One step at the time {& Routpaw}

Die nacht had ze niet bijzonder goed geslapen door de zenuwen en vooral de angst dat ze niet op tijd zou zijn. De poes viel dan ook veels te laat in slaap, en was veels te vroeg wakker. Ze wilde wel weer in slaap vallen, maar het zou te weinig tijd zijn. Over een korte tijd zou de zon toch hoog genoeg zijn en zou de training beginnen.
De poes huiverde en kroop nog dichter tegen haar broer aan, die als het goed was nog aan het slapen was. Ze vond altijd iets van troost in zijn aanraking, het werkte een soort kalmerend. Immers wist ze dat ze nog altijd naar hem toe kon komen als alles mis zou gaan, en hij zou haar het niet kwalijk nemen.
Toen ze een bekend figuur de warrior den uit zag lopen sprong Routpaw bijna op. Haastig bracht ze haar vacht in orde, terwijl Stallionheart wat te eten nam. Tegen de tijd dat ze klaar was stond hij al bij de ingang te wachten.
Routpaw stond op en trippelde op de kater af, de nervositeit duidelijk uit haar houding af te lezen. "Goedemorgen."

Routpaw was gelukkig op tijd opgestaan. Terwijl ze naar hem toe kwam lopen knikte hij goedkeurend. Ze zag er gespannen uit maar dat was niet erg, dat zou wel wegebben eenmaal ze elkaar wat beter hadden leren kennen. Vanuit zijn ooghoek zag hij Shadefeater ook de Warrior Den uitlopen en vertwijfeld naar hem kijken. Zijn smaragd groene ogen volgden de zwarte kater en hij knikte Shadefeater bemoedigend toe. De vroege vogel ving altijd de worm en door nu vroeg te trainen waren ze de ergste warmte een beetje voor. Nog een beweging ving zijn aandacht, Tomtitpaw was ook de Apprentice Den uitgekomen en die liep naar Shadefeater toe. Ze wisselden wat woorden waarna Shadefeater naar hem toe kwam. Shadefeater vroeg aan hem of het mogelijk was om met hem mee te komen en samen te trainen. "Sure, dat is goed Shadefeater. Ik wilde naar de Heatherfields gaan om Routpaw een kleine rondleiding te geven door het gebied en daarna een training in snelheid. Volg ons maar" miauwde hij en liep rustig het Camp uit in de richting van de Heatherfields waar ze de sneleheid van de Apprentices konden testen. De torbie kater glimlachte en keek over zijn schouder waar hij Routpaw en Tomtitpaw zag lopen.

Het goedkeurende knikje dat ze kreeg van haar mentor toen bleek dat ze keurig op tijd was vulde haar met een goed gevoel en haalde de scherpe kantjes van haar nervositeit af. Ze ging voor Stallionheart zitten, wachtend op zijn instructies. Die kwamen echter eerst niet en ze volgde zijn blik om te zien waarom. Het antwoord verraste haar positief, want zowel Shadefeather, de mentor van Tommy, en haar tweeling broer zelf kwamen op hen aflopen.
de warrior vroeg aan haar mentor of ze misschien samen konden trainen op deze vroege morgen. Hij leek enigszins nerveus, maar Routpaw sloeg daar geen acht op, ze keek enkel afwachtend en hoopvol naar haar mentor. "Sure, dat is goed Shadefeater. Ik wilde naar de Heatherfields gaan om Routpaw een kleine rondleiding te geven door het gebied en daarna een training in snelheid. Volg ons maar" Blij door deze worden stond ze op en volgde Stallionheart het kamp uit, al liep ze vlak naast Routpaw. 'Oké! Kom Tomtit,' Riep Shadefeather nog over zijn schouder. Routpaw wendde zich naar Tommy. "Ik ben zo zenuwachtig." grinnikte ze schaapachtig, maar zo zacht dat allen Tomtitpaw het kon horen. "Het is zo fijn dat jij er ook bent, Tommy." ze drukte haar neusje even dankbaar tegen zijn wang, waarna ze zich weer op Stallionheart en Shadefeather richtte om te kijken wat van de apprentices werd verwacht.

De Heatherfields lagen nog een flink stukje weg van het Camp dus besloot de torbie kater zijn pas wat te verhogen. Heel langzaam maar zeker begon de kater sneller te lopen waardoor ze sneller naar hun eindbestemming konden gaan. Zijn smaragd groene ogen stonden oplettend op het pad voor hem en zijn oren kantelden naar voren en naar achteren om geluiden op te vangen die een eventuele andere kat, prooi of vijand konden aanduiden. Hij keek even opzij naar Shadefeather die hem bijna niet had durven vragen of hij mee had gemogen en hij sloeg zijn blik even naar de hemel. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit zo met Thunderpaw was omgegaan en al zeker niet dat hij een andere mentor zo had toegesproken. "Zenuwachtig om training te geven?" murmelde hij bijna smoezend zodat de Apprentices het niet zouden horen "Ik help je wel met opstartten, we laten ze eerst de Heatherfields zien en dan laten we ze tegen elkaar racen gevolgd door misschien een kleine vecht training? Wil jij die laatste geven? Ik ren wel met ze mee" zei hij met een knipoog. Hij draafde nog een stukje door en stopte toen bij een tamelijk grote steen. De kater draaide zich om en keek nu in drie paar ogen die terugkeken. "Goed, we zijn nu bij de Heatherfields. Routpaw, welke prooien ruik je hier en waar moet je op letten als je deze gaat vangen? Denk jij hier ook over na Tomtitpaw?" miauwde hij waarna hij ging zitten naast Shadefeather. Dit waren een paar simpele basis dingen maar dit moest iedere mentor aan zijn of haar Apprentice vragen. Hij glimlachte het tweetal voor hem bemoedigend toe en wachtte op een antwoord van een van de twee.

