We came here to run it

De gevlekte poes grinnikte. Het was behoorlijk schattig hoe haar broertje zo leergierig was. Ja, ze waren duidelijk familie. “Yu?” Ze keek hem aan. "Ja? Wat is er, lil' bro?" “Is het niet juist goed om soms het slechte te doen?” Dat... was een goede vraag. Het moest zo ontzettend raar zijn voor een kit in bloodclan, omdat je vaak dingen deed die tegen het gezonde moraal in gaan. Ergens vroeg de member zich af wie zijn hoofd had volgestopt met ideeën over wat hij moest doen. "Er zijn verschillende soorten goed en slecht," Begon ze, "Wat voor ons goed is kan voor een andere kat slecht zijn. Neem bijvoorbeeld een muis." Hopelijk zou het allemaal een beetje kunnen volgen. "Wij jagen op muizen, doden en eten ze. Dat is goed voor ons. Wij hebben het nodig. Maar voor de familie van de muis is het slecht." Ze dacht even na over haar antwoord. "Maar dit betekend niet dat wij geen muizen meer moeten eten; anders hebben wij niks te eten. Soms moet je slechte dingen doen voor de katten van wie je houdt." Als ze nu zijn hele moraal had verkloot, kon dat nog wel eens een probleem worden.

Met een klein glimlachje knikte hij. Dit waren de katten waar hij me om wilde gaan. Dit was een moment waar hij totaal zichzelf was en zich werkelijk blij voelde. Het enige wat hij dan ook deed was rustig zitten en luisteren naar wat de kattin zei. Het was wijs en mooi om eens zo te horen, in plaats van het feit dat moorden "leuk" is. Wat was daar nou leuk aan? Een ander pijn doen was alles behalve leuk! Maar het was wel waar... Ze moesten overleven en ze moésten eten. Moesten ze dan ook een leven ontnemen? Van welke kat hield hij? Was hij in staat tot liefde? Volledig in gedachten, dit keer zijn echte, eigen gedachten, was hij even alles om zich heen vergeten.

Chawl knikte. “Ik snap het.” Opgelucht haalde Yu adem. Ze had geen jonge, beïnvloedbare kat kapot gemaakt. Satsui had al een tijdje niets gezegd, en de poes keek even bezorgd zijn kant op. “Maar waarom moeten we dan soms andere katten vermoorden, die eten we toch niet op?” Haal ogen schoten weer naar haar broertje. "De meeste katten vermoorden andere katten om iet te beschermen wat belangrijk voor ze is." Ze twijfelde even. Zou ze hem vertellen over de verrotte katten, de katten die moordde voor plezier, de katten waar de elite vol mee zat? Dat zou misschien te veel zijn voor de jonge kater... "Katten die moorden om andere redes zijn gevaarlijk en daar moet je niet mee omgaan." Besloot ze uiteindelijk. Ze keek hem ernstig aan, om haar de nadruk erop te leggen. Yu keek even om naar de rossige young-one, maar hij leek in een compleet andere wereld te zijn. "Eh... Satsui? Hallo?" Ze zwaaide haar poot langzaam voor zijn snoet. "Aarde aan Satsui!"

Hij pikte nog wel kleine dingetjes op van het gesprek maar veel niet meer. Hij wist niet wie hij zelf was en dat was raar. Waarom stelde hij überhaupt vragen aan zichzelf? Het enige woord wat hem steeds kort deed opkijken was 'moorden' maar veel deed hij er niet aan. Zijn naam werd geroepen en hij vergat soortvan te reageren tot de tweede keer. Wild keek hij de poes aan met een geschrokken gezicht. "Oh, uhm! Sorry!" Hij glimlachte ontschuldig, oeps?