Baby, I'm preying on you tonight [Lola]

Ravi vroeg zich af waar hij anders aan moest denken dan aan flirten. Flirten is hetgeen wat hij leuk vond. Iets anders... Dat was gewoon saai. 'Geen idee, iets wat er toe doet, denk ik?' antwoordde Lola, al klonk dat nou niet heel overtuigend. 'Ja, en wat doet er dan toe? Het is niet echt dat ik een bepaald doel voor ogen heb waar ik met andere katten mee wil praten. Behalve flirten, omdat dat leuk is om te doen.' Voor hem deed zo goed als niks er toe. Ja, zijn vrienden, die deden er toe. En misschien zijn halfzusje. Al had hij haar in maanden niet gesproken. En zijn vrienden kon hij ook op 1 poot tellen. 'Ik neem meestal de situaties zoals ze zijn, bedenk me wat te doen als ik bezig ben,' zei de zwart witte poes simpeltjes. Ravi knikte traag met zijn hoofd als een soort antwoord. Al had hij nog steeds geen idee hoe hij dan met deze situatie om moest gaan. Hij pakte alles meestal aan met flirten. 'Stel, ik was nu een normale vriend van je, waar zou jij dan met mij over praten?' vroeg de rode kater serieus terwijl hij Lola nu aankeek. Misschien kon de poes hem iets bijbrengen over hoe communiceren nou eigenlijk werkte, want alleen flirten daar ging hij het waarschijnlijk niet mee redden. En het liefst voorkwam hij ongemakkelijke gesprekken.

Ravi gaf een trage knik als antwoord. 'Stel, ik was nu een normale vriend van je, waar zou jij dan met mij over praten?' Vroeg hij serieus. "Tja, ik heb niet veel vrienden die dichtbij wonen. Maar ik denk dat ik zou praten over mijn leven, interesse tonen in het jouwe. Al dat soort dingen. Maar je wordt niet zo snel mijn vriend." Het laatste deel van die zin lachte ze een beetje.

flut, sowwy

Ravi vroeg zich hardop af waar ze nu over zouden praten als ze vrienden waren. "Tja, ik heb niet veel vrienden die dichtbij wonen. Maar ik denk dat ik zou praten over mijn leven, interesse tonen in het jouwe. Al dat soort dingen. Maar je wordt niet zo snel mijn vriend." Het laatste gedeelte kwam er een beetje lachend uit. 'Ik kan het op z'n minst proberen,' De rode kater dacht kort na over waar hij interesse in kon tonen. Hij was altijd al wel nieuwsgierig aangelegd, alleen toonde hij meestal wel nieuwsgierigheid in de dingen die hem interesseerde. En meestal hoorde andermans leven daar niet bij. Toch wilde hij op z'n minst een poging wagen. 'Vertel me eens, ben je oorspronkelijk een Rogue? Of ben je ooit Kittypet of Clankat geweest?' vroeg hij toen maar. Dat was op z'n minst iets wat hem nog wel degelijk interesseerde.

Ravi vond dat hij het op zijn minst kon proberen haar vriend te worden, dus ze liet het hem dan ook maar proberen. 'Vertel me eens, ben je oorspronkelijk een Rogue? Of ben je ooit Kittypet of Clankat geweest?' Lola dacht even kort na over haar antwoord. "Mijn moeder was denk ik eerst een clankat, maar ik ben als rogue geboren. Al ben ik met mijn vader opgegroeid, want ze was vermoord toen ik nog een kitten was." Beantwoordde ze zijn vraag. "Jij?" Vroeg ze.

