Tear in my heart {& Acefray}

Acefray liep met zijn grote stappen richting Fourtrees, waar hij afgesproken had met de thunderclan poes. Zoals altijd was hij niet subtiel te noemen in zijn gang, maar vergeleken met de andere clans bleef zijn pas niet de luidste. Hij was iets later dan dat hij gewilt had dankzij wat moeilijkheden in de den, katten die geen medicijnen in wouden nemen was soms een groot probleem, niet normaal zag. Gelukkig was hij vaak aan de sterkere hand in deze gevallen. Na een tijdje zag hij de grote bomen al in beeld komen, waardoor hij een tredje erbij deed en zijn mond opende. Niet lang na deze actie rook hij Mistpaw al, waardoor ze makkelijk te vinden was. “Mistpaw” Verklaarde hij opgewekt naar zijn favoriete kat uit Thunderclan, en iemand die ook hoog op zijn all clans lijst stond. Eenmaal bij de ander gevoegd plofte hij er neer en keek de ander met heldere ogen aan.

Hij hoorde zijn naam terug komen als reactie toen de ander hem opmerkte. Door zijn vrolijkheid leek hij niet bepaald te merken dat de ander zenuwachtig was. Zulke dingen gingen hem wel vaker te boven. Ace ging tevreden naast haar zitten waar hij de standaard vraag kreeg hoe het met zijn clan ging. Hij moest al bijna lachen bij het idee als Innerstar dit zou weten, dat hij zonder veel zorgen alles door vertelde aan een Thunderclanner. Soms was het maar goed dat hij niet alles wist. "Goed hoor, het spannendste wat er de afgelopen dagen is gebeurd was een doorn in iemands poot" sprak hij duidelijk blij dat dit het ergste was. Echt, daar zou hij voor tekenen. Hierna keek hij weer in de blauwe ogen van de ander "En hoe is het met jou?" Thunderclan kon hem een worst wezen.

Zijn onschuldige vraag leek niet het gewenste antwoord te krijgen. Want terwijl de kater op een rustige wijze naar Mistpaw had gekeken toen ze in gedachte was verzonken had hij netjes gevraagd of alles goed ging met haar. En toen kwam een stilte, een stilte die hem meteen een ongeruste frons gaf. Was dan niet alles goed? Was er weer iets mis daar? Was ze ziek? Bezorgd wachtte hij op verder antwoord, wat kwam in combinatie met tranen. Meteen vergrote zijn ogen zich wat en duwde hij zijn snuit even tegen haar wang aan, in de hoop dat hij troost kon geven. Er volgde al snel woorden, woorden die hem enkel meer verwarde. Als het goed ging, waarom huilde ze dan? Wat was er mis? Bij de vraag knikte hij even. Natuurlijk had hij wel iets door, normaal kwamen hun ontmoetingen ongepland. Maar hij vertrouwde de kattin, dus vragen had hij niet gesteld. Bij het haperen kantelde hij zijn kopje, haar niet willen verstoren door te spreken. Hij bewoog pas toen ze naar haar poten keek, en bijna had hij in automatische haar hoofdje met zijn staart omhoog geduwd, zoals hij altijd had gedaan bij een bepaalde zwart witte poes. Het huilen bleef, maar hij kreeg nu antwoord, een die hij nooit had zien aankomen. Hij staarde voor zich uit, geschokt terwijl de woorden om hem heen vlogen. Pas toen Mistpaw tegen hem aankwam reageerde hij, door zijn kop weer op de hare te leggen en de ander te omhelzen. Meer woorden, dingen die hij niet helemaal volgde maar die later wel door zouden dringen. Toen de apprentice haar woorden liet afsterven durfde hij weer te praten. Zijn stem zorgzaam en troostend zoals hij vaker had geklonken als Mistpaw huilend in zijn vacht zat. “Mistpaw, je gaat je rang niet opgeven, je word geen rogue, je gaat ook niet van clan wisselen en ze zullen je er niet uit gooien” Hij wist het niet, realiseerde de kater zich ineens terwijl hij verder zocht in haar vorige woorden om haar twijfels weg te nemen. Hij wist het niet. “De clan zal het begrijpen, Starclan zal het begrijpen, dat we Medicine cats zijn betekend niet dat we geen hart hebben, wij.. wij hebben ook lief. Niemand kan je iets aan doen voor liefhebben” Waarom wist hij het niet? Een koud gevoel bekroop hem. Hij wist het niet. Van achter naar voren had hij iedere zin afgewerkt. Maar nu kwam het moeilijkste. Nu drong het hem allemaal door. Mistpaw hielt van hem, van hém. Van alle katten op de wereld hielt ze van hem en ze was er mee bezig geweest, ze wou afstand van hem nemen. Ze… Zwakke tranen kwamen nu ook uit de grijze kat. Hij wist het niet. Zo lang had hij alle gevoelens van liefde teruggeduwd voor zijn rang, sinds zijn 13de maan probeerde hij alles wat hiermee te maken had weg te sturen uit zijn lichaam. Hij wist het niet meer. Hij kon niet zeggen of hij ook van Mistpaw hielt op de manier hoe zij hem zag. Waar stopte vriendschap en ging het over tot liefde? Hij dacht aan de woorden van zijn vriend. Je hielt van iemand als je dicht bij ze wou zijn en je je leven voor ze zou willen geven. Daarover viel niet te twijfelen, zo voelde hij over de ander. Maar dat kon niet alles zijn. Hij gaf haar een lik over haar kop. Hij besloot te zeggen wat hij wel met zekerheid kon zeggen “Mistpaw, het maakt me niet uit wat ik ervoor moet doen, wie ik ervoor lastig moet vallen. Ik kan je niet verliezen. Mist, ik wil je niet kwijt. Ik wil je niet alleen gaan zien bij gatherings en besprekingen alsof je niks meer bent dan een half bekende Thunderclanner-” Hij boog zich meer om de ander heen, alsof ze zou kunnen verdwijnen als hij losliet. Een diepe zucht ging door heel zijn lichaam heen. Zijn ogen waren op de nachtelijke hemel gericht waarna hij iedere Starclanner die hij bij naam kon noemen vroeg waarom ze hem dit steeds aan moesten doen. Hij was al zo veel verloren, personen waar hij om gaf. Hij kon niet nog iemand verliezen. Hij kon niet leven met het niet weten. Niet weten of hetgene wat hij voelde voor de ander zulke liefde was.

