Just chilling [Smokepaw,]

Innerbreeze strompelde het kamp uit, op weg naar een rustige plek, of een plaats waar hij even snel kon gaan jagen. De ochtendpatrouille was al een paar minuten weg en de zwarte kater besliste om eens vroeger het bos in te gaan dan dat hij meestal doet. Hij was vanochtend vroeger wakker, want de avond ervoor was hij ook vroeger gaan slapen, dus was hij wel uitgeslapen. Terwijl hij een zandweggetje volgde tot ver van het kamp, ging hij een klein heuveltje op. Daar in de buurt was een grote rots. De Outlook rock dacht hij in zichzelf, dat is en rustige plek om te gaan jagen. Innerbreeze holde tot hij recht tegen de rots botste en viel uiteindelijk in het gras. "Ik ben net een Warrior en dan overkomen mij de domste dingen." mompelde hij wat terwijl hij de kleine grassprietjes uit zijn gezicht blies. De kleine kater duwde zichzelf recht, waste de stukjes grond uit zijn vacht en ging weer overeind staan. Hij stak zijn snuit in de lucht en rook meteen een konijnengeur, die kwam van ver achter de rots, maar die was de moeite wel waard. De Warrior ging in zijn startpositie zitten, klaar voor de aanval. Hij sloop stiekem dichter bij zijn prooi en sprong erop af. Met zijn nagels sneed hij de keel van het dikke konijn over en het diertje spartelde niet meer tegen. Wat verderop begroef hij de prooi en was van plan die later op te halen. Hij hoorde geritsel en keek geschrokken op. "Wie is daar?"

De wind blies strak in zijn gezicht en zijn poten voelden vermoeid aan, maar toch bleef de kater koppig doorzetten. Hij moest en zou die muis vangen. De muis leek daar heel anders over te denken, want plotseling boog het diertje af en dat zorgde ervoor dat Smokepaw zijn concentratie verloor. De kater wilde zich haastig omdraaien en het diertje alsnog blijven achtervolgen, maar zijn poot bleef haken in het gras en al snel lag de kater languit op de grond. Snel kwam de robuuste kater overeind en gaf een lik over zijn borst om zichzelf een houding te geven. Daarna keek hij gauw om zich heen om te zien of niemand hem gezien of gehoord had, maar dit leek niet het geval te zijn. Het was niet zo dat hij helemaal alleen was, want hij hoorde verderop kreten van katten. Hij voelde zich een tikkeltje jaloers omdat hij niet mee had mogen gaan met de ochtendpatrouille en een paar van de Apprentice’s die bij hem in de Den hadden gelegen wel, maar zette zich algauw over zijn jaloezie heen door te zeggen dat zijn tijd nog wel kwam. Toch bleef het vervelend. Ook was het vervelend dat hij voor elke pootstap uit het kamp een Warrior moest verwittigen. Hij was veel te verlegen om toestemming te vragen en als hij al de aandacht had getrokken van een Warrior snauwden ze naar hem omdat hij zijn vraag niet snel klaar had. Bovenal was het gewoon verschrikkelijk lastig om een verlegen karakter te hebben, want veel katten hadden een niet al te serieuze indruk van je. De kater zuchtte, zette zich af en besloot dan maar naar een prooi te zoeken ergens in een ander deel van het territorium. De kater spitste zijn oortjes toen hij een stem hoorde en keek recht in de ogen van een zwarte kater. Ondanks dat de kater Warrior moest zijn, was hij niet veel groter dan Smokepaw. Dat kwam echter omdat Smokepaw goed gegroeid was. ‘I-Ik ben het,’ stotterde hij verlegen. ’S-Smokepaw.’ Hij had geen idee of de kater hem herkende. ‘Ik was aan het j-jagen,’ legde hij stotterend uit. Het beschamende deel dat de prooi ontsnapt was omdat hij gevallen was zei hij maar niet.

