I've been running from the pain

Fawnstep kwam met kleine pasjes steeds dichterbij de Little Creek. Het was een warme dag geweest, nu in de namiddag viel het wel mee, en ze had best wel wat dorst gekregen na het jagen. De zwarte kattin drukte haar kop door het struikgewas heen, keek vluchtig of er al iemand was en toen ze zag dat ze de stroom voor zich alleen had trippelde ze naar de oever toe en begon rustig te drinken. Natuurlijk ontweek ze haar clanleden, het enige wat de meeste konden doen was nare opmerkingen maken over haar, over het feit dat ze twee nesten zo vlak achter elkaar had gekregen en dat de gehele tweede daarvan was overleden. Het was te pijnlijk om onder ogen te komen, dus bleef ze ervan wegrennen.

[ Roughflower ]

Het was weer zo'n dag dat Roughflower zich aardig miserabel voelde. Haar ogen werden alsmaar slechter, ze had een hekel aan haar moeder en ze moest haar half siblings maar accepteren. De cyperse kattin was enorm bang voor hoe haar toekomst er uit zou zien en was tevens bang om alleen te eindigen. Dan was ze niet alleen. Ze had Winddancer, Lurkingshade en Hazelnut als beste vrienden die er altijd voor haar waren. En dan had ze nog haar vader, al had ze daar ook niet meer een al te beste band mee, haar opa en oma en natuurlijk haar eigen nestgenoten. Slatefur was haar favoriet al leek zij weg te kwijnen in de elders den en voelde Roughflower zich nooit meer zo welkom. Dat deed pijn. Ze slaakte een zucht en liep door naar Little Creek. Haar moeder had ze over het hoofd gezien, wat niet gek was. Pas toen ze er stond en begon te drinken drong de geur haar neusgaten binnen en het geluid van een andere aanwezige haar oren binnen. Nee toch. Dat was wel het laatste waar ze zin in had.

Terwijl ze vluchtig het koude water uit de Little Creek naar binnen werkte zag ze opeens een bruine gestalte een paar meter verderop bij het water komen. Deze leek haar niet meteen opgemerkt te hebben, daar was Fawnstep wel zeker van. Want dan was de kans groot geweest dat haar dochter ergens anders, heel wat meters verder weg, was gaan drinken. Natuurlijk wist de zwarte kattin dat Roughflower haar ontliep, hoeveel pijn het ook deed, ze kon er niets meer tegen doen. Ze had het verpest. Bijna bij al haar dochters had ze het verpest. De zwarte kattin was nu zelfs op het punt gekomen dat ze het had geaccepteerd om gehaat te worden, om de blikken te kunnen verdragen die dagelijks op haar gericht werden. Een misbaksel wat er vandoor was gegaan met de kater van een ander, die telkens nesten had gekregen zonder dat ze in een echte relatie zat. Liefde dacht ze met Thrushdive te hebben, maar deze had daar blijkbaar heel anders over gedacht. Echte liefde had ze dus nog nooit gekend, haar band met Ashdrizzle had namelijk ook zijn ups en downs gehad. De zwarte kattin had haar blauwe ogen weer op het water gericht, niet wetende of ze iets moest zeggen of niet. Nee. Ze was te zwak om actie te ondernemen.

Roughflower besloot om zich niet te laten verjagen door de poes die zichzelf haar moeder noemde. In haar ogen was ze niets meer dan een slechte poes geweest zonder een ruggengraat. Het had Roughflower zoveel pijn gedaan om te zien hoe depressief en sneu haar moeder bleef, hoe zwak haar moeder altijd al geweest was. Als kitten had ze anders gedacht, maar naar mate ze ouder was geworden had ze het wel gezien. Zeker toen ze spelletjes speelde met Thrushdive en daaruit twee nestjes kreeg. Één levend en wel, al waren daarbij nog andere kittens gedood door Bloodclanners en het nestje erna dood geboren. Ze begreep hoe rot het moest zijn voor haar moeder, maar zoals zij in alle negativiteit bleef hangen, hoefde Roughflower niets met haar te maken hebben. Ze had niets aan haar moeder. Helemaal geen haar. Roughflower slaakte een zucht terwijl ze nog wat likken nam van het water en vervolgens haar eigen spiegelbeeld probeerde te bekijken. Het water golfde al wat het beeld nog vlekkiger en waziger maakte. Zouden haar ogen ooit weer goed worden? Al waren ze dat nooit geweest.

