What should I do?

Narrowpaw had een tijdje zijn ogen gevestigd op de mooie nieuwe bladeren die aan de bomen begonnen te groeien. Een licht straaltje zonneschijn op zijn gezicht deed hem goed. Newleaf was verreweg een van de fijnste tijden ooit. Alles begon weer te leven. En dat is altijd duidelijk te zien. Ook de clan zal er zijn voordeel aan hebben, aangezien de prooien nu weer ontwaken uit hun winterslaap. Over prooien gesproken, hij had eigenlijk nogal best honger. Maar hij wist natuurlijk net zo goed dat hij niet de enige in deze clan was, dus zal hij zich moeten beheersen.
De ogen van de kat sprongen ineens naar een andere Riverclanner. Hij schatte hem niet veel ouder als hijzelf. ook al heeft hij de jonge kat nog nooit gezien. Zijn ogen bleven op de kat gericht. De apprentice was opgestaan met een diepe zucht. Narrowpaw stond ook op. Misschien een praatje maken met deze kat. Dat zal hem waarschijnlijk wel uit zijn verveling helpen.

De zwart witte kater had hem begroet. Je kon duidelijk de verveling in zijn stem horen. Narrowpaw was het over het algemeen slecht met het opvrolijken van andere katten, dus probeerde hij maar wat.
"Goedemiddag.'' Begon de kat voorzichtig. Maar meer woorden kwamen er ook niet uit. "Ik heb jou geloof ik nog niet gezien, of wel?" Hij kwam wat dichterbij zitten. "Mijn naam is Narrowpaw." Hij glimlachte zelfverzekerd naar de andere apprentice. Het was niet iets gewoons dat hij omging met andere leeftijdsgenoten. Meestal hield hij zich sterk afzijdig, of praatte hij maar weinig.

De tabby poes verveelde zich werkelijk waar te pletter maar ze moest echt haar energie weer eens kwijt. Waarom was er nou meestal geen kat te bekennen in dit kamp als ze zich eens verveelde. Ze had geen zin om alleen rondjes te rollen in het kamp. Ook niet buiten het kamp trouwens. Ze vond het veel leuker om samen met anderen op ontdekking te gaan in plaats van alleen. Al was ze wel stoerder als ze alleen was natuurlijk. Even zat ze in korte tweestrijd toen ze plots twee stemmen hoorde. Ze keek op en zag daar Owlpaw met een andere apprentice zitten. Wie was die ander dan? Ze had hem wel eens gezien, alleen ze wist de naam van de kater niet. Hij leek wel net zo oud als dat hun waren. Een grijns kroop op haar gezicht en enthousiast dribbelde ze naar de twee katers toe. 'Hallo!' begon ze vrolijk. 'Wat doen jullie?' vroeg ze vervolgens, al klonk ze niet echt heel nieuwsgierig. Ze wist in ieder geval al wel wat ze wel wilde doen. 'Hebben jullie zin om met mij mee te gaan op avontuur buiten het kamp?' vroeg ze vervolgens dan ook vrolijk en enthousiast.

Sorry ik had zin om het topic in te crashen xD Als jullie dat liever niet hebben moet je het zeggen, dan verwijder ik de post weer c;

"Ah, Owlpaw." De kat knikte rustig. "Klopt, ik heb jou in iedergeval nog nooit gezien." Narrowpaw grinnikte van de vlugge beweging van Owlpaw. Achter hen was net een andere apprentice verschenen. Ook ditmaal wist hij niet wie dit was. Hij moest echt wat socialer gaan worden.
De kat keek naar Owlpaw, die reageerde op de apprentice. Hij knikte instemmend op zijn aanbod. "Tuurlijk wil ik mee!" Zei hij spinnend. "Maar dan wil ik wel eerst jouw naam nog weten." Met een brede glimlach op zijn gelaat bewoog hij zijn kopje naar de andere apprentice. Zoals hij het nu deed ging het goed. Zo maakte hij wel steeds meer nieuwe vrienden. Hij moest niet langer vast blijven zitten in die kitten wereld.