Innerbreeze stond oog in oog met een Apprentice, het was een grote, grijze kater. Op het eerste zich herkende hij hem niet, maar toen de grote kater zijn naam met stotteringen uitsprak wist de Warrior het weer. Smokepaw, ik heb hem precies nog niet zo vaak gezien hier, maar dat komt nog wel met de tijd. De kleine kater bukte zich toen hij weer een geur kon opsnuiven, de geur van muis. Hij kon nog net op de muis springen, dat dacht hij dan tenminste. Het kleine diertje kon nog net door zijn achterpoten weg springen. "Grr, stomme muis." bromde hij. "Waarom toch? Kan ik nu niet eens een muisje vangen?"Slecht gezind ging hij terug voor Smokepaw's neus staan. Het was wel onbeleefd om zo ineens weg te springen terwijl ze nog bezig waren met een gesprek. "Sorry, dat was misschien niet zo netjes." Innerbreeze trippelde wat op zijn poten, hij is gewoon steeds heel actief en kan niet stilstaan, ook al zorgt dat soms voor last. Hij begon terug met hun gesprek," Smokepaw he? Was je hier aan het jagen of gewoon wat aan het riondhollen?" De Warrior snauwde, aan het gezicht van de Apprentice te zien, terwijl het totaal niet zijn bedoeling was. Tijdens het trippelen bleef een van zijn nagels in de grond haken en hij smakte tegen de grond. Wat moet hij nu wel denken van mij? De zwarte kater hielp zichzelf overeind, zonder dat hij hulp vroeg bij Smokepaw. Ugh, wat ben ik onhandig.[/justify]

Smokepaw wierp een lichte nerveuze blik op de Warrior. Hij hoopte dat de Warrior niet in de gaten had dat hij weldegelijk gevallen was tijdens het vangen van de prooi. Hoe dom zou het immers overkomen als je als Apprentice van acht moons zou vallen terwijl je een prooi achterna zat? Het duurde even voordat hij in zijn geheugen de naam had gevonden van de kater: Innerbreeze. Het was niet dat hij veel katten kende omdat hij er persoonlijk mee praatte, maar het hielp enorm als je je afzonderde, maar wel je oren openhield. Soms ving hij daarmee ook gesprekken op die hij liever niet wilde horen, maar katten leken nooit in de gaten te hebben dat hij mee luisterde en gingen daarom altijd verder waar ze mee bezig waren ook al was hij in de buurt. Daardoor kwam het soms dat de kater zich door zijn ongemakkelijke gevoel maar in de Den terugtrok, want meestal was het zo dat hij ’s avonds niet eens durfde te gaan samentongen met andere katten omdat hij dacht dat ze toch niets van hem moesten weten. Hij wist dat iedereen hem wel moest kennen omdat hij de enige kat was in de Clan die zo stotterde. Oké, misschien waren er meerderen, maar Smokepaw was er toch niet veel tegengekomen. ‘Maakt n-niet uit,’ stotterde hij. ‘Ik was aan het j-jagen.’ Hij keek ongemakkelijk naar de grond toen Innerbreeze weer was begonnen met tegen hem te snauwen. Wat had hij verkeerd gedaan? Waarom snauwde Innerbreeze tegen hem? Had de zwarte kater hem toch zien vallen en was hij boos omdat Smokepaw het als jagen omschreef? Maar waarom zou hij dan vragen wie er was als hij Smokepaw al gezien zou hebben? Te veel vragen drongen zich aan hem op en de kater deed geschrokken een paar stapjes achteruit toen Innerbreeze overeind krabbelde na gevallen te zijn. ‘Dat kan i-iedereen gebeuren,’ zei hij stotterend tegen Innerbreeze in een poging om de kater wat comfort te geven, want hij wist hoe vreselijk het was als je over je poten struikelde wanneer anderen naar je keken. Het was hem maar al te vaak overkomen. Toen hij van kitten naar Apprentice ging was hij ook tijdens de Ceremonie over zijn poten gestruikeld. Soms meende hij Apprentice’s tot op de dag van vandaag daar nog om te horen grinniken wanneer hij de Den ook maar betrad. ‘Gaat het een b-beetje?’ vroeg hij stotterend en lichtelijk bezorgd. ‘Ik weet hoe h-het is om te vallen. Heel b-beschamend.’ Hij vouwde zijn oortjes in zijn nek en keek nerveus neer op zijn poten. Zou Innerbreeze zich die vreselijke Ceremonie nog herinneren? Hopelijk niet.

