Cold paws. [&CREAMYFROST]

Oceanheart keek met een rustig gezicht naar de prooistapel terwijl ze besloot om voor vandaag een klein visje te eten. Voorzichtig pakte ze de prooi met haar tanden van de stapel zodat ze zeker geen graten tussen haar tanden zou voelen zoals de vorige keer. Ze haatte het als ze een graat tussen haar tanden kreeg, vond het ook een akelig idee dat zoiets in haar keel terecht zou komen. Ze wist dat ze van de RiverClan was en dat vissen eten nu eenmaal hun ding waren, maar ze vond het nog altijd niet prettig dat één van die graten echt in haar keeltje terecht konden komen. Naar alle waarschijnlijkheid zou ze dan stikken en dat zou haar idee om iets van haar leven te maken nogal verpesten. Ze moest toegeven dat de gedachte dat ze zou stikken in een graatje haar minder benauwd maakte dan vroeger toen ze nog een kitten was. Ze merkte ook dat ze de gedachte om daadwerkelijk van alles af te zijn ook niet zo heel erg vond, maar dan ging ze liever strijdend ten onder. Dan zou ze liever wonden opvangen voor haar Clan en hopen dat ze daardoor stierf. Oceanheart schudde haar kopje zodat de nare gedachten weg zouden gaan, maar ze bleven haar kwellen. De rosse poes stond op, pakte de vis mee en liep uit het kamp. Verscheidene katten volgden haar, anderen concentreerden zich gewoon op hun voedsel. De jonge poes hield de vis stevig tussen haar krachtige kaken geklemd terwijl ze zich een weg baande door het territorium naar de rivier. Eenmaal daar aangekomen zijnde gooide ze de vis neer op de grond en stak haar poten één voor één in het ijskoude water om haar vreselijke gedachten af te leiden. Ze keek naar de weerspiegeling van zichzelf en snoof. Ze verachtte zichzelf. Voor dit. Voor haar zwakheid. Voor alles.

Na even naar haar spiegelbeeld te hebben gekeken boog de poes zich toch over de vis die ze had meegenomen. Ze snoof de zoute, visachtige geur op en twijfelde of ze er wel aan zou beginnen. Het was ironisch dat ze van de RiverClan afkomstig was en dat ze schrik had voor de graatjes, maar het was gewoon een angst die haar was blijven achtervolgen nadat ze vroeger als kitten bijna gestikt was in één zo’n graatje. Nog zo’n goed idee van haar fantastische vader: haar vis laten eten zonder haar te waarschuwen voor de gevolgen. Ze schudde haar kopje. Ze had niet veel aan haar ouders gehad, had meer het idee gehad dat ze een last voor hun vormde dan dat ze er echt trots op waren dat ze haar hadden gekregen. Dan kwam er ook nog eens bij kijken dat ze in een strenge wintertijd geboren was. Haar moeder had haar wel gezegd dat ze als enige kitten was geboren, maar Oceanheart was niet dom. Kittens werden meestal in nestjes geboren, ze nam aan dat zij de enige was wiens lichaampje warm had kunnen worden op tijd. De rosse poes keek verschrikt op toen ze iemand naast zich hoorde en draaide haar kopje. ‘Creamyfrost,’ zei ze met een knikje en ze verbaasde zich er over hoe weinig emotie er in haar stem doorklonk ondanks alle vervelende gedachten die in haar kopje om gingen. Ze vroeg zich af of zij de enige was die zo’n gedachten had en keek weer naar het water. De kater leek buiten adem te zijn, maar veel zin om een reden te vragen had de jonge poes niet. Toch was het belangrijk als ze eindelijk eens wat vriendschappen binnen de Clan kreeg, ook al was ze terughoudend, wantrouwig, negatief en had ze het gevoel dat niemand haar ooit ging vertrouwen. ‘Gaat het een beetje?’ Het klonk niet als een bezorgde vraag. Eerder alsof ze informeerde naar het weer.

