Running from the wolves

Shit!
Ze schoot zo snel als ze kon weg. Ze voelde haast het hijgen in haar nek. Even kneep de windclanner haar ogen toe terwijl ze even naar adem hapte en haar poten pijnlijk begonnen te branden van het glijden over het droge gras. Even blafte de hond luidkeels, enkel en alleen om haar voorbeeld te volgen. Ze durfde niet eens om te kijken, te bang om zijn scherpe tanden te zien. Ze had een benauwd gevoel die haar leek in te sluiten en probeerde met al haar kracht weg te blijven van de hond die wel drie keer groter dan haar was. Ze probeerde even een sprong te maken, maar ergens leek ze niet van te grond te komen. Ze gleed wat uit, maar nog nooit in haar leven had ze zich zo snel weer hersteld als nu. Met een kracht die wel tien katten samen konden uitvoeren versnelde ze wat, het geluid was even te dichtbij gekomen. Ze wist zelf niet waar ze was en toen ze dan ook iets zag waar ze in kon, twijfelde ze geen seconde. Razendsnel schoot de tabby onder de wortels van de boom waarna ze zich zo ver mogelijk probeerde te verstoppen. Het mocht echter niet baten toen haar achterpoot vast kwam te zitten en de roffelende poten van het grote roofdier enkel en alleen maar luider klonken. Haar hart bonkte in haar keel terwijl ze hopeloos begon te trekken aan haar been. Ze trok en trok en trok en trok, maar geen reactie van het ding dat haar poot pijnlijk gevangen hield. Nee, nee.. NEE!
Witte tanden flitsen zo het hol binnen.

Snap!

Ze gromde en piepte luid toen de hond zijn bek rond een stuk van haar poot had gezet. Een zwaar gesis rees op vanuit haar keel en nog nooit had ze zo snel uitgehaald naar iets dat haar zo bang maakte. Ze raakte zijn oog, die niet ver van zijn snuit zat, en meteen liet de hond piepend los. Ze schoot meteen naar een veilige uithoek van het hol en krulde zich op als een weerloze kitten die zojuist haar moeder was verloren. Zo had ze dagen gelegen toen Icyrose was gestorven. De hond blafte luid, maar piepte even en besloot het na een paar pogingen het maar af te trappen. Ze hoorde dan ook dat hij wegliep. Hij liet een zware druk op haar schouders achter. De geur van de hond was nog sterk in het hol, net zoals de vage geur van bloed. Ze had de kleine wondes proberen te bedekken en zoveel mogelijk de geur weg te krijgen. Nu de hond weg was legde ze haar poot even kalm naast zich. Er was maar een wondje, zag ze. Het was duidelijk dat een tand diep was gezakt in het vlees van haar achterpoot, maar meer schade dan dat was er niet. Ze was bang dat het luide ding dat ze hoorde haar pot was. Het was eigenlijk de tak geweest die haar been gevangen had gehouden in het meest beangstigende moment van haar leven. Ze probeerde wat op adem te komen. Adrenaline ebde langzaam uit haar aderen weg en zorgde ervoor dat haar gedachten weer mooi helder werden. Waar was ze?

Ze wachtte nog enkele minuten voordat ze waagde recht te staan. Ondanks dat de wonde niet groot was, was ze wel pijnlijk en wandelen ging moeilijk. Toen ze dan ook al hinkend haar kop uitstak om naar buiten te turen, merkte ze meteen op dat ze tussen naaldbomen zat. Dit was duidelijk niet het maar al te bekende grasland van haar clan. Ze slikte even en kroop langzaam terug in het hol dat ze even als een tijdelijke veilige haven gebruikte. Ze nestelde zich in een hoekje en staarde star naar de ingang van het hol. Doordat wortels en mos wat over de gaten heen groeiden, schemerde het licht maar een beetje door tot deze uithoek. Maar het was aangenaam, daar kon ze zeker niet over liegen. De geur van de hond bleef hangen in de lucht, wat ervoor zorgde dat ze nerveus de ondergrond begon te kneden. Ze wilde niet meteen hulp zoeken, maar wachten tot ze deftig naar de grens kon hinkelen was ook niet echt een goede keuze. Daarbij wist ze niet eens waar ze was. Ze kon overal zijn. Rogue terrein, Shadowclan gebied... hell, misschien was dit wel nieuw gebied... Maar aan de andere kant zag ze zichzelf niet zo ver lopen. Zelfs met al die adrenaline in haar bloed zou ze niet zo ver zijn gekomen.
Ze probeerde toch nog eens.
Ze stond op en hinkte naar de uitgang. Haar zintuigen stonden op scherp. Met oortjes die duidelijk gespitst stonden sloop ze langzaam, en ook redelijk moeizaam, uit het hol. Ze hield het wel binnen vlucht bereik mocht de hond terugkomen. Ze probeerde op te kijken, wat lukte toen ze haar angst eindelijk wat kon onderdrukken. Nu pas zag ze dat het valavond was. De lucht was gekleurd in verscheidene tinten oranje en roze en door het kluwen van taken en naalden heen kon ze nog flarden van deze machtige lucht opmerken. Het licht sijpelde als het ware door het wirwar van takjes heen en zorgde ervoor dat deze omgeving een nogal spookachtig, maar magisch imago kreeg. Ze haalde een glimlach op haar lippen, maar deze verdween even toen ze kreunde van de pijn. Ze wilde gaan liggen en haar poot laten rusten, maar dan opnieuw was dit onbekend gebied, een plek waar vijanden zowat overal zaten. En nu de geur van bloed ook nog eens duidelijker werd, zou het niet lang duren voordat ze een kat zou tegenkomen. Dat was natuurlijk in het best mogelijke scenario. Er waren namelijk genoeg roofdieren die op deze geur afkwamen, met veel plezier zelfs.