Innerbreeze kreeg kippenvel door de koude wind die door zijn vacht woei. Hij keek naar Smokepaw's gezicht, de Apprentice keek nogal bedrukkelijk en deed een paar stapjes achteruit nadat hij was recht gekrabbeld. Wat een onhandige Warrior was hij, maar hij was niet alleen. Smokepaw wist blijkbaar ook hoe het voelde om over je poten te struikelen wanneer iedereen het kon zien. De zwarte kater moest denken aan een ceremonie, een ceremonie waar die Apprentice struikelde en op z'n bek ging. Waarschijnlijk wou hij er niets over weten, misschien vond hij het nogal genant dat de Warrior het gezien had en het uiteindelijk nog wist. Dus besloot hij er maar over te zwijgen. "Heb je al iets kunnen vangen?" vroeg de Warrior aan de grote Apprentice. "Je moest mij eens zien stuntelen tijdens het jagen." en hij lachte even. Soms vond hij het heel vervelend als hij zo onhandig bezig was, maar achteraf moest hij er wel altijd om lachen. Smokepaw heeft vast al meer gevangen dan ik.

(sorry, kort, volgende word langer)

Om eerlijk te zijn vond Smokepaw Innerbreeze op dit moment geen aangename kater om mee om te gaan. Hij vond het niet leuk als katten tegen hem snauwden zonder dat er direct een aanwijsbare reden was of zonder dat hij de oorzaak was van hun probleem. Waarom zou je tegen iemand beginnen te snauwen als je je dagje niet had of als je iets overkwam? Hijzelf deed dat nu nooit. Als hij een slecht dagje had en hij wilde echt geen contact met iemand zorgde hij dat hij die persoon zei dat hij met rust gelaten wilde worden en dan nog op een normale manier. Als de persoon hem niet met rust liet ging hij snel ergens anders heen of probeerde hij er voor te zorgen dat hij zo weinig mogelijk zei. Natuurlijk probeerde hij wel altijd vriendelijk te blijven, maar ook hij wist dat het op sommige momenten lastig ging om vriendelijk te blijven tegen iemand. Het leven was niet altijd makkelijk en dat toonde zich meerdere keren aan. Zo ook nu. De kater snauwde in elk geval al niet meer tegen hem en dat vond hij al iets. Hij vond Innerbreeze veel aangenamer als de kater niet voor geen reden tegen hem snauwde en hij merkte dat zijn spieren vanzelf al wat begonnen te ontspannen. Hij keek ongemakkelijk naar zijn poten toen hij de vraag van Innerbreeze hoorde. Hij was net zelf gestruikeld en had gezien dat zelfs een ervaren Warrior dat kon overkomen, dus waarom zou hij liegen over iets waar hij gewoon eerlijk over kon zijn? Het was heus niet dat Innerbreeze perfect was als het op struikelen aankwam. En dat zou waarschijnlijk niemand van de Clan zijn, alleen zou je dat van sommigen niet verwachten. ‘N-Nee,’ gaf hij stotterend toe. Hij voelde zijn pels warm worden, maar hij zette door. ‘Ik was gestruikeld v-vlak voor ik de prooi v-ving.’ Nerveus keek hij naar zijn poten en daarna ontmoette zijn blik weer die van Innerbreeze. ‘Dus zoals j-je ziet ben je heus niet de e-enige die weleens s-struikelt.’

