Stop and stare. [OPEN]

Een rosse poes met bleekgroene ogen stapte die ochtend vroeg uit haar Den om te gaan jagen. Ze was het zat om in de Den te blijven rondhangen als ze toch niets te doen had. Vrienden had ze niet echt omdat ze als kitten erg gesloten was en als Apprentice meer met haar training bezig was geweest dan echt andere katten te leren kennen. Ze was een wantrouwige poes, erg op zichzelf gericht en durfde redelijk wantrouwig te zijn. Toch wist ze van zichzelf dat als het er op aan kwam dat ze moedig zou zijn en haar loyaliteit aan haar Clan was niet te ontkennen. Toch had de jonge poes zo het idee dat ze niet echt een meerwaarde was in de ogen van haar Clangenoten. Als de andere katten ’s avonds samen gingen tongen, probeerde zij om een prooi uit te kiezen en zo snel mogelijk weg te wezen. Oceanheart had geen idee waarom ze haar Warriornaam had gekregen, maar het was vast niet omdat haar hart zo groot was als een oceaan dat ze er iedereen in op kon sluiten. Ze had niemand echt in haar hart zitten. Ze had geen broers of zussen en ze had ook geen ouders meer. Die waren een paar manen geleden overleden omdat zij tamelijk oud waren toen ze hun jong kregen. Oceanheart was vanaf haar zevende maan al op zichzelf gewezen, maar had dat nooit echt een probleem gevonden. Een band met haar ouders had ze niet echt gekregen juist omdat zij zo’n vrolijke karakters hadden en zij nogal teruggetrokken was. Natuurlijk hadden haar ouders wel moeite gedaan om haar wat meer open te laten zijn naar anderen, maar dat was altijd mislukt. De jonge poes schudde haar kopje terwijl ze naar het water keek dat haar lichtelijk emotieloze blik weerspiegelde. Ze stak haar pootje naar voren en raakte het water simpel aan zodat het rimpelde, maar haar aandacht werd getrokken door een geluidje dat weerklonk door het woud en met een simpele beweging draaide de poes haar kopje. Wie was daar?

Met lange passen liep de kattin door het Thunderclangebied, richting de grenzen. Ze moest even weg uit de drukte van het kamp, weg van de herinneringen, even rust. De beste manier om dat te doen was richting de grenzen gaan, alles wat je daar tegen kwam was een patrouille die geen tijd voor je had en meteen weer door ging. Een vijandige patrouille zou je hoogstens verzoeken om verder van de grenzen te blijven, dat zelfde gold voor een kat uit een andere clan. Misschien was een kat uit een andere clan juist wel de afleiding die ze zocht. Rousepaw's ogen begonnen te glimmen bij het zien van een andere kat aan de overkant van de rivier. Ze was een keer eerder een Riverclanner tegengekomen en die was wel aardig geweest. Ze lette totaal niet op haar aanwezigheid waardoor de ander haar door kreeg. "Heya", begroette Rousepaw de rosse warrior op een vriendelijke toon.

Nog voordat de jonge poes zich kenbaar maakte had Oceanheart haar al geroken door haar bek wat open te doen en de geuren in zich op te nemen. De ThunderClan-geur die te ruiken viel was niet te missen en even verstijfde de poes, geen idee hebbende wat ze moest zeggen. Ze kon al net zo slecht met andere katten van een andere Clan omgaan als katten van haar eigen Clan, misschien zelfs nog wel slechter omdat ze het gevoel had dat ze de Code brak als ze zelfs maar naar hun keek. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat ze een vrij negatieve kijk op zichzelf had en dat ze niet direct het idee had dat ze iets positiefs was voor haar Clan. Het was nog net niet depressief te noemen hoe ze zich voelde, maar het grensde er wel aan en daar was de jonge poes zich van bewust. Kwam het door de dood van haar ouders die toch niet veel om haar hadden gegeven? Kwam het omwille van het feit dat ze geen broers of zussen had om haar ellende mee te delen? Kwam het omdat ze geen zelfvertrouwen had? Ze had geen idee. Oceanheart’s emotieloze blik keek de poes aan en ze gaf een knikje ter begroeting. Het was een geluk dat een rivier hun territorium scheidde, anders zou de poes nog dichterbij staan en dan zou Oceanheart al helemaal niet meer weten wat ze moest doen. ‘Ben je niet een beetje ver van je kamp? Je ziet er nog jong uit,’ sprak ze. ‘Ik dacht dat Apprentice’s altijd begeleid moesten worden door een Warrior op zo’n jonge leeftijd.’ Ze kon zich herinneren dat zijzelf als Apprentice altijd zonder te vragen uit het kamp ging en dat niemand haar vervolgens miste, behalve haar mentor als hij haar nodig had. Met een huivering die door haar ruggengraat trok richtte de poes haar aandacht weer op de andere poes.

