A bird’s song

Voor het eerst sinds een paar dagen keek Thornflame met een tevreden gezicht neer op wat hij gevangen had. Het was een goede vangst geweest. Hij had twee muizen en een lijster kunnen vangen en dat in een paar uurtjes. De kater boog zich naar voren, raapte de muizen en lijster op en liep met de prooien in zijn bek naar het kamp toe. De dag was nog niet zo heel lang bezig. Dat kwam omdat hij vrij vroeg op jacht was gegaan. Hij had verder niks te zoeken in het kamp en zin om zich te socialiseren met zijn Clangenoten had hij niet echt. Ook had hij nog altijd niet de moed opgebracht om naar Silverstar te gaan. Hij schaamde zich kapot tegenover zijn leader omdat hij de problemen zo genegeerd had en pas er naar was gaan kijken toen hij op zijn kop had gekregen van Claw. Ook al waren de kater en heel de Elite verjaagd, toch moest hij nog altijd denken aan de aanval. En zodra hij dacht aan de aanval begonnen zijn wonden te kloppen. De diepe wond op zijn schouder ging dikwijls open omdat hij verkeerd lag op zijn schouder of dat hij in zijn slaap aan de wond prutste. Dat was natuurlijk geen goed idee, maar hij irriteerde zich dood aan die wonden. De kater keek op toen hij had kamp betrad. Met een simpele beweging gooide hij het prooi op de stapel neer en keek om zich heen. Er leek niet veel te zijn wat hij kon doen voor zijn Clan buiten zich omdraaien en nog wat gaan jagen. De kater wilde daar net aan beginnen toen hij een jong poesje middenin het kamp zag zitten. Ze moest nog niet ouder dan twee moons zijn. Er ging een huivering door hem heen toen hij geen Queen bij de Nursery zag staan en lichtelijk boos beende hij op de kitten af. ‘Heb je een Queen toestemming gevraagd om de Nursery te verlaten?’ vroeg hij kalm aan de kitten, maar zijn bleekgroene ogen keken haar lichtelijk verontwaardigd aan.

Het feit dat de kitten er niet ouder uitzag dan één moon liet hem even rillen. Hij wist dat het gevecht voorbij was en dat BloodClan vertrokken was uit hun kamp, maar toch gaf het hem geen leuk idee dat er kittens waren die toestemming kregen om alleen middenin het kamp te zitten. Hij vond het dan ook onverantwoordelijk van de Queens dat ze niet beter hun best deden om uit te kijken naar de zeer jonge kittens. Thornflame was de aanval van Claw en van heel BloodClan niet vergeten. Hij wist dat ze niet bang waren om opnieuw toe te slaan. Het feit dat er pas weer een Ceremonie was geweest – waarbij hij wonderbaarlijk voor de tweede keer als mentor benoemd was geweest van een Apprentice – en dat Zealspark de nieuwe Deputy was wilde niet direct zeggen dat het gevaar stopte. Thornflame wist dat Claw niet blij was met zijn verlies en dat hij op een dag zijn best zou doen om hun allemaal terug te pakken. En als het aan Thornflame lag wilde hij graag voorbereid zijn op die dag en wilde hij het liefste alle kittens die nu nog te jong waren voor een training in de buurt houden van de Nursery zodat ze op hun gemak en in alle veiligheid konden opgroeien, maar sommige kittens zagen dat niet echt zitten. Hij wist hoe het was in de Nursery omdat hij veertien moons geleden in exact hetzelfde schuitje had gezeten, maar toen had er niet half zo veel gevaar gedreigd als nu. Of misschien waren ze er altijd wel geweest, maar was hij zich door zijn stomme blindheid niet bewust van geweest. ‘Alsof je tegenwoordig nog met al die ellende goed kan slapen,’ zei hij geïrriteerd tegen haar. Het was de kitten schijnbaar ontgaan dat ThunderClan op één haar na net niet verwoest was geweest. Hij wist dat hij haar niet kwalijk kon nemen voor dit feit, maar toch deed hij het. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens kalmpjes.

Thornflame keek de kitten onderzoekend aan. Hij had haar eerst niet herkend, maar nu herinnerde hij zich weer dat er onlangs een nestje was geboren. Omdat hij diep in zijn hart nog steeds fan was van kittens – maar dat gewoon niet echt meer liet merken onder deze omstandigheden – had hij haar nog niet herkend, maar nu wist hij weer wat haar naam was: Eveningkit. Een mooie naam. En als hij eerlijk was, was het poesje ook niet echt lelijk. Het was hem echter ontgaan wie de vader was. En wie de moeder was ook eigenlijk. Normaal gezien zou hij als één van de eersten naar de Nursery zijn gegaan om kennis met haar te maken, maar het was een toeval te noemen dat hij haar nu zag. Het maakte hem ook niet echt uit. Hij had wel andere zaken aan zijn hoofd dan nieuwe kittens van het kamp te leren kennen. Thornflame merkte dat de kitten dezelfde houding aannam als hij en wist dat het door zijn eigen attitude kwam, maar toch irriteerde het hem. Hij wist ook hoe onredelijk hij wel niet was tegenover haar, zowel met zijn uiterlijk als met zijn innerlijk. Aan haar houding zag hij dat ze kwaad was en zijn eerste reactie was om direct terug kwaad te worden, maar hij wist hoe weinig hij hier aan had en hoe zeer hij haar meer tegen hem ging werken als hij dat deed. En dus haalde hij diep adem en keek de kitten rustig aan. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich. Het klonk misschien niet zo oprecht zoals de oude Thornflame het had laten klinken, maar het klonk oprecht genoeg om het te geloven. ‘Ik moet mijn frustraties niet op jou uitwerken. Jij kan er niks aan doen.’ Hij haalde diep adem. ‘Laten we opnieuw beginnen,’ begon hij. Daarna wist hij niet direct wat hij moest zeggen en dus wachtte hij maar tot zij iets zou zeggen.