Innebreeze zag hoe de Apprentice naar zijn poten staarden. De Warrior had al een vermoeden dat het een soort van verlegen kater was, zo iemand die niet vaak met anderen omging, of alleszins met weinigen omging. De zwarte kater was zo niet, nou, meestal dan niet. Vaak laat hij zijn nieuwsgierige en opgewekte kantje zien, maar zoals de meesten heeft hij ook een rustigere kant. Alleen is die niet zo vaak te zien. Innerbreeze maakt graag vrienden, alleen moeten zijn toekomstige vrienden ook wel hem als vriend willen, anders gaat het totaal niet werken. Dat is jammer genoeg het geval bij sommigen, vooral bij Smokepaw. De Winclanner zag hoe hij eerst zijn spieren opspande toen hij per ongeluk snauwde, maar daarna ontspande hij zich weer een beetje vanzelf. Na zijn gestelde vraag antwoordde de Apprentice stotterend. Misschien stotterde hij gewoon altijd of was hij gewoon wat nerveus tegenover de Warrior, dat kan wel eens gebeuren natuurlijk. Uiteindelijk bleek dat Smokepaw ook nog niets gevangen had en was gestruikeld voor hij z'n prooi te pakken kreeg. Dat zou bij Innerbreeze nog vaak genoeg gebeuren, maar hij moest er maar eens wat beter op letten dat hij iets vangt zonder te struikelen, anders kan hij geen mentor worden. Dat wou hij zo graag eens doen, alleen moest hij de verantwoordelijk nog zoeken. "Zeg eh", mauwde hij,"heb je eens zin om met mij te gaan jagen? Nu we toch niet de enigen zijn die struikelen" Als Smokepaw niet met hem wou gaan jagen, had hij daar respect voor. Want ja, wie wil er nu met zo'n stuntelige kat gaan jagen? Maar op zich zou hij dat wel leuk gevonden hebben als hij eens meeging. Dan kon hij zich al wat voorbereiden op het mentorschap.

Smokepaw had eerlijk gezegd geen enkel idee hoe hij zich tegenover de kater moest gedragen omdat de kater heel ander gedrag vertoonde dan daarnet. Eerst leek hij boos te zijn op Smokepaw, maar nu leek het net alsof de kater niet meer geïrriteerd was en Smokepaw wilde dat eigenlijk het liefste zo houden. Hij had namelijk al vaak genoeg het gevoel dat hij dingen fout deed en dat hij nooit eens iets goed kon doen. Het leek er echter niet op dat de zwarte kater hem nog eens zou afsnauwen, maar voor de zekerheid hield Smokepaw zijn afstand. Het was in elk geval al een goed teken dat Innerbreeze zich niet de moeite nam om hem uit te lachen. Smokepaw merkte vaak dat als hij in het kamp was of in de Den met een paar andere Apprentice’s dat ze net hardop lachten als hij de Den binnenkwam of dat ze een verhaal aan hun vrienden vertelden als ze dachten dat hij niet aan het luisteren was. Dan hoorde Smokepaw duidelijk dat zijn manier van stotteren nagedaan werd en voelde hij zich enkel ellendig. Daarom ging hij het liefste met Warrior’s om. Zij hadden een betere en volwassenere aanpak. Ze stelden hem niet vaak teleur en snauwden soms wat tegen hem, maar hij had zo het idee dat hij dat beter vond dan als ze hem in zijn gezicht uit zouden lachen. De kater had gewoon geen idee hoe hij op een positieve manier toenadering kon zoeken naar sommige Apprentice’s, want de meesten leken hun mening over hem al klaar te hebben voordat hij hun goed en wel genaderd was. De kater keek hoopvol op toen hij Innerbreeze hoorde praten en ontspande weer volledig toen hij hoorde wat de kater zei, durfde zelfs even voorzichtig te glimlachen. Meende de kater dat echt? Smokepaw bespeurde echter geen teken dat de kater een grap aan het maken was en dus nam hij maar aan dat het echt waar was. ‘Dat zou ik e-erg leuk vinden,’ stotterde hij, maar zijn stem klonk beleefd en ietwat verlegen keek hij naar de grond. Het hielp in elk geval dat Innerbreeze een kater was die ook snel over zijn poten struikelde. Zo kwam hij in elk geval niet dom over als hij een fout maakte. ‘Waar wilde je g-gaan jagen dan?’ vroeg hij stotterend.

