|Special Patrol| This is ours, clear?

Stallionheart,
Met zo'n groot topic als deze is het van belang een postvolgorde aan te houden en anderen ook de kans te geven om te posten. Let hier dan ook even op zoals Waspsting al vraagt. Op deze manier speel je andere karakters weg uit het topic en dat is niet eerlijk tegenover de anderen.

Butterstar

This is ours, clear?

De brownpoint volgde de patrouille nu al een tijdje - onopvallend als een schaduw. Haar excuus? De prooihoop moest aangevuld worden en ze ging liever in gezelschap en veiligheid van katten. Alhoewel ze niet wist of Silhouetteheart en Stallionheart dat leuk zouden worden. Onderweg had Sootpaw een muisje en een mooi groot konijn gevangen. De Siamese poes mocht dan niet de beste vechter zijn - dat gaf ze ook zelf toe - maar haar jachtkunsten waren zeker niet slecht.
De aandacht van de slanke kattin verscherpte toen de patrouille plots halt hield aan de grens. Een briesje voerde de scherpe stank van katten mee die Sootpaw nog nooit had gezien, maar wel had geroken aan de grenzen - Shadowclan. Ze trok even haar neus op toen ze besefte welke smerige geur deze katten droegen, maar ze kon het niet laten iets dichter te draven. De spanning die op de open plek hing was strak en uiterst vijandelijk, dus kwam Sootpaw heel voorzichtig en met een heldere, niet te veel zeggende blik naast Stallionheart staan. Ze begroette hem kort met een zwiep van haar staart om te laten weten dat ze er was, keek hem even aan in zijn groene ogen en hield haar ogen toen strak op een van de Shadowclanners gevestigd.

OCC: Ik heb toestemming van Rebecca, is het ook goed voor de Shadowclan? :3

Met eens schuine blik keek hij naar de gevlekte kattin die even een mauw liet horen. Hij had niet veel mer gezegd en had gewoon zijn jobje gedaan. Dus hij had in het algemeen weinig gedaan, ja. Hij kon niet ruiken zoals de rest van zijn clangenoten, en in dit geval zijn medekatten hier op patrouille. Hij volgde haar blik en kon een kleine grijns niet onderdrukken. "Grappig, attack of the apprentices? Is dat wat ze ervan vinden?" Hij kreeg even een serieuze blik in zijn ogen, maar kon de bespottelijke grijns maar niet van zijn lippen krijgen. "Ze denken dat dit een grap is, of niet dan?" Het was duidelijk dat Never hier niet om de pot ging draaien. Ze wilden een gevecht, was het niet? Nou daar stond hij volledig voor open, zeker met zoveel scharminkels.

- Ik vind dit zo wel genoeg mensen in dit topic. Zeker op Windclan vlak. De hoeveelheid apprentices vind ik ook niet echt redelijk, houd aub het realistische in je achterhoofd, zeker als dit in een gevecht uitloopt.

De kater rook ze op hetzelfde moment als Wasp, zijn ogen acuut vernauwende en blik verhardend. Dit beviel hem niet, want waar Never een 'attack of the apprentices' zag, leek het voor Tall meer op een 'wrath from windclan' ofzo. Geen hond ging met zo'n gigantische patrouille jagen, dat was niet meer dan onhandig, wat zou moeten betekenen dat ze kwamen om te vechten, maar dat leek niet realistisch gezien het deel apprentices en het feit dat hier de deputy en leider van Shadowclan liepen. Al kon het natuurlijk ook zijn dat het een geplande aanval op Inner was. In dat geval was dit niet veilig. Gek genoeg leek het hem echter niet dat Ever dan deze 'bende' zou sturen. Bovendien zag hij het niet zo zitten om met al die apprentices te vechten, bang ze onnodig pijn te doen. Hij liep dan ook in de richting van Never, en duwde even tegen zijn flank. "Relax buddy," Mauwde hij zacht, en naderde toen Inner. Wat was hun mojo voor dit soort dingen ook alweer?