Ravi had besloten dat het misschien een goed idee was om gewoon een normale vriend te worden. Hij kon het op z'n minst proberen. Dus vroeg hij maar naar haar achtergrond. "Mijn moeder was denk ik eerst een clankat, maar ik ben als rogue geboren. Al ben ik met mijn vader opgegroeid, want ze was vermoord toen ik nog een kitten was." beantwoordde Lola zijn vraag. De rode kater wilde wel antwoorden, maar wist niet zo goed wat. Iets als 'het spijt me voor je' of 'sorry' leek hem nogal vreemd staan wat hij kan er niks aan doen. Gelukkig was het ook niet nodig om te antwoorden aangezien de poes dezelfde vraag aan hem stelde. 'Ik ben als kittypet geboren, maar de tweebenen mishandelde ons en toen ben ik als enige weg gegaan.' antwoordde hij simpel. Kort dacht hij terug over de tijd dat ze amper te eten kregen en telkens werden opgesloten. Hij was de enige beetje dappere geweest om het nest te verlaten. Hoe het met de rest ging wist hij niet.
'Maar als je ouders beide ander soort katten waren, snap ik dat je familie overal en nergens rondloopt.' bedacht Ravi zich toen Lola had uitgelegd wat voor katten haar ouders waren. 'Woon je ook bij je familie of trek je gewoon alleen rond?' vroeg hij weer.

Ze dacht even na hoe ze dat zou moeten uitleggen. "Ik woonde tot kort bij mijn vader, tot hij ineens naar de BloodClan ging, Toen kreeg ik zijn territorium, alleen niet de hele familie woont er. Bijvoorbeeld mijn vaders halfzus zit ook bij de BloodClan, En zijn halfbroer woont weer ergens bij een eiland op rogue gebieden. Maar een paar van mijn half siblings wonen wel bij mij, en mijn eigen broer en zus ook." Zei Lola. Ze kon het beekje in de verte al horen stromen, dus wist ze dat ze bijna halverwege waren, wat best handig was, sinds het al wat aan het schemeren was.

Het was even stil voordat Lola zijn vraag weer beantwoordde. "Ik woonde tot kort bij mijn vader, tot hij ineens naar de BloodClan ging, Toen kreeg ik zijn territorium, alleen niet de hele familie woont er. Bijvoorbeeld mijn vaders halfzus zit ook bij de BloodClan, En zijn halfbroer woont weer ergens bij een eiland op rogue gebieden. Maar een paar van mijn half siblings wonen wel bij mij, en mijn eigen broer en zus ook." Ravi was even stil. Waarom had die vader ineens Bloodclan gejoined? 'Vind je het niet vervelend dat je vader naar Bloodclan is gegaan?' vroeg hij dan ook. Het lijkt hem zo verschrikkelijk als bijvoorbeeld zijn vader zoiets zou doen als hij nu in dezelfde situatie had gezeten als Lola.

Hij vroeg of ze het niet erg vond of Cyber naar de Bloodclan was gegaan. Ze haalde haar schouders op. "Aan de ene kant wel, maar ik kan hem soms nog wel zien, en hij is niet zo veel veranderd. Hij was altijd al iemand die geen gevecht uit de weg ging. Het zou mij eigenlijk niets verbazen als hij al eens een kat had vermoord." Zei Lola. "En hij blijft nog steeds mijn vader, dus haten zou ik hem niet doen." Ze keek hem even aan. "Vraag je je eigenlijk nooit af hoe het met de rest van je familie gaat?" Vroeg ze voorzichtig, Ze wist namelijk niet of Ravi er wel over wilde praten.

Ravi vroeg wat Lola dan van haar vader vond nadat hij naar Bloodclan was gegaan. "Aan de ene kant wel, maar ik kan hem soms nog wel zien, en hij is niet zo veel veranderd. Hij was altijd al iemand die geen gevecht uit de weg ging. Het zou mij eigenlijk niets verbazen als hij al eens een kat had vermoord." beantwoordde de poes zijn vraag. Ravi knikte kort terwijl hij naar haar luisterde. Ze had een goed punt. En daarbij bleef het nog steeds haar vader, dus hem haten zou ze niet doen, vertelde de poes er achteraan. Even viel er een korte stilte waarbij Lola hem nu aankeek. "Vraag je je eigenlijk nooit af hoe het met de rest van je familie gaat?" vroeg ze toen voorzichtig en even dacht Ravi na. 'Hmm, soms. Bij bepaalde familieleden wel. Bij andere kan het me niks schelen wat ze uitvreten. Zorgen maken doe ik in ieder geval nooit over ze.' antwoordde hij eerlijk. Ja, soms vroeg hij zich af hoe het met Rina en haar kittens ging, of met zijn moeder. Hij vroeg zich dan af of alles goed ging en wat ze deden op dat moment. Maar andere familieleden van hem... Tja, hij had zijn broertje en zusje al zo lang niet meer gezien en wie weet hoeveel halfbroers of zussen hij zou hebben. Hij wist eigenlijk niet eens meer hoe zijn eigen broertje en zusje eruit zagen. Zoveel was hij ook niet met ze omgegaan. Hij had altijd al bewondering gehad voor de wereld buiten het hek, maar zijn broertje en zusje hebben nooit zo in elkaar gezeten. Ondanks het feit dat de Twolegs hun mishandelde.
'Zijn we er eigenlijk al bijna?' vroeg de kater toen, plots van onderwerp veranderend. Hij was benieuwd naar hoeveel tijd hij nog had om met Lola te praten.

