Playing in the snow

Een norse blik lag in zijn ogen terwijl hij de sneeuw van zijn pootkussentjes schudde. Bah! Hij haatte dit soort weer. Het soort weer dat aan zijn poten bleef kleven en dat nat was. Dat hem ziek maakte als hij er te lang in bleef hangen en dat hem koud maakte als hij weer in een warme omgeving terechtkwam. Het was het soort weer waarvoor hij liever in zijn nest bleef liggen, maar hij wist dat dat niet bepaald een geweldige indruk gaf naar Claw toe. De zwarte kater had niet veel aan een kat die niet eens buiten kwam als het gesneeuwd had. Ook om te rennen was dit weer absoluut niet fijn, want de kans dat hij uitgleed was tamelijk groot. Het was nu niet bepaald alsof hij veel evenwicht had en daar was hij zich vrij bewust van. En dus stapte de kater voorzichtig op het ijs dat zich als een laagje had gevormd onder de sneeuw. Het was niet met het blote oog te zien, je kon het alleen maar voelen als je er op stapte. Het was voor Shark echter al reden genoeg om zijn klauwen uit te steken en deze in de ijslaag te boren. Hij stond momenteel vlak voor een heuveltje en zette grote ogen op toen hij een kitten boven zag staan. Hij wilde nog roepen dat de kitten niet naar beneden moest komen rollen, maar natuurlijk kwam zijn waarschuwing weer te laat. De kater sprong haastig opzij en kon de kitten wel missen, maar een val niet voorkomen. Hij kwam met een zucht neer en kwam haastig overeind. Hij wilde de kitten net afsnauwen toen hij zag dat het het zoontje van Claw was. ‘Chawl,’ zei hij met een rustige stem. ‘Weet je hoe gevaarlijk het wel niet is als je zonder te kijken van een heuvel af komt rollen? Ik had dood kunnen zijn.’ Zijn stem klonk echter minder kil dan dat hij had verwacht en hij grinnikte terwijl hij naar de kitten liep. ‘Jammer dat je nu net mijn prachtige val had gemist,’ zei hij alsof dat het enige was waarvoor een kitten graag de heuvel af wilde rollen. Ach ja. Je zag het niet dagelijks dat hij op zijn bek ging. Hij kon zich voorstellen dat er katten waren die dat niet wilden missen.

Lichtelijk geamuseerd keek Shark toe hoe de kater het sneeuw uit zijn vacht probeerde te krijgen. Zou hij helpen? Nah. Dit was te leuk. Het lukte de kater in elk geval om een deel van de sneeuw van zijn vacht te krijgen, maar een deel bleef nog hangen wat een grappig zicht was. Het liet in elk geval blijken dat wit niet slecht zou staan bij het katertje. Shark deed een stap naar voren, tilde zijn pootje op en klopte het laatste deeltje sneeuw van Chawl’s vacht zodat enkel het waterige nog overbleef. Tja, dat moest Chawl zelf maar drooglikken. Het zou nogal raar zijn als hij dat zou doen. Dan zou Shark zich net iets té vaderlijk voelen en dat wilde hij niet. Hij wilde gerust op het katertje letten en er mee praten, maar het vaderlijke gedeelte moest Claw maar doen. De kater deed een paar stappen achteruit en grinnikte even toen Chawl zijn opmerkingen maakte. ‘Ik vind sneeuw vreselijk,’ gaf hij eerlijk toe aan de kater, maar eerder op zo’n toon alsof dat een geheimpje was dat tussen hun moest blijven. En aan de ene kant wilde hij ook wel dat andere katten dat niet wisten. Ze moesten niet weten wat hij wel leuk vond en wat niet, maar hij nam aan dat hij het Chawl wel kon vertellen. ‘En ik was eigenlijk niet veel bijzonders aan het doen,’ zei hij bedenkelijk. ‘Er waren geen katten die ik kon irriteren en er was weinig prooi om op te jagen.’ De prooi zou zich na Chawl’s val ook zeker even niet meer vertonen, maar Shark voelde er niet veel voor om het katertje er kwalijk voor te nemen. Beter kon hij nog even genieten van zijn leven zonder verantwoordelijkheid, want die zou snel genoeg komen. ‘Heb je geen andere leeftijdsgenootjes in de buurt die met je willen spelen?’ vroeg Shark rustig aan het katertje.