Haar broer vertelde haar om niet nerveus te zijn, maar dat was moeilijker dan dat het leek. Toch vond ze troost in zijn steun. Echter  leek er iets aan hem te knagen, al kon ze niet achterhalen wat. Veel tijd om er over na te denken kreeg ze niet,  want plots kwamen hun mentoren tot stilstand bij een steen en meteen werd haar kennis op proef gesteld.  "Goed, we zijn nu bij de Heatherfields. Routpaw, welke prooien ruik je hier en waar moet je op letten als je deze gaat vangen? Denk jij hier ook over na Tomtitpaw?" Routpaw keek even wat verschrikt op en begon  toen haastig de lucht af te snuiven. Ze bouwde op haar kennis van de prooien die ze had opgedaan in het kamp. Het enige verschil was dat deze dieren levend roken  en vele andere geuren waren Die haar verwarden. Gelukkig waren haar zintuigen wel piekfijn in orde."Ehh, ik ruik muizen. Veel muizen... En een oud konijnen geur geloof ik." Ze trok een fronsend gezicht en snoof nog eens, dit keer met haar bek geopend om de geur beter op te kunnen vangen. "En er is nog iets... Iets rottends, iets vies. Zijn het ratten?" het laatste was een gokje, ze had enkel van ratten gehoord in verhalen  en ze nog nooit daadwerkelijk gezien, laat staan geroken. Ze schudde haar kop en focuste zich op de andere vraag die ook was gesteld. "Als je prooi wilt vangen... dan, dan moet je ervoor zorgen dat je niet wordt gezien, gehoord of geroken." het was een beetje een breed antwoord en misschien niet waar Stallion op hoopte, maar dit was alle kennis die ze op kon hoesten op dit vlak.

Glimlachend keek de kater opzij naar Shadefeather, de kater kon er niets aan doen dat hij zo zenuwachtig was. Op zijn eerste dag als mentor was hijzelf ook wel zenuwachtig geweest maar alles was uiteindelijk goed gekomen. Routpaw was de eerste die antwoord gaf, ze gaf aan dat ze muizen en konijnen rook en een viezige geur die ze aanstipte als de geur van ratten. Hij trok even met zijn oren en keek achter zich waar het dassenhol was. "Geen ratten, dassen... vermengd met de geur van ShadowClan" het laatste woord kon hij net uitspugen. Hij had niets met de Clan die in het donkere dennennaaldenbos zat en al helemaal niet met de vieze geur die ze hadden. Hij knikte kort toen ze vertelde hoe ze het zou moeten aanpakken bij de jacht maar het was niet het antwoord waar hij naar zocht, Tomtitpaw vulde zijn zusje aan en hij knikte nu naar hem. "Dat is correct. Nu, als een prooidier verzwakt is kan je hem gemakkelijker pakken. Moet je deze dan ook pakken als deze misschien ziek is? Verzwakte prooi kan namelijk duidden op ziekte." miauwde hij. Hij keek opzij naar Shadefeather waarbij hem probeerde aan te sporen met zijn blik om ook vragen te stellen aan de twee Apprentices. 

"Geen ratten, dassen... vermengd met de geur van ShadowClan" Hij spuugde de naam van die clan bijna uit. Routpaw wiebelde met haar oren, ietwat verbaasd over de haat in zijn stem. Waarom had hij zo'n hekel aan ze? Was het omdat ze het territorium stuk hadden afgepakt? Moest ze daarom die clan ook haten? Ze schudde de vragen van zich af en antwoordde op de andere vraag die werd gesteld. Haar broer vulde haar aan. "Als je een prooi wilt vangen zak je door je poten ga je in jachtpositie en zorg je dat je sluipt, je mond lichtelijk open houd en dat je als je dichtbij genoeg bent achter het beest gaat. Correct?" Ze keek weg. Natuurlijk wist hij wel het antwoord. "Dat is correct. Nu, als een prooidier verzwakt is kan je hem gemakkelijker pakken. Moet je deze dan ook pakken als deze misschien ziek is? Verzwakte prooi kan namelijk duidden op ziekte."Sprak Stallionheart. Meteen schoten haar oren weer overeind, ze dacht het antwoord daarop te weten. "Nee, niet altijd, want als je een ziek dier eet, kan je zelf ook ziek worden." gaf ze als antwoord, hopend het juist te hebben.
Haar mentor keek schuin naar Shadefeather, die zich toen kennelijk  verplicht voelde om ook een vraag te stellen. 'Eh, hoe zie je dat een prooi ziek is?' Hmm, ja, hoe zag je dat? "Als hij langzamer is, en vies ruikt?" ze keek naar Tomtitpaw, zich afvragend of hij het antwoord wist.