Het leek er niet op dat de kater zich beledigd voelde omdat ze klonk alsof ze informeerde naar het weer in plaats van er oprechte bezorgdheid in te zetten. Er was niet veel wat Oceanheart echt zorgen baarde en het lot van haar Clangenoten was daar één van. Ze wist dat het verschrikkelijk egoïstisch en zelfs arrogant te noemen was, maar als ze iemand niet kende, boeide het haar vrij weinig wat diegene zijn lot was. Natuurlijk vond ze het wel erg als iemand doodging en naar StarClan werd gebracht, maar het was niet dat ze er dagen om zou huilen of gaan opscheppen hoe goed ze de kat wel niet kende. Misschien kwam er ooit een dag dat ze wel om iemand zou huilen, maar dat betwijfelde ze ten zeerste. Tot nu toe waren er namelijk nog niet veel Clangenoten geweest die haar echt een teken van appreciatie gaven. Enkel een knikje in de ochtend of voor het slapengaan was het enige wat ze kreeg en dus voelde Oceanheart ook niet direct de drang om tegen één van hun te gaan praten. De rosse poes draaide haar hoofd toen ze de vraag van de witte kater hoorde. ‘Moet daar per se een reden voor zijn dan?’ vroeg ze. ‘Maar goed, ik had gewoon geen zin om dit op te eten in de Clan en behoefte om even uit die drukte te zijn,’ gaf ze eerlijk toe. ‘En jij dan? Het moet vervelend zijn als iedereen steeds informeert hoe het met je gaat en daarbij hun best doen om bezorgd te klinken terwijl het hun waarschijnlijk niet eens wat kan schelen.’ Wat ook direct de reden was waarom ze haar stem neutraal had laten klinken. Als ze geen emotie voelde, zou ze ook zeker niet haar best doen om er eentje te creëren. Dat voelde aan als verraad tegenover haar gesprekspartner en tegenover zichzelf.

Oceanheart deed haar best om niet met haar ogen te rollen. Als ze ergens geen zin in had, dan was het als iemand filosofische uitspraken begon te doen in haar buurt. Het was nog niet helemaal filosofisch wat hij zei, maar het begon een beetje tegen het zweverige aan te klinken. Ocean geloofde niet in dat soort onzin, had er dan ook een hekel aan als anderen dat wel deden en haar dan lastig gingen vallen met van die zinnetjes zoals Creamyfrost daarnet gebruikte. Aan de andere kant kon ze het ook wel begrijpen dat de kater zich daar aan vasthield en ze had immers nog net genoeg respect voor haar Clangenoot om niet in zijn bijzijn met haar ogen te gaan rollen. Als de kater ook al het gevoel kreeg dat hij door haar niet serieus werd genomen, was het misschien al helemaal erg voor hem. Bovendien had ze zichzelf gezegd dat ze haar best ging doen om vrienden te maken binnen de Clan, maar dat proces ging nog niet erg goed in zijn werking. ‘Precies,’ zei ze. Deze keer vond ze wel dat Creamyfrost gelijk had. ‘Ze doen allemaal zo positief en proberen je moed in te spreken, maar aan het uiteinde van de rit is er inderdaad niks om vrolijk over te zijn. Jij zit immers nog steeds met alle ellende.’ Was ze nu eigenlijk voor hem aan het spreken of voor zichzelf? Ze had namelijk het gevoel dat ze meer voor zichzelf aan het spreken was. Dat ze haar negatieve gedachten over zichzelf uitte door net te doen alsof ze het over hem had. Dat ze hem hierbij geen goed gevoel zou geven maakte haar niet zo veel uit. Medelijden met andere Clangenoten was niet aan haar besteed. Ze was een emotieloos geval en ze vreesde dat dat wel ging blijven voor de rest van haar leven. Misschien dat er wat verandering in zou komen als ze echt vrienden zou maken, maar voor nu hoefde hij niet al te veel op haar medelijden te rekenen en gelukkig deed de kater dat ook niet. ‘Ik vind anders dat je soms best mag zeggen dat het je irriteert en dat ze op moeten rotten,’ zei ze zonder emotie tegen hem en haar ogen staarden hem leeg aan. ‘Het zijn immers jouw problemen, dus dan moeten ze dat gewoon maar accepteren, toch?’