Rousepaw verbaasde zich lichtelijk over de emotieloze blik in de ogen van de kattin. Ze had een begroetend knikje gekregen maar het leek er meer op dat de ander haar aanwezigheid niet op prijs stelde. Langzaam zwaaide de apprentice haar staart op en neer op een hoogte dat de onderkant de grond net niet raakte. ‘Ben je niet een beetje ver van je kamp? Je ziet er nog jong uit,’ begon de rosse kattin. Dat was een nieuwe. Ze had van alles gehoord als ze aan de grenzen kwam maar dit was de eerste kat die zich een soort van zorgen leek te maken over haar. ‘Ik dacht dat Apprentice’s altijd begeleid moesten worden door een Warrior op zo’n jonge leeftijd.’ Vervolgde de Riverclanner aan de overkant van de rivier. Een klein grijnsje verscheen op Rousepaw's kop. "Laten we zeggen dat het een lang verhaal is en ik geen zin heb om te wachten tot ik een nieuwe mentor krijg met het verkennen van de grenzen. Maar wat doe jij hier eigenlijk? Het ziet er niet naar uit dat je op patrouille bent."

Eigenlijk ging het haar helemaal niet aan en Oceanheart wist ook niet waarom ze zich er in interesseerde. Ze nam aan dat het nieuwsgierige kantje soms de overhand nam. Want ondanks al die vreselijke gedachten en terughoudendheid, was ze toch wel een nieuwsgierige poes. Haar mentor had zich er altijd over verbaasd hoe ze op zo’n kille manier haar vragen kon stellen en daarbij haar blijk van nieuwsgierigheid wat kon verdoezelen. Hij had zeker zo’n enthousiaste Apprentice verwacht die hem de oren van de kop zou zeuren. Hij had beter moeten weten. Oceanheart dwong zichzelf om naar de poes aan de overkant te luisteren toen deze haar verhaal deed. Ah. Een Apprentice die geen mentor had of die een mentor had, maar die geen aandacht aan haar besteedde. Het kwam jammer genoeg vaak voor en Oceanheart hoopte dat als Butterstar het dan toch in haar kopje haalde om haar een mentor te maken dat ze haar Apprentice nooit zou verwaarlozen en hem of haar ook niet het idee zou geven dat ze er geen zier om gaf hoe de training zou verlopen. ‘Zo lang je maar een beetje aan je eigen grenzen blijft zou het normaal geen kwaad kunnen,’ zei de rosse poes rustig. Als de jonge Apprentice dacht dat ze op bezorgdheid kon rekenen, was ze bij Oceanheart niet aan het juiste adres. Pas als de Apprentice zou verdrinken zou Oceanheart ingrijpen en zelfs dan zou ze nog kil blijven reageren. De rosse poes had niet de persoonlijkheid om bezorgd of erg boos te reageren, daar was ze te suf voor. ‘Ik wilde alvast wat voor de Clan gaan jagen omdat ik me verveelde,’ zei ze half liegend, half naar waarheid. Ja, ze was gaan jagen voor de Clan, maar eerder omdat ze zich daar niet thuishoorde dan dat ze zich verveelde. Maar dat hoefde geen enkele kat te weten en zeker geen van een andere Clan. ‘En geen zorgen over die mentor trouwens, meestal komt dat wel bij de volgende Ceremonie. En anders gewoon notitie van maken bij je Clanleider of de commandant.’ Het klonk alsof ze het over het simpelste onderwerp had en geen enkele emotie was te zien toen de kattin naar de ThunderClan-Apprentice keek.

