|Special Patrol| This is ours, clear?

"Thornfang en Littlestream, jullie hebben nu de leiding over het kamp!" Miauwde ze tegen haar zoon en dochter. Ze knikte naar de twee warriors en verliet vervolgens samen met haar patrouille, die bestond uit Tallshadow, Nevermind en Waspsting, het kamp. "Als we Windclanners tegen komen, dan is het van groot belang dat ze goed in zien dat de Abandoned Badgerset tot ons behoort, duidelijk?" Miauwde ze tegen haar patrouille. "Wanneer ze zich op ons gebied bevinden, niet aarzelen, maar aanvallen," miauwde ze. "Maar hou je wel wat in tijdens het vechten," haar ijsblauwe blik bleef nu iets langer rusten op Nevermind. Het was algemeen bekend en hij moest het zelf ook wel in zien. Toen knikte ze naar haar warriors en deputy en zette koers richting de Abandoned Badgerset.

Special Patrol: Tallshadow, Waspsting en Nevermind.
Open

"Thornfang en Littlestream, jullie hebben nu de leiding over het kamp!" Met een hangende kop keek hij even fel op naar de katten die hun blik op hem hadden gezet. Hij schudde zich even wat uit en wandelde daarna langzaam achter zijn leader aan. "Als we Windclanners tegen komen, dan is het van groot belang dat ze goed in zien dat de Abandoned Badgerset tot ons behoort, duidelijk?" zei ze. "Wanneer ze zich op ons gebied bevinden, niet aarzelen, maar aanvallen," Dat zou geen probleem worden. "Maar hou je wel wat in tijdens het vechten," Toen hij haar aankeek bleef hij haar ook fel aankijken. Een licht uitdagende blik in zijn ogen. Uiteindelijk knikte hij even. Dat was goed. Hij stapte daarna rustig achter de zwarte kattin. Zijn pas was kort maar snel, waardoor hij de patrouille met gemak kon bijhouden. Het was echter zijn houding die ervoor zorgde dat hij niet de vriendelijke uitstraling had zoals andere katten. Nee, hij straalde de neerslachtigheid uit. Het droop zo van zijn lijf af, hij was redelijk pissed.

_{Opnieuw zou ze op patrouille gaan. Waspsting stond ruim van te voren klaar bij de kampuitgang en wachtte rustig totdat iedereen bij elkaar was. Ze zouden vandaag patrouilleren bij de abandoned badgerset, om te kijken of er WindClanners op hun territorium zouden zijn. De warrior verwachtte van niet, ze dacht dat Everstar wel slim genoeg zou zijn om haar warriors daar weg te laten. Maar je had altijd een paar dwarse katten in de groep zitten, die graag tegen de regels ingingen of ze ombogen naar hoe zij het wilden. Ze luisterde goed naar de instructies van de leidster en knikte op diens woorden. Haar blik gleed naar Nevermind, die fel naar Innerstar keek toen deze - voornamelijk tegen hem - zei dat ze zich in moesten houden tijdens het vechten. Ze snoof licht afkeurend, hij mocht wel wat meer respect tonen aan zijn leidster. Maar het was niet aan haar om hier wat over te zeggen, Innerstar kon goed voor zichzelf opkomen en haar eigen mannetje staan. Ze volgde de zwarte kattin toen rustig, richting het gebied waar ze op zoek zouden gaan naar WindClanners die zich niet aan de regels hielden.}

De kater was doodop van taken die hij de afgelopen dagen had uitgevoerd, maar dit was een van de dingen waar hij enorm naar had uitgekeken en dus ook had gevraagd aan Inner of hij misschien mee zou mogen. Ze had het toegestaan. Tall wist niet zeker of dat was omdat deze plek een betekenis voor hem had of omdat ze hem nodig dacht te hebben, maar hij was er met beide redenen blij mee. Vandaar ook dat hij een ontspannen blik in zijn ogen had, vergezeld door de vrolijke twinkeling. Misschien zou hij hiermee zijn buddy kunnen opvrolijken die ook mee was, want wat opvrolijking leek Never wel nodig te hebben. Nadat Inner de instructies had gegeven ging de deputy naast hem lopen en duwde eens goedmoedig met zijn schouder tegen die van de ander. "Kop op," Mauwde hij, "We maken er een goede dag van." Voor zover het in zijn macht lag.