Ace kon zijn gevoel enkel omschrijven als wanhpopig, wanhopig en bang. Hij bleef ook stil bij de woorden van de ander, zijn blik op de sterren geheven. Zouden ze stil blijven? De kater vertrouwde op Starclan meer dan dat hij ooit hardop zou toegeven. Vrienden waren daar, familie, zijn zoon. Hij moest alles doen om bij hun te kunnen eindigen. Hij had ze al een keer in de steek gelaten en dit ging niet nog eens gebeuren. Maar aan de andere kant, Mistpaw was een goede vriendin en de gedachte haar nooit meer te zien, op geforceerde gelegenheden na, viel hem moeilijk. Toch waren het de volgende woorden die hem het hardste raakte. Beiden oren bungelde depressief langs zijn kop. Hoe kon hij het voor elkaar krijgen alles te verpesten waar hij mee in contact kwam? Waarom viel iemand zo slim en vriendelijk op een bal dom pluis als hij? Natuurlijk probeerde hij haar te beschermen en gelukkig te maken maar was het dan echt zo erg geweest? Maar ja, de woorden. Hij hoorde hetgene wat hij al zo vaak had gehoord, de clan moest eerst, en iets daarin zorgde ervoor dat het doordrong hoe echt dit allemaal was. Mist maakte hetzelfde mee als hij had toen hij nog maar net een Medicine cat was. En nu moest hij de volwassene zijn. Het deed pijn om te horen hoe ze erover dacht, dat het in de weg zat. Maar hij herkende het. Het zorgen maken, terugdenken naar wat de ander zou doen. Ace lachte niet mee en keek recht in het helder blauw van de ander. “Je hebt gelijk, de clan gaat voor alles. En de clan heeft niet altijd gelijk en is niet altijd eerlijk. Maar Mist, ik herken dit, denk je echt dat dit over gaat als we elkaar niet meer zien? Ik zet jou geluk boven die van mezelf, dat weet je, en als jij een betere Medicine cat word zonder mij dan moet dit maar. Dan doe ik mijn best voor je” Ace zuchtte, hij vond het duidelijk moeilijk om dit over zijn mond te krijgen. “Maar ik wil niet dat we beiden ongelukkig zitten in een ander kamp, denkend dat we het juiste doen” Misschien was de kater meer volwassen dan dat hij zichzelf eer om gaf. Toch wist hij dat dit de waarheid was. Hij zou het doen voor Mist, als dit was wat ze wou zou hij haar helpen. Zelfs al zorgde dit ervoor dat hij enkele nachten wakker zou blijven met een knagend gevoel in zijn borst. Dat deed je toch voor degene die je lief had? Bij de woorden van de ander kwam er een droevige glimlach op zijn gezicht. “Ik heb heel mijn leven vader willen worden, een goede Warrior en een bekwaam vechter. Mijn clan helpen in iedere manier dat ik kon. Soms heb je geen keuzes.” Bij hem was het geen vraag geweest maar een roep. En nu, manen verder vanaf dat punt, was hij blij dat hij het had gedaan. Want hij had het gevoel dat hij nu echt kon helpen. Dit betekende niet dat zijn wensen waren verdwenen, en dat ze niet moeilijk waren. Maar hij kreeg er zo veel voor terug en vaker dan niet was hij gelukkig met wat hij deed. Hij ontmoette andere katten, leerde voor zichzelf te zorgen en voor andere, hij leerde hoe belangrijk het kon zijn regels te breken. En dat alles verbonden stond. Ruim 12 moons geleden droeg hij een Thunderclan Queen terug naar het kamp, een poot verloren door een monster. Daar zag hij Mist voor het eerste, en hij had geweten dat ze elkaar vaker zouden zien. Nooit zo, nooit tegen elkaar aan voor troost. Zijn omhelzing werd weer strakker terwijl hij zijn kop tegen die van haar legde. Voorhoofd op voorhoofd.