‘Zo lang je maar een beetje aan je eigen grenzen blijft zou het normaal geen kwaad kunnen,’ reageerde de rosse kattin. Rousepaw knikte bevestigend, dat zou ze ook wel doen. Zo dom was ze nou ook weer niet. ‘Ik wilde alvast wat voor de Clan gaan jagen omdat ik me verveelde.’ Vertelde de Riverclanner haar. Het was niet echt slim om te gaan jagen in in het water gezien het voor het grootste deel bevroren was. Het zou enkel resulteren in onderkoeling als je ging zwemen. ‘En geen zorgen over die mentor trouwens, meestal komt dat wel bij de volgende Ceremonie. En anders gewoon notitie van maken bij je Clanleider of de commandant.’ Op die woorden hield Rousepaw haar kopje enkel wat scheef. De kattin zei het alsof de zilvertabby zich duidelijk zorgen daarover maakte, wat het geval dus zeker niet was. Ze zou wel een mentor krijgen bij de volgende ceremonie, het was meer wachten op die ceremonie met de Bloodclan in hun kamp. "Wat is jouw naam eigenlijk? Ik ben Rouse", stelde de kattin zich maar voor. Het was handiger als ze de naam van de ander kende en veel andere dingen had ze toch niet tegen de Riverclanner te zegen. Zelf kon ze ook wel inzien dat de discussie over de laatste opmerking aangaan geen nut zou hebben.

Mentor worden… Het was iets dat veel katten wilden, maar Oceanheart was er niet één van en het zou haar verbazen als Butterstar haar überhaupt ooit als een mentor zou aanwijzen. Ze had er duidelijk de kwaliteiten niet voor en wist niet eens hoe ze het moest aanpakken. Natuurlijk had ze zelf een training gehad en had ze daarbij ook wel opgelet hoe het moest, maar dat was het dan ook. Aangezien ze er als Apprentice al vanuit was gegaan dat het onmogelijk was dat zij later een mentor werd, had ze niet echt goed opgelet over hoe ze sommige dingen later kon overnemen. Dat werd dus improviseren als ze op de één of andere wonderbaarlijke manier toch een mentor werd. De kattin draaide haar hoofd toen de poes aan de overkant weer begon te praten. Ze vond het naïef van de poes dat ze zichzelf al direct voorstelde ondanks dat ze Oceanheart niet eens goed kende, maar de rosse poes had niet de persoonlijkheid om daar iets over te zeggen. Dat zou een nutteloze discussie veroorzaken betekenen en daar had ze geen zin in. ‘Oceanheart is de naam,’ zei ze. Het klonk misschien als een prachtige naam, maar zo voelde de poes zich niet. Haar persoonlijkheid was niet prachtig en haar uiterlijk ook niet. Het was niet dat ze bedekt was met littekens en krassen, het was gewoon dat ze zichzelf niet bepaald moeders mooiste vond. En ze had nu ook weer niet echt zin om het rond te gaan vragen, dus de vraag of ze wel degelijk mooi was in andermans ogen zou voor zichzelf blijven. ‘Ben je al lang Apprentice?’ Uit haar stem kon je al opmaken dat ze gewoon maar iets vroeg om de conversatie gaande te houden en dat ze er dus niet oprecht in geïnteresseerd was. Ze vond het al lastig om vriendschappen op te starten in haar Clan, laat staan er buiten.