Fawnstep klemde haar kaken op elkaar en stopte met drinken. Haar oren gingen kort wat naar achteren, de ruzies die ze met Roughflower had gemaakt stonden nog vers in haar geheugen gebrand, al leken ze op de één of andere manier toch alweer zo lang geleden. De laatste tijd was ze al zoveel verloren.. misschien moest ze eens beginnen om de dingen die er nog wel waren terug te krijgen. Om te vechten voor wat er nog over was van iets wat ze in het begin had gezien als haar familie. Maar daar was die trieste gedachte weer, de gedachte die als een somber deken over haar heen viel en alle energie uit haar lichaam deed vloeien. Fawnstep had wel vaker dit soort innerlijke tweedstrijden. Het ene moment zelfverzekerd, het andere moment nog onzekerder dan een jonge kitten. "Roughflower," begon ze terwijl ze haar kop oprichtte en zijdelings naar de andere kattin kreeg, die zacht een zucht had geslaakt, "is alles oké?"

Roughflower probeerde haar ogen goed scherp te laten stellen, maar dat ging moeilijk en zorgde er voor dat ze koppijn kreeg. Ze hield er mee op. Het werkte toch niet. Ze moest vertrouwen op wat ze zien kon en al haar andere zintuigen. "Roughflower," hoorde ze toen. Ze keek op naar haar moeder en knipperde met haar ogen. Daarna keek ze weer weg. "Is alles oké?" Vroeg ze toen. Roughflower wiebelde ongemakkelijk met haar oren. Het was lang geleden Fawnstep zo tegen haar te horen praten. Ze sloeg haar staart over haar poten en keek vervolgens weer aan. Ze kon haar zien, een zwarte poes met blauwe vlekken die haar ogen moesten voorstellen. Gelukkig had Roughflower een helder beeld uit haar verleden en plakte ze er deze in gedachten op. Dat was meteen ook een moeder die sterker en beter was geweest. Maar ondertussen ook een leugen. "Hoi mam," zei ze. "En ja hoor, denk..." ze krulde haar lip op. "-ik." Ze zuchtte. "Hoe gaat het met jou? Gaat het al wat beter?" Vroeg ze, hopend op een positief antwoord. Misschien kon ze dan weer beginnen met haar moeder accepteren en terug nemen.

Fawnstep was er niet zeker van of Roughflower wel zou reageren op haar, wie weet draaide ze haar wel de rug toe en wandelde ze doodleuk weg. Het waren geen vreemde gedachtes, het was vaker gebeurd. Een kleine glimlach verscheen op haar snuit toen de andere haar eveneens begroette, waarna ze zei dat ze wel dacht dat het oké ging. Rustig was de zwarte kattin naar haar toe gewandeld. "Het gaat beter, ja," zei de zwarte kattin. Verbazend genoeg klonk er voor het eerst in manen weer iets van zelfzekerheid in haar stem, iets wat sinds de dood van Thrushdive nog amper aanwezig geweest was bij Fawnstep. "We moeten praten," mauwde ze vervolgens terwijl ze ging zitten en haar pluizige staart rond haar poten sloeg. Misschien moest ze eindelijk eens beginnen met zich gedragen als een echte moeder.