Het viel Oceanheart eerlijk gezegd mee dat de kater inmiddels nog niet van haar weg was gegaan. Ze wist dat ze niet de meest vrolijke kattin was. Ze wist ook dat andere katten zeker niet bij haar terecht moesten komen als ze een opbeurend gesprekje wilden hebben, want zoals je kon zien zei ze voornamelijk negatieve dingen. Misschien zelfs wel dingen die anderen op vervelende ideeën brachten, maar dat was gewoon hoe zij dit soort situaties handelde. Ze wilde aan de ene kant het beste voor haar Clan, maar aan de andere kant wilde ze ook niet al te veel opgezadeld worden met andermans problemen. Daar kwam dan ook nog steeds die snakkende behoefte naar vrijheid bij. Ze wist dat ze op deze manier niet loyaal was aan haar Clan en dat dat binnenkort ging opvallen, maar hoe moest ze het dan aanpakken? Hoe kon men haar overtuigen om in de Clan te blijven als ze haar problemen niet eens wisten? De enige die wist van haar probleem was een Rogue die zich nota bene buiten de Clan bevond. Ze vertrouwde Creamyfrost niet goed genoeg om het tegen hem te zeggen, want ze wist wat voor loyale kater het was. De kans dat ze verraden zou worden was vrij groot. Ze vertrouwde bovendien niet veel katten in haar Clan. Zelfs de leader durfde ze niet te vertrouwen. Zelfs de Commander niet. ‘Het is tegenwoordig erg moeilijk om je geliefd te maken bij je Clan zonder dat je voor jezelf op kunt komen of jezelf kunt zijn, hoor,’ zei ze tegen hem en deze keer klonk het lichtelijk somber. De poes staarde naar de vis die ze nog altijd voor haar poten had liggen, maar ze had nauwelijks honger. Dankzij de zorgen was ze ook redelijk aan het vermageren en haar pels, die niet bepaald dik was, verhulde dat niet echt. De poes draaide haar kop opzij toen ze zijn opmerking hoorde. ‘En je denkt dat iedereen bij die familie hoort?’ vroeg ze schouderophalend. ‘Zorgt familie ook voor elkaar als één van de familieleden een beetje uit de toon valt?’ Het moest wel opvallen dat ze het over zichzelf had, maar echt raden wat er in haar gedachten omging telkens als ze een stap buiten de Clan zetten? Nee, dat zou de kater nooit doen en dat wilde ze ook niet.

Oceanheart wilde aan de ene kant de priemende blik van Creamyfrost negeren, maar aan de andere kant was het lastig om die blauwe ogen te negeren. Ze hadden iets indringends, hadden een vrij mooie kleur en op de één of andere manier boeide het de jonge poes wel om er naar te kijken. Het had iets rustgevends. Bovendien combineerden zijn ogen goed bij de naam van de RiverClan en ook bij de rivieren die door het woud stroomden. Ze wist dat ze filosofisch bezig was, maar soms was het makkelijker om zich op dat soort dingen te concentreren dan dat ze zich echt met het lastige gesprek bezighield. Want lastig was het zeker omdat ze net over een lastig onderwerp begonnen waren. De poes richtte lichtgroene ogen op de blauwe van de kater toen hij begon te spreken. Ze snoof afkeurend toen hij zijn woorden sprak, maar besloot om hem niet te onderbreken omdat ze vrij nieuwsgierig was naar wat hij nog meer te zeggen had. Het leek er duidelijk op dat de kater haar wilde overtuigen dat ze weldegelijk bij de Clan hoorde, maar waarom had ze dat gevoel niet zo? De Rogue die ze buiten de Clan was tegengekomen had ook zo zijn best gedaan om haar te overtuigen dat ze weldegelijk in de Clan hoorde. Was het dan toch geen goed idee om