Ravi leek eerlijk te antwoorden, maar daarbij, hij had geen reden dat niet te doen. 'Hmm, soms. Bij bepaalde familieleden wel. Bij andere kan het me niks schelen wat ze uitvreten. Zorgen maken doe ik in ieder geval nooit over ze.' Lola knikte. In haar geval was dat zo bij Vixen, het maakt haar niet meer uit wat haar zus deed, als ze maar uit haar weg bleef. 'Zijn we er eigenlijk al bijna?' vroeg de kater toen, plots van onderwerp veranderend. Ze knikte. "We zijn bijna halverwege." Zei ze, met een vriendelijke glimlach.

De kater had eerlijk antwoord gegeven op de vraag van Lola. Waarom ook niet. Het was niet zo dat ze veel kon met die informatie. Daarom was normaal praten ook niet bepaald zijn ding. Alles wat je zei, daar had een ander niks aan. Al kon je wel meer over elkaar te weten komen. Ravi moest nog steeds een beetje het nut inzien van het normaal praten zonder te flirten. Maar misschien was het wel handig om zijn sociale skills wat meer omhoog te brengen. Daarbij, Lola was eigenlijk zo goed als de helft van zijn leeftijd. Dat schatte hij ongeveer. Ze was in ieder geval een jaar jonger. Eigenlijk zou hij meer met poezen rond zijn eigen leeftijd moeten flirten. "We zijn bijna halverwege." beantwoordde Lola nog zijn eerdere vraag. Ravi knikte alleen even terug als antwoord. 'Weetje, misschien is het dan een goed idee als ik vanaf hier weer mijn eigen kant op ga.' stelde hij toen voor. Hij vond dat het vandaag voldoende geklets was voor hem. 'Je kan de weg naar huis wel zonder mij vinden hé? Of heb je me echt enorm hard nodig?' vroeg hij nog met een plagerige grijns.

'Weetje, misschien is het dan een goed idee als ik vanaf hier weer mijn eigen kant op ga.' stelde Ravi voor, na zijzelf had geantwoord dat ze bijna halverwege waren. Ze knikte. 'Je kan de weg naar huis wel zonder mij vinden hé? Of heb je me echt enorm hard nodig?' vroeg hij nog met een plagerige grijns. Ze keek hem geamuseerd aan. "Als ik goed terugdenk was ik het die al alleen wilde gaan vanaf het begin." Zei ze, met een kleine lach. "Dan zie ik je nog wel eens." Zei Lola als gedag.

Ravi stelde voor dat het misschien wel een goed idee was om zijn eigen kant op te gaan. Lola kon de weg naar huis zelf wel vinden. Ondanks dat hij in de eerste instantie had gezegd dat ze dat niet kon of zijn hulp daarbij nodig had. De plagerige grijns stond nog op zijn gezicht en Lola keek hem geamuseerd aan. "Als ik goed terugdenk was ik het die al alleen wilde gaan vanaf het begin." zei ze en Ravi schudde vlug met zijn kop. 'Nee, dat is niet zo, je wilde perse dat ik meeging.' zei hij plagerig, al wisten ze beide wel beter. "Dan zie ik je nog wel eens." zei de zwart-witte poes als gedag. 'Oh, dat komt wel goed hoor. Tot dan.' De rode kater keerde weer om en ging zijn eigen weg.

sorry beetje laat door mijn proefwerkweek