Sunlight

Enkele zonnestralen piepten door het ondertussen al vrij dikke bladerdek van de bomen. Het was een redelijk mooie dag, er waren slechts enkele wolkjes in de lucht te zien en de temperatuur was ook niet te hoog voor Lockeds dikke vacht. Dat was nou het nadeel van een lange vacht hebben, zodra de temperatuur weer begon te stijgen kreeg je het heel gauw warm. Maar goed, vandaag ging het prima. Haar humeur was om de een of andere onbekende reden ook niet erg slecht. Ze vroeg zich enkel af wanneer zij haar warriornaam zou ontvangen, ze was ondertussen al 15 maanden oud en ze was bang dat ze misschien ongeschikt was voor de taken van een warrior. Vanwege haar moeders dood was het een tijd erg moeilijk voor haar geweest om zich goed te concentreren op haar trainingen, maar als het nog langer duurde dan zou ze het echt opgeven. Ze zuchtte en zakte door haar pootjes. Ze was moe, ze had de hele ochtend gejaagd en had zelf nog niks gegeten. Het was immers belangrijker dat de zwaksten voedsel kregen dan dat zij het kreeg.

+ Innerstar

Alles leek relatief rustig en vredig. Thornfang was er op uit, Tallshadow was niet aanwezig, de patrouilles waren op gang. Innerstar had er het vertrouwen in dat ze er zelf ook wel even op uit kon gaan. Het was tenslotte een mooie dag. Ze gaf de leiding aan één van haar oudste jongen en verliet vervolgens het kamp. Innerstar zette haar zintuigen op scherp terwijl ze haar solitaire ronde deed door het territorium. Wanneer de zwarte kattin er alleen op uit ging kon ze goed na denken, trof ze soms dingen en bleef ze alsnog goed op de hoogte van hoe het ging met het territorium en alles wat zich daar bevond. Naast alle patrouilles zelf natuurlijk en de trainingen van haar apprentices. Terwijl ze daar zo liep merkte ze iemand op. Innerstar volgde de geur die afkomstig was van haar nichtje, Lockedpaw. Ze ging bijna warrior worden, al wist ze het zelf nog niet. Ze was trots op de poes, hoe ze er boven op was gekomen dat haar moeder dood was. Dan was haar moeder Innerstar's bloedeigen tweelingzus geweest. Toen ze de poes aantrof vernauwde ze haar ogen. "Alles oké, Lockedpaw?" Vroeg de zwarte poes lichtelijk bezorgd.

Ze bleef nog even zo uitgeput voor zich uit zitten kijken, totdat ze ineens een bekende geur meende te ruiken. Innerstar, haar leader, maar vooral toch haar tante. Ze gaf nog even een ferme lik over haar borst en hoopte dat haar vacht er een beetje oké uitzag. Je moest natuurlijk wel een beetje goed voor de dag komen bij je leader, of ze nou familie was of niet. Even later kwam inderdaad de zwarte poes tevoorschijn, en Locked werd weer even pijnlijk aan haar moeder herinnerd. Ze leken nogal op elkaar. Ze keek de poes met lichtelijke nieuwsgierigheid aan, ze had haar niet echt gesproken de laatste tijd. Maar vandaag bleek dat daar verandering in ging komen, voor nu dan. "Alles oké, Lockedpaw?" vroeg Innerstar, een tikkeltje op bezorgde toon. Lockeds oortjes bewogen even naar voren en ze knikte langzaam. Haar maagje knorde zachtjes en ze hoopte dat het niet hard genoeg was geweest om voor Innerstar hoorbaar te zijn. "Het gaat wel, geloof ik," begon ze een beetje onzeker. "En met u?" ze wist niet zeker of ze 'u' moest zeggen maar ze vond het een beetje vreemd om het niet te doen zonder daadwerkelijke toestemming. Normaal gesproken zou het haar niets uitmaken maar het was wel haar tante en leader die haar deels had opgevoedt. Ze had simpelweg respect voor haar.

Dat andere katten wat nerveus op haar reageerde vond Innerstar geen probleem. Dat liet zien hoe de machtspositie lag. Maar wanneer haar bloedeigen familie niet gewoon comfortabel op haar kon reageren kwamen er toch vraagtekens in haar kop terecht. Daarbij vond ze het ook gewoon niet fijn. Al was het ook weer niet geheel nieuw. Haar eigen familie reageerde al zo op haar toen ze nog gewoon een warrior was. Haar eigen tweelingzus nota bene, al konden die rollen ook wel eens wisselen. "Geloof je?" Vroeg Innerstar door op het antwoord van Lockedpaw. Haar nichtje vroeg echter aan haar hoe het met haar ging. De leader glimlachte. "Met mij gaat het goed en dat weet ik zeker," miauwde ze, een lichte indringende, maar vriendelijke blik. Dat waren dingen die enkel echt goed zichtbaar werden bij familie en hechte vrienden. Vooral familie. Verder was er altijd maar weinig van de leader af te zien. Behalve het basis pakket van een leader. Status, macht en zelfverzekerdheid.

Toen de zwarte poes een glimlachje toonde, moest Lockedpaw als vanzelf ook glimlachen. Ze kon er niks aan doen, het gebeurde gewoon. Normaal gesproken was ze niet zo van de glimlachjes of wat dan ook, liever geen emoties tonen aan de buitenkant. Het kon zwak overkomen, nee, het wás zwak als je om alles ging zitten huilen. Daarmee maakte je zeker geen goede indruk. Of je een goede indruk maakte als je emotieloos leek was trouwens ook nog maar de vraag. "Met mij gaat het goed en dat weet ik zeker," zei Innerstar met een vriendelijke blik. Opnieuw glimlachte Lockedpaw een beetje, nu vanwege haar verwijzing naar wat Locked eerder had gezegd. "Dat is fijn," miauwde ze, en likte even kort over haar rechterpootje. Zij had witte sokjes die ze schoon moest houden, Innerstar had daar niet zoveel last van. "Een clan leiden lijkt mij een zeer drukke en lastige taak." merkte ze na een tijdje op, en keek Innerstar weer een beetje nieuwsgierig aan.

Lockedpaw zei tegen haar dat het fijn was dat het goed ging. Het enige wat Innerstar nu wou was dat Lockedpaw haar verder ging informeren over hoe het met haar ging. Ze wou weten hoe het met haar nichtjes was. Het was haar belofte geweest aan Fallentear om goed voor hun te zorgen. "Een clan leider valt ook niet te onderschatten, maar ik zou niet anders willen," miauwde Innerstar. "Maar nu mijn vraag aan jou; gaat het echt helemaal goed? Of is er iets wat je kwijt wilt?" Innerstar keek met een doordringende, zorgende blik naar haar nichtje. Als ze daarop antwoordde dat het goed ging, zou ze het er bij laten. Dan konden ze wat gaan jagen en kon ze zien hoe Lockedpaw er voor stond. Ze ging namelijk warrior worden, al wist Lockedpaw dat zelf nog niet.