To get me through the night

Zijn passen vertraagden zodra de rosse kater de grens met Shadowclan in zicht zag komen. Hij snoof de stinkende geur van het donderpad op, zijn ogen vernauwende toen de overduidelijke mechanische stank zijn reukvermogen teisterde. Hoe konden die tweebenen overleven in die dingen? Gingen ze niet dood van de stank? Want zij vonden het al stinken van enkele meters afstand, hoe erg moest die geur dan wel niet zijn in het glimmende en brommende ding zelf? Zealspark schudde zijn kop en focuste zich weer op de overkant. Zijn helderblauwe ogen zochten naar enig teken van onheil maar toen hij er geen zag verliet een opgeluchte zucht zijn bekje. Het ging gelukkig steeds beter met de Clan. Het feit dat de andere Clans zich ook gedeisd hielen was een grote meevaller. Maar net toen de jonge deputy zich wou omdraaien om verder te patrouilleren, hield de verschijning van een bekend gestalte hem tegen. "Sinclaw?" klonk hij ongelovig, niet verwachtende de poes hier nog eens te zien.

Sinclaw 1st.

Ze was die ochtend vroeg opgestaan gezien ze afgesproken had met haar zoon bij de Thunderpath. Hoewel Tallpaw al vanaf kitten af aan in Thunderclan leefde onder het leiderschap van zijn 'vader' was hij toch nooit ontkomen aan haar zware trainingen. Hij moest sterker worden elke dag harder en zwaarder werken zodat hij eens het leiderschap in Thunderclan kon overnemen. Het bloed van Darkfire zou uiteindelijk toch Thunderclan overheersen en dat zou uiteindelijk betekenen dat haar vader eindelijk trots op haar kon zijn.. Ze had haar zoon verwacht aan de clanborder maar inplaats daarvan zag ze de grote rood witte kater. Een kat die ze al lange tijd niet meer had gezien en even beet ze op haar lip opkijkend naar Zealspark. "Hey." Knipperend met haar gele ogen draaide ze haar brede kop naar hem toe. "Ben je alleen op patrol?"

Diens gele ogen ontmoette de zijne en even moest hij slikken. Het was zolang geleden dat hij haar nog gezien had en om eerlijk te zijn besefte hij nu pas hoe zeer hij haar gemist had. Gewoon haar gezelschap, het lachen om stomme dingen die nergens op sloegen. Het feit dat hij even aan niets anders mocht denken... Hij keek op toen ze vroeg of hij alleen op patrol was en knikte met zijn hoofd als teken van wel. "Eenzame schaap hier, niemand wou met me mee..." grinnikte hij zachtjes, zijn helderblauwe blik op haar richtende. Hij deed hier niets fouts mee. Ze was nu eenmaal een van zijn jeugdvrienden en stond daarbij nog altijd op haar eigen territorium. Zodra ze echter een pootstap op de zijne zette, zou hij zich volledig anders gedragen. Natuurlijk. Hij was deputy nu, hij had niet meer die privé-lege om uitzonderingen te maken op vrienden uit andere Clans... Die tijd was helaas voorbij.

Hij was alleen.. Dat betekende dus dat Tallpaw nog altijd zijn mond had gehouden over zijn geheime trainingen. Even gleed er een ontspannen rilling over haar rug voor ze zichzelf uitrekte en een paar stappen zijn richting op deed voor ze opnieuw stilhielt toen een monstter langsraasde. Een half verdrietige blik gleed over haar lippen er weer aan herinnerd worden dat ze zo'n enorme afstand tussen elkaar hadden. "Ja hier ook." Zacht glimlachte ze. "Jammer toch maar weer hmm." Zachtt grinnikte ze en rekte haar gevlekte lichaam uit. "Hoe gaat het in Thunderclan Zeal? Is Bloodclan... weg?"

Zijn blauwe blik bleef de zwart met witte poes nog altijd rustig aankijken. Hij kon iets van bedroefdheid aan haar opmerken en kon niet laten om te piekeren waarom ze droevig zou zijn. Pas toen haar woorden klonken keek hij weer op, zijn oortjes ietwat nadenkend heen en weer wiebelende. "Het gaat... goed." Zijn woorden klonken opvallend geruststellend en eerlijk, wat ook merendeels kwam omdat het enkel de waarheid bevatte. "Snowdrop heeft haar rang opgegeven," miauwde hij toen. Dit was echter geen teken van zwakte voor Thunderclan. "En nu... nu ben ik dus deputy." Zijn ogen glommen lichtelijk. Het was toch iets wat hij met haar moest delen, simpelweg omdat zij zijn vriendin was en hij toch wel een tikkeltje trots was op zijn nieuwe rang. Opscheppen zou hij nooit doen, een beetje fier zijn daarentegen natuurlijk wel.

Hij glimlachte even maar deze lach vervaagde nadat Sinclaw haar volgende vraag had gesteld. Hij richtte zijn blauwe blik op de net iets jongere poes en zuchtte. "Ik zal het in de gaten houden. Zodra ik merk dat zijn trainingen vertraging oplopen zorg ik ervoor dat hij een actieve mentor krijgt. Desnoods train ik hem zelf even." stelde hij haar gerust. Het was niet zo dat Sinclaw in zijn clan zat, maar ze was en bleef wel diens moeder. Het minste wat hij kon doen was haar een riem onder het hart steken, zodat ze 's nachts met een gerust gevoel kon gaan slapen.

Een zachte glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij de woorden van de poes hoorde. Hij wist niet bepaald veel af van haar jeugd maar als hij haar zo bezig hoorde was dat misschien maar beter ook. Sinclaw zuchtte, en vervolgde nadien dat ze liever bij ze wou zijn. Zijn blauwe blik hield de grond in de gaten. Hijzelf was nog geen vader, wie weet werd hij dat zelfs nooit. Zealspark wist dus niet hoe hard Sinclaw haar kittens moest missen, al kon hij zich er wel iets bij inbeelden aangezien zijn broer Glowstick ook één van zijn kittens kwijt was. "Je kunt hem toch nog zien tijdens de grote vergaderingen?" probeerde hij te sussen, al had dit waarschijnlijk niet zo'n groot effect als hij gehoopt had.