‘Oceanheart is de naam,’ stelde de warrior zich aan haar voor. Oceanheart. Het klonkt mooi, wel weer typisch Riverclan om als prefix iets te hebben dat met water te maken had. Er was een redelijk grote hoeveelheid namen die veel voorkwamen of typisch voor een bepaalde clan waren. Soms had je katten met namen die typisch voor een clan waren maar die toch in een andere clan zaten waardoor het weer verwarrend werd. De zilvertabby was blij met haar naam, het kwam niet vaak voor. Ze had nog nooit van een kat met de zelfde prefix gehoord. ‘Ben je al lang Apprentice?’ Vroeg de kattin aan de overkant. Het leek er op dat het een standaard gesprekje zou worden met de standaard vragen die altijd gevraagd werden. "Net iets meer dan een moon inmiddels, en hoe lang ben jij al warrior?" Vroeg Rousepaw om het gesprek weer voort te zetten op de standaardheid die het inmiddels had gekregen. De meeste katten vonden dat soort gesprekken niet geweldig leuk en praatte liever over iets anders, toch waren dit het soort gesprekken dat het meeste voor kwamen.

{Ze was nog 7 moons toen dit topic opende dus dat houd ik even zo}

Het was in elk geval al een opluchting dat ze gewoon standaardvragen kon stellen en dat ze niet direct een persoonlijk gesprek moest houden. Haar kennende zou ze dat toch wel afkappen als een vraag te persoonlijk werd, maar Rousepaw kon natuurlijk altijd proberen. Of Oceanheart er voor zou vallen was een tweede. Ze vond persoonlijke gesprekken met een Clangenoot al niks, laat staan met iemand buiten de Clan. En dan had je natuurlijk nog het feit dat deze Apprentice er vrij jong uitzag. En persoonlijke dingen met een jonge Apprentice uit een andere Clan bespreken was naar Oceanheart’s idee vragen om problemen. Meestal konden die toch niks voor zich houden omdat ze juist zo opgewekt en enthousiast waren en zou binnenkort heel ThunderClan weten wat er in haar leven gaande was. Misschien dacht ze al wel wat te ver door, maar dat waren in elk geval haar redenen om er geen persoonlijk gesprek van te maken. ‘Dat is nog vrij jong,’ zei ze met een knikje toen ze hoorde hoe oud de kattin voor haar was. ‘Ik ben zelf al twee maanden Warrior.’ Het klonk raar om dat zo te zeggen. Nog geen twee manen geleden was zij ook een Apprentice. Ze sliep dan ook met Apprentice’s in de Den, maar vertelde nooit enthousiast dingen aan hun omdat ze gewoon geen contact met elkaar hadden. En dat wilde Oceanheart voor even zo houden. Ze leek niet het type te kunnen zijn dat ooit vrienden zou hebben, hoe raar dat dan ook klonk. ‘Geniet nog maar even van je Apprentice-tijd. Als je Warrior wordt heb je veel te veel verantwoordelijkheden en krijg je er nog een Apprentice bij ook.’ Ze grinnikte even. Wat een bemoedigend advies. ‘Het voordeel is natuurlijk wel dat jongere Apprentice’s dan naar je gaan opkijken.’ Ze vond dat zelf niet echt een voordeel en had niet echt het idee dat jonge Apprentice’s naar haar op keken, maar het was in elk geval al een positieve vooruitgang dat ze zojuist een poes van een andere Clan had proberen op te beuren. Of niet natuurlijk. Het was maar uit welk standpunt je het bekeek.

‘Dat is nog vrij jong,’ reageerde de kattin met een knikje nadat Rousepaw haar leeftijd had vertelt. ‘Ik ben zelf al twee maanden Warrior.’ Vervolgde de Riverclanner als antwoord op de vraag die de zilvertabby na haar antwoord had gesteld. De rosse kattin was dus veertien moons, dat was zelf ook nog best jong dus eigenlijk had ze nou ook weer niet zo veel recht van spreken als het over leeftijd ging. ‘Geniet nog maar even van je Apprentice-tijd. Als je Warrior wordt heb je veel te veel verantwoordelijkheden en krijg je er nog een Apprentice bij ook.’ Vertelde de warrior waarna ze even kort grinnikte. Rousepaw fronste even, moest iedere warrior die ze tegen kwam iets in die richting zeggen of was dat pure toeval. Altijd werd er haar maar op gewezen hoeveel ze moest genieten van haar apprenticetijd, dat wist ze inmiddels zelf ook wel. ‘Het voordeel is natuurlijk wel dat jongere Apprentice’s dan naar je gaan opkijken.’ Vertelde Oceanheart zodra ze was gestopt met het grinniken. "Vind jij het belangrijk dat dat anderen naar je opkijken?" Vroeg de apprentice uit nieuwsgierigheid. Gezien de ander er dat nog bij vertelde moest het antwoord eigenlijk wel ja zijn. Maar waarom?

