One dance {OPEN}

Het had even geduurd. Eigenlijk een hele poos, voor Bluewisp weer een beetje bij zinnen was. Ze wist dat ze een ander leven gehad had, een leven als clanleider. Na weken geprobeerd alles op een rij te zetten kon ze weer wat beter functioneren, maar ze had er voor gezorgd dat er een soort afstand bestond tussen haar en de rest van de clankatten. Blue zat onder de uilenboom, het zachte gepiep van kuikens klonk boven haar hoofd. Haar ogen scanden de omgeving, altijd waakzaam of ze iets verdachts zag. Het was echter niet iets verdachts wat haar aandacht trok, maar een bekende geur. Een geur uit de clan.

Het was lang geleden dat de grijze poes eens op verkenning was gegaan, dus had ze besloten het meest risicovolste gebied te kiezen; Thunderclan Territorium. De Clan waar ze een tijdje geleden nog over hadden geheerst, en zijzelf ook had verraden door naar Bloodclan over te stappen. De grote poes had er helemaal geen spijt van, maar bijzondere voldoening voelde ze ook niet. Haar loyaliteit lag gewoon bij de Bloodclan en dat moest haar Ex-Clan maar accepteren, of ze het nu wilden of niet.
Wasabi bleef niet eens stilstaan toen ze grens bereikte en stapte doodgewoon over de grens heen. Ze ving wel geuren op, maar die waren zwak en trokken haar aandacht niet. Of misschien wel... Eén. Die was behoorlijk vers. Wat verderop zat een even grijze kat met, jaja, ook blauwe ogen. Het leek wel een kopie van haar, maar dan volwassen. De poes die best wel groot was voor haar leeftijd deed alsof ze haar niet gezien had en snuffelde aan de grond, alsof ze iets zocht dat in het zand was gevallen. De vreemde poes had twee keuzes; haar negeren of aanvallen. Aan haar de keuze.

De ThunderClan geur was al snel gemixt met die van BloodClan. Het was een vreselijk misselijkmakende geur en de gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden waren nog niet uit haar geheugen gewist. Blue kon het eerst niet helemaal plaatsen, ze dacht dat het een oude geur moest zijn. Maar al snel kon ze opmaken dat het vers was. Een poes verscheen, eveneens een grijze vacht en blauwe ogen. Dat was toevallig. Ze herkende de kat gelijk, een verrader. Het was Raccoonpaw, of hoe ze zich nu ook wilde noemen. De kattin was ongeveer even groot als Blue, maar ze was wel een stuk jonger. Blue bleef kalm, maar de woedde sijpelde haar lichaam binnen. "Hoe durf je hier te komen?" Haar stem klonk streng en zuiver. De harde ondertoon was als een pijl die van een boog af schoot en zijn doelwit raakte.

De poes, waar Wasabi zich nog vaag van kon herinneren dat haar naam begon met Blue, had haar opgemerkt en staarde haar met kalme maar tegelijk razende blik aan. Wasabi keek zo rustig mogelijk terug alsof ze de Thunderclanner nog maar net had opgemerkt met een neutrale glans in haar helderblauwe ogen. De grijze poes voor haar kende haar nog duidelijk van vroeger, en was daar duidelijk niet erg blij mee. "Hoe durf je hier nog te komen?" waren haar kwade en doelgerichte woorden. De Young One spande haar spieren om een eventuele aanval op te vangen, maar die kwam er niet, dus bleef ze de Warrior heel aandachtig aankijken. "Wind je niet zo op," reageerde ze resoluut en ontweek haar vraag. "En ook een goedendag. Goed je opnieuw te zien," voegde Wasabi er vlak aan toe, zonder veel vreugde te tonen. Ze kende de poes enkel van ziens, haar naam schoot haar echter niet te binnen. Haar stem klonk dan ook vrij vlak, monotoon maar bovendien neutraal. De jonge poes wilde geen problemen veroorzaken, zeker niet met haar Ex-Clan.