Innerstar was al naast Waspsting gaan staan toen ze de Windclanners had opgemerkt. De geur zelf had Innerstar al geroken, maar de echte bevestiging van aanwezigheid was haar pas opgevallen toen het door Waspsting ook was opgemerkt. Het waren voornamelijk apprentices en Innerstar was hier met een groep enorm goed getrainde warriors en de deputy. Nevermind was de sterkste kater van Shadowclan en Waspsting was hier een ervaren senior warrior. Dan was Innerstar zelf er nog. Tallshadow kwam op haar af en Innerstar keek even kort naar hem. "We vallen pas aan zodra zij een verkeerde beweging maken," murmelde Innerstar, alleen hoorbaar voor de Shadowclanners en vooral Tallshadow met haar blik weer strak op de Windclanners gericht. Een stel apprentices en twee warriors, eitje. Ze hoopte voor hun dat ze realistisch aangelegd waren, anders ging dit niet goed aflopen voor hun en de reputatie van Windclan.

OOC: Sorry voor mijn langzame posts, maar ik zit goed in de shit, dus hou daar alsjeblieft rekening mee (:

Een heftige flits verblindt het zicht tijdelijk, het begint hevig te onweren.

Iedereen leek heel erg serieus en dit koesterde haar vreugde enigszins. Ze zouden toch enkel de grenzen controleren? Ze wiebelde met haar oren toen Sillhouetteheart haar vertelde om er niet zelf op uit te gaan. Ze knikte even kalmpjes en haalde de glimlach van haar gezicht, waarna ze op een rustig tempo meestapte. Voordat ze het wist kwamen ze bij de grend van the Abandoned Badgerset, een gebied waarvan ze had gehoord dat het ooit hun eigen was, maar wat door de Shadowclanners was ingepikt.
Bij de grens bleken ze al snel niet alleen te zijn. Niet alleen de ongelukkige Silentpaw, waarvan Routpaw was overtuigd dat zijn naam Tigerpaw was, maar ook een hele Shadowclan patrouille wachtte hen op. Routpaw's adem stokte in haar keel, wetend dat dit nog wel eens problemen zou kunnen betekenen. Een grauw klonk. "Ik geloof dat we zijn gezien" deelde haar mentor mee, waarna hij zijn kop naar haar omdraaide. "Herinner je wat ik je geleerd heb, val aan met de zon in je rug" Haar ogen werden groot. A-aanvallen? Ze keek naar de grote Shadowclan krijgers en vooral de zwarte kater, die zijn mond opentrok en hun meteen bedreigde. "Grappig, attack of the apprentices? Is dat wat ze ervan vinden?" Ze legde haar oren in haar nek en bemerkte nu pas dat ook nog Sootpaw erbij was gekomen. Tussen de Shadowclan katten onderling werden nog woorden gewisseld, maar dat kon ze niet horen. Voorzichtig stapte ze naar voren, totdat ze naast haar mentor stond. "W-we gaan toch niet echt vechten?" fluisterde ze op een toon dat alleen haar mentor het kon horen. "Dat redden we nooit." haar blik bleef haken op de enorme zwarte kater met felblauwe ogen, die sterker oogde dan enig andere kat die ze ooit had gezien. Lang de tijd om hem aan te staren kreeg ze niet, want uit het niets verlichtte een hevige flits het gebied. Ze kneep haar ogen samen en het duurde even voordat ze weer normaal kon zien. De wind zette op en ze kon de regen in de lucht proeven, great, onweer, dat konden ze ook nog echt gebruiken.