een Rogue te worden en zou het toch een beter idee zijn als ze gewoon in de Clan bleef? De tijd zou het haar leren. Maar als ze niet gelukkig werd na een tijdje, zou het misschien toch wel handig zijn om met Butterstar een gesprek te hebben. Creamyfrost’s vraag deed haar bijna in het stukje vis dat ze zojuist in haar bekje had genomen stikken en de poes richtte haar strakke lichtgroene ogen weer op hem. ‘Misschien,’ zei ze eerst op een afstandelijke manier, maar het was duidelijk te zien in haar ogen dat ze het geen ‘misschien’ was en dat het meer naar een ‘ja’ neigde. ‘Misschien zou het beter zijn als ik ergens anders zou zijn,’ zei ze een tikkeltje somber. ‘Niet dood,’ voegde ze er haastig aan toe. ‘Maar gewoon ergens buiten de Clan waar ik niemand meer kan lastigvallen.’ Het was de eerste keer dat ze over haar gevoelens sprak tegen een Clangenoot, maar ze had zo het idee dat Creamyfrost het wel voor zijn eigen zou houden. Ze had al eerder gemerkt dat het een vrij gebroken kater was en soms zochten die persoonlijkheden elkaar op.

Oceanheart knipperde verbaasd zijnde met haar ogen toen ze opzij keek en zag dat Creamyfrost oprecht triest leek te zijn door haar woorden. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat de kater direct vanaf het begin al medelijden met haar zou hebben. Het was niet dat ze opzoek was naar medelijden, maar aan de ene kant vond ze het wel fijn om iemand te hebben die een luisterend oor bood en die op een oprechte manier met haar gevoelens om ging. Dat had ze de laatste tijd wel nodig gehad en het feit dat ze dit eindelijk vond bij een Clangenoot maakte het natuurlijk wel wat beter. De rosse poes luisterde naar wat Creamyfrost zei. Ze geloofde eerlijk gezegd wel van hem dat hij iemand was die het niemand gunde. Ze wist ook dat hij hier waarschijnlijk voor anderen ook zo geweest was en dat maakte het voor haar eigenlijk alleen maar makkelijker om over haar gevoelens te praten. Het feit dat hij een luisterend oor zou bieden aan anderen wilde dus ook zeggen dat hij over meerdere dingen kon zwijgen. Oceanheart was niet direct iemand die haar gevoelens bij de eerste ontmoeting met iemand uitsprak, maar Creamyfrost kende ze al langer omdat ze bij elkaar in de Clan opgegroeid waren. De kater was net geen tien moons ouder dan haar, maar zij had hem wel gekend toen hij een Apprentice was. Ze hadden misschien niet met elkaar gepraat, maar ze wist wel wat voor functie hij had in de Clan. En dat leek voor haar op dit moment genoeg te zijn om op zijn vraag in te gaan. Ze haalde haar schouders op en bewoog ongemakkelijk met haar pootjes over de losse ondergrond onder haar. Ze haalde diep adem en keek daarna opzij. ‘Ik denk omdat mijn ouders me vroeger nooit echt geaccepteerd hebben als hun dochter,’ sprak ze haar gedachten bedenkelijk uit. ‘Door hun heb ik het gevoel dat ik niet in de Clan hoor. Dan komt er ook nog het feit bij kijken dat ik niemand in de Clan echt ken en dat Butterstar me waarschijnlijk nooit genoeg zal vertrouwen om me een Apprentice te laten trainen.’ Ze haalde ongelukkig haar schouders op. ‘Ik heb laatst met een Rogue gesproken en hij zei dat ik onbewust wel iets betekende voor mijn Clan, maar nu merk ik dat gewoon niet zo.’ Ze bewoog kort met haar oortjes toen ze zichzelf had verraden dat ze met een Rogue had gepraat, maar wist dat Creamyfrost er geen punt van zou maken.

