Stop and stare. [OPEN]

Als ze er zo over nadacht en bezig was met Rousepaw, moest ze eigenlijk toegeven dat ze helemaal niet zo gelukkig was in haar Clan zoals ze het zichzelf graag deed geloven. Ze wist dat ze dit vaker had opgemerkt en dat er ook een eventuele uitgang naar de Rogue-wereld voor haar inzat als ze dat echt graag wilde, maar een deel in haar hart zei dat als ze dat had willen doen dat ze allang vertrokken was. Ze kon RiverClan niet zomaar verlaten. Haar moeder zou het misschien graag gewild hebben omdat ze Oceanheart nog altijd verantwoordelijk hield voor het feit dat de kitten die na haar dochter kwam gestorven was, maar Oceanheart zou dat juist als een reden moeten zien om niet toe te geven. Oceanheart had er nooit echt mee in gezeten dat de kitten na haar gestorven was, dacht er verder ook niet al te veel over na. Naar haar idee was het stom om verder te denken over een kitten die toch nooit in haar leven zou bestaan. Ze vroeg zich dan ook niet af of ze vrienden geweest zouden zijn of dat ze steun bij elkaar hadden gezocht. Of haar ouders anders op haar hadden gereageerd als de kitten er wél was geweest? Waarschijnlijk hadden ze haar meer liefde gegeven of hadden ze haar zodanig genegeerd zodat alle aandacht naar de andere kitten ging, maar Oceanheart was er vrij zeker van dat haar ouders lieve zorgzame karakters hadden gehad nog voor hun tweede kitten voor hun ogen stierf. Het had hun bot gemaakt en ervoor gezorgd dat ze Oceanheart niet meer moesten. De poes keek verward op toen Rousepaw een opmerking maakte en een pijnscheut ging door haar hart. Ze had er nooit echt over nagedacht om kittens te hebben omdat ze de kans dat ze een partner vond al klein steeds kleiner vond worden, maar ze nam aan dat als zij ze kreeg zij ze precies zo’n advies zou geven en dat Rousepaw dus gelijk had. ‘Geen idee,’ zei ze desondanks. ‘Ik weet niet hoe je een kitten op een normale manier moet behandelen. Ik weet überhaupt niet eens of ik een goede moeder zou zijn.’ Dat laatste zei ze zacht. ‘Schijnbaar is het nogal makkelijk om je tegen je eigen kitten te keren als het noodlot toeslaat.’

‘Geen idee,’ zei de kattin waarop Rousepaw enkel haar kop scheef kon houden. Geen idee wat? ‘Ik weet niet hoe je een kitten op een normale manier moet behandelen. Ik weet überhaupt niet eens of ik een goede moeder zou zijn.’ Vervolgde Oceanheart, wiens stem enkel zachter begon te klinken. ‘Schijnbaar is het nogal makkelijk om je tegen je eigen kitten te keren als het noodlot toeslaat.’ Wacht wat? Was dat dan bij haar gebeurd? Rousepaw liet een luide zucht klinken. Het onderwerp werd weer opnieuw zwaar nadat het voor amper een seconde wat luchtiger was geweest. "Dat weet je pas als je zelf moeder bent waarschijnlijk maar goed, dat gebeurd niet bij iedereen. Sterker nog volgens mij gebeurt dat juist meestal niet al neem ik aan dat dat bij jou dus wel gebeurd is?" Redeneerde de zilvertabby voorzichtig in de hoop de Riverclanner niet te veel te beledigen of iets dergelijks.

{No worries, no worries}

De vraag of ze een goede moeder zou zijn was al vaker door haar hoofd geschoten. Of ze goed voor haar kittens zou kunnen zorgen als ze dan eenmaal die juiste kater had ontmoet en dan kittens zou krijgen. Ze had geen idee, want aan een partner dacht ze nog niet echt. Ze zag niemand echt in als een potentiële vader voor haar kittens, maar dat was vrij makkelijk besloten omdat ze met de meerderheid van de mannelijke helft van de Clan ook niet eens contact had gehad. Oceanheart geloofde niet in liefde op het eerste gezicht en had niet eens het idee dat liefde voor haar mogelijk zou zijn. Ze zou het weten als ze op haar vijfstige moon nog altijd geen partner had gevonden. Dat zou ze wel redelijk grappig vinden, hoewel het totaal niet grappig was. De poes richtte haar blik op Rousepaw toen deze begon te spreken en voelde zich lichtelijk beschaamd over het feit dat ze een innig detail over haar familie zomaar met een ThunderClanner had gedeeld. En dan nog wel een Apprentice notabene. Het feit dat Rousepaw waarschijnlijk binnen een paar moons Warrior mocht worden hielp ook niet echt. Ze was een Young Warrior en diende het goede voorbeeld te geven zelfs al was dat aan iemand buiten de Clan. Aan de andere kant had Rousepaw ook dingen gezegd die je volgens Oceanheart niet direct zei tijdens een eerste ontmoeting. Ze moest ook eerlijk toegeven dat ze met de ThunderClan Apprentice beter kon praten dan met vele anderen in haar Clan. Dat dat voornamelijk kwam omdat ze niet echt moeite deed om contact te houden met iemand in haar Clan hield ze maar achterwege. Ze haalde haar schouders op naar de kitten. ‘Zoiets,’ sprak ze met een omweg. ‘Ik zou je er eigenlijk niet eens mee moeten belasten. Sorry. Het floepte er gewoon uit.’ Ze schraapte haar keel even. ‘Je hebt als Apprentice andere dingen aan je hoofd dan de zorgen van een Warrior. Bovendien kom ik niet eens uit je Clan, dus dat maakt het nog meer verkeerd van mij. Nogmaals sorry.’

