Knock, knock?

Met een kleine twijfel was hij voor de zoveelste keer naar de schuur van zijn leider gestapt en stond hij er nu recht voor. Het was al best laat in de avond maar hij zat er gewoon mee en hij moest het kwijt. Het enige antwoord wat hij kreeg van zijn enige vrienden was dat hij haar moest verwonden. Maar dat kon helemaal niet, hij was zeven manen oud en zij was juist degene die hem moest leren om een ander te verwonden! "Uhm," Als kitten was hij gewoon naar binnen gelopen maar zo klein en schattig was hij niet meer dus waarschijnlijk zou hij dat niet meer accepteren. Wat deden katten als ze naar binnen wilde. "Claw?" Zei hij best zachtjes en onzeker.

Inmiddels was hij al gewend aan het feit dat de stem van Claw nors klonk, dus hij had daar dan ook amper of geen last van. Hij wachtte nog even en gelukkig hoorde hij kom verder, toen hij weer wat zelfverzekerder naar binnen stapte. De schuur was donker, en dat hielp omdat de ogen van Claw nog altijd fel bleven in het klein beetje licht, dus kon hij hem makkelijk zien. Zijn zicht was prima, het werd gewoon soms geblokkeerd door anderen... "I-ik..." Aahh, hij durfde het niet.

Gelijk vermande hij zich. Claw moest hem niet zwak vinden! Claw moest hem juist geweldig vinden! Ohh, hij kon zelfs zijn gedachten lezen. "Ik ben niet blij met mijn mentor." Floepte er dan ook uit alsof het normaal was dat je hier zo mee kwam.

Hij knikte na de woorden van de zwarte grote kater. "Ik weet het. Maar ondertussen weet ik ook wel dat ik..." Hij keek kort naar de grond, hij had het nooit hard op gezegd en het was moeilijk voor hem. "Anders ben dan zij."

Hij keek hem verbaasd aan, dat zei hij toch niet? Hij zei dat hij anders was dan anderen. "Nee, dat is het niet... Maar, uhm..." Hij keek even naast hem, de plek waar de demoon stond die hem het meest aansprak. "Ze accepteert ons niet." Zijn blik richtte hij weer terug op de leider. "Ze accepteert hen niet." Sprak hij na.

Claw sprak zijn naam wat hem wat rechter op deed staan, waarna hij met een vragend gezicht naar hem keek. Zijn vraag moest even doordringen en toen deze dat deed zette hij een stap naar achter. "M-maar, ze l-liet met huilen en toen mocht dat niet e-en... Toen sloeg ze mij!" Hij wist gewoon niet zo goed dat het eenmaal zo werkte in Bloodclan.

Ohhhh, hij deed het weer fout. Ging Claw hem nu ook slaan? Zira deed dat wel toen hij niet goed deed wat ze zei. Stevig kneep hij zijn ogen dicht en zaktte zijn kopje klaar om een klap op te vangen maar de kater begon weer met praten. "I-" Hij begon weer met spreken. "W-weet ik niet?" Wilde hij overleven?

Zijn ogen sprongen open zijn pupillen zo klein als een korreltje zand, al gehoorzaamde hij wel. Zijn hart bonsde sneller dan een trein, en de adrenaline van de schrok was goed te voelen. "Mar natuurlijk wil je overleven onhelpbaar jong!" Hoorde hij er ook nog eens boven op. "Maar natuurlijk wil ik overleven!" Riep hij dan ook met een licht boze ondertoon. Hij dacht dat Claw anders was!

Hij fronste en richtte zijn blik naar de duisternis. Niet naar het donkere gedeelte van zijn schuur, maar naar hen. Vragend keek hij ze aan voor hij ietwat rechter op ging staan. Hij snapte hen nog niet helemaal. En hij vond het verschrikkelijk dat niemand anders dat ook niet deed. Maar misschien was dit het moment om ze te accepteren. Diep ademde hij in en sloot zijn ogen zichzelf totaal kwetsbaar maken.

In een flits schoten ze weer open en keek hij van lief, zwak naar moordlustig, sterk. "Hallo, Claw." Zijn stem was zwaarder en alsof nu, had hij nul controle en bewust zijn van wat hij deed. "Leuk om je te ontmoeten." Vervolgde hij met een smerig lachje.

De kater liep een rondje om hem heen dus deed hij hetzelfde, en het verschil tussen groottes was duidelijk te merken hoe groot mensen het figuur genaamd Satsui ook noemde. "Please, wij zijn zijn alles. Ouders, voorbeeld. Trainers." Grinnikte hij.