Innerstar wierp Nevermind een waarschuwende blik toe bij zijn houding. De zwarte kater moest wel onthouden wie welke positie had en Innerstar was hier de leader. Tallshadow de deputy, Waspsting de meest ervaren warrior en Nevermind de sterkste warrior, al was hijzelf nog zo goed als een apprentice. Tallshadow deed nog een poging om Nevermind op te beuren op zijn eigen, jonge manier, waar Innerstar weinig aandacht aan gaf. Ze wenkte de drie katten mee en leidde de weg naar de abandoned badgerset. "Ogen en oren open," miauwde ze, toen het groepje katten bij de abandoned badgerset aan kwamen. "Verder goed de grenzen markeren met alles wat je in huis hebt," miauwde ze, waarna ze zelf naar een dik kluit gras liep bij de grens.

Het duurde niet lang voordat hij een waarschuwende blik naar zich kreeg geworpen. Hij bleef haar strak aankijken. Hij liet zich niet kleineren door wie dan ook. Ook al was zij zijn leider, zijn trots en karakter zou hij niet aan haar verliezen. Nooit. Aan niemand niet. Een klein duwtje tegen zijn schouder aan, liet hem echter even schuin opkijken. Hij knipperde en keek de deputy aan. "Kop op," zei deze even. "We maken er een goede dag van." Hij zuchtte even, maar haalde een kleine lach op zijn gelaat. "Altijd met jou, Tall," zei hij tegen zijn maatje. "Ogen en oren open," Klonk er na een tijdje. "Verder goed de grenzen markeren met alles wat je in huis hebt," Hij knikte even en scande eerst het gebied af, zoekende naar snelle windclanners. Daarna schudde hij even zijn schouders los. Hij wandelde wat rond en begon zijn geur overal wat aan te leggen, terwijl hij de grens strak in de gaten hield. Het leek te stil, gewoon... Niet te vertrouwen.

[/quote]

_{De patrouille liep richting de abandoned badgerset en rustig luisterde Waspsting naar de twee katers die kort met elkaar praatten. Ze wist niet dat de twee vrienden waren. Misschien was het bekende spreekwoord 'opposites attract' dan wel waar, want ze kon geen enkele overeenkomst vinden tussen Nevermind en Tallshadow.
Na een tijdje doorlopen kwamen ze aan op hun nieuwe gebied, en Innerstar miauwde dat ze hun ogen en oren goed open moesten houden. De kattin knikte rustig en liep toen naar een ander plekje om hier de grens te markeren. Wat haar opviel was dat er weinig geluid was. Geen fluitende vogels of trippelende muizen, zoals je in hun territorium hoorde als je goed oplette. Het leek hier stil, behalve het geluid van de wind dan, die hier veel makkelijker toegang had dan op ShadowClan gebied aangezien daar hoge bomen stonden die haar tegenhielden.}

Hij grijnsde breed door het antwoord van zijn vriend, en voelde iets meer rust over zich komen. Het was voor de kater altijd lastig om te zien dat de ene kant van zijn vriendengroep de andere kant niet mocht, maar dat was de vloek als je vrienden was met ieder die kon praten. Misschien was dit wel de reden dat het niet handig was té sociaal te zijn. Nu niets meer aan te doen, eerst maar focussen op het markeren van de grenzen en het spotten van Windclanners. Iets wat de kater graag deed, dit was immers een belangrijke plek voor hem.