Het deed haar goed toen Fawnstep zei dat het beter ging, want dat was alles wat ze wou. Ze wou dat het beter ging met haar moeder, waardoor ze haar moeder misschien weer terug zou krijgen. Toen ze zei dat ze moesten praten knikte ze. "Oké, is goed," miauwde ze, waarna ze Fawnstep recht aankeek, al was dat lastig, want haar ogen waren vreselijk. Ze hoopte dat het goed zou zijn, goed zou verlopen en dat ze niet nog eens boos hoefde te worden.

Fawnstep knikte een keer kort toen haar dochter instemde en zei dat het goed was als ze nu zouden praten. Er waren zoveel dingen die de zwarte kattin op dit moment kon zeggen tegen haar dochter, en zowaar leek het erop dat ze dit keer wel uit haar woorden ging komen. "Het spijt me dat ik mij de afgelopen manen zo'n slechte moeder was, Roughflower," begon ze terwijl haar oren licht naar achter draaiden voor een kort moment, ze schaamde zich ervoor. "Ik wil niet meer dat we zo langs elkaar heen leven." Haar helderblauwe ogen waren recht in die van haar dochter gericht, al was er iets in haar instincten die aangaven dat er iets niet helemaal in orde was, maar daar kwam ze straks misschien nog op terug.

Het begon al goed. Fawnstep zag in dat ze een slechte moeder was geweest, de afgelopen moons. Dat waren er heel veel geweest. Bijna meer dan de helft van haar leven. Daarna vertelde Fawnstep wat ze niet meer wou, dat ze niet meer wou dat ze langs elkaar heen zouden leven. "Ik ook niet mam," vertelde Roughflower en ze slaakte een diepe zucht. Ze keek haar moeder niet aan. "Ik heb zo erg een moeder gemist en het deed me zoveel pijn dat ik niet in jou vinden kon wat ik nodig had..." vertelde ze naar waarheid. "Ik heb zoveel zelf moeten doen, zelfs pap was er niet," vertelde ze. "En ik schaamde me kapot om je actief, ik werd er op aangekeken, dat was ook zo pijnlijk," vertelde ze. "Mam, ik heb echt een moeder gemist en ik wil er zo graag één, ik wil zo graag dat je de moeder kunt zijn die je hoort te zijn, de moeder die ik.. nee we, nodig hebben."

Fawnstep zag hoe de jonge warrior haar blik af had gewend en vertelde dat ze ook niet wilde dat dit nog langer zo doorging. Dat ze een moeder had gemist, dat ze alles zelf had moeten doen omdat zelfs Ashdrizzle niet langer aanwezig was om die taak in te vullen, dat ze zich voor haar had geschaamd en uiteindelijk dat ze een moeder had gemist en dat ze wilde dat Fawnstep die kon zijn voor haar en haar siblings. "Ik beloof het je, Roughflower. Ik zal die moeder voor jullie zijn, voor jou." De zwarte kattin deed een stap dichterbij en drukte haar kopje tegen die van haar dochter aan. "Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik besefte waar ik mee bezig was," murmelde ze in de vacht van haar dochter.

Het voelde goed alles er wat uitgegooid te hebben, al vertelde ze nog niets over haar eigen problemen. Haar verwarringen met Lurkingshade, haar slechtziendheid. Ze wou daar nog niets over kwijt. Eerst wou ze weten of Fawnstep weer te vertrouwen zal zijn. Dat Fawnstep echt haar moeder weer zal zijn. Maar ze beloofde het en de zwarte poes zei zelf dat ze weer die moeder zou zijn voor hun en voor Roughflower zelf. Het speet haar ook en, het speet haar dat het zo lang had moeten duren voor haar moeder besefte waar ze mee bezig was. En Roughflower was blij dat haar moeder het zelf in zag, daarom glimlachte ze en gaf ze haar moeder een kopje langs haar kaak. "Dankjewel mam, dankjewel," snorde ze, haar stem een beetje schor van haar emoties. "Ik heb je gemist," vertelde ze vervolgens.

Onderwerp: Re: I've been running from the pain