Knock, knock?

Hij knikte met een trotse blik op zijn voorhoofd die vervolgens weer naar een standaard boze, uitgeruste blik veranderde. Zijn ogen waren elk stukje licht verloren en het enige wat nog glansde was zijn vacht. "Oh, Satsui is even slapen."

Even tikte hij met zijn hoofd doordat Satsui terug wilde komen. Oh, die kleine was bezorgd om oh zo machtige Claw? Om zijn 'papa'? Wij zijn zijn papa! Nogmaals tikte hij, nooit had de young one zo tegen gewerkt. Betekende deze zwarte niets nut zo veel voor hem? Even lachte hij hysterisch voor hij na dacht over de vraag. "Mis je hem nu al?" Vroeg hij alsof het een kleine babytje was waar hij het tegen had.

Hij keek hem even raar aan, wat betekende dat nou weer? En toen kwam de maar. "Hmmm, nouja, wij vroegen ons wel af wat er nou zo goed was aan de oh zo geweldige, machtige, Claw, die boven ons staat, zo nodig beter dan ons is en hem laat ontkennen dat wij zijn vader zijn." Duivels keek hij de kater aan, wat had hij hier op te zeggen?

Hij keek even naar het plafond van de schuur, dat was het niet het antwoord wat hij verwachtte. Kort tikte hij weer eens met zijn hoofd voor er allemaal verwarring tevoorschijn kwam. "W-waar ben ik? Claw? Wat- Wa- Uhm?"

Wat er aan de hand was wist hij niet maar een gevoel van angst borrelde wel op. Waarom moest hij mee? Moest hij weg van zijn huis? Voorzichtig stapte hij de schuur uit en liep achter de grote, zwarte kater aan. En hij wist het niet. Hij wist niet of hij nieuwsgierig of bang moest zijn.

Met zijn oortjes wat plat van nerveusiteit. Verbaasd stopte hij en ging nast de kater zitten, hij snapte er helemaal niks van. "Err... De zon?" Toch? Goed, er stond wat meer om de zon heen, maar de zon zag hij. Hij was rood, en soms vroeg hij zich af hoe dat kon. De zon werd van oranje naar rood naar wit, maar elke keer als hij in zijn reflectie keek zag hij dezelfde kleur.

Geintereseerd keek hij naar de kater in plaats van de zon, tot hij vroeg of het mooi was. Kort liet hij zijn blik over het kamp glijden, dit was misschien wel het meeste wat hij ooit van het kamp gezien had, dus dat was al mooi genoeg voor hem. Maar, ja, hij had gelijk, de kleuren waren daarin wel een pluspunt. Hij vondt het eigenlijk wel jammer, dat de zon zo snel weer verdween. Vervolgens begon Claw weer te praten, en wat hij zei snapte hij nog niet helemaal. Het klonk zo logisch, maar toch. Een beetje verbaasd en nadenkend kreeg hij de knipoog nog mee en hoorde hij gedag, maar hij zei niks terug, hij was nog in de diepte aan het staren. Nadenken, over wat hij zei.