The memories

Lichtelijk verdwaasd struinde Snowy door het gras en zand. Ze was verward, zo verward door haar gevoelens en vooral door de anderen. En het leven was ook verwarrend. Ze keek even op, maar richte toen haar blik weer naar de grond. Er lagen veel stenen, takken en uitstekende wortels waar ze over kon struikelen. Een vaag brommend geluid drong haar oren binnen, en ze kon het niet zo gauw plaatsen. Echter meende ze het wel te herkennen. Verwonderd begon ze in de richting van het vreemde geluid te lopen, het werd steeds luider en luider maar nog steeds wist ze niet waar ze het van kende. Uiteindelijk kwam ze bij een heleboel struiken aan, en ze wurmde zich er onderdoor. Dit.. dit... dit was... Een enorm monster raasde aan haar voorbij, geschrokken sprong ze achteruit. Alle herinneringen aan het drama dat zich hier had afgespeeld in haar apprentice tijd kwamen terug. Wankelend plofte ze neer, niet merkend dat er aan de overkant nog iemand anders was.

+ Glowstick

Hij had besloten om even het Thunderpath te patrouilleren, hoewel hij in geen staat was om zijn clan te verdedigen voelde het toch wel goed om tenminste iéts te doen. Vanuit de verte hoorde hij al het keiharde geluid van een monster, iets waar hij al sinds zijn apprentice tijd tot nu rillingen van kreeg. En het feit dat hij hier bijna dood was gegaan maakte alles ook niet al te prettig... Toen hij aangekomen was kon hij nog net zien dat er iemand achterover getuimeld was en hoewel zijn eerste instinct ernaar toe rennen was bleef hij netjes aan zijn grens staan. "Hey, gaat het?!" Riep hij oprecht bezorgd om de andere kat die stevig naar Shadowclan rook.

Nog tamelijk in de war en geschrokken bleef ze lichtelijk verbaasd zitten, en toen kreeg ze door dat er ook een andere kat aanwezig was. Dat wil zeggen, die kwam er net aanrennen "Hey, gaat het?!" riep een rode kater op bezorgde toon vanaf de overkant van het Thunderpath naar haar. De oprechte bezorgdheid in zijn stem zorgde ervoor dat er een aarzelend glimlachje op haar snoet verscheen. Ze krabbelde omhoog en ging wat gemakkelijker zitten. "Ja hoor, bedankt." zei ze vriendelijk, maar voordat ze nog wat kon zeggen raasde er weer een monster voorbij. Ze wachtte even geduldig, en merkte op dat de kater zelf niet in de allerbeste conditie leek te zijn. Ze overwoog even om ernaar te vragen, maar het waren haar zaken niet. "Hoi, mijn naam is Snowywinter." begon ze het gesprek door zichzelf voor te stellen, dat kon nooit kwaad, toch?