Nightshift [Moonhigh Border Patrol I]

De grijze tabby knipperde een paar keer met zijn ogen om zijn pupillen te laten wennen aan het donkere krijgshol, waarna hij zijn hoofd ophief en langzaam overeind kwam. Hij onderdrukte een opkomende gaap en nam voorzichtig enkele grote stappen over de slapende lichamen van zijn clangenoten heen. Toen hij eenmaal buiten was kon hij alles weer perfect zien, de maan was nog steeds een grote schijf aan de hemel. Volle maan was altijd een van de... interessantste momenten waarop je op een nachtpatrouille kon gaan. Jij en je katten konden perfect zien, maar andere Clans konden dit ook. Je kon wel eens situaties tegenkomen waarin, als er zich een confrontatie plaatsvond, beide kanten overmoedig waren. Natuurlijk was dit altijd de schuld van de andere Clans. Waarom dachten ze ook dat ze beter in de nacht konden zien dan de SchaduwClan, de Clan die zich vrijwel altijd in het donkerste deel van het moeras bevond. Scalefern schudde zijn vacht uit en ging bij de struik staan die precies tussen het krijgshol en het leerlingenhol was gegroeid en keek naar de enkele katten die nog wakker waren en in het kamp stonden. Kort kuchte hij en deed hij een stap naar voren. 'Tallshadow, Malignpaw en Lichenpaw, zijn jullie klaar om met de nachtpatrouille mee te gaan?' miauwde hij, luid genoeg zodat het in het kamp hoorbaar was maar hopelijk zacht genoeg dat niemand er van zou wakker schrikken.

[+ Tallshadow, Malignpaw, Lichenpaw]

Scalefern

♦.♦

De kater was moe, maar kon niet slapen. De laatste tijd deed hij zo vaak mogelijk een nachtpatrouille in de hoop moe genoeg te zijn daarna om te kunnen maffen. Helaas. Niet het geval. In plaats daarvan werd alleen Ace constant geïrriteerd omdat Tall zo laat op de avond nog zijn hol binnenkwam om zijn bed te zoeken. De deputy grinnikte eens, weirdo vriend had hij ook eigenlijk opgeduikeld, in het Thunderclan territorium, om daarna alles samen te verkennen. Het was geweldig, nog steeds, al moest de kater toegeven dat hij een stuk braver was nu, dan toen. Niet dat dat uitmaakte, hij had immers een voorbeeldfunctie, maar eraan wennen moest hij nog wel. Gelukkig zorgde de patrouille van nu dan ook voor afleiding. De kater had besloten niet te leiden, maar te kijken hoe een andere warrior dat deed, om zelf van te leren, en om te kijken of het goed gedaan werd. Voornamelijk het laatste bij deze warrior, die jonger was dan hij en al een tijdje geen patrouille meer had gelopen. Tall glimlachte naar de kater toen deze vroeg of hij klaar was, en knikte toen. Hij was er klaar voor.

De jonge kater stond al een tijdje buiten, in de kou van de nacht. Hij had geruchten gehoord over een Moonhigh patrol, deze nam hij serieus. Helemaal wanneer zijn broer erin zat, want die beschermde hem. Een hond en zijn baas vergeleek hij deze relatie mee, hij had vaak honden gezien die luisterde naar hun tweebeners. Zo hij zag deze relatie ook, de jongere kater was al bijna de hele avond op, de sterren schenen door de takken van de bomen heen. Zijn ogen vielen toch weer op het struiken gewas van de Warrior den heen, hij likte kort zijn lippen af. De katten bleken zich te verzamelen voor de border patrol, toen begon de leider van deze patrol te spreken. 'Tallshadow, Malignpaw en Lichenpaw, zijn jullie klaar om met de nachtpatrouille mee te gaan?' Miauwde Scalefern luid genoeg. Lichenpaw knikte daarop, ook de Deputy die hij eerder had ontmoet deed hetzelfde. Hij staarde naar beiden katten, nu zou er nog een kat aan moeten komen. Malignpaw, een oudere apprentices, deze kende hij nog niet maar wel had wel zo hier en daar roddels gehoord.

♦.♦

Malignpaw geeuwde uitbundig toen hij wakker werd en het nog donker was. Het was tijd voor een nachtpatrouille, zijn eerste nachtpatrouille ooit. Scalefern was de gene die de patrouille leidde. Wat raar was, gezien Tallshadow ook mee was. Malignpaw kwam uit zijn nest en rekte zich uitbundig uit, waarna hij de apprentices den verliet en doorliep naar Scalefern, Tallshadow en Lichenpaw. Hij knikte enkel naar de katten toen hij naar ze toe gelopen kwam, zijn blik neutraal en zijn houding gesloten, zoals gewoonlijk. Malignpaw was stil van karakter en gaf weinig van zichzelf vrij. Dit kwam door zijn zelfbeeld met dank aan zijn ouders. Zijn ouders hadden zijn vreugde afgenomen, al kon hij ook weer niet tegen negativiteit. Het was een lastige situatie voor hem. Voor nu had Malignpaw nog geen mentor, omdat zijn vader, Starclan zij dank, overleden was door Bloodclan. Daarom dat Malignpaw nu extra veel mee ging met patrouilles, om alsnog te blijven leren.

Onderwerp: Re: Nightshift [Moonhigh Border Patrol I]