Er hing even een stilte voor Oceanheart haar schouders ophaalde. ‘Zoiets,’ kwam er van de Riverclanner. Dat zei eigenlijk al genoeg om haar idee te bevestigen. De kattin had een zware jeugd gehad waarschijnlijk. Niet dat de hare zo geweldig was maar ze had zo het gevoel dat die van Oceanheart nog een tikkeltje erger was geweest. Alhoewel, zij zat er nog midden in dus bij haar zou het uiteindelijk erger kunnen worden. Ze hoopte enkel dat de rest van haar leven wat milder zou zijn. ‘Ik zou je er eigenlijk niet eens mee moeten belasten. Sorry. Het floepte er gewoon uit.’ Vervolgde de Riverclanner die haar keel vervolgens schraapte. ‘Je hebt als Apprentice andere dingen aan je hoofd dan de zorgen van een Warrior. Bovendien kom ik niet eens uit je Clan, dus dat maakt het nog meer verkeerd van mij. Nogmaals sorry.’ Vertelde Oceanheart haar waarop Rousepaw licht met haar kop schudde. "No worries no worries, er naar luisteren hoeft geen problemen te vormen. Zolang ik mijn acties voor mezelf hou kan er niets gebeuren."

{Dat wist ik we hebben meer topics namelijk X"D}

Oceanheart had geen idee wat ze van dit moest vinden. Ze merkte dat het gesprek tussen hun wel redelijk vlot verliep, ook al waren ze van een andere Clan en was zij ouder dan Rousepaw. Het feit dat Rousepaw een ThunderClanner was leek niet echt tussen hun in de weg te staan en Oceanheart rilde bij het idee dat ze de poes ooit moest aanvallen als er een gevecht tussen ThunderClan en RiverClan zou ontstaan. Tot nu toe leken hun pijlen niet op ThunderClan gericht te zijn en had Oceanheart ook nog niks gehoord over dat ThunderClan boos was op hun, maar natuurlijk kon er met vier Clans waarvan dan ook nog eens vier Clan die erg toegewijd waren aan hun eigen van alles mis gaan. Het was daarom ook dat Oceanheart geen fan was van vriendschappen buiten de Clan. Als je Clan immers die van een ander moest aanvallen dan moest je je vriendschap opzij zetten voor je loyaliteit aan je Clan en Oceanheart wist niet of ze daar goed in zou zijn. Voor nu kon ze gelukkig nog niet van een vriendschap spreken tussen haar en Rousepaw en waren ze kennissen, maar misschien moest ze binnenkort het gesprek toch maar eens gaan afsluiten. Rousepaw’s opmerking liet daar echter verandering brengen in dat idee en Oceanheart fronste even. ‘Wat voor acties zou je dan voor jezelf moeten houden?’ vroeg ze verward aan de poes. ‘Ik denk dat er namelijk niet veel is dat jij kan doen aan mijn situatie.’ De poes sprak het nog redelijk vriendelijk uit om de ThunderClanner niet te kwetsen, maar haar blik bleef verward op de poes gericht terwijl ze wachtte op een antwoord die de situatie waarschijnlijk wel wat zou verhelderen.

Na haar woorden verscheen er een frons op de kop van Oceanheart. Nu had ze waarschijnlijk iets gezegd dat ze beter niet had kunnen zeggen. Echt veel verkeerds had ze er zelf niet aan gezien. Er zat naar haar denken geen belediging of iets dergelijks in haar woorden tegenover de Riverclanner. ‘Wat voor acties zou je dan voor jezelf moeten houden?’ En dat verklaarde de frons. Het was iets wat warriors vaker deden, precies willen weten hoe het zat zelfs in situaties waarin dat totaal niet nodig was. ‘Ik denk dat er namelijk niet veel is dat jij kan doen aan mijn situatie.’ Vervolgde Oceanheart haar woorden met een lichtelijk verwarde blik op haar kop. Rousepaw haalde simpel haar schouders op. "Dat zou ik dan wel zien, maar ik ga me er niet mee bemoeien dus er ook niet over nadenken." Verklaarde ze op een rustige toon in de hoop dat de kattin niet zou gaan denken dat ze een of ander plan had.