-Sorry voor m'n late reactie, was een beetje in de war geraakt met de post volgorde :')

De jonge kater luisterde naar de katten, Shadowclan en Windclan stonden nu tegen over elkaar. Hij staarde en luisterde, hoe durfde deze katten voor hun zo respectloos te reageren naar de Windclan katten toe. Wat dachten ze wel?! Hij spitste zijn ogen en klapte alvast zijn nagels uit, ze zouden dit moeten bepalen met een gevecht! Alleen er verscheen een donder flits boven hun hoofd, even werd het stil al leek zijn tweeling iets te zeggen. Al was het bijna onverstaanbaar, hij hield de Shadowclanners goed in de gaten al luisterde hij naar de woorden van zijn tweeling. "W-we gaan toch niet echt vechten?" fluisterde ze onverstaanbaar, al hoorde hij het een beetje. Al sloeg er weer een flits in, een hard geluid kwam van de wolken vandaan. "Dat redden we nooit." Miauwde Routpaw al was het nog steeds bijna niet te verstaan, haar blik bleef haken op de enorme zwarte kater met felblauwe ogen, dit moest een Shadowclanner zijn. Hij moest dicht bij zijn zus blijven, hij hield enorm van haar. Al leken deze Shadowclanners niet eens respect te tonen naar de Windclan katten al waren we niet eens op hun gebied, een grom ontsnapte zijn mond van de grote onderschatting die een kat maakten over apprentices. Apprentices waren misschien leerlingen alleen je hoefde ze niet te beledigen dat ze zwak waren, hij kon leggen wie hier het meest zwakste was. Al hield hij zijn mond en bleef hij stil, hij moest de oudere laten praten en er nu niet mee bemoeien..

Hij had helemaal geen zin in dit gedoe en zodra de eerste Shadowclan kat zijn bek opentrok tegenover hen, legde hij geërgerd zijn oren in zijn nek. Toch had de andere, die hij vaag herkende als Nevermind, gelijk. Waarom waren er zoveel Apprentuces opeens hier? Hij en Stallionheart waren in Starclan's naam de enige volwassenen aan hun zijde. Hij liep wat dichter naar Stallionheart en keek hem betekenisvol aan, terwijl hij even kort zijn ogen langs de apprentices liet gaan. 'Laten we ervoor zorgen dat geen een van hun zich wilt bewijzen'fluisterde hij toen tegen de andere. Inmiddels was het weer ook al aan het omslaan en al vlug schoot de eerste bliksemschicht door de lucht heen, alles oplichtend. Silhouetteheart hoorde dat Routpaw tenminste verstand had, als ze doorhad dat een gevecht hun geen victorie op zou gaan leveren. Silhouette liep naar voren toe, naar de zwarte poes die sinds kort zichzelf de nieuwe Leader mocht noemen van die achterbakse moeraskatten. 'Innerstar'zei hij kortaf, aan zijn eigen kant blijvend. 'Toeval dat we net allebei een grenspatrouille hebben, niet?'

{Sorry dat ik voor mijn beurt post, maar ik wil dit topic afronden ivm twee dingen die dan extreem door elkaar gaan lopen}

Innerstar vernauwde haar ogen toen het weer om begon te slaan. Ze wierp een blik op de lucht en sloot haar ogen even. Een teken van Starclan, dat kon niet anders. Er mocht niet gevochten worden en het moest vreedzaam blijven. Dat was duidelijk. Innerstar wierp een blik op de Windclanners. Het was Silhoutteheart die begon te spreken. Hij sprak haar aan bij haar naam en begon vervolgens over de toeval. Intussen begonnen er zware regendruppels naar beneden te vallen. "Dat is zeker een toeval," beaamde ze. "Maar het weer voorspeld niet veel goeds," vervolgde ze. "Het lijkt mij dan ook in de naam van Starclan beter dat allebei de patrouilles nu verder gaan met hun taken," sprak ze ferm, een blik op haar eigen patrouille richtend en vervolgens weer op de Windclanners. Haar blik was kalm en de vijandigheid liet ze er even uit, al straalde haar blik nog altijd de felheid uit die ze bezat. Ze wou nu geen gedoe, niet met dit weer, dat was namelijk te gevaarlijk en iedere andere kat met een beetje verstand kon dat bedenken. Een volgende donderslag en felle flits beaamde dat. Het onweer hing recht boven hun kop.