Ik vind het alleen maar leuk als er meer mensen joinen! Dus mij maakt het niet uit c:

De apprentice was enthousiast aan komen hollen om al snel te vragen of de andere twee katers met haar mee wilde op avontuur. Owlpaw stemde enthousiast in en verwachtingsvol keek ze de andere kater aan. Ze kende zijn naam eigenlijk niet al zou ze die vast snel genoeg te weten komen. In ieder geval was Rushingpaw al blij dat hij zin had om mee te gaan. 'Maar dan wil ik wel eerst jouw naam nog weten.' zei hij met een brede glimlach. 'Ik ben Rushingpaw, wie ben jij?' vroeg ze, nu wel nieuwsgierig naar zijn naam.

'Ik ben Rushingpaw, wie ben jij?' Sprak de tabby poes. "Ik ben Narrowpaw." Was het enige wat hij kon zeggen. 'Oké, gaan we dan nu?' Hij deed een vlugge blik naar Owlpaw, die iets vroeg. 'Wat gaan we doen eigenlijk?' Hij keek even naar Rushing. Hij hoopte niet dat ze gingen jagen, daar was hij juist zo slecht in. "Als het maar geen jagen is." Begon hij snel, nog steeds Rushingpaw aankijkende. "Ach, wat maakt het ook uit. Er is verder toch niet heel veel te doen, of wel?"

De andere kater had zich voorgesteld als Narrowpaw. Vaag herinnerde ze zijn naam, maar waarschijnlijk was ze deze toen gelijk weer vergeten. Tja, zo zat ze in elkaar. Snel dingen vergeten en niet zoveel nadenken maar gewoon doen. Owlpaw meldde al snel dat hij zin had om te gaan. Rushingpaw keek hem kort aan en een grijns verscheen op haar gezicht. Ze zag dat de zwart-witte kater ongeduldig was en had zin om hun avontuurtje extra lang uit te stellen, gewoon om hem te ergeren. Tja, ze kon soms heel gemeen denken. Owlpaw onderbrak haar gedachtes met een volgende vraag. Ja, wat gingen ze eigenlijk doen? Gewoon zien toch en dan pas kijken wat ze konden doen. Rushingpaw wilde net voorstellen om te gaan jagen, zodat ze met trots konden terugkeren met wat prooi voor de clan, maar blijkbaar had Narrowpaw niet zoveel zin in. Haar mond, die ze net wilde openen om het voorstel jagen te doen, sloot ze weer en weer dacht ze na. 'Ach, wat maakt het ook uit. Er is verder toch niet heel veel te doen, of wel?' vroeg hij toen en Rushingpaw kreeg een grijns op haar gezicht. 'Tikkie jij bent 'm!' riep ze hard terwijl ze heel plots Narrowpaw aantikte met haar poot om vervolgens als een malle het kamp uit te rennen. Ze hield van plotselinge acties. En Owlpaw had het al eerder meegemaakt dus die was waarschijnlijk ook al snel weg. Alles wat ze deed ging bij haar om reactievermogen, uithoudingsvermogen en snelheid. Zo speelde ze dus graag tikkertje of verstoppertje en als je dus niet op tijd weg was, dan was je te laat...

De kat zag hoe Rushing een grijns op haar gezicht kreeg. En even later holde ze snel weg. 'Tikkie jij bent 'm!' Had ze gezegd voor ze weg holde. Het was dus op hem gericht. Tikkertje dus. Hij was er wel iets beter in dan jagen. Snel wendde hij zich op Owlpaw. Hij stond klaar om hem te tikken. En dan meteen het kamp uit natuurlijk. Hij vond het altijd wel leuk om zoiets te doen, want hij werd bijna nooit gepakt. Behalve als hij zelf de tikker was kon hij er niks van.

De poes was er als een malle vandoor gerend en vlug keek ze achterom. Ze zag Owlpaw achter haar aankomen en Narrow die stond nog een stuk verder in het kamp zelf waar ze zojuist nog stonden. Een grijns vormde zich op Rushingpaw's lippen toen ze weer vrolijk verder stormde. Ze hield van snel zijn, alleen was ze nog niet zo goed in het ontwijken van dingen. Ze werd dan ook afgeremd doordat ze over beekjes heen moest springen of over boomwortels en dergelijke. Natuurlijk was haar buik nu doorweekt omdat ze te vroeg sprong en zo midden in een beekje plonsde. De kou negerend rende ze gewoon door. Waarschijnlijk zouden die twee haar nooit te pakken krijgen! Bedacht ze zich met een speelse grijns op haar gezicht.