Shark’s oortjes bewogen geamuseerd en de kater probeerde een grijns te verbergen toen hij de verwachte vraag kreeg van het zwarte katertje. Natuurlijk zagen kittens alles nog vrij rooskleurig in en was sneeuw iets speciaals dat maar één keer in het jaar gedurende een korte periode voorkwam. Als je als kitten alsmaar gewend was aan die zachte bladeren of kale grond, dan was dat natuurlijk een hele belevenis. Shark dacht echter dat Chawl het na een paar winters wel wat anders zou vinden en zeker als hij voor zichzelf zou moeten jagen. Er zou namelijk een tijd komen dat de katten van de BloodClan hun klauwen van Chawl trokken en hem alleen zijn gang liet gaan. Natuurlijk verdiende het zwarte katertje eerste een eerlijke, volledige training, maar na die training stond hij er zoals alle Members wel alleen voor. Natuurlijk kon hij rekenen op steun hier en daar, maar prooi vangen was iets waar ze allemaal alleen voor stonden. Omdat BloodClan geen zwakkelingen accepteerde, werd er van iedereen verwacht dat ze voor zichzelf konden jagen. Een winterse periode zoals deze zorgde er juist voor dat het jagen alsmaar moeilijker werd, maar dat zou het katertje later wel ondervinden. ‘Het heeft zijn nadelen,’ zei Shark dan ook heel vaag, de vragende blik verder negerend. Als Chawl zou vragen wat voor nadelen dat dan waren, zou hij gewoon antwoorden dat het katertje daar vanzelf wel achter zou komen. Het was niet aan hem om het katertje nu al op de hoogte te brengen van alle negatieve verantwoordelijkheden die een kat had vanaf het moment dat hij oud en wijs genoeg was om voor zichzelf te jagen. ‘Heel erg,’ zei hij. ‘Maar soms moet je gewoon accepteren dat er niets te doen is.’ Hij haalde zijn schouders kort op, merkend dat Chawl nog altijd geen antwoord op zijn vraag had gegeven en zich afvragend of dit onderwerp soms vervelend lag voor het katertje. ‘Geen zorgen,’ zei hij snel. ‘Een stoer katertje zoals jij heeft geen leeftijdsgenootjes nodig. Jij bent iemand die ze bij de Members moeten laten rondhangen.’ De kater grinnikte en gaf het kleintje een bemoedigende zet.

Shark was in alle eerlijkheid niet echt een van fan kittens, maar hij moest toegeven dat Chawl wel een aangenaam karakter had. Het katertje oogde echt nog wel als zijn leeftijd, maar als je met hem sprak merkte je dat hij mentaal toch wel wat verder was dan de andere kittens die hij kende. Hij sprak op een andere manier, had andere handelingen. Maar natuurlijk bleef een kitten altijd een kitten en dus merkte je op de sommige momenten wel dat hij een kitten was. Het zou nogal raar zijn als dat niet zo was, maar Shark vond dat hij al vrij veel vooruitgang boekte voor een kitten. Hij was al meer kittens tegengekomen en die vond hij vreselijk kinderachtig. Ze hadden totaal geen respect voor de wat oudere katten en dachten dat ze alles waren. Shark richtte zijn blik op Chawl toen hij hoorde wat de kitten zei over zijn leeftijdsgenootjes. Het klonk alsof het de kitten dwarszat. ‘Flauw,’ vond hij. ‘Als ik van je leeftijd was geweest waren we de beste vrienden geworden.’ Hij grinnikte even. ‘Niet dat dat niet kan omdat ik nu Member ben, maar ik bedoel maar.’ Hij haalde zijn schouders op, maar draaide zijn kopje toen Chawl de vraag stelde die hij eigenlijk wel had verwacht. ‘Natuurlijk,’ zei hij overtuigend tegen het katertje. En ja, hij vond wel dat Chawl bij de Members thuishoorde. Ze zouden zich rot amuseren met zo’n katertje in hun vriendenkring. Dat laatste sprak hij cynisch uit in zijn gedachten, want het was niet echt dat hij een vriendenkring had. Hij was nogal… op zichzelf als hij het zo mocht benoemen. ‘Voor jou leeftijd sta je mentaal gezien al veel sterker dan je leeftijdsgenootjes. Ik denk dat sommige Members zelfs nog wel iets van je kunnen leren.’ De kater keek grijnzend op Chawl neer, wetende dat de kitten hem misschien op dit punt niet meer zou geloven en wel eens sarcastisch kon worden.

Het was een apart idee dat hij wel eens vrienden kon worden met dit katertje. Het ging normaal gezien ver tegen zijn principes in om bevriend te raken met iemand die zo veel jonger was dan hem, juist omdat hij anders constant vragen zou krijgen. Dan zou hij constant dingen uit moeten leggen of dingen voor moeten doen voordat het eenmaal begrepen werd en hij wist niet of dat een taak voor hem was. Aan de andere kant… Chawl was een vrij interessant katertje en het feit dat het de zoon van Claw was maakte het nog meer interessant. Niet dat hij enkel vrienden wilde zijn met het katertje omdat het toevallig het zoontje was van Claw, maar het feit dat hij het zoontje was van Claw maakte het juist wel interessanter om er eventueel vrienden mee te kunnen zijn. Ja, soms vond hij zichzelf ook verwarrend, maar dan werd het gewoon tijd om geen aandacht meer te besteden aan zijn eigen gedachten. De kater richtte daarom zijn aandacht op wat het zwarte katertje allemaal zei. ‘Tsk,’ deed hij honend. ‘Dan zijn ze het niet waard om mee te spelen. Echte BloodClanners houden van ruig.’ Hij grijnsde en trok een moeilijk gezicht toen hij dacht over hoe hij mentaal moest uitleggen. ‘Mentaal wilt zeggen dat het met je verstand te maken heeft. Dus als je fysiek sterker bent dan ben je beter in vechten, maar als je mentaal sterker staat dan ben je goed in denken.’ Ja, hij dacht dat hij het zo wel goed had uitgelegd. Maar zou het jonge katertje het ook begrijpen? Vast wel. Shark had hem al meerdere woorden en zinnen horen gebruiken die hij nog niet veel katertjes van zijn leeftijd had horen zeggen. Maar dat kon natuurlijk ook komen omdat hij een gebrek had aan zijn kennis van jonge katertjes, maar liet hij dat maar terzijde. ‘Dus ik wil eigenlijk zeggen dat je op gebied van verstand al veel verder staat dan je leeftijdsgenootjes,’ concludeerde hij zodat hij het voor zichzelf samenvatte en het voor Chawl makkelijker maakte. Hopelijk.