Hij hield van onweer, de rust die het bracht over iedereen. Niemand was zo dom ruzie te zoeken in open veld als het onweerde, al leken de Windclankatten nog niet echt van plan om weg te gaan. Om duidelijk te maken dat hij bij Innerstar stond ging de deputy letterlijk bij haar staan, zijn grootte nauwelijks groter dan die van de poes, ze was erg imposant. In zekere zin maakten ze een mooi duo, hij moest nog veel leren maar was op haar ingespeeld en probeerde dat te behouden. Vandaar dat ook zijn blik fel stond, niet hier om vrienden te maken deze keer, dit was menens en dat moest duidelijk zijn.

Hij keek even schuin naar Tallshadow, die hem wat kalmer probeerde te krijgen. Hij was kalm, echt, maar hij voelde zich gewoon opgewonden. Zijn poten prikkelden om de andere een lesje te leren. Zo was de kater nu eenmaal en dat wist Tall maar al te goed. Hij was echter stil en wandelde kalm naast Innerstar, eerder schuinachter. Hij bleef rustig bij haar staan en richtte zijn grote lichaam op, met een lichte grijns op zijn gelaat, zeker gericht op de apprentices. Ze mochten zeker niet vergeten wie Sparrowfeather als apprentice had gestraft en wie hem ook zijn handicap had gegeven voor zijn overtreding eh... tja, die arme stakker zou er de rest van de dagen mee zitten, maar hij was een strng iemand en liet niet zomaar iemand op zijn terrein lopen. Dat konden ze vergeten! Hij knipperde en spitste zijn oren bij het horen van donder. Innerstar kon dit best afronden, want natte vachten waren niks voor hem.

De kattin hield de WindClan patrouille sterk in de gaten. De vele apprentices bleven niet onopgemerkt bij zowel haar als de anderen. Ze had haar bovenlip lichtjes opgetrokken, duidelijk dat de andere Clan geen vriendelijk theekransje kon verwachten. Haar blik gleed kort naar Innerstar, kijkend wat deze zou gaan doen. Een flits verlichte de lucht en het begon langzamerhand hard te regenen. Echter liet Waspsting haar waardigheid niet varen. Ze bleef met haar kin omhoog staan, haar spieren aangespannen en haar blik scherp. Één van de WindClanners, Silhouetteheart, begon met spreken en merkte op dat het toeval was dat ze tegelijkertijd ene patrouille hadden. De senior warrior keek wat geïrriteerd zijn kant op. Wilde hij hen nu vertellen dat ze dit expres zo geregeld hadden? Dan had hij het grootste bijenbrein wat ze ooit gezien had. Innerstar was het inderdaad ook met haar eens, en miauwde dat het inderdaad toevallig was - meer niet. Toen de leidster vertelde dat StarClan hen vertelde om verder te gaan met hun taken. Hier was Wasp het mee eens. Een gevecht zouden ze enkel aangaan als de anderen dit deden, en gezien hun hoeveelheid apprentices, waren zij flink in het nadeel. Toch hing er een spanning tussen de twee groepen. Hoe kon het ook anders.

