater. Shadefeather keek hem aan en daarna keek hij om zich heen. Er waren een aantal heuveltjes maar verder was het goed vlak. Hij knikte. 'Ja, dit is wel goed,' antwoordde hij. Shade gaf een teken met zijn staart dat ze konden stoppen en ging voor de twee Apprentices zitten. Oké, en nu? Ging het door zijn gedachte heen. 'Eh, we gaan technieken oefenen om aan te vallen,' begon hij. Het leek hem wel belangrijk om uit te leggen waarom. Het hielp meestal wel als degene wist waarvoor het diende. 'Ehm.. Je kan natuurlijk verdedigen en aanvallen. Het is natuurlijk ook goed om te leren verdedigen. Maar ik eh, ben ervan overtuigd dat als je eenmaal verdedigt je moeilijk meer kunt aanvallen. Misschien hebben jullie dat zelf ook een keer meegemaakt met, schijngevechten.' Waar gaat dit heen? Ging het door Shade's gedachte heen. Ging het wel ergens heen? Hij zuchtte even en ging toen verder met zijn.. verhaal.. 'Dus eh, verdedigen heeft soms niet heel veel zin. Als je aanvalt, en je doet het goed, dan kan je blijven aanvallen. Het zal dan moeilijker zijn voor degene tegenover je om ook aan te vallen. En als die verdedigen niet goed is, kan je zeker ook goede klappen uitdelen..' Hij keek even achterom, naar Stallionheart. Waarom? Misschien voor goedkeuring. Hij wist dat hij het alleen moest doen. Maar hij wist niet of de kater het met hem eens was. Dadelijk was hij zijn Apprentice is aan het aanleren wat hij helemaal niet wilde dat hij dat leerde. Maar ja, daar valt nu toch niet zoveel meer aan te veranderen... Hij besloot gewoon door te gaan, aangezien dat het enige was wat hij kon doen nu. 'Dus we gaan de technieken oefenen om goed aan te vallen. En nog iets belangrijks, de eerste klappen zijn allesbepalend. Als je eerste klappen goed raak zijn kan dat al heel veel schelen voor de rest van het gevecht... In ieder geval, we gaan beginnen,' mauwde Shadefeather. Was dit goed? Hij wist het niet. Hij hoopte dat de Apprentices het een beetje snapte en hij hoopte ook dat Stallionheart het een beetje met hem eens was. Hij keek even richting de andere kater en liet een klein, zenuwachtig glimlachje zien. Daarna richtte hij zijn blik weer naar de twee jonge katers. 'Eh, nog vragen?' vroeg hij. Dat was wel handig, misschien hadden de twee Apprentices vragen. Misschien wel een paar waarvan hij vergeten is het te zeggen...

Routpaw haar hoop zakte haar in de poten toen ze te horen kreeg dat ze enkel zouden vechten-vechten, oftewel, de aanvalsoefeningen oefenen. Ze haatte vechten, meer dan misschien goed was. De poes sjokte dan ook mee dan de zwarte kater, althans, totdat Stallionheart naast haar kwam lopen. "Als je het goed doet vandaag dan neem ik je mee op een speciaal uitstapje" Fluisterde hij in haar oor en knipoogde. Meteen schoten haar oren weer overeind, ontzettend nieuwsgierig naar het 'uitstapje' dat Stallionheart bedoelde. Voordat ze het hem echter kon vragen was hij al verder gelopen naar Shadefeather, die instemde met de grote kater dat dit een goede plek was. Ze stopte en ging zitten, waarbij ze verwachtingsvol maar warm naar Shadefeather keek. Ze mocht de kater en diens misschien onzekere manier van doen, hij leek niet al te stevig in zijn schoenen te staan, maar deed het wel degelijk erg goed. naar haar mening dan.
Shadefeather vertelde hen van alles over vecht en verdedigingztechnieken, waar Routpaw stilletjes naar luisterde. Ze was het niet helemaal met hem eens, maar het was goed mogelijk dat haar haat aan vechten haar blik vertroebelde. Shadefeather was uitgesproken. 'Eh, nog vragen?' Vroeg hij de twee jonge katten. Routpaw wiebelde wat met haar oren. 'E-eh, wat moeten we precies gaan doen? Een schijngevecht?" Ze keek schuin naar Tom, duidelijk nerveus.

Tomtit keek naar de katten, hij hoorde ze praten. Zijn oren gingen elke kant op, al zei hij weinig. Hij keek naar zijn zus, zij moest leren in vechten misschien was deze training wel handig voor haar.. Al kende hij haar goed en kon ze moeilijk haar best doen ter wel andere toe keken dus onder druk, 'We gaan technieken oefenen om aan te vallen.' De zwarte kater keek weer voor zich, opzoek naar een geschikte plek. Zijn mentor was best wijs en hij had samen met hem een training sessie gehouden, hij vond hem best aardig en een hele goede geschrikte mentor. 'Ja, dit is wel goed,' antwoordde Shade. Shade gaf een teken met zijn staart dat ze konden stoppen en ging voor de twee Apprentices zitten. Tomtit ging zitten en knikte eervol naar zijn mentor, zijn staart sloeg hij om zich heen en zijn ogen vielen op zijn mentor maar toch met een vriendelijke glimlach. 'Eh, we gaan technieken oefenen om aan te vallen,' begon zijn mentor. Al vervolgde hij zijn woorden vlug, 'Ehm.. Je kan natuurlijk verdedigen en aanvallen. Het is natuurlijk ook goed om te leren verdedigen. Maar ik eh, ben ervan overtuigd dat als je eenmaal verdedigt je moeilijk meer kunt aanvallen. Misschien hebben jullie dat zelf ook een keer meegemaakt met, schijngevechten.' Vragend keek hij naar zijn mentor, hij had vaak gevochten al ging voor hem vaak wel ongeveer alles wel automatisch. Je zag namelijk gebeuren waar iemand zou gaan meppen. 'Dus eh, verdedigen heeft soms niet heel veel zin. Als je aanvalt, en je doet het goed, dan kan je blijven aanvallen. Het zal dan moeilijker zijn voor degene tegenover je om ook aan te vallen. En als die verdedigen niet goed is, kan je zeker ook goede klappen uitdelen..' Vertelde zijn mentor, al praten zijn mentor als of verdedigen niet goed was. "Shade, tijdens een gevecht moet je toch ook kunnen verdedigen? Het is een strategie om iemand steeds aan te vallen alleen als je een keer onverwacht geraakt wordt lig je wel op de grond waardoor zo'n tactiek niet handig is." Miauwde hij rustig en kalm, al was vechten verdedigen beiden wel goed. Alleen zijn zus wilde liever verdedigen, wat voor haar weer fijner zou bevallen. 'Dus we gaan de technieken oefenen om goed aan te vallen. En nog iets belangrijks, de eerste klappen zijn allesbepalend. Als je eerste klappen goed raak zijn kan dat al heel veel schelen voor de rest van het gevecht... In ieder geval, we gaan beginnen,' mauwde Shadefeather. Tomtit knikte en ging tegenover zijn zuster staan in een vechthouding, hij had zijn klauwen ingeklapt en ging dicht tegen de grond aan staan. 'Eh, nog vragen?' vroeg zijn mentor al opende de jonge apprentice zijn oren en luisterde want zijn zuster had ook nog iets te vertellen, 'E-eh, wat moeten we precies gaan doen? Een schijngevecht?" Ze keek schuin naar Tom, duidelijk nerveus. Tom knikte rustig, hij keek haar aan met een kalme blik proberend om haar nerveusheid weg te laten gaan. "Het komt goed." Fluisterde hij zacht, haar richting op.