Opeens ging alles heel snel. En stond hij alleen op de plek. De andere twee waren al snel het kamp uit gerend. Nu moest hij hun alleen nog zien in te halen. Zo snel als hij kon probeerde hij hun bij te houden. Hij was heel geconcentreerd op zijn zicht. Maar verloor die concentratie gelijk toen hij struikelde over een tak. Rollend kwam hij weer tot stilstand. Hij stond op en grinnikte even. Hij was nog dichtbij genoeg om ze te kunnen zien. Als hij met dit tempo door zou blijven gaan zou hij wellicht Owlpaw nog in kunnen halen. Rushingpaw was al te ver weg om nog op tijd bij te houden, maar hij kon wel zien hoe hij steeds dichter bij Owlpaw kwam. Nog even en hij kon hem tikken. Hij was nog maar twee staartlengtes van hem verwijderd. Misschien was hij toch beter in dit spelletje dan dat hij dacht. Hij kon bijna uithalen nu. "Tik! Haha!" Meteen maakte hij zich uit de voeten richting een smal stuk pad. Nu was hij een andere richting ingegaan dan Rushingpaw. Dat zal het extra moeilijker maken voor Owlpaw.

Terwijl ze vrolijk doorrende, probeerde ze allemaal struiken, beekjes en wortels te ontwijken. Iets wat nog een aardige opgave was. Ze hoorde verderop hoe Narrowpaw triomfantelijk tikkie had geroepen. Waarschijnlijk had hij Owlpaw getikt. Waarschijnlijk ging hij dan nu achter haar aan. Natuurlijk had ze daar gelijk in en al snel hoorde ze pootstappen achter zich. Ze keek achterom waar ze de zwart-witte kat achter haar aan zag rennen. Ze wilde volhouden om keihard door te rennen maar ze was nu al een tijdje aan het rennen en ze raakte vermoeider waardoor haar snelheid afnam. Rushingpaw wierp vlug een blik achterom om te zien hoe dicht Owl nu op haar zat. Natuurlijk zag ze daardoor niet wat er voor haar gebeurde. Ze bleef haken met haar poot achter een stuk wortel die uitstak waardoor ze gelijk een smakkerd maakte.

Narrowpaw verzachte zijn pas. Hij wist dat hij wel wat rustiger kon doen nu aangezien hij op een andere plek stond dan de andere. Hij vroeg zich af of Owlpaw al Rushing getikt had. Hij wist dat Rushing best snel was dus hij kon beter even rust nemen. Meteen verstopte hij zich even achter een struikgewas. De enige manier hoe zij hem nu nog zou kunnen vinden was door zijn geur. Daarom was het wellicht slimmer om gewoon door te blijven lopen. Anders was hij straks weer aan de beurt. Op deze manier was het een stuk moeilijker voor ze om hem te vinden. Laat ze het maar lekker samen uitvechten.

Rushingpaw struikelde over die stomme wortel heen waardoor ze een koprol maakte en zo op de grond neerplofte. Ze mocht misschien snel zijn, maar onhandig was ze ook, helaas. Owlpaw tikte haar aan, waarschijnlijk voor de zekerheid. Ze zag een bezorgde blik in zijn ogen. 'Gaat het?' vroeg hij nog terwijl hij al in de houding stond om weg te rennen. 'Het lijkt me beter als jij alvast wegrent,' grinnikte ze terwijl ze aannam dat Owlpaw daarmee weg zou racen. Ze zou later wel achter hem aangaan. Nu was het Narrowpaw's beurt weer zijn om getikt te worden. Daarbij gunde Rushing Owl de goeie karma door niet gelijk achter hem aan te rennen en misbruik te maken van zijn korte bezorgdheid. Maar nu was het nog de vraag, waar hing Narrow uit? Ze dwaalde wat rondjes en besloot uiteindelijk dat het beter was om haar neus te gebruiken. Waarschijnlijk zou ze hem anders nooit vinden. Het duurde een paar lange seconde, maar toen had de poes zijn geur te pakken. Ze liep zijn kant uit en keek in het rond. Hij moest hier ergens in de buurt zijn. Hij had hier duidelijk rond gerend, maar de geur was zo vers dat het moeilijk was om de kater in deze buurt te lokaliseren.