Gimme some love

De rollen waren eens omgedraaid. Want ja hoor, Ace was eens uit zijn hol gekomen en was een bekende geur gevolgd. Hij was er laatst opgekomen dat hij meer quality time nodig had met zijn buddy, dus ging hij die hier eisen ook. Ja, hij zou naar hem toe lopen en eens wat actie in hun relatie gooien. Goed, dat was misschien genoeg spaanse drama soap voor vandaag, hoe dan ook, hij volgde de geur van Tall. Deze leidde richting het gebied dat ze van Windclan ontnomen hadden. Hij vond het er wel leuk, het was zo'n plek die altijd verboden en spannend was geweest, daarbij hadden ze er redelijk wat planten die hij anders moeilijk kon krijgen. Maar goed, ze waren hier niet voor werk, ze waren hier in de naam van vriendschap. Al snel werd de geur sterker en zijn Ace-instinct zei hem dat zijn buddy hier in de buurt was. Vandaar dat hij onsubtiel diens naam begon te roepen; "TALL?" Dat moest zijn werk wel doen.

{ Tallfail the great

Daar was zijn vriend al, jammer genoeg wel doof voor zijn geroep. Pfff, dat ging hij laten checken hoor als ze terug waren bij de- owhja, dat was zijn werk. Dan moest hij zelf maar eens gaan kijken als hij vaker zo genegeerd werd. Was gewoon onacceptabel. Ace moest toegeven dat hij ook te druk was geweest om zijn vriend de nodige liefde te geven, maar hij had planten om te geven, katten om een comfortabel leven te geven en een puberde apprentice. Oh starclan help him met die puber. Toch moest hij maar tijd maken, wat hij nu deed. Wow, hij werd echt oud, begon al dingen te vergeten. Goed, zo sneaky en onzichtbaar als de enorme bal pluis was kwam hij naar de ander toe, om hem uiteindelijk volop te tackelen. In zijn vlucht zag hij de bloemenkrans. "TALL" Kwam herhalend eruit, eenmaal op zijn buddy, een positie die echt te vaak voorkwam als je naging dat er nog geen roddels over waren, merkte hij diens art op. "Oh so pretty, zijn die voor mij? Had je niet moeten doen, al is blauw wel mijn kleur vind je niet?" Begon hij zijn begroeting zoals maar een kat in het bos aankon.

Ahhhhh, Tall lag nog steeds hetzelfde als altijd. Fijn om te weten, je wist het immers nooit met meneer de body builder. Blijkbaar was de ander blij om hem te zien, of tja, voelen, waardoor hij grijnsde en in zijn positie bleef liggen. Wie had er nu zuurstof nodig? Pff, was voor watjes. Blijkbaar waren de bloemetjes voor hem, waardoor hij even greens, al ging die al snel over tot een uitgestoken tong. "Gij moet zich vergissen. Ik, de grote Aceheart, ben al het mooiste en sierlijkste wezen van het woud. Maar toch neem ik je geschenk van bloemen aan" Alsof hij er nog geen genoeg zag. Hoe dan ook was hij blij met zijn nieuwe look, die hij uit zou proberen als hij ooit van de kater af zou komen. "Natuurlijk, die zijn de kleur van de zee of niet?" Stiekem was hij trots dat hij het grapje had gevat, je wist het immers nooit zeker. Hierna porde hij even in de wang van Tall. "Maar mijn onderdaan, eet gij wel genoeg? Ge ziet er een beetje vellerig uit. Of bent je een vegetariër geworden nu je al slaapt tussen de planten en ze tot hoofd-draagsel maakt"

"Oh nee toch? Zeg mij dat die horror niet diens waarheid is, ik ben altijd voorgelogen door mijne ouders, overtuigd een sierlijk hertje te zijn" Bij deze woorden sloeg hij zijn poot dramatisch over zijn kop heen, zo meer gewicht brengen op zijn aangename kussen. Op zijn minder hoffelijke stem moest hij nu wel grinniken. "Maar dat verklaard al wel een hoop" Kwam er geamuseerd en jolig uit. toen de ander twee lange woorden op hem af vuurde knipperde hij even langzamer. "Psst, Tall, wat betekend onstuimig?" vroeg de grijze kater. Dit was waarschijnlijk niet de eerste nog laatste keer dat de tabby een woordenboek moest spelen, maar woorden waren nu eenmaal niet zijn ding, jammer genoeg. Maar het laatste begreep hij wel zeker. Want de ander bleek een hippy geworden te zijn. "Oh neen dein tragedie, weet mijn onderdaan wel zeker dat deze het hemelse vlees wilt afwezen en zich tot planten wilt keren? Moet ik voor mijn voorraad gaan vrezen?"

En op de manier waarop hij vertrouwde kreeg hij antwoord. Het was fijn dat hij kon rekenen op de verklaring van de moeilijke woorden die zijn vriend zo dolgraag naar hem toe wierp. Bij het machinale antwoord grinnikte hij even. “Woest? Stormig? Ik denk dat ik dat al ontgroeid ben” Vooral als hij zo oncharmant over een ander heen hing was wel te merken dat die omschrijving niet naar hem gemaakt was. Zijn flower power vriend ging ook verder op zijn filosofische manier. Een kunst van denken en spreken waar Ace zich maar niet aan waagde. Zijn manier van terugpraten was vooral dein en gij zeggen met een bepaalde toon. Gelukkig leek hij het wel te begrijpen, na moons lang te hebben geoefend op het verstaan hiervan. “Maar wat is dein doel dan als een jager? Als je taak is het bos in evenwicht te houden door leven te nemen? Doe je dan niet meer kwaad dan goed om de heilse last van het doden stil te leggen?” Hell jeah, nailed it. De triomfantelijke blik in zijn ogen zou niemand ontgaan. “Dan is goed” Grinnikte hij bij de verklaring dat hij bij zou vullen. Om hierna plagend verder te gaan. “Maar kent u het verschil tussen een paardenbloem en een boterbloem wel?”