Het was lichtelijk opbeurend dat ze een poes van een andere Clan probeerde op te beuren die ook nog eens erg jong was, maar aan de andere kant was het beter geweest als ze dat bij een Apprentice uit haar eigen Clan had gedaan. Helaas voor de RiverClan trok Oceanheart zich vrij weinig aan van het lot van de Apprentice’s omdat ze niet in haar hoofd dacht bij het feit dat één van hun misschien ooit haar Apprentice zou kunnen worden. Ze schatte haar kansen om mentor te worden dan ook bijzonder laag in en had niet het gevoel dat ze echt een meerwaarde vormde voor de Clan. Dat gevoel werd alleen maar erger als ze dacht aan de vrijheid die ze wilde hebben en hoe erg het leven van een Rogue haar aanstond. Ze wist dat het tijd werd dat ze wat meer contacten ging hebben binnen de Clan zodat die gedachten hopelijk binnenkort zouden verdwijnen, maar wist ook dat dat wat tijd in beslag zou nemen en ze wist niet of ze het die tijd wel kon geven. Verstrooid keek de poes op toen Rousepaw iets vroeg en even moest ze weer herhalen waar ze het ook alweer over hadden, maar ze schudde haar kopje toen ze besefte waar het over ging. ‘Niet echt,’ gaf ze toe. ‘Ik heb niet echt een idee waarom de Apprentice’s van mijn Clan naar mij zouden opkijken. Ik ben nu niet echt een superheld of zo.’ Ze grinnikte kort. ‘Maar het zou natuurlijk wel leuk zijn als ze een voorbeeld aan je wilden nemen. Niet dat ik nu bepaald het goede voorbeeld ben, maar toch.’ Ze haalde haar schouders op. ‘Is er bij jullie niemand in de Clan waar je op wilt lijken of naar op kijkt?’

‘Niet echt,’ gaf de kattin tot Rousepaw's verbazing toe. ‘Ik heb niet echt een idee waarom de Apprentice’s van mijn Clan naar mij zouden opkijken. Ik ben nu niet echt een superheld of zo.’ Grinnikte Oceanheart wat de apprentice nog meer verbaasde. De meeste warriors waren juist er vrij zeker van dat ze goede voorbeelden waren en wilde dan ook dat de apprentices tegen hun opkeken, deze kattin echter niet. ‘Maar het zou natuurlijk wel leuk zijn als ze een voorbeeld aan je wilden nemen. Niet dat ik nu bepaald het goede voorbeeld ben, maar toch.’ Het leek er dus op dat ze het wel zou willen maar dacht dat het niet zo was. Apart. ‘Is er bij jullie niemand in de Clan waar je op wilt lijken of naar op kijkt?’ Vroeg Oceanheart haar vervolgens. Er verscheen een scheve grijns op Rousepaw's kop, ze kwamen bij veel gesprekken toch wel weer bij dat onderwerp uit. "Er wás iemand. Nu niet meer." Zei ze enkel op een wat zachtere toon dan eerst en ze haar ogen afwendde.