Het duurde even maar uiteindelijk leek Shadefeather zijn hint te begrijpen. Hij was blij dat de kater het begreep en trok even met zijn oor na zijn vraag. Het was een goede vraag die de kater had gesteld, hoe zag je dat het om ziekte ging en niet om een poot die ergens uit de kom was gegaan? Routpaw gaf antwoord op zijn vraag en hij knikte. Ze had het bij het juiste eind, haar broertje vulde haar nog wat verder aan en hij knikte ook naar Tomtitpaw. "Klopt. Wel wil ik jullie beiden op het hart drukken om vooral op je neus af te gaan bij een prooi waar je er onzeker van bent, ruikt de prooi vreemd of ziet die er slecht uit laat hem dan lopen. Die prooi zou niet allen jezelf ziek kunnen maken maar ook de Clan..." miauwde hij en hij wiebelde met het puntje van zijn staart. Hij dacht even na over wat hij hen nog meer kon vragen en besloot hen een paar vragen te gaan stellen over kruiden die in de omgeving groeiden. Dat was iets waar niet alle mentoren veel kennis van hadden of interesse in hadden. Hij keek naar een klein plantje aan de voet van de steen en wees erop met zijn staart. Het was een klein plantje met paarsige bloemen met een soort stekels erop. Hijzelf wist dat het Klit was, een belangrijk kruid dat hier groeide in het gebied. Hij stond op en groef voorzichtig het paarse plantje uit zodat de wortels bloot kwamen te liggen. "Goed, genoeg over prooidieren. Weet een van jullie twee welke plant dit is?" zei hij waarna hij even naar de andere kant van de steen liep en er een klein wit bloemetje vandaan mee nam. Ook dit kleine witte bloemetje legde hij neer naast de klit. "En waar de plant voor dient?" vulde hij zijn vraag aan. Hij keek naar de twee planten en toen weer naar de twee Apprentices. "Kies er elk maar een uit" voegde hij eraantoe. Het was aan hen twee om uit te vogelen dat dit klit en een madeliefje waren en dat ze beiden een belangrijk doel hadden namelijk, dat het madeliefje een reiskruid was en hielp bij pijnlijke gewrichten en dat de klit de pijn van een rattenbeet weghaalde en daarbij ook ontstekingsremmend werkte. Het enige wat zou kunnen gebeuren was dat ze het madeliefje aanzagen voor moederkruid maar dat was niet erg. Hij keek even naar Shadefeather en vroeg zich af hoe het met de kater ging. Hij stond even op en wenkte de kater dat die hem even moest volgen. Hij nam een beetje afstand van de twee Apprentices en sprak toen op gedempte toon "Alles oké Shadefeather? Als je jezelf niet goed voelt maak ik de training hier wel af en dan kan jij terug naar het Camp?" miauwde hij bezorgd. Stallionheart wist niet goed wat het was maar het leek wel alsof de andere kat opeens niet helemaal lekker werd. Het kon natuurlijk ook liggen aan het feit dat hij hier zelf honderduit stond te praten en hij Shadefeather niet de kans gaf om te reageren.

Shadefeather volgde hem een paar passen terug het gras in en hij bleef zijn smaragd groene ogen bezorgd op de kater houden. Shadefeather stelde hem gerust dat er niets aan de hand was en hij keek nog eens peinzend naar de zwarte kat. Er was iets wat hem zorgen baarde maar hij schudde de zorgen van zich af. Hij zag spoken, en dat maakte een beetje een vreemde indruk. Hij glimlachte een beetje verontschuldigend. "Sorry, ik dacht even dat er iets anders dan zenuwen aan de hand waren" miauwde hij en hij rechtte zijn rug. "Als ze erachter zijn wat de kruiden zijn, neem jij dan het voortouw in een gevechtstraining? Je mag mij ook inzetten als sparringspartner of om een oefening te laten zien" zei hij met en knipoog. Hij liep weer terug naar de twee Apprentices en keek hen beiden om de beurt aan. "En, zijn jullie er al achter wat deze twee kruiden zijn?" miauwde hij opgewekt.
Boven hem brak de zon door waarna de zon haar lichtstralen op de Heatherfields liet schijnen, het werd iets warmer en hij hoorde in de verte een krekel geluid maken en daarna weer zwijgen. Dat was misschien een snack die je met veel moeite kon bemachtigen maar het was altijd wel de moeite waard om er een te vangen als je onderweg was. Een zwangere Queen zou het niet vet krijgen maar als brandstof voor jezelf was het altijd een goed idee als je nog lang moest jagen.