De handeling van Tallshadow hielp wel en Nevermind leek rustiger te worden. Ze wist wel dat Nevermind nooit zal accepteren dat er katten boven hem stonden, maar Innerstar ging er voor zorgen dat de kater er in ieder geval mee om leerde te gaan. Nadat Innerstar het stukje gras had gemarkeerd keek ze op over het grasachtige gebied van Windclan. Overal heuvels, overal gras, hier en daar een stroompje en nauwelijks bomen. Dat Windclan op die manier leven konden. Dit stukje gebied met verlaten nesten van dassen vond Innerstar al lastig, al leerde ze er wel steeds beter mee om te gaan en ontdekte ze technieken die hielpen bij het jagen op dit stuk gebied. Daarbij waren hier ook wel eens muisjes te vinden en vogels was ook niet geheel lastig. Het feit dat ze nu geen schuilplaatsen meer had maakte het alleen lastiger. Het jagen op konijnen bleef echter een enorme uitdaging, want deze vond je bijna nooit op Shadowclan gebied.
Innerstar ging naar het volgende kluitje toe en wende zich daarna tot de andere katten. "Het is rustig, of niet?" Miauwde ze. "Ik heb nog geen teken van Windclan opgevangen," vervolgde ze. Ze wierp nog een blik over de grens waar je de wind met het gras kon zien spelen.

Windclan katten zijn welkom het topic binnen te dringen. Of ze aan hun eigen kant van de grens blijven of op het gebied is maakt niet uit. Keuze nummero twee kan echter wel consequenties hebben xD

Met een gekanteld hoofd bestudeerde hij even al het gebied rondom hem.. Hm... Als hij kon ruiken was hij al lang opzoek gegaan naar sporen die konden wijzen op warriors of apprentices van de vijandige clan. "Het is rustig, of niet?" Hij keek even naar zijn leader en knikte enkel even instemmend. dat had hij ook al opgemerkt. "Ik heb nog geen teken van Windclan opgevangen," Hij knikte nogmaals, als teken dat hij ook weinig geluk had op dat vlak. Nu ja, geluk? Het was goed dat ze gewoon hun kop niet lieten zien. "Of ze zijn te bang, of ze hebben iets gepland," zei hij zacht. "Of ze zijn verstandig genoeg hun gezicht niet te vertonen," snoof hij kalm erachter. Hoe dan ook, er zat iets niet pluis aan. hoe kon een clan er zo soepel mee omgaan dat er een stuk territorium was ingenomen? Dat snapte hij gewoon niet.

_{De anderen leken ook op te merken dat er iets anders leek te zijn hier dan in de rest van hun teritorium. Hoewel Nevermind suggereerde dat de WindClanners een aanval aan het voorbereiden waren, dacht zij niet dat dit het geval was. Ze schudde daarom ook haar kop - niet om zijn opmerking uit te sluiten, want wie weet had hij gelijk, maar om aan te tonen dat er ook een andere reden kon zijn. "Hm. Ik denk dat het gebied enkel anders is dan wat wij gewend zijn. Omdat wij hoge dennenbomen hebben die vol leven zitten, hoor je meer andere dieren. Ook houden zij de wind tegen die hier volle toegang heeft over deze kale vlaktes." dit was echter alleen maar haar theorie; misschien had de andere warrior wel gelijk.}

De kater ging zijn gangetje terwijl de rest bezig was met de overpeinzingen waarom er nog geen Windclanners waren. Tall moest glimlachen terwijl hij de anderen zo bezig zag, natuurlijk hadden zowel Never als Wasp een punt, maar vooral het sparren over wat de reden kon zijn dat er geen vijanden waren was wat hem amuseerde. Normale clans zouden blij zijn, Shadowclan vertrouwde het gewoonweg niet. In die zin waren zij de eerlijkste clan, de wereld was niet eerlijk en vijanden niet aardig, het had dan ook geen zin om te doen alsof dat wel het geval was.

Zo bleek dat de andere twee katten ook niets hadden opgepikt en aan Tallshadows zwijgen merkte ze op dat hij ook niets had opgepikt. Innerstar vertrouwde het niet, maar dan vertrouwde ze Windclan überhaupt niet. Innerstar krulde haar lip lichtjes op bij Nevermind's opmerking. "Dat laatste zal een droom zijn die uitkomt, maar ik betwijfel dat," miauwde Innerstar en ze snoof de lucht nog eens goed op. Ze wist het niet zeker, maar ze meende nu toch wel iets van Windclan te ruiken wat sterker was. De zwarte poes was de waarschuwing naar Shrewstar niet vergeten en misschien had Everstar het zo in gedachten dat ze het gebied weer terug konden winnen nu Shrewstar er niet meer was. Het leek een hele logische aanpak. Innerstar knikte enkel naar Waspsting terwijl de ijzige blauwe ogen van Innerstar het gebied afscande terwijl ze haar ogen gespitst had en haar neusvleugels wijd open. Hierna krabde ze nog eens stevig aan een stuk gras en modder om het te markeren.