Het moest vast heel tegenstrijdig klinken voor de poes wat ze allemaal zei, maar Oceanheart deed niet echt haar best om zichzelf te verduidelijken. Ze het niet bepaald het idee dat ze een Apprentice van een andere Clan moest opzadelen met haar eigen negatieve gevoelens. Ze kon haar gevoelens nog niet eens op een juiste manier uiten naar haar Clangenoten, laat staan dat ze dit kon naar iemand uit een andere Clan. Bovendien leek de Apprentice zo jong te zijn dat Oceanheart niet echt het idee had dat ze het zou begrijpen. Ze wist dat het hoog tijd werd dat ze zich wat meer op haar Clangenoten ging concentreren in plaats van hier de hele tijd te zitten met haar eigen gedachten, maar ze voelde zich zo schuldig over waar ze soms naar neigde dat ze het niet aandurfde. Ze durfde haar Clangenoten nauwelijks in hun ogen aan te kijken ook al wist ze dat ze niks verkeerds had gedaan. Ze wist dat een goed gesprek met iemand wonderen bij haar zou doen. Ze wist ook dat het wonderen zou doen als ze misschien iemand zou leren kennen in de Clan die haar wel dat gevoel van acceptatie gaf die ze nodig had. Want daar draaide het uiteindelijk allemaal om: dat gevoel van acceptatie. De kattin werd uit haar gedachten gehaald door het antwoord van de ThunderClan-Apprentice en verbaasd zijnde fronste ze even. Het klonk heel erg zacht en Oceanheart had niet bepaald het idee dat het een leuk onderwerp was voor de Apprentice. Ze stond dan ook voor de vraag of ze zou doorvragen, want ze wist dat ze toch geen medelijden kon ontwikkelen voor de poes omdat dat raar was. Toch wist ze hoe fijn het kon zijn als er een luisterend oor was en dus besloot ze om gewoon maar verder te vragen. Het gevoel van een luisterend oor alleen al zou Rousepaw waarschijnlijk wel helpen. ‘Wil je erover praten?’ vroeg Oceanheart dan ook weer op een manier alsof ze naar het weer informeerde. ‘Want ik neem aan dat die kat waar je het over hebt er waarschijnlijk nu niet meer is.’ Haar stem was ongecontroleerd wat zachter geworden.

‘Wil je erover praten?’ Bij de vraag van Oceanheart draaide alleen haar oren in de richting van de kattin, haar blik bleef ergens anders hangen. Ze wilde de warrior niet aan kijken, nu even niet. ‘Want ik neem aan dat die kat waar je het over hebt er waarschijnlijk nu niet meer is.’ De stem van de Riverclanner was ook zachter geworden. Dat zorgde er voor dat Rousepaw toch de kattin aan keek. Haar blik was niet van een lange duur, haar ogen gleden als snel weer weg. Dit keer naar beneden, haar poten. "Ik praat er liever niet over en dat heb je er goed uit opgemaakt." Mompelde ze op een toon die nog net verstaanbaar moest zijn voor de kattin aan de overkant van de rivier. Eigenlijk wilde ze nu niet meer blijven, ze wilde weg. Alleen zijn. Ze wist prima dat ze dat beter niet zou kunnen doen. Van alleen zijn werd ze alleen nog gedeprimeerder, ze kon beter aan de rand van de rivier blijven zitten.

{No worries, no worries}

Oceanheart wierp een rustige blik op de poes. Ze merkte eigenlijk al van uit de houding op dat de poes er niet over wilde praten en dat hoefde ook niet van de rode kattin. Het was al een wonder dat ze aan Rousepaw had gevraagd of ze er over wilde praten. Als ze er nu net eens voor haar Clangenoten zou zijn zoals ze voor Rousepaw deed dan had ze hier waarschijnlijk niet zo gezeten. Die gedachte deed zelfs al pijn en de poes richtte haar ogen even op de rivier. Ze had geen idee hoe ze haar sociale band met haar Clangenoten aan moest pakken. Ze had geen idee hoe ze het initiatief moest nemen en met hun moest gaan praten. Ze had geen idee hoe ze een gesprek moest beginnen zonder dat ze iets stoms zou zeggen of negatief over zou komen, want dat laatste leek ze steeds vaker te doen. Er was niet echt iemand in haar Clan die zich aanbood om met haar samen te gaan tongen of tegen haar aan te gaan liggen in de Den. Ze kende dan ook niet veel katten, dus eigenlijk was het vrij logisch dat ze dat niet met elkaar wilden doen, maar was zij om die reden de enige die moeite moest doen om hun beter te leren kennen? Konden zij ook geen moeite doen om háár beter te leren kennen? De rode poes richtte haar ogen op Rousepaw toen deze antwoord gaf. Ze kon merken dat de poes geen zin had om er over te praten, maar dat het waarschijnlijk wel om een overleden kat ging. Oceanheart had echt geen idee wat ze kon zeggen om de poes op te vrolijken, want dat kon ze bij zichzelf niet eens. ‘Het is je goed recht om er niet over te praten,’ zei ze maar. ‘Maar misschien is er iemand anders in je Clan waar je je zodanig goed bij voelt dat je ermee kunt praten.’ Het kon altijd. Dat zij bij niemand terecht kon wilde niet zeggen dat Rousepaw dat ook niet kon.