-Open

De wind waaide tegen zijn haren in, wat best wel vervelend was tijdens de jacht. Thornfang behoorde tot één van de betere jagers van de clan. Prooien ontgingen hem nauwelijks. Doordat de kater ook nog eens sterk was, lukte het hem ook gemakkelijk om grotere prooien te vangen. En nu waren zijn ogen gericht op een flinke ekster. Een mannetje waarschijnlijk. Het beest was relatief groot en geen makkie om te vangen. Hij zonk door zijn poten en begon naar voren te sluipen tot dat hij klaar was voor de sprong. Hij stopte, schatte alles in en zette af met zijn achterpoten. De vogels sloeg met zijn vleugels, maar de grote poten van Thornfang pinde ze tegen de grond. Hij sloeg zijn nagels uit en hield het beest tegen de grond. De vogels draaide met zijn nek en probeerde hem te pikken. Hij grauwde en haalde uit naar de nek van de vogel en beet vervolgens door, tot er geen beweging meer in zat. Hij liet het beest los en bekeek zijn trofee. Dit was weer een mooie vangst om mee thuis te komen. Hij nam het dier in zijn bek en zocht naar een plek om het dier even te laten liggen om nog een tweede prooi te gaan vangen. Echter rook hij na een stuk lopen en zoeken een vage honden geur. Thornfang vernauwde zijn ogen. Dit moest gemeld worden bij zijn moeder, natuurlijk. Hij ging op de geur af, maar in plaats daarvan zag hij de gestalte van een kat. Deze kat rook naar Windclan. Zonder enige aarzeling raasde hij er op af, zette af met zijn poten en deed een poging om de jonge kat tegen de grond te pletten. "Wat doe jij hier op Shadowclan territorium?" Vroeg hij. De kat was gewond, maar dat maakte hem niet uit. Ze bevond zich hier op Shadowclan territorium. Daarbij moest ze een goede reden hebben, mocht Thornfang iets van sympathie gaan tonen voor een Windclan kat. Young warrior of Apprentice.

Ze probeerde zoveel mogelijk op haar omgeving te letten. Ja, ze was echt bang. Maar aan de andere kant... Wat zou haar vader gedaan hebben...? Nou, hij zou die hond al aangevallen hebben... Ze kneep even haar ogen toe. Ja, nee, dat was onmogelijk. Met een gefrustreerde zucht probeerde ze even wat beter te gaan staan, steunen op die poot werd met de seconde lastiger. Het begon echt pijnlijk aan te voelen... Dat zorgde ervoor dat ze even terug keek naar de poot. Net toen ze even wilde gaan zitten om de wonde beter te onderzoeken, werd ze tegen de grond gepind. Dit zorgde ervoor dat ze in een ongemakkelijke, en immers ook pijnlijke, houding lag. Meteen keek ze op. Een mengeling van verbazing en lichte angst was te zien in haar ogen. "Wat doe jij hier op Shadowclan territorium?" Uh? Wat... Shadowclan... Ze was op Shadowclan terrein? Nee, dat kon niet.. Ze was een deftige leerlinge, ze was... Geen kat die aan overtredingen deed. Help... Uh... paniek... Paniek...
Ze kneep even haar ogen toe. Nu was het echt geen tijd voor paniekaanvallen. Daarbij mocht ze ook niet zo reageren. Ze leek wel een angsthaas. Het duurde dan ook even voordat ze haar razende hart wat kon kalmeren. Niet veel, maar het was genoeg om de ander weer aan te kijken. Haar mond voelde droog aan en ze besefte dat haar blik onzeker en zwak moest overkomen. "Ik werd achterna gezeten door een hond op het Windclan terrein. Ik had werkelijk geen idee waar ik heen ging, ik ben gewoon blijven rennen tot ik een veilige plek vond..." ze keek even schuin op naar het hol onder de wortels van de boom. Oh... Waarom was ze er gewoon niet blijven zitten. "Ik wilde net terug gaan, ik zweer het!" zei ze meteen. Haar ogen flitsten meteen terug naar hem. Haar blik stond nu vastberaden. Ja, ze had ogen die boekdelen kon spreken. Toen slikte ze even. "Het probleem is... dat wandelen moeilijk gaat en ik de weg niet naar de grens weet..." Eerlijk was eerlijk. "Ik weet ook niet zeker of de hond nu al weg is! Dat monster had mijn poot wat vast, maar ik heb hem los kunnen krijgen..." Bij de gedachte aan dat moment sloeg ze haar ogen af... Wat was ze dom geweest.

