Just keep washing (Apricotpaw)

Het was een vrij warme dag vandaag en Rushingpaw had zin gehad om er eens heerlijk alleen op uit te gaan in het territorium. Alleen onhandig als altijd had ze het voor elkaar gekregen om moddervlekken en takjes in haar vacht te krijgen. Het begon vervelend te plakken en met dit weer voelde dat alleen maar naarder. De poes liep richting de rivier en hoorde al snel het stromende water. Niet veel later kwam het water in zicht en vrolijk rende ze er op af en waagde zich in het koele water. Het was heerlijk verfrissend op zo'n heldere dag als vandaag. Terwijl ze genoot van de koelte, waste ze ondertussen de modderige plekken van zich af. Eenmaal klaar met het wassen besefte ze zich iets. Er klopte iets niet. Ondanks het feit dat de rivier rustig stroomde en er vogels heen en weer vlogen, was het stil. Rushingpaw stond hier helemaal alleen in de rivier en eigenlijk hielde ze helemaal niet zo van alleen zijn. Ze had meestal liever gezelschap om zich heen anders verveelde ze zich zo. Zou er niet toevallig iemand in de buurt zijn nu?

Het was al bijna zonhoog toen Apricotpaw ontwaakte. Haar witgekleurde lichaampje strekte zich uit. Een botje in haar nek kraakte, wat voor de apprentice een indicator was voor een goede, diepe slaap. Onbewust van haar actie maakte de poes een sprongetje. Haar blik vervolgens achter zich leggend, hopend niemand wakker te hebben gemaakt. Ietwat voorzichtiger volgde ze haar pootjes de den uit. Een klein, piepend gaapje verliet haar mond. Terwijl de poes er een beetje tempo in begon te zetten, probeerde ze te besluiten tot een activiteit voor vandaag. Haar blikveld bestond uit een prachtig assortiment groen; lichtgroen gras, donkergroene struiken, middelgroene bomen. Haar pootkussentjes werden vochtig van de dauw, wat voor een fijne afkoeling tegen de felle zon zorgde. De apprentice had besloten een bad te gaan nemen in de rivier, mits er niet teveel katten bij de rivier waren. Oplettend als de witte poes was, wilde ze niet teveel visjachten verstoren. Terwijl Apricotpaw haar weg naar de rivier vervolgde, vingen haar tweekleurige ogen nog iets anders op dan alleen het fonkelende blauwe water. In het midden van de rivier stond een andere kat, aan haar bouw te zien ook een apprentice. De witte poes vroeg zich af wat die apprentice daar in haar eentje deed; ze waste zich niet, ving geen vis. Ze stond daar maar gewoon. Aangekomen aan de rand van de rivier, nog steeds onopgemerkt door de bruine tabby in het water, maakte ze haar stembanden nuttig. "Waarom sta je hier zo alleen?"

Words ∙ 247