Smokepaw leek al wat beter op zijn gemak in het bijzijn van de Warrior. Hij kreeg de indruk dat de Apprentice meer bevriend werd, ook al bleef hij op afstand, maar dat vond Innebreeze niet erg. Hij kan er nog iets van leren, want hij sprong op iedereen af vroeger, wat een leuke tijden. Niet dat hij dat als Warrior niet kan doen, maar hij moet natuurlijk het voorbeeld geven aan de Apprentices en Kittens. Toen Innerbreeze klaar was met dromen over de Kittens en Apprentices draaide hij zijn kop naar Smokepaw toen de kater begon te praten. Hij wou mee! Er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij mee instemde over het jagen. Het was al even geleden dat er nog iemand is mee gegaan, maar dat was nu verleden tijd. Waar zouden ze dan jagen? Dat was de gestelde vraag. "Kies maar, ik heb ginderachter al een konijn gevangen en wat verderop begraven. Als je wil kunnen we naar daar gaan?", en hij wees met zijn neus naar een paar kleine struikjes in de verte, aan de andere kant van de rots. Terwijl achterover kijkend naar de kater trippelde hij de rots af en kwam tot stilstand. "Ben je daar al geweest?" miauwde de Warrior. "Er wordt gezegd dat er veel konijnen rond dit uur op de uitkijk staan. Dan denk ik dat we geluk hebben nu." Even groef het zwarte katertje zijn nagels tussen de wortels van het gras en trok ze er daarna weer uit. Hij begon in een drafje naar de plaats van de struikjes te joggen met Smokepaw in zijn kielzog. Het werd een gezellige dag.

Het was een aangename wending van het gesprek geworden. Innerbreeze bleek helemaal niet zo’n erge kater te zijn als Smokepaw in eerste instantie had gevreesd omdat de kater in het begin niet bepaald vriendelijk op hem had gereageerd, maar Smokepaw nam aan dat het kwam omdat de kater zijn dagje niet had of zoiets. Waar de Warrior eerst snauwde, antwoordde hij nu op een normale en haast vrolijke manier. Ja, Smokepaw zag het zeker wel zitten om met deze kater bevriend te raken als deze dat wilde. Het begon hem de laatste tijd steeds meer en meer mee te zitten met alle ontmoetingen met andere katten. Een glimlachje ontstond om zijn lippen toen hij Innerbreeze’s voorstel hoorde. Op konijnen jagen was gelijk een test om te zien of hij snel was en of hij doorzettingsvermogen had. Hij was groter dan de gemiddelde Apprentice en de gemiddelde WindClan-cat, dus het bijhouden zou hem wel moeten lukken. Het was misschien lichtelijk ironisch dat hij zo groot was en dat hij dan zo’n verlegen karakter had, maar Smokepaw had inmiddels van zichzelf geaccepteerd dat het niet anders was. ‘Dat k-klinkt als een geweldig plan,’ zei hij stotterend tegen de Warrior terwijl hij snel overeind kwam om hem te volgen. Zijn nagels bleven op een onhandige manier aan een vervelende graspol hangen en weer struikelde Smokepaw bijna, maar gelukkig wist hij zich nog net overeind te houden en voelde zijn vacht warm worden. ‘Nee, n-niet echt, maar u kan me w-wel uitleggen wat er allemaal te b-beleven is?’ Zijn stem klonk niet concluderend, maar eerder vragend en hoopvol. Met één sprong was hij al bij Innerbreeze en volgde hetzelfde drafje om Innerbreeze bij te houden. Op dit moment was hij vrij blij met het feit dat hij zo’n grote kater was en dat hij niet echt moeite hoefde te doen om de zwarte kater bij te houden. ‘Wilt u m-me eerst voordoen hoe ik moet s-sluipen?’ fluisterde hij stotterend omdat hij al een paar pootjes hoorde trippelen verderop.