‘Het is je goed recht om er niet over te praten,’ verbaasd keek Rousepaw op bij die woorden. Had ze dat nou goed gehoord? ‘Maar misschien is er iemand anders in je Clan waar je je zodanig goed bij voelt dat je ermee kunt praten.’ Het leek er dus op dat ze het inderdaad goed had gehoord. Een klein lachje verscheen op haar kop. "Heee eindelijk iemand die niet meteen door gaat zeuren," grinnikte de kattin. Rousepaw stond op en zette een paar stappen zijwaarts voor ze Oceanheart weer aankeek. "Weetje, katten blijven altijd doorvragen als je zegt dat je het niet kwijt wil dus het is een keer wat anders dat er daadwerkelijk ook nog zijn die het accepteren dat je er niets over wil zeggen." Zei ze waarna ze een stapje richting de rivier zette. Met een pootje tikte ze een keer tegen het water, kringetjes ontstonden en verdwenen weer.

Oceanhaert kon er niks aan doen dat ze zich geamuseerd voelde toen ze de reactie van Rousepaw zag. De kattin had duidelijk niet verwacht dat de RiverClanner er zo gauw mee akkoord zou gaan. Waarschijnlijk had ze verwacht dat Oceanheart door zou blijven vragen, maar dat was niet aan de rode kattin besteed. Als Rousepaw niet over haar verlies wilde praten dan was dat haar keuze. Oceanheart voelde zich als RiverClanner zeker niet geschikt om haar aan te sporen om er toch over te praten. Ze wist dat het misschien wonderen kon doen om te praten over je problemen, maar als je niet wilde, dan wilde je niet. Rousepaw leek zich er bij neer te leggen dat Oceanheart accepteerde dat ze er niet over wilde praten en Oceanheart rolde geïrriteerd met haar ogen bij de opmerking. ‘Ja, maar dat is tegenwoordig hoe de meeste katten zijn ingesteld. Niet eens bezorgd, maar gewoon nieuwsgierig naar wat er met je scheelt. En als ze het weten, gaat het heel de Clan rond.’ Ze wilde niet per se slecht spreken over de katten in haar Clan of in die van Rousepaw, maar ze wist dat er katten waren die zo’n ingesteldheid hadden. Die probeerden er eerst achter te komen wat voor probleem je had puur uit nieuwsgierigheid en als ze het wisten verdween de ‘bezorgdheid’ opeens als sneeuw voor de zon en waren ze niet meer geïnteresseerd in je. ‘Als je zo’n kat tegenkomt, moet je die maar de rug toekeren. Die zijn enkel nieuwsgierig en niet bezorgd. Zodra je vertelt wat er scheelt hoor je nooit meer van ze.’ De rode poes keek de Apprentice rustig aan en wachtte op antwoord.