Het was misschien een tikkeltje beschamend geweest dat ze echt aan een Clangenoot had toe moeten geven dat ze steun had gezocht bij een Rogue en niet bij een Clangenoot, maar het ging er voor haar part om dat ze dat nu wel deed. Nog nooit had ze dit soort persoonlijke zaken met een andere kat besproken, maar ze moest eerlijk toegeven dat het wel goed deed om over haar problemen te praten. Ze had altijd gedacht dat men haar zwak zou vinden en dat de kans dat ze geaccepteerd zou worden in de Clan verkleind zou worden, maar haar gesprek met Creamyfrost leerde haar dat ze, door zich open te stellen, juist kans had om vrienden te maken. Zou de Rogue dan toch gelijk hebben gehad? Betekende ze wel iets voor haar Clan, maar had ze dat gewoon nog niet door? Ze had geen idee. Ze was gewoon zo onzeker en het gedrag van haar ouders had haar niet bepaald geholpen. Wat wel hielp was dat Creamyfrost zo begrijpend was en dat hij echt met haar mee leek te leven. De kater had haar nog geen enkele keer met een vuile blik aangekeken of een honende opmerking gemaakt. Ze begon een beetje spijt te krijgen dat ze niet eerder iemand van haar Clan had toegelaten, maar daar was het nu een beetje te laat door. Het enige wat ze kon doen was zich, zoals Creamyfrost al aangaf, wat meer openstellen naar andere katten van haar Clan. ‘Misschien wel,’ zei ze hoopvol tegen hem. Zou het echt? Zouden de andere Clankatten haar net zo toespreken zoals Creamyfrost deed? Natuurlijk zaten er meerdere persoonlijkheden in één Clan en zou de één al wat vriendelijker zijn tegen haar dan de ander, maar ze wilde het liefst openbloeien zoals ze de rest van haar Clan had zien doen. ‘Als Butterstar mij gaat beoordelen op mijn kunnen zal ze niet ver komen,’ zei Oceanheart lichtelijk honend. ‘Het is niet dat ik tot nu toe veel heb laten zien van mezelf en ik kan ook niet direct zeggen dat ik de afgelopen manen heel sociaal ben geweest.’ Nee, zelfs als Oceanpaw had ze zo veel mogelijk afstand proberen te nemen van de Apprentice’s waarmee ze soms moest samenwerken. ‘Maar misschien komt daar dankzij dit gesprek wel verandering in,’ gaf ze hoopvol toe. ‘Alleen is het voor mij gewoon lastig om die eerste stap te zetten.’ Ze keek somber op haar vis neer.

De poes kromp ineen toen Creamyfrost haar naam riep. Ook al wilde ze het niet vaak laten merken, ze vond het doodeng als iemand kwaad op haar werd en zijn stem verhief. Creamyfrost leek misschien niet echt kwaad te zijn, maar iets in haar verhaal leek hem te irriteren en hem het idee te geven dat hij zijn stem kon verheffen om die reden. Ze vond het een vervelend idee dat ze deze kater afschrikte met haar negatief gedrag, maar in plaats daarvan bleef hij bij haar en legde hij zijn reactie uit. Het klonk aan de ene kant wel logisch, maar had hij dat niet anders kunnen brengen zonder haar dood laten schrikken? Toch was haar opluchting groot en kon je dat ook terugzien in haar lichtgroene ogen. Ze haalde haar schouders op op zijn vraag. ‘Omdat mijn ouders me niks anders verteld hebben,’ gaf ze toe. ‘En omdat ik van mezelf vind dat ik niet bij deze Clan pas.’ RiverClanners waren stoer, hadden moed en waren sociaal aangelegd. Ze waren uitstekende zwemmers en waren loyaal. Zij had niet het gevoel dat ze één van deze kwaliteiten bezat. Behalve het zwemmen, dat ging dan wel weer goed. En het vissen natuurlijk. Ze kon goed zwemmen en zou dat ook zeker leren aan de Apprentice die ze misschien in de toekomst zou krijgen, maar ook dat was nog onzeker. Ze draaide haar kopje naar Creamyfrost en dacht koortsachtig na over haar goede kwaliteiten. ‘Ik kan goed op vissen jagen en zwemmen,’ zei ze. ‘En ik laat me niet makkelijk beïnvloeden door andermans emoties.’ Ze wist niet of dat per se een goed ding was, maar in haar ogen was het wel handig dat je je hoofd koel kon houden als iedereen ondertussen in paniek raakte omdat ze zich te veel mee lieten slepen met hun eigen emoties. ‘Maar dat weegt nog steeds niet op tegen alle negatieve dingen,’ klaagde ze. ‘Ik wil ook gewoon sociaal zijn en het initiatief nemen om met anderen te praten, maar het lukt gewoon niet. Ik ben te terughoudend om die eerste stap te zetten.’ Ze keek somber naar de grond. ‘Ik voel me soms helemaal geen RiverClanner en ik weet niet waarom,’ fluisterde ze er achteraan.