Dacht Chawl nu werkelijk dat Shark hem een speech ging geven? Dat de kater in geuren en kleuren ging uitleggen hoe je kon voorkomen dat je iemand pijn deed? Als die leeftijdsgenootjes van Chawl werkelijk niet met Chawl konden spelen omdat hij hun te veel pijn deed dan waren het die leeftijdsgenootjes die kleinzerig waren. Shark wist nog uit zijn jeugd te herinneren dat als hij met iemand speelde in dat rare grote nest waar veel andere katten samen hadden gezeten waar hij een tijdje had gewoond voordat hij naar een ander nest ging dat hij ook altijd van die klagers in zijn buurt had gehad omdat hij zogenaamd veel te ruw was geweest. Op dat vlak waren sommige Young Ones dus wel te vergelijken met dat rare nest. Het nest was echt heel groot geweest en hij had er met heel veel katten samen gezeten. En het ergste van al was dat bijna alle katten daar hadden verlangd naar een warmer, kleiner nest. Naar Twolegs. Shark rilde nog steeds bij de gedachte als hij dacht aan wat sommige katten jammerden midden tijdens de nacht. Het was een nachtmerrie voor hem aan er aan terug te denken, ook aan die akelige Twolegs die daar rondgelopen hadden. Nadat hij overgeplaatst was naar een ander nest met zijn familie had hij gezien hoe sommige katten opeens heel loom werden. Hij wist ook dat het iets te maken had met wat de Twolegs je aandeden en dat was nog een drijfveer geweest om zijn ouders uit te moorden. ‘Iemand pijn doen is niet altijd iets slecht,’ zei hij rustig tegen de kater. ‘Zelfs niet als het gericht is naar diegene van wie je allemaal houdt. Je moet gewoon uitkijken dat je niet te ver gaat.’ Hij grijnsde naar de kater. ‘En de Young Ones die niet met jou willen spelen zijn gewoon kleinzerig en jouw aandacht zeker niet waard.’ Hij snoof honend en wachtte op wat de kleine kater ging zeggen.

Van iemand houden… Shark was eerlijk gezegd vergeten hoe dat voelde. Hij hield vroeger vast wel van zijn moeder en vader voordat hij ontdekte hoe dom ze wel niet waren. Om te beginnen was zijn vader - nadat zijn moeder zwanger was geraakt van hem en een paar andere domme katten waarvan hij hoopte dat ze dood waren zodat hij ze geen broertjes en zusjes meer moest noemen – naar zo’n dokter gebracht die er voor zorgde dat zijn moeder nooit meer zwanger zou raken. Zijn vader was dankzij die dokter lui geweest en dat was ook de reden waarom Shark hem zonder pardon had kunnen vermoorden. Zijn moeder had hij nog kunnen vermoorden en toen hij aan zijn broers en zussen had willen beginnen, die allemaal bang naar hem hadden gekeken, was hij weggejaagd door de Twolegs die thuiskwamen. Ze hadden het misschien nog niet gezien voor hij weg was en aangezien Twolegs muizenbreinen hadden zouden ze waarschijnlijk vermoeden dat iemand anders het had gedaan en Shark had meegenomen. Shark kon zijn naam nog precies herinneren die ze hem hadden gegeven, maar was niet van plan om deze hardop te herhalen omdat hij dan pas echt vernederd zou worden en geen reputatie meer op zou kunnen houden. De kater richtte zijn blik op Chawl toen deze een antwoord gaf en gaf een knikje toen de kater zei dat hij weg moest omdat zijn moeder hem riep. Shark was zo diep in gedachten verzonken geweest over zijn brute moorden dat hij niet echt had opgelet of Chawl’s moeder daadwerkelijk had geroepen of dat Chawl een uitweg zocht om niet meer met hem te hoeven praten, maar hij nam aan dat het katertje hem wel mocht en om eerlijk te zijn mocht Shark hem ook wel. Niet alleen omdat hij het zoontje van Claw was, maar ook omdat hij zichzelf perfect staande wist te houden tussen de andere kittens. ‘Dat klinkt als een prima idee,’ zei hij nog gauw voordat Chawl wegging. ‘Tot hopelijk snel, Chawl.’ Hij keek het katertje na, rekte zich uit en draaide zich vervolgens om. Tijd om zich weer te gaan vervelen en te gaan ergeren aan de sneeuw. Vooral dat laatste.