De torbie kater was bezig met een paar voorbereidingen voor de Patrol die hij vandaag zou doen samen met Silhouetteheart. Op deze Patrol zouden Routpaw en Tomtitpaw meegaan wat voor hen de eerste keer zou zijn. Hij liep naar de Apprentice den en riep de twee. "Routpaw, Tomtitpaw komen jullie mee? We gaan de grenzen checken" miauwde de kater waarna hij Silhouetteheart zocht. De kater vertrouwde hem niet helemaal meer na wat hij had meegemaakt met de BloodClanner. Ze zouden de grens bij de Badgerset gaan patrouilleren om te zien dat er geen ShadowClanners de grens overstaken. Hij liep naar de uitgang van het Camp en wachtte totdat de katten verzameld waren. Hij liep naast Silhouetteheart mee waarna ze zich naar de Badgerset begonnen te begeven. Hij keek opzei naar Silhouetteheart en besloot de kater wat te vragen. "Lukt het jagen ?" murmelde hij als een soort casual talk. Het was nog een flink stuk lopen naar de Badgerset maar, van waar hij liep rook hij de stinkende geur van ShadowClan al. Hij vond het maar niets dat ze die Clan zo dicht bij hun gebied hadden.

Ze was enkel wat aan het snoezen, omdat ze toch weinig te doen had en het nodig was haar rust te krijgen. Dat was, totdat de stem van haar mentor haar uit deze half-slapende stand haalde. "Routpaw, Tomtitpaw komen jullie mee? We gaan de grenzen checken" Meteen was ze klaar wakker en stond op, waarbij ze nog net het puntje van haar mentors staart de apprentices den uit zag verdwijnen. Kort wierp ze een blik op haar haast identieke tweeling broer. Ze waren nog nooit op een patrouille geweest.
Haastig likte ze de pluimen op haar borst glad en wist de slaap uit haar ogen te wassen, waarna ze enigszins nerveus de den uit trippelde en bij haar mentor en een zwart-witte warrior aansloot. De katten kwamen in beweging en ze trokken het territorium door. De poes probeerde zo veel mogelijk op te nemen, waarna ze zich opgetogen naar haar broer draaide. "Onze eerste patrouille!"Fluisterde ze tegen hem, zo zacht dat de warriors niet haar kittenachtige vrolijkheid konden horen.

Tomtitpaw lag naast zijn zuster, rustig te slapen. Hij had moeilijke nachten gehad, dus had eindelijk nu even 8 uur kunnen slapen. Hij knipperde met zijn ogen bij het horen van Stallions stem, zijn oren waren wijd gespitst en stond gelijk recht overeind. "Routpaw, Tomtitpaw komen jullie mee? We gaan de grenzen checken" miauwde Stallionheart vlug waarna hij de andere kater zocht, even rekte hij zich uit en maakte zich klaar waarna hij zijn tweeling twee porren gaf en haar met een kleine glimlach aan staarden. Hij ging op een patrol, dat klonk best fijn al vertrouwde hij dit niet helemaal niet wat Silhouette had gedaan, al moest hij er maar vertrouwen opleggen. Hij moest de kater maar waarderen dat hij voor nu gelukkig de Windclan had gekozen, al wierp Routpaw een haastige blik op hem. Hij was er al klaar voor geen vachtwassjes, al leek zijn zuster het wel te doen. Haastig likte ze de pluimen op haar borst glad en wist de slaap uit haar ogen te wassen, waarna ze enigszins nerveus de den uit trippelde en bij haar mentor en een zwart-witte warrior aansloot. Hij wreef even in zijn ogen en volgde zijn drukke tweeling zus, nerveus moest je niet zijn. Helemaal niet op een dag zoals deze, misschien ging je hier door slecht presteren. De katten kwamen in beweging en ze trokken het territorium door. Hij begon achter hun aan te lopen en zag dat zijn zus zich al op hem had gefocust, hij glimlachte en liet een kleine lach horen toen ze al vrolijk begon. "Onze eerste patrouille!" Fluisterde ze tegen hem, zo zacht dat de warriors niet haar kittenachtige vrolijkheid konden horen. Hij gaf haar een klein duwtje, "je moet je wel concentreren, als je dat niet doet kan dit onze laatste zijn." Fluisterde hij zacht naar haar. Hij was best wel benieuwt wat er nu zou gaan gebeuren, hij kon van opwinding wel springen. Al was dat niet zo hoe hij gedacht had, hopelijk zou deze patrol goed uitlopen.

