Cold paws. [&CREAMYFROST]

Oceanheart moest toegeven dat het afgelopen halfuurtje met Creamyfrost haar veel meer inzicht had gegeven dan alle gesprekken met iedereen bij elkaar. Haar ouders waren er niet voor haar zoals ze er voor haar moesten zijn. Ze keken niet eens naar haar om, laat staan dat ze hun best zouden doen om haar advies te geven. Oceanheart zou nog liever haar tong afbijten dan dat ze haar best ging doen om hun iets te vertellen over haar gevoelens. Haar moeder zou haar toch alleen maar honend aankijken en haar vader zou iets mompelen in de trant van dat hij een vreselijke dochter had. Hij hield zijn opmerkingen in tegenstelling tot haar moeder vaak in, maar Oceanheart zag de teleurstelling in de ogen van haar vader heus wel. Ze hadden haar de naam gegeven die ze eigenlijk voor de tweede kitten bewaard hadden. Ze hadden haar een andere naam willen geven, een simpelere naam. Dat waren de woorden die haar moeder tegen haar had gezegd vlak voor ze Apprentice werd en lange tijd had Oceanheart zich daar zo slecht over gevoeld dat haar training met haar mentor niet goed lukte. Ze lette niet op bij de krachttrainingen en daarom kwam het nu dat ze niet zo heel goed was in vechttechnieken, maar in defensieve technieken wel. Na een paar manen had ze uitgevonden dat Queens hun kittens direct namen gaven zodra ze geboren werden en dat haar moeder dus tegen haar gelogen had. Dat ze Oceanpaw altijd al in gedachten had voor haar eerste kleine, maar dat ze dat niet toe had willen geven omdat ze Oceanheart niet het idee had willen geven dat zij zich speciaal moest voelen. ‘Als ik zie waar het jou heeft gebracht vind ik het nog redelijk positief,’ zei ze oprecht tegen Creamyfrost. ‘Je bent een aardige kater om mee om te gaan en je geeft prachtig advies. Ik heb met jou in dit afgelopen half uur een beter gesprek gehad dan met mijn ouders heel mijn leven.’ Ze vouwde haar oortjes even naar achteren, want ze had geen idee of Creamyfrost wist hoe erg haar ouders een hekel aan haar hadden. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze waren gaan reclameren bij andere katten en dat Creamyfrost het misschien opgevangen had. ‘Ik leerde graag om te vissen en om te zwemmen. Ook zou ik wensen dat ik wat beter had opgelet bij de krachttrainingen, maar ik kan ze wel aan aanleren om goed defensief te zijn.’ Ze voelde haar vacht warm worden omdat ze zojuist een kwaliteit van zich had opgesomd en lichtelijk verlegen keek ze naar haar poten. ‘Maar wat wil je gaan doen dan?’ vroeg ze lichtelijk nieuwsgierig. ‘Die technieken herhalen of…?’

Onbewust was er een glimlach op haar gezicht gekomen toen Creamyfrost haar een soort van bedankje had gegeven voor haar compliment. Complimenten geven was iets wat ze wel kon, maar wat ze niet vaak deed omdat ze het gewoonweg niet durfde. Ze wist precies wat ze wilde zeggen als ze een compliment wilde geven en hoe ze het wilde verwoorden, maar de woorden rolden nooit over haar lippen en als ze dat wel deden, leek het altijd net alsof het niet oprecht klonk. Alsof het als iets klonk waar zij zichzelf heel hard voor had moeten dwingen om ze toch uit te spreken. Bij Creamyfrost was het echter vanzelf gegaan. Het was gewoon zo over haar lippen gerold zonder dat ze ook maar had nagedacht over de gevolgen. Gelukkig had Creamyfrost haar compliment goed opgevat en had hij ook wel doorgehad dat het oprecht geklonken had. En ergens was ze ook wel blij dat ze het zo oprecht had kunnen laten klinken. Voor hetzelfde geld had het juist heel apart geklonken en had hij haar daardoor niet serieus genomen. Toen Creamyfrost zijn idee uitlegde vouwden haar oortjes zich automatisch in haar nek, deed ze een paar stappen naar achteren en wreef met de zijkant van haar kopje ongelukkig tegen haar schouder. Ze had eerlijk gezegd geen idee of ze dat zou durven, want Creamyfrost vroeg opeens wel heel veel van haar. Wat als ze er niet klaar voor was? Wat als ze domme dingen zei? Ze voelde zich net die ene jonge Apprentice die het in het begin ook niet had aangedurfd om in de Apprentice’s Den te slapen en daarom de eerste nachten buiten was gaan slapen tot ze wel naar haar Den had moeten gaan omdat het anders te koud was geweest. ‘Ik weet het niet, Creamyfrost,’ zei ze onzeker tegen hem. ‘Ik vind het fijn om met je te praten en bij jou gaat het nu ook wel steeds meer en meer vanzelf, maar wat als ik dichtklap bij die anderen? Dadelijk vind je me niet meer aardig of zo.’ Ze keek ongelukkig naar de grond en haalde nerveus haar tong over haar borst. Ze had geen idee hoe ze moest reageren op al die andere katten, al zeker niet als Creamyfrost daadwerkelijk met ze wilde socialiseren. ‘Maar misschien kan ik toch wel een poging wagen,’ gaf ze onzeker toe. ‘Anders leer ik het waarschijnlijk nooit.’ En onzeker deed ze vervolgens een paar stappen in de richting van Creamyfrost en wachtte tot ze daadwerkelijk naar het kamp zouden gaan.