Thornflame nam de tijd die de kitten nodig had om hem te vergeven of om een botte reactie te geven om zijn houding wat meer te ontspannen. Zijn klauwen waren op de één of andere manier weer uit zijn poten gegaan en zijn schouders waren volledig opgespannen waardoor zijn bloederig litteken zeer deed. Hij wist dat het een litteken was die hij voor altijd met zich mee zou dragen. Het litteken dat hem zou blijven herinneren aan zijn stommiteiten. Het was geen stommiteit geweest om Silverstar te verdedigen, maar wel om de hele tijd zo blind te zijn dat hij de problemen van de Clan niet zag en te laat reageerde. Als hij zich nu maar eerder verzet had… Hij was er vrij zeker van dat als hij gevochten had tegen een andere BloodClanner dat hij misschien meer kans had gemaakt, dat hij waarschijnlijk er niet zo slecht vanaf was gekomen zoals nu en dat hij zich dan wat meer om zijn Clan ging bekommeren. Maar nee, het enige moment waarop hij zich over zijn Clan was gaan ontfermen was toen Claw hem er van langs had gegeven nadat hij per ongeluk in de verkeerde Den terechtgekomen was omdat hij Silverstar een prooi had willen brengen. Hij was met zijn domme kop vergeten dat Claw er zat en hij haatte zichzelf er voor. De kater gaf een kort dankbaar knikje toen de kitten naast hem hem toch vergaf. Hij wist dat hij niet veel kansen meer had en dat hij het zo opnieuw bij haar kon verpesten als hij dat wilde, maar hij nam aan dat het voor nu wel ruzie genoeg was geweest en had niet direct een idee waar hij over kon praten. ‘Ben je al gespannen voor je Ceremonie?’ vroeg hij. ‘Het duurt misschien nog even, maar dan heb je in elk geval iets om naar uit te kijken.’ Thornflame’s stem klonk niet half zo opgewekt en vrolijk als hij eerst had geklonken, maar het was al iets dat hij zijn kopje draaide naar Eveningkit en zijn mondhoeken dwong om wat omhoog te gaan.

Het was in elk geval een opluchting te noemen dat de kitten ook niet veel moeite deed om vrolijk op hem te reageren. Dat gaf hem iets minder dat gedwongen gevoel om zelf wel vrolijk op haar te reageren. Hij was niet het type dat zichzelf kon dwingen om expres vriendelijk of vrolijk te gaan doen aangezien zijn gezicht dan meestal wel vanzelf de emotie verraadde die hij voelde. Als hij boos was dan zouden katten dat zo aan hem merken en hetzelfde gold als hij niet vriendelijk wilde zijn. De enige emotie die hij tot nu toe aardig had kunnen verbergen en waar hij vrij goed in was geworden was de emotie van verdriet. Natuurlijk werd hij soms wel eens kwaad op zichzelf en meestal werd dat gevolgd door een golf van verdriet. Meestal was dat als hij alleen was of als hij ’s avonds in zijn Den lag terwijl iedereen lag te slapen. Thornflame liet die gevoelens echter nooit aan anderen zien omdat het al wel erg genoeg met hem was gesteld en hij bovendien wilde voorkomen dat anderen hem als ‘zwak’ zouden benoemen. Thornflame richtte zijn blik op de kleine kitten toen ze antwoord gaf en gaf een knikje. ‘Dat kan ik begrijpen,’ zei hij op een rustige manier tegen haar en weer had hij even geen idee wat hij tegen haar moest zeggen. Het leek niet bepaald een kitten dat erg veel zin had in een gesprek en eerlijk gezegd had hij dat zelf ook niet, maar hij vond het ook weer zo flauw om weg te gaan lopen. ‘Wacht maar tot je Apprentice wordt en ze je het territory laten zien,’ sprak hij. ‘Dan ga je wat moois zien.’

Thornflame merkte de verandering op in de houding van de kitten en wist dat hij een goed onderwerp had geraakt. De meeste kittens leken tegenwoordig vrij geïnteresseerd te zijn in het territory en eigenlijk was dat ook vrij logisch omdat dat het gedeelte was waar je als Apprentice en als Warrior de rest van je leven door zou brengen. Je belandde eigenlijk in een dagelijkse sleur waarin je ging jagen, patrols ging uitvoeren en voor de rest rustte. Misschien vond je een partner en kittens, maar dat was dan ook het enige opwindendste in het leven. Thornflame deed zijn best om het leven niet als een dagelijkse sleur te zien, maar het was wel zo. Je stond ’s morgens vroeg op, ging jagen, deed een patrol, hoopte dat je niks raars tegenkwam, praatte met je Clangenoten en ging dan weer terug slapen om de volgende dag dezelfde routine door te lopen. De kater besloot om zich maar eens over de vragen van de jonge kitten te bekommeren. ‘Het is daar heel mooi,’ beantwoordde hij de vraag van Eveningkit. ‘Voornamelijk als het gesneeuwd is en heel het territory omhuld is in het wit. Maar ook als het herfst is of een ander seizoen.’ De kater glimlachte. ‘Je hebt er een speciale kuil waar je goed kan trainen. Daar worden de Apprentice’s getraind en leer je de meeste vechttechnieken. Jachttechnieken leer je dan weer in het territory en je wordt ook rondgeleid op je eerste dag waardoor je zelfs een beetje verder dan je eigen territory gaat.’ Hij had het natuurlijk over Fourtrees, want in één van de andere territory mochten ze natuurlijk niet komen.