De kater keek naar de overkant van de Border en hoorde toen pootstappen naast zich. Verstoord keek hij opzij om daar Sootpaw aan zijn zijde te vinden. Vanbinnen vloekte de kater hardgrondig, hoe kon het zo zijn dat er opeens zoveel Apprentices waren? En wat voor modderfiguur sloegen ze wel niet naar de andere Clan. Die moesten hun oren van hun kop lachen op het moment en hij kon het ze niet kwalijk nemen ook. Hij werd begroet met een zwiep van een staar en hij zwiepte kort met zijn eigen staart. Dit dreigde uit de klauwen te lopen en niet zo’n beetje ook. Hij staarde nog altijd naar de overkant totdat er boven hem een luid gekraak van donder te horen was. Voordat de kater iets kon doen lichtte de gehele plaats op waar alle katten stonden. Wild knipperde de kater mijn zijn ogen om het licht waarna de hemel weer kraakte. Hij snoof en trok met zijn oren. Routpaw stond zenuwachtig achter hem en vroeg hem of ze gingen vechten. Hij zweeg even en schudde zijn kop. “Alleen muizenbrein zou dat doen. Weet wanneer je niet kan winnen is ook een belangrijke les” zei hij waarna hij opzij keek naar Sootpaw. Hij staarde naar de twee zwarte katten aan de overkant en naar de bruine Tabby die naast de zwarte poes ging staan. Hij legde zijn oren even plat en keek naar Tomtitpaw die naast zijn zusje ging staan. Voordat een kat nu ook maar iets kon doen stapte Silhouetteheart naar voren en deed hij het woord als Senior Warrior. De kater wendde eerst nog het woord tot hem en hij gromde zacht. “Ze hebben geen bijen in hun hoofd” zei hij waarna hij keek naar hoe de kater naar Innerstar liep. Toen hij sprak over toeval slaakte de kater een onhoorbare diepe zucht. De enige kat met bijen in zijn kop was Silhouetteheart zelf nu. De Clanleader van ShadowClan beaamde dat het een toeval was en hij onderdrukte een nieuwe grom.
Boven hen begon de lucht donkerder en donkerder te worden waarna het langzaam de kleur kreeg van de ShadowClan leidster zelf. Bij haar voorstel moest de kater echter toch knikken. Ze had gelijk, dit was niet de tijd en niet de plaats om te gaan vechten, zeker niet nu het zo kon gaan plenzen. De zwarte poes was nog niet uitgesproken of de bruine Tabby ging naast haar staan alsof hij haar in haar uitspraak wilde steunen. Hij fronste even en besefte toen dat dit Tallshadow was, de nieuwe Deputy van ShadowClan. Koel keek hij in de gele ogen van de kater die hem bijna strijdvaardig terug aankeken. Hij liet zich niet zo gemakkelijk op stang jagen en na de blik koeltjes te hebben beantwoord zag hij dat de zwarte kater een geniepig grijnsje op zijn lippen had gekregen. Waarom wist hij niet maar het stond hem allerminst aan. Hij wilde net zelf gaan spreken toen de eerste regendruppels op zijn vacht landde. De grijze pers keek ook nog altijd hun kant op maar de kater trok met zijn staart. “Wij zijn hier klaar, kom mee Routpaw, Sootpaw en Tomtitpaw” zei hij waarna hij een laatste blik wierp op de ShadowClan katten aan de andere kant van de grens. Hij draaide zich om en begon terug te lopen naar het Camp. Everstar zou hier alles van horen en als het aan hem lag was dat niet van Silhouetteheart.

OOC: Topic uit

Hij voelde de haat in de lucht hangen, op hem drukken. Hij knikte enkel bij Innerstar's woorden. "Okay, kijk uit bij de hollen, als het regent kan het wel eens gevaarlijk worden"zei hij doelloos en draaide zich om, om voor zijn ogen Stallionheart zien vertrekken met de rest van de patrouille. Oh, okay. Okay...Loop maar weg. De eerste druppels begonnen te vallen, terwijl hij daar zat, kijkend hoe ze hem in de steek lieten. "Waardeloos"fluisterde hij. Waardeloos. Hij stond op, liep even dezelfde kant op, maar draaide zich weer om. Waar moest hij naar toe? Hij hoorde hier niet. Silhouette keek de grens over, kort naar de andere patrouille en wendde zijn kop toen af.'Ik haat ze allemaal, behalve een'. Zei hij hardop, grijnzend. Allemaal. Toen draaide hij zich uiteindelijk nogmaals om en liep ook richting het Camp.
-Topic uit-

Onderwerp: Re: |Special Patrol| This is ours, clear?