Om eerlijk te zijn was hij best wel verbaasd geweest toen Frostfaith hem een Patrouille had gegeven om te leiden. Helaas voor hem waren er juist twee katten bij die hij liever niet bij hem in de buurt had. Toch had hij natuurlijk netjes ja geknikt en toen het zover was, wachtte hij op Stallionheart die de Apprentices op zou halen. Silhouetteheart gaf zijn vacht een paar ruige likken, terwijl de andere drie al zijn kant opkwamen. Toen ze eenmaal dichtbij genoeg waren stond hij op en vertrok zonder er een woord aan vuil te maken. Terwijl de broer en zus met elkaar in gesprek waren, wou Stallionheart blijkbaar een poging doen om met hem een gesprek aan te knopen. "Lukt het jagen ?"Silhouetteheart keek even vanuit zijn ooghoek opzij. ''Een konijn kunnen vangen, dus ja''beantwoorde hij kort en keek toen op. De grens kwam al in zicht. ''Routpaw, Tomtitpaw, blijf bij ons in de buurt. Als je iets vreemds ziet, waarschuw me dan en ga er niet zelf op af''zijn stem was nu rustig geworden, bijna vriendelijk zelfs. Hij versnelde zijn pas naar de nieuwe grenzen van hun gebied. ''Stallionheart, ik wil geen gedoe over wat er toen met Claw is gebeurd''fluisterde hij naar de andere Warrior. Dat was nu niet van belang.

Blij met zijn vangst liep een redelijk grote apprentice tussen het hoge gras door niet ver van de grens, het lichaam van een dood konijn tussen zijn kaken geklemd. Hij had het kleine beest nog net kunnen vangen voordat het de grens overstak naar het territorium van een andere clan. Dat is dan ook waarom de kater ook wel een beetje trots was op zijn vangst. Toch ging hij nog niet terug naar het kamp om zijn prooi aan de prooistapel toe te voegen. In de plaats bleef de kater staan om vervolgens het kleine beest te begraven zodat hij het later weer kon komen ophalen. Het was nog te vroeg in de dag om al terug te gaan. In de plaats leek een kleine wandeling wel aangenaam voor de kater nadat hij al vanaf het moment dat de zon op was beginnen te komen was gaan jagen. Met grote en ontspannen stappen liep de kater verder langs de grens. Nu dat hij geen konijn meer bij zich droeg werden zijn geurklieren overvloed met verschillende geuren en al snel voegde zich er een geur bij die zijn spieren wat deed opspannen en hem zijn neus deed optrekken, Shadowclan. Waarom de kater langs de grens was blijven lopen wist hij niet, hij had er gewoon niet over nagedacht. Maar wat hij wel wist was dat hij ongetwijfeld de grens van het Shadowclan gebied aan het naderen was. Een grens die daar niet hoorde als je het hem vroeg. Toch beef hij gewoon doorlopen, de geur was dan wel sterk maar hij was op het territorium van de Windclan en daarnaast kon het even goed zijn dat er niemand aan de grens was. Toch bleef de kater wat gespannen en bewogen zijn oren van links naar rechts om elk geluid in de gaten te houden. Met elke stap werd de geur duidelijker en uiteindelijk voordat hij het wist stond de kater op nog maar een tiental staartlengtes van de grens vandaan, zijn zintuigen overspoeld met Shadowclan en zijn ogen gefixeerd op de katten die aan de andere kant van de grens stonden.