Er kwam niet meteen reactie uit de poes, dus bleef de donker grijze kater de poes tegen de grond geduwd houden. Ze kende de poes ook nauwelijks. Maar ze was overduidelijk afkomstig uit Windclan. Angstgeur drong zijn neusgaten te binnen en Thornfang vernauwde zijn amber gekleurde ogen. Maar loslaten was hij nog niet van plan. Hij wou woorden, een reden en een goede. Anders trok hij haar nog bij haar gewonde poot terug naar het Windclan gebied. En toen volgde eindelijk de woorden. Ze vertelde dat ze achterna gezeten werd door een hond en dat ze zo hier terecht gekomen was, zonder dat ze het werkelijk in de gaten had gehad. "Oh is dat zo?" Vroeg Thornfang. "Of heb je de hond gewoon naar onze territorium geleidt?" Vervolgens zwoor de poes er op dat ze net terug wou gaan naar Windclan territorium. Ook vertelde ze dat wandelen moeilijk ging en dat ze de weg alleen niet terug wist. "Ik was ook echt niet van plan om je alleen naar de grens toe te laten gaan," vertelde Thornfang droogjes. Een Windclan kat alleen door het territorium heen laten slenteren. Aan haar onervaren gedrag vermoedde hij tevens dat ze geen young warrior was, maar een apprentice. Zijn vijandige, dreigende houding werd dus iets milder. Vervolgens vertelde over de hond en haar poot. "De geur is niet heel sterk meer, ik vermoed dat hij niet in de beurt is. Maar goed, hij is wel op ons terrein. Bedankt, maar het is veilig genoeg om jou naar de grens te brengen," vertelde Thornfang. "Daar wachten we op de eerste beste kat van Windclan die we treffen," vervolgde hij. Dan kon Thornfang meteen ook uitleggen wat er nu weer gebeurt was, waarop de apprentice haar eigen verhaal kon doen en veilig terug kon keren naar haar eigen kamp.

"Oh is dat zo?" Iep! Ze slikte even... Ja? "Of heb je de hond gewoon naar onze territorium geleidt?" Wat... Wacht wat?! Waarom zou ze dat doen? Met een twijfelende blik keek ze naar hem... Was dit hoe het was? Dus als een ander per ongeluk ergens kwam, werd het meteen als een aanval aangezien. Toen ze zei dat ze zweerde terug te gaan naar Windclan, zag ze dat hij ging spreken. "Ik was ook echt niet van plan om je alleen naar de grens toe te laten gaan," Ze knikte even langzaam. Ok dan... Ze was hier gewoon té onhandig in. Niet wetende hoe ze deze situatie moest handhaven of hoe ze de ander onder ogen moest komen. Ze wist dat ze fout zat, maar aan de andere kant kon ze hier ook weinig aan doen... Toch? "De geur is niet heel sterk meer, ik vermoed dat hij niet in de beurt is. Maar goed, hij is wel op ons terrein. Bedankt, maar het is veilig genoeg om jou naar de grens te brengen," zei deze grijze kater. "Daar wachten we op de eerste beste kat van Windclan die we treffen," Ze knikte even instemmend op zijn woorden. Ze ging niet tegen hem in gaan, dit was het terrein van zijn clan, ze had hier niks op te zoeken. "Het spijt me echt als ik die hond hier heb gebracht," zei ze even rustig tegen hem, toch sloeg ze schuldbewust haar ogen van hem af. "So uhm.. Gaan we nu?" Ze voelde weer een awkward sfeer opkomen. Samen met deze spanning was het amper te houden. Ze leek zich maar niet te kunnen herpakken, geweldig.

Goed, de apprentice leek naar hem te luisteren. Ze zei nauwelijks een woord terug en stemde gewoon met hem in. Misschien was Thornfang toch iets te hard tegen haar geweest. Maar goed, hij had een clan om te beschermen, samen met de rest van de warriors. Daarbij wou hij zijn moeder trots hebben op hem. En niet alleen zijn moeder. Hij wou ook gezien worden door een bepaalde poes in de clan. Maar dan nog, dat waren niet zijn hoofd prioriteiten. Zijn hoofd prioriteit was laten zien dat er niet met Shadowclan te sollen viel. Door niemand niet. "Er valt nu even niets aan te doen," miauwde hij enkel op haar woorden. Vervolgens vroeg ze of ze nu gingen. Thornfang trok zich er niets van aan dat Tigerpaw zich ongemakkelijk voelde. "Heb je steun nodig?" Vroeg de kater vervolgens aan de poes als een indirecte ja op haar vraag. "Mijn naam is Thornfang, trouwens," stelde hij zich als volgt voor.