Writen in the rules (Smoke(r)paw)

De jonge kater was al vroeg op weg, hij stapte door. Hij moest trainen, om zijn volk en zijn zusters en broeders te beschermen. Ook moest hij zijn echte tweeling zuster beschermen, hij houd van haar. Hij had een warm gevoel, daarom was hij hier. Hij voelde zijn poten het zachte maar ook modderige zand tussen zijn pootjes, hij was op weg naar de outlook rock. Ergens waar je weleens aders kon tegen komen maar ook andere soorten prooien, weleens waren hier ook dassen en vossen. Dus moest hij voorzichtig zijn, al moest hij als hij er een tegen zou komen deze kunnen vermoorden. Hij voelde de vroege ochtend wind door zijn vacht stromen, een kleine glimlach kwam op zijn gezicht. Hij liep voorzichtig naar een boom toe, waarna hij zijn klauwen ontbloten. Nu hoefde hij alleen maar deze boom omver te krijgen, hij haalde uit met zijn linker en daarna met zijn rechter. Weer deed hij dat, daarna eerst met zijn rechter en daarna met zijn linker, hij begon na langzamere hand te hijgen. Hij deed het nu al een tijdje, zijn staart zwiepte. Hij was aan het trainen voor een schild te zijn voor zijn Clan, hij viel met zijn klauwen vol op tegen een boom aan. Krassen waren er te zien, niet alleen op de boom. Zijn voorpoten bloeden langzaam, hij viel met rechts en dan met links aan. Hij was een krijger die moest dienen voor zijn Clan, vond hij zelf. Weer viel hij aan, dit keer twee keer met links. Hij was aan een linkspotige kater, hij kon niet zomaar opgeven. Hij kon dit, hij was een kat die moest trainen om een sterke kat te worden. Hij kon niet achterover leunen, niet vandaag en ook niet alle andere dagen. Hij stopte met aanvallen bij het horen van een geluid, hij spitste zijn oren en moest zich klaar maken. Een kat was gearriveerd en aan de geur te ruiken was het een Windclanner, hij draaide zich om. "Welkom mijn gebroederde, zin om mee te trainen?" vroeg hij zonder te zien wie het was, alleen aan de geur te ruiken was het ook een man.

Het was een benauwde ochtend en Smokepaw voelde dat duidelijk aan zijn vacht toen hij uit de Den gelopen kwam. De meesten waren al uit hun Den om te gaan trainen, maar Smokepaw wist dat hij vandaag niet hoefde te trainen. Hij dacht wel dat zijn Commander meer dingen te doen had dan hem te trainen en dus vond hij het niet heel erg. Bovendien ging hij er goed op vooruit met jagen en trainen. Hij vond dat het al wel wat beter ging dan een paar moons geleden en hij kon niet wachten om Shadefeather te laten zien wat hij had geleerd. Shadefeather begon naast Heavestep en Ashfoot ook iemand te worden die hij wel durfde te vertrouwen, maar hij wist dat het ook belangrijk was om mede-Apprentice’s beter te leren kennen. Hij had al een gesprek gehad met Oceanpaw, maar dat was niet hetzelfde contact geweest zoals met Shadefeather. Bij Oceanpaw voelde hij zich nog steeds niet helemaal op zijn gemak, bij Shadefeather al wel en zij hadden zelfs niet zo heel lang contact met elkaar gehad. Ze hadden een dagje samen gespendeerd, maar Smokepaw voelde het wel goedkomen tussen hun en was dan ook een heel klein beetje teleurgesteld geweest toen hij de zwarte kater niet als mentor had gekregen. Niet dat hij niet blij was met Frostfaith, maar hij vond het gewoon nogal ongemakkelijk dat hij juist de Commander weer als mentor had gekregen. Hij had het gevoel alsof hij zich bij haar te veel moest uitsloven en bij Shadefeather ging het vanzelf. De kater vroeg netjes of hij uit het kamp mocht gaan en beloofde ook om op tijd terug te zijn. Gelukkig kreeg hij toestemming en niet veel later was hij met krachtige poten aan het rennen door de territory. Omdat hij groter was den de gemiddelde WindClan-cat duurde het niet lang voordat hij zich bij de Outlook Rock bevond en daar zag hij één van de Apprentice’s die hij niet direct herkende. Hij trok kort met zijn oortje toen hij de kater zag trainen en toen deze vroeg om hem te joinen. ‘Moet dat e-echt op zo’n manier dan?’ vroeg hij onzeker aan de kater. ‘Ik denk d-dat ik liever voor een andere m-methode ga.’ Ongerust keek hij naar zijn poten. Wat als de kater nu boos zou worden omdat hij zijn manier van trainen net afgescheept had?