_{Hoewel ze alert bleef, ging Waspsting verder met het markeren van de grens. Ze trippelde richting een kleine, afgekapte boomstronk en sloeg hier haar nagels in, zodat er een afdruk van haar nagels in kwam te staan. Hopelijk zou dat de hazenvreters, als ze hier al durfde te komen, afschrikken. Een windvlaag waaide door haar vacht heen, en kort wiebelde de pers met haar oortjes. Hoe de WindClanners hier konden leven, wist ze niet. Het was zo kaal en open. De wind nam echter ook wat anders met zich mee. De verse geur van WindClan. Meteen schoten haar oren recht overeind en spande ze haar spieren aan. Het rook naar meerdere katten. Waarschijnlijk een patrouille. Waarschijnlijk ook op zoek naar problemen. Ze vertrouwde het niet, al helemaal omdat ze nog niemand zag, terwijl er een open vlakte voor haar lag. Haar blauwe ogen scande de omgeving, en haar bek ging ietsje open zodat ze de geuren beter in zich kon opnemen. Toen zag ze hen opdoemen vanuit het lange gras voor hen. Ze deden niet eens hun best om zichzelf te verstoppen. Wasp zwiepte met haar staart, en keek opzij en een korte miauw liet horen, degene die de WindClanners nog niet opgemerkt hadden te waarschuwen. Ze zag kleine lichamen, al stak er één bovenuit. Zeker drie apprentices, waarschijnlijk vier, en een warrior. Dat konden ze makkelijk aan. Toen de katten nog dichterbij kwamen, schudde ze haar kop. Drie apprentices. Ze herkende de zwart-witte kater van een aantal gatherings. Silhouetteheart. En de grotere Stallionheart. De drie apprentices hun naam wist ze niet, en ze hoopte niet dat de vijandige patrouille lang genoeg zou blijven om ze te weten te komen.

- WindClan patrouille, geef alsjeblieft ook even ShadowClan kans om te posten! Een postvolgorde aanhouden is hierbij het handigst. Eerder dit topic werd dit namelijk ook al gedaan.}

Onwillekeurig trok de torbie kater met zijn oren. Het gesprek liep eigenlijk direct spaak wat hij jammer vond. Hij wist dat Silhouetteheart geen Apprentice had dus daar kon hij ook niet naar vragen. Hij liet zijn ogen naar het pad voor hem gaan en liep verder totdat een vlaag ShadowClan zijn neus inwaaide. Gealarmeerd voelde hij zijn nekharen overeind komen en zijn nagels gleden uit hun hulzen, je kon nooit voorzichtig genoeg zijn met die katten. Silhouetteheart gaf de twee Apprentices instructies op een vriendelijke toon maar toch stak het de kater ergens. Hij kon zijn eigen Apprentice wel onder controle houden, dat hoefde hij niet te doen ookal was hij Patrouille leider. Hij bleef in een rustig tempo doorlopen totdat hij een miauw hoorde die schel en klaaglijk klonk, die was van een ShadowClan kat dat wist zelfs een Kitten. Zijn oren vouwden zich tegen zijn schedel en hij snoof. Hij was niet uit op een gevecht dus vermande hij zichzelf waarna hij weer als een normale kat naast de Senior Warrior liep. "Ik geloof dat we zijn gezien" miauwde hij droogjes. De wind blies opnieuw in zijn gezicht en deze keer bevroor hij midden in een pas. De geur van Silentpaw kwam in zijn neus en hij keek zoekend om zich heen of hij de Apprentice zag. Hopelijk zou de Apprentice hen zien waarna hij kort met zijn staart trok zodat als Silentpaw het zag dat die snapte dat hij zich bij de Patrouille moest voegen. Hij draaide zijn kop even naar Routpaw en miauwde "Herinner je wat ik je geleerd heb, val aan met de zon in je rug" sprak hij op gedempte toon waarna hij weer naar de ShadowClan katten voor zich keek.

- Ik zag net pas dat Waspsting eronder had gepost over de volgorde, excusses voor het ongemak mensen :c

Onderwerp: Re: |Special Patrol| This is ours, clear?