Tja… waarom voelde ze het aan alsof ze niet in de Clan paste? Dat was een ingewikkelde vraag met een ingewikkeld antwoord. Ze had geen idee of ze dat wel op één middag uitgelegd kreeg aan de kater. Ze was blij dat hij haar achterna was gekomen om met haar te praten, want ze merkte dat een levensverhaal een paar manen opkroppen echt vervelend kon zijn en dat ze echt wel nood had aan een gesprek. Bovendien merkte ze ook dat het eens fijn was als een kat je zei dat je goede kwaliteiten wél opsomden tegen je slechte kwaliteiten, ook al had Oceanheart het gevoel dat dat niet het geval was. Creamyfrost leek er juist zeker van te zijn dat haar goede kwaliteiten al veel goedmaakten. Als ze dat nu eens zelf zou geloven dan zou het natuurlijk nog wat makkelijker zijn, maar het was in elk geval al iets dat ze niet haar uiterste best deed om hem tegen te spreken. De kater leek vrij zeker te zijn van zijn zaak en dus had Oceanheart niet echt het idee of ze wel het recht had om hem tegen te spreken. De poes dacht nog altijd na over zijn vraag, maar was ondertussen wel bezig met naar zijn uitleg te luisteren. Hij complimenteerde haar niet alleen, maar legde ook uit waarom welke van haar slechte kwaliteiten juist wel in goede aard konden vallen. En wat hij zei klonk vrij logisch. ‘Dat klinkt als een goed ding,’ moest ze toegeven. Maar had Creamyfrost wel goed geluisterd toen ze nog meer van haar slechte kwaliteiten had opgesomd? En opeens wist ze nog een slechte kwaliteit die perfect aansloot bij het idee dat ze niet het gevoel had een RiverClanner te zijn. ‘Ik ben erg onzeker,’ vertrouwde ze hem toe, maar ze verzachtte wel haar stem omdat ze het gevoel had dat heel RiverClan en StarClan hun oren spitsten om mee te luisteren. Alsof ze haar voorvaderen kwaad zou maken als ze zichzelf afkraakte. Ze wierp haar grasgroene ogen snel op de lucht om zeker te zijn dat ze niet kwaad waren, maar de lucht werd niet donkerder en er hing geen wolkje aan de lucht. De zon scheen zelfs. ‘Heel RiverClan lijkt echt zo zelfzeker te zijn. Zelfzeker dat ze goed kunnen zwemmen, goed kunnen jagen en dat ze hun Clan echt met alle macht kunnen verdedigen. Ik ben heel onzeker over mijn eigen kunsten. Ik zou ook geen idee hebben hoe ik een training van een Apprentice moest aanpakken. Als ik ooit als mentor gekozen word natuurlijk.’ Uit haar stem viel op te maken dat ze die kans zeer klein inschatte.