Tomtit was nog steeds bezig met een boom te verslaan, zijn poten bloeden en deden bij elke stap pijn. Hij keek weer naar de apprentice, deze herkende hij als Smokepaw. Hij glimlachte vriendelijk naar de kater, ‘Moet dat e-echt op zo’n manier dan?’ vroeg Smoke onzeker aan de kater. Hij wiebelde met zijn oor en schudden zijn kop, natuurlijk gingen ze wat anders doen dan een boom te verslaan. Dit keer kon hij een tegenstander hebben die hem terug kon slaan, hij moest een zelf reflectie maken waarin hij slecht was maar ook goed in was. Hij ging recht overeind zitten en luisterde veder na wat de kater te zeggen had, hij spitste zijn oren bij de volgende woorden. ‘Ik denk d-dat ik liever voor een andere m-methode ga.’ Ongerust keek de tabby apprentice voor hem naar zijn poten. Hij sloot zijn ogen en schudden zijn kop met een vriendelijke glimlach hij liep naar de kater toe en opende zijn ogen, "Natuurlijk hoeft U geen boom te verslaan, het mag als u het zelf wilt mijn gebroederde. Al zijn dit de Outlook rocks." Miauwde hij rustig, een goede plek waar prooien zich konden verstoppen. Een plaats waar je goed kon jagen, maar ook goede en sterke bomen kon vinden. "Mijn mede apprentice zou U mee willen gaan jagen?" Miauwde hij daarna, zijn stem klonk rustig en kalm. De apprentice hoefde niet nerveus te zijn, het was maar een zwakheid om dat te tonen. Zo wisten de tegenstanders dat je vaak twijfelde dus juist andere maar ook makkelijker om je tegenstander kon gaan denken of juist te langzaam zou aanvallen doordat je twijfelt en geen keuzen maakt.

De kater keek naar de bloedende poten van de andere kater. Hij wist dat er zat andere manieren waren om goed te trainen en sterker te worden zonder dat je jezelf te veel pijn hoefde te doen. Het leek er op dat de kater met de felgroene ogen straks heel veel moeite ging hebben om nog fatsoenlijk te kunnen lopen, maar wie was hij om daar iets van te zeggen? Als de kater het een effectieve manier vond om zichzelf te trainen dan had hij als mede-Apprentice zijnde daar niet veel van te zeggen, maar erg slim vond hij het toch niet. Jezelf opzettelijk pijn doen om beter te worden was naar Smokepaw’s mening niet de juiste manier om sterker te worden. Maar hoe dan wel? Daar was hij voor zichzelf nog altijd niet uit. Hij wist ook totaal niet hoe hij zou reageren als iemand hem bewust zou aanvallen en bewust pijn zou proberen te doen, want het was nog niet eens voorgevallen. Hij had nog niet eens kunnen trainen op een andere Apprentice. Wie weet werd hij wel een heel ander persoon. De gedachte alleen al liet hem even huiveren. Hij vond het een raar idee om te denken dat hij een andere persoonlijkheid zou aannemen wanneer hij in een gevecht zou belanden, maar aan de andere kant klonk het ook wel leuk voor hem. De kater keek op toen de WindClanner antwoord gaf. ‘Ik vecht l-liever niet tegen een boom,’ zei hij stotterend en voorzichtig tegen de kater, maar hij gaf een snel knikje toen de kater vroeg of hij wilde jagen. Hij zei maar niets over het feit dat de kater hem aansprak als ‘broeder’ en ‘u’ en dat hij dat eerlijk gezegd een beetje eng vond. Het was net alsof hij een of andere speciale kater was en zo wilde hij zich niet voelen omdat hij wist dat hij het niet was. ‘Maar g-gaat dat wel met jouw poten?’ vroeg hij al voordat hij het in kon houden. ‘Omdat ze z-zo bloeden en de huid opengebarsten l-lijkt te zijn,’ vervolgde hij snel. ‘Misschien kunnen w-we beter eerst even langs d-de Medicine Cat g-gaan.’ Nerveus zijnde keek hij op zijn poten neer, hopend dat de kater nu niet kwaad op hem zou worden omdat hij zich bemoeide met een persoonlijk probleem.

Tomtitpaw keek de jonge apprentice aan, al leek deze over elk antwoord te twijfelen. Al was het niet erg als je het niet in een gevecht zou tonen, dan zou je verliezen door de langzame reacties en niet te weten wat je zou kunnen doen. Al wachtte hij op de kater voor zich, natuurlijk moest de kater rust nemen al had hij daar geen tijd voor. Hij moest zichzelf reflecteren, ‘Maar g-gaat dat wel met jouw poten?’ vroeg Smoke al voordat hij het in kon houden. De jonge apprentice wachtte op de rest, als hij mocht praten zou hij erop antwoorden. ‘Omdat ze z-zo bloeden en de huid opengebarsten l-lijkt te zijn,’ vervolgde de grijze kat snel. ‘Misschien kunnen w-we beter eerst even langs d-de Medicine Cat g-gaan.’ Miauwde de apprentice voor hem, de jonge kater trok een glimlach. Hij schudden zijn kop, "Natuurlijk niet mijn broeder, als je een gevecht aan gaat met een andere kat raak je gewond met die wonden moet je leren vechten voordat je ineen stort." Miauwde hij rustig en vriendelijk, hij slikte kort en maakte een zwiep met zijn staart. Dit was een geweldig train gebied, helemaal voor elke kat. Het had heuvels, je zou hier mee een Clan gevecht na kunnen spelen.. Misschien.. Hij dacht even na en keek naar de kater voor zich, hij keek de kater aan. Niks boos, niks gemeens. Hij wilde met elke kater en poes leren mee om te gaan, hij wilde een goede krijger worden.

~Sorry kort

Onderwerp: Re: Writen in the rules (Smoke(r)paw)