‘Ja, maar dat is tegenwoordig hoe de meeste katten zijn ingesteld. Niet eens bezorgd, maar gewoon nieuwsgierig naar wat er met je scheelt. En als ze het weten, gaat het heel de Clan rond.’ Op de woorden van de kattin kon Rousepaw niets anders dan bevestigend knikken, dat was precies hoe het zat. Blijkbaar was dat niet alleen in de Thunderclan zo maar dus ook in andere clans. ‘Als je zo’n kat tegenkomt, moet je die maar de rug toekeren. Die zijn enkel nieuwsgierig en niet bezorgd. Zodra je vertelt wat er scheelt hoor je nooit meer van ze.’ Oceanheart's woorden zorgde er voor dat de apprentice in de lach schoot. Na enkele secondes lachen hapte ze een paar keer naar lucht om zich vervolgens weer tot de Riverclanner te wenden. "Blijkbaar is dat dus niet alleen in de Thunderclan zo, maar je snapt dus waarom ik het er met niemand over wil hebben. Ze trekken ook altijd meteen vooroordelen enzo, ugh."

Oceanheart kon niet bepaald zeggen dat ze zich druk maakte om de Apprentice. Ze kende de Apprentice niet eens zo heel goed en het was ook nog eens een Apprentice uit een andere Clan, dus waarom zou ze verder aandringen? Ze wist dat er Clankatten waren die juist om die reden aandrongen. Omdat ze de ellende van iemand anders in een andere Clan wilden weten. Vaak genoeg was zij ook uitgevraagd geweest over wat er met haar scheelde omdat ze zo kortaf klonk. Oceanheart had echter altijd zonder blikken of blozen ontkend dat er iets met haar was, had het niet de moeite gevonden om ook maar iets kwijt te kunnen tegen de katten om haar heen. De rode poes keek op toen de Apprentice begon met praten en er trok een grimas over haar snoet. Dacht de Apprentice nu werkelijk dat ThunderClan de enige Clan was waar zoiets gebeurde? Het was jammer dat de Apprentice dat dacht. Dadelijk wilde ze om die reden nog naar een andere Clan gaan of ergens anders veiligheid opzoeken. Hoewel… De poes leek haar niet iemand die om het minste of geringste zich zomaar uit het veld zou laten slaan, maar dat kon ze natuurlijk ook helemaal verkeerd inschatten. Qua persoonlijkheden inschatten was Oceanheart nooit echt de beste geweest. ‘Ook zonder dat ze met je praten trekken ze vooroordelen, neem dat maar van me aan,’ zei de poes schamper. Ze hoefde maar één blik in de ogen van een kat te werpen om te weten dat de kat precies waar hij stond over haar aan het oordelen was. Ze zag het gewoon aan de blikken die op haar geworpen werden en de onderzoekende houding. Oceanheart was het meer dan zat geweest, maar ze zei er niet veel op en negeerde het gewoon totdat haar Clangenoten een instelling hadden waarbij ze haar helemaal niet meer aankeken. Soms was genegeerd worden gewoon de beste oplossing. Triest, maar waar. ‘Je moet er gewoon over praten bij iemand bij wie je je goed voelt. En pas op je eigen voorwaarden. Laat een ander nooit beslissen over je doen en laten.’ De poes keek kalmpjes de kant op van de Apprentice.

‘Ook zonder dat ze met je praten trekken ze vooroordelen, neem dat maar van me aan,’ reageerde Oceanheart op de woorden van de apprentice. Daar had de rosse kattin ook een punt. Katten zaten nou eenmaal zo in elkaar. Zodra ze konden denken leken ze al vooroordelen te trekken. Er waren maar weinig katten die onder ook maar enige gedachte over jou het gesprek aan gingen. Rousepaw maakte zichzelf er ook schuldig aan al zou ze niet zomaar iets over iemand zeggen voor ze het echt zeker wist. ‘Je moet er gewoon over praten bij iemand bij wie je je goed voelt. En pas op je eigen voorwaarden. Laat een ander nooit beslissen over je doen en laten.’ Rousepaw liet haar kop lichtelijk scheef zakken op de woorden van de warrior. "Zeg je klinkt nu net m'n moeder weet je," merkte ze enkel droogjes op. Het zag er niet naar uit dat de rosse kattin zelf kittens had, daar was ze nog vrij jong voor. De manier waarop ze tegen haar praten klonk soms wel alsof het een moeder was die advies gaf aan haar kind.

{Ik ben toch tot